Μ' ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΣΤΟ ΧΕΡΙ...

Ξέρω έχω χαθεί, αλλά σύντομα θα είμαι κοντά σας. Πολλές δουλειές, πολλά άγχη, μια αδερφή που ετοιμάζεται να παντρευτεί και διάφορα άλλα καλούδια που μου συμβαίνουν, με έχουν κάνει να απομακρυνθώ λίγο από το αυτό το μπλογκ.

Τον έχω αναβάλει αρκετά και νομίζω ότι δεν του αξίζει. Ελπίζω να με συγχωρέσει ο φίλος μου ο Λάκων. Σήμερα, έκτακτα λοιπόν, η ιστορία του.

Μ' ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια. Μέσα στο Λεωφορείο του ΚΤΕΛ και ταξιδεύοντας για να μείνω μόνιμα στην Αθήνα.
Συνηθισμένος από την απλή ζωή της επαρχίας άρχισα να χαζεύω με δέος τις πολυκατοικίες. Χαοτική η πρωτεύουσα...
Κόσμος να τρέχει! Χαμός...
Και οι σκέψεις ήρθαν αναπόφευκτα.
Πώς γίνεται κάποιος να κυριαρχήσει σε όλα αυτά τα εκατομμύρια; Πως καταφέρνει κάποιος να πείσει όλο αυτό τον κόσμο
και να ηγηθεί;
Θα πρέπει να είναι πολύ σπουδαίος και δύσκολο κατόρθωμα είπα μέσα μου...

Ανακάλυψα στην πρωτεύουσα και τη Φωκίωνος Νέγρη. Όλος ο κόσμος αραχτός στη σειρά να πίνει Frappe
με το μαγαζί Lucky Strike στις δόξες του. Όλοι να λιάζονται με τα γυαλιά στέκα στο κεφάλι.
Και εγώ προνομιούχος αφού έμενα δίπλα στο στέκι.
Τα χρόνια πέρασαν. Η Κυψέλη άλλαξε, το ίδιο και οι εποχές.
Μετακόμισα για κάποια χρόνια στην Κρήτη.
Πέρα από τον Έλληνα και τον καφέ εκεί ανακάλυψα τη Χερσόνησο και τα Μάλια.
Ένας άλλος καλοκαιρινός χαμός σαν τη Φωκίωνος αλλά αυτή τη φορά με όλη τη Βόρεια Ευρώπη.
Εκεί οι Έλληνες με το σταγονόμετρο με τους ξένους να κυριαρχούν στο τοπίο για ένα τρίμηνο.
Και οι σκέψεις και οι συγκρίσεις πάλι αναπόφευκτες.
Διάολε, αυτοί πίνουν τον καφέ τόσο γρήγορα...
Και εμείς αράζουμε με τις ώρες...
Μήπως δεν ξέρουν να ζουν;

Τελικά τι είναι ο καφές; Ένα ρόφημα με καφεΐνη το οποίο έχει σκοπό να σε κρατά σε εγρήγορση.
Το πίνεις γρήγορα για να πας στη δουλειά σου τονωμένος και να αποδώσεις.
Και εμείς;
Εμείς πίνουμε κάτι με καφεΐνη και αράζουμε!! Με τις ώρες!!
Μήπως δεν έχουμε αντανακλαστικά;
Μήπως έχουμε πέσει σε κώμα; Μήπως τελικά για Μεσογειακοί είμαστε λίγο ψόφιοι;
Και αν για να αράξουμε πίνουμε Frappe τότε για να Speeda-ρουμε τι κάνουμε;
Λογικά θα πρέπει να χτυπάμε Lexotanil ή Valium και να ξυπνάμε...
Τελικά το ερωτηματικό της νεανικής μου ηλικίας λύθηκε.
Είναι εύκολο να κυριαρχήσεις σε έναν λαό.
Ειδικά αν αυτός πίνει frappe

Η ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΛΑ ΚΑΙ Ο MAHLER

Σήμερα έχω την χαρά να φιλοξενώ έναν φίλο! Τον αγαπητό Mahler, σε ένα ανατρεπτικό του κείμενο. Απολαύστε τον!!!

Η ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΛΑ ΚΑΙ Ο MAHLER

Καθόμουν αμέριμνος στην Louis XV πολυθρόνα μου πριν λίγες μέρες μιλώντας στο τηλέφωνο με ένα φίλο μου στο εξωτερικό, όταν κατάλαβα πως είχα και 2η γραμμή.

-Μπαράκ bro, πρέπει να σε αφήσω γιατί κάποιος με παίρνει. ΟΧΙ καλέ, στο τηλέφωνο εννοώ. Τα φιλιά μου στην Μισέλ και τα παιδιά, και όταν με το καλό εγκατασταθείτε στο D.C. πείτε το μου να σας στείλω μια νταμιτζάνα λάδι από την Μάνη.

-Παύλο, τι έκπληξη είναι αυτή? Που βρήκες το τηλέφωνό μου?

- Ήμουν στα ΚΤΕΛ Λιοσίων τις προάλλες….

-Καλά μην συνεχίζεις κατάλαβα. Τι μπορώ να κάνω για σένα?

-Να ήθελα να σου προτείνω να γράψεις ένα κείμενο για μένα για την Παρασκευή.

-Με μεγάλη μου χαρά. Έχω περιορισμό στο θέμα ή το μέγεθος?

- Όχι κάνε ό,τι θες.

-Καλώς Παύλο μου θα σκεφτώ κάτι και θα σου απαντήσω σύντομα.

Κλείνοντας το τηλέφωνο άρχισα να αναρωτιέμαι. Το μπλόγκ του Παύλου είναι ένα σοβαρό ιστολόγιο. Να του έδινα να δημοσιεύσει την μελέτη μου «Αποδομώντας την Ιζόλδη – Η ζωή της σύγχρονης γυναίκας στη μεταφεμινιστική κοινωνία της Βομβάης»; Η μήπως την εργασία μου πάνω στη «Σχετικότητα του μινιμαλιστικού σχεδιασμού στην αρχιτεκτονική της Άνω Τραχανοπλαγιάς Ευρυτανίας».

Όμως μετά συνειδητοποίησα πως μου δίνεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπουρδελέψω και αυτό το σοβαρό ιστολόγιο διαλογισμού και σκέψης με την ανεκδιήγητη καφρίλα μου και έτσι πήρα την απόφασή μου.

Χωρίς λοιπόν άλλη αναμονή, σας παραθέτω σε πρώτη σχεδίαση beta 1, την μελέτη μου «Από την Εμμανουέλλα στην Justine, μια σύντομη αναφορά στις ηρωίδες που μας έκαναν άντρες» (οκ ξέρω ό,τι σκέφτεστε πως με μένα δεν έκαναν και πολύ καλή δουλειά, άλλα η πρόθεση μετράει).

Εμμανουέλλα 1974

Η πρώτη διδάξασα και αυθεντική.

Η Εμμανουέλλα, δεν ήταν πουτάνα, όπως θα έλεγαν οι γριές του χωριού. Ήταν απλά γυναίκα συμφιλιωμένη με τις επιθυμίες της που δεν έβαζε τις κοινωνικές συμβάσεις πάνω από την κάβλα της. Είχε πλήρη συνείδηση της δύναμης που κρύβει το μουνί της και την εκμεταλλευόταν κατάλληλα για να έχει όποιον άντρα επιθυμούσε.

Εκλεπτυσμένη, με τα γαλλικά της, το πιάνο της, σκανδάλιζε το συντηρητικό κατεστημένο, ενσαρκώνοντας την χειραφετημένη γυναίκα κυνηγό που δεν περιμένει να την κοπανήσει ο άντρας με το ρόπαλο στο κεφάλι και να τη σύρει στη σπηλιά του από τα μαλλιά για να της πετάξει τα μάτια έξω.

Καθισμένη στην χαρακτηριστική μπαμπού πολυθρόνα της, ημίγυμνη από κάψα και επιθυμία, η Sylvia Kristel υπήρξε η πραγματική Ιέρεια της ηδονής που στοίχειωσε όλες τις ονειρώξεις και τους αυνανισμούς του αντρικού πληθυσμού της εποχής της.

Η Εμμανουέλλα στο Διάστημα

(Emmanuelle first contact)

20 χρόνια μετά την θρυλική Εμμανουέλλα, η Krista Allen πάει στο Διάστημα, ή μάλλον το Διάστημα έρχεται σε αυτήν.

Σε έναν μακρινό πλανήτη, οι κάτοικοί του, έχοντας βιώσει για αιώνες τα καλά της ελεύθερης οικονομίας και του καπιταλισμού, έχουν ξεχάσει πώς να αναπαράγονται με φυσικό τρόπο. Η διαιώνιση του είδους τους γίνεται μηχανικά σε εργαστήρια χωρίς οι ίδιοι να γνωρίζουν τι στο καλό να κάνουν με τα μαραφέτια που έχουν ανάμεσα στα σκέλια τους.

Ένα γκρούπ όμως ψηφοφόρων του Σύριζα, έ… ένα γκρούπ επαναστάτες ήθελα να πω, αποφασίζουν να επαναπροσδιορίσουν την σχέση του είδους τους με το γαμήσι και του Ντεριντά με την Στέλλα Μπεζ. Στην προσπάθειά τους αυτή, φτάνουν με το διαστημόπλοιό τους στο μεγαλύτερο μπουρδέλο του γαλαξία μας τον πλανήτη Γη. Για να διδαχθούν τον έρωτα, διαλέγουν την πιο ξακουστή πηδιόλα του πλανήτη, (όχι την ελληνική οικονομία ανόητοι!!!) την Εμμανουέλλα την ίδια.

Στη σειρά επεισοδίων που τελειώνει με την ανακάλυψη των εξωγήινων από τους άντρες με τα Μαύρα, η Εμμανουέλλα παίρνει έναν έναν τους επισκέπτες από τον άλλο πλανήτη (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και τους μεταφέρει στην Γή όπου βιώνουν τρελές σεξουαλικές φαντασιώσεις.

Κάθε επαναστατική κοινωνική αναφορά στην σειρά αυτή έχει εκλείψει. Η πρωταγωνίστρια είναι μια θεογκόμενα με βυζάρες και κωλάρα με πιστοποίηση ISO ενώ τα καλογυμνασμένα τεκνά στα οποία εστιάζει η κάμερα περισσότερο και από την Εμμανουέλλα, προδίδουν πως σκοπός των παραγωγών ήταν μάλλον να κερδίσουν ένα πιο εναλλακτικό κοινό θεατών.

Γι όσους είναι γύρω στα 20 αυτό όλο μπορεί να ακούγεται κάπως who, άλλα σε εποχές που δεν υπήρχε το ιντερνέτ και η ενοικίαση τσόντας στο βιντεοκλάμπ της περιοχής ήταν επικίνδυνη αποστολή, η Εμμανουέλλα στο Διάστημα υπήρξε το καλύτερο ξεκάβλωμα τόσο για τα str8 μα κυρίως για τα gay αγοράκια στα οποία οι γκόμενες της σειράς προσέφεραν ένα τέλειο άλλοθι σε περίπτωση που τους έπιαναν οι γονείς με το πουλί στα χέρια (δεν λέω στο χέρι γιατί σε όλες τις συζητήσεις μεταξύ ανδρών, str8 ή gay όλοι την έχουν τόσο μεγάλη που χρειάζονται 2 χέρια για την δουλειά).

JUSTINE Η μαθητευόμενη αρχαιολόγος

(Justine in the heat of passion)

Και φτάνουμε στην πραγματικά αγαπημένη μου Justine. H μικρή και αθώα Justine, είναι φοιτήτρια σε μη κρατικό μη κερδοσκοπικό παρθεναγωγείο, όπου διδάσκεται καλούς τρόπους και παίρνει (μεταξύ άλλων) το πτυχίο της στην Ιστορία & Αρχαιολογία.
Από όλους τους καθηγητές της μας ενδιαφέρει ο αρχαιολόγος Paul Robson ένας υπέρκαβλος καλογυμνασμένος Indiana Jones τον οποίο ερμηνεύει μοναδικά ο Timothy Di Pri . Αφελής και δειλός, ο διοπτροφόρος καθηγητής μαζί με την μαθητευομένη του μπαίνουν σε κάθε είδους περιπέτεια προς αναζήτηση χαμένων θησαυρών, το μόνο όμως που καταφέρνουν είναι να παρτουζώνονται με φόντο τις Πυραμίδες τις Αιγύπτου, το Ταζ Μαχάλ, χαμένες πόλεις των Μάγια κ.λ.π.

Μια σειρά ταινιών, πραγματική υπερπαραγωγή.

Ο Αόρατος άνθρωπος και τα μυαλά στα κάγκελα

(The Erotic Misadventures of the Invisible Man)

Αυτή είναι ίσως η πιο str8 σειρά από όλες, καθώς ο μόνος ουσιαστικός πρωταγωνιστής άντρας της σειράς είναι απλά…αόρατος, οπότε όλα τα επεισόδια ήταν μια θλιβερή δικαιολογία για γυναικείο αυνανισμό. Η όλη σειρά αν και λατρεμένη, είναι μάλλον παρωδία και βλέπεται συνοδεία μπύρας, πίτσας και ξυροκάρπιων, παρά χαρτομάντιλων (χμ, μήπως αδικώ το λεσβιακό κοινό εδώ???).
Και κλείνουμε την ρετροσπεκτίβα μας, με μίαν άλλη ανεκδιήγητη σειρά της οποίας δεν βρήκα τίτλο και λοιπές πληροφορίες, άλλα είχε να κάνει με ένα μαραφέτι σαν τα πρώτα κινητά τηλέφωνα παντόφλες, που όταν το ενεργοποιούσες σε κάποιον τα καβλώνια του έκαναν limit up και αυτός ήθελε να κάνει σεξ με ότι και όποιον έβρισκε μπροστά του. Τρελό γέλιο και διάλογοι άπο άλλο κόσμο.

Αυτά φίλες και φίλοι, μισό να ανάψω τσιγάρο…, I hope this was as good for you as it was for me. Παύλο ελπίζω να μου μιλάς ακόμα μετά από αυτό.

Θα έχουμε ένα υπέροχο Που-Σου-Κου, σας το υπόσχομαι αυτό.

Την άλλη εβδομάδα επιτέλους ο Λάκων!!! Εννοείται ότι το κείμενο το έχω!!!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ

Boomp3.com

Και τώρα, τι;

Κείμενο δεν έλαβα!!! Πρέπει να γράψω... Και να γράψω τι; Αχ, τι παθαίνω τελευταία στιγμή να μην έχω plan b στα σκαριά!!!

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά να θέλω να πάω και την βολτούλα μου, Παρασκευή βλέπετε, τα ρακοπουλειά με περιμένουν!!! Άλλωστε φεύγει και το έτερον ήμισυ για week end, οπότε μπορείτε να φανταστείτε. Μόνος στον πύργο!!!

Αναλαμπή! Και γιατί δεν ανεβάζω μια ιστορία από τα παλιά; Ναι αυτό θα κάνω. Μια ιστορία από τα παλιά, την ιστορία της μουτζαδερφής. Ολίγον τροποποιημένη, αλλά κατ΄ουσία η ίδια.
Η ιστορία μας διαδραματίζεται πέρυσι το καλοκαίρι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΟΝΑΣ

Σήμερα θα σας μιλήσω για αυτό που έλαχε να μου συμβεί, με το που μπήκε ο μήνας.

Είπα και εγώ άντε να φύγει ο Ιούλης, να έρθει ο Αύγουστος, να έρθουν και τα γενέθλιά μου, άντε να τελειώνουμε με αυτά και αυτά.

Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο Θεός σκάει στα γέλια, ή κάπως έτσι. Το νόημα το βγάλατε.

Με το που ξύπνησα, ήπια ένα καφεδάκι σπίτι, βαριόμουνα να πάω για δουλειά, και λέω ο αφελής να πάω για δεύτερο καφέ στην Χαλκίδα. Εκεί στην παραλία, στο Lucy.

Ντύνομαι, στολίζομαι, γίνομαι αν ποτέ μπορεί αυτό να γίνει, πιο όμορφος απ' ότι είμαι, ίσως η σκανταλιά της κοπάνας, μου έκοψε καμιά δεκαριά χρόνια, καβάλησα και το αυτοκίνητο (απωθημένο που δεν έχω μηχανή) και τσουπ στην Χαλκίδα.

Η Χαλκίδα είναι η πόλη που τέλειωσα το σχολείο, έχω αρκετούς γνωστούς, αρκετούς συγγενείς και αρκετά χρόνια να πάω. Ήλπιζα ο αφελής ότι θα απολαύσω τον καφέ μου και μετά θα πάω να ρίξω και μια βουτιά προς Κατούνια μεριά.

Μόλις είχα κάτσει στο καφέ και είχα δώσει την παραγγελία, σ΄ ένα ευγενικό παιδάκι. Χάζευα την γέφυρα με τον κόσμο να κάνει περατζάδα, το γνωστό νυφοπάζαρο. Αλήθεια δεν δουλεύουν ποτέ? Πάντα είχα αυτή την απορία για τους Χαλκιδαίους.

Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Ο καφές δεν είχε φτάσει ακόμα, βλέπεις πίνω και δύσκολο καφέ. Φραπέ σκέτο με πολλά παγάκια. Εκεί λοιπόν που κάθομαι αποχαυνωμένος και χαζεύω, ακούω μια φωνή να φωνάζει το όνομά μου. Κοιτάω δεν βλέπω κάποιον γνωστό και ξανά μανά στο χάζι μου.

Η φωνή όμως δεν έλεγε να σταματήσει να καλεί. Μια φωνή που θύμιζε έντονα Μελίνα στα παιδιά του Πειραιά, αλλά παιγμένη σε κάποιο κακό drug show. Λες και ο Λάκης ο νταλικέρης έκανε την Θεά. Τεσπά. Μια φωνή που πλησίαζε απειλητικά προς το μέρος μου. Μια φωνή που ανήκε σε μία γυναίκα να την πεις, κοπέλα να την πεις, τραβεστί να την πεις..... Ότι και να την πεις μέσα θα πέσεις.

Φόραγε ένα κολάν τιγρέ με 38 βαθμούς, σανδάλια με κόκκινο νυχάκι, απ' αυτά που μας δείχνει το Λολιτάκι, πουκάμισο τύπου Saint Tropez επί εποχής Μπεμπέ δεμένο στην μέση, μαύρα γυαλιά με κόκκινο/λευκό σκελετό και ψάθινο καπέλο με μαντήλα.
Τώρα αν δεν είναι αυτό αμφίεση τρελής, πέντε λεπτά από το χειρουργείο, εμένα να με φωνάζετε Λαλάκη από δω και πέρα. Όχι, με τις τρελές δεν έχω τίποτα, και κάποιες είναι φίλες μου. Με αυτές όμως που ενώ έχω σκεφτεί να χαλαρώσω, έκανα κοπάνα από την δουλειά και ξαφνικά η όλη χαρά και αισθητική μου πάει περίπατο, ναι έχω πρόβλημα. Και το κυριότερο να φωνάζει και το όνομά μου!!!!

Είπα άντε βρε κανένας παλιός συμμαθητής θα είναι που αποφάσισε να το πάει απέναντι.
Έλα μου όμως, που όταν έβγαλε το γυαλί, αναγνώρισα την Παρασκευούλα, που όμως τώρα την φωνάζουν Φιόνα. Την Παρασκευούλα, που πηγαίναμε μαζί αγγλικά, και μετά στα φοιτητικά μας χρόνια την είχα δει δεκαετία του '80 στο Alexander. Το θυμάστε?

Άρχισε να με πυροβολεί με ερωτήσεις, τι κάνεις, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις?
Που είσαι, που δουλεύεις, που πας, τι κρέμα βρε άτιμο βάζεις και δεν σου φαίνονται τα χρόνια? Έχεις παιδιά, έχεις παντρευτεί, μήπως βρε έχεις γκόμενο? Αλήθεια έχεις γνωρίσεις κανέναν διάσημο? Τι απίστευτη gay icon που είναι η Ε. (εμείς αδερφομάνες τις λέγαμε τότε).

Τι καταιγισμός ερωτήσεων. Για μιά στιγμή νόμισα ότι βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν. Και τι απίστευτη αυτή η Φιόνα. Γυναίκα, δεν την έλεγες. Κοπέλα, απαπαπαπαπα. Άντρα με τίποτα. Τραβεστί είχες ελπίδες. Και όταν της μίλαγες εκεί πια έχανες την μπάλα. Είναι γυναίκα, που έχει γεννηθεί γυναίκα, ντύνεται σαν τραβεστί, αλλά κρυφό της απωθημένο είναι όχι να είναι άντρας, αλλά αδερφή και μάλιστα τρελή, που θέλει να γίνει γυναίκα. Άβυσσος η ψυχή.

Νέα κατηγορία η Φιόνα, από μόνη της : η μουτζαδερφή!!!

Μετά από αυτό, όπως καταλαβαίνετε γύρισα στην δουλειά, προφασίστηκα πρωινή αδιαθεσία και δούλεψα μέχρι αργά το βράδυ.

Για την επόμενη εβδομάδα λέω να καλέσω τον mahler, ελπίζω να μας τιμήσει με την παρουσία του. Καλού κακού πάντως θα υπάρχει plan b.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΣΑΜΟ, ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΘΑΓΟΡΑ

Boomp3.com


Αγαπητοί φίλοι της μπλογκόσφαιρας, αυτή την Παρασκευή αποφάσισα να μην έχω καλεσμένο. Δεν θα σας πω τους λόγους, δεν υπάρχουν. Έτσι το αποφάσισα. Ίσως γιατί σκεφτόμουνα να ανεβάσω μια ιστορία του Σάκη. Έλα όμως που πλάκωσε δουλεία και που μυαλό να γράψω.

Ίσως γιατί πρόσφατα είδα τον Βασίλη Λέκκα να τραγουδάει ζωντανά τον Κεμάλ και μια απογοήτευση, έναν ντουβρουτζά τον έλαβα. Μα είναι δυνατόν το τραγούδι που τον καθιέρωσε να το εκτελεί τόσο ψυχρά; Μια έπαρση, ένα στυλάκι έχω φωνάρα και θα το πω όπως θέλω. Τι να πω.

Ίσως γιατί από παντού ακούω κλάψες, μιζέριες, για την ζωή που ζούμε, για το που πάμε, για τους παπάδες, τους πολιτικούς, τα αφεντικά, τους συναδέλφους, τους φίλους. Τι έγινε ρε παιδιά, μήπως είναι καιρός να ξαναγυρίσουμε σε παλιές αξίες, να θυμηθούμε ότι αξία δεν έχει το βρακί που φοράμε, αλλά πως το φοράμε, αλλά και ποιος μας το βγάζει; Μέχρι και η Βούρτση, η ιέρεια της κλάψας το γύρισε στην κωμωδία. Εμείς γιατί;

Μήπως να γυρίσουμε και να ξαναανακαλύψουμε τον άνθρωπο, το παιδί, τον φίλο, τον σύντροφο; Μάθαμε σε έναν τρόπο ζωής, και δεν βγάζω και τον εαυτό μου έξω, που οι προτεραιότητες ήταν το θεαθήναι. Όχι η ουσία.

Μπορεί να φταίει βέβαια και το βιβλίο που διαβάζω αυτόν τον καιρό. Ένα βιβλίο που το είχα διαβάσει όταν πήγαινα Λύκειο. Δερματόδετο, που στόλιζε την βιβλιοθήκη του πατέρα μου. Οι Μεγάλοι Μύσται, λέγεται του Ed. Sehure, από τις εκδόσεις Δαρεμάς. Αποτελείται από μικρές βιογραφίες. Επέλεξα να σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα για τον Πυθαγόρα, ελπίζοντας να ξαναβρούμε την αισιοδοξία μας και το χαμένο μας χαμόγελο.

Λέω για την επόμενη εβδομάδα, να καλέσω τον Λάκωνα!!! Ελπίζω να μας κάνει την τιμή.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ο μέγιστος μυσταγωγός της Ελλάδος

Γεννήθηκε το 580 π. Χ.
Πέθανε το 500
Σε ηλικία 80 χρονών.


Μια νύχτα στη Σάμο

Ήταν στις αρχές του 6ου αιώνα π. Χ.
Κάποια βραδιά της άνοιξης, καθάρια και φωτεινή, ένας νέος είχε ξεχαστεί μέσα στο άλσος από λυγαριές, στην αρχαία πολιτεία της Σάμου. Αντίκρυ του, κάτω από το φέγγος της πανσελήνου, ο ναός της Ήρας πρόβαλλε μεγαλόπρεπος, σαν να τον έλουζε ένα χρυσό μυστήριο.


Στα πόδια του νεαρού είχε γλιστρήσει, από ώρα, ένας κύλινδρος από πάπυρο, με στίχους του Ομήρου. Η γοητεία της νύχτας και οι διαλογισμοί του τον είχαν απορροφήσει, τώρα, τον νεαρό Πυθαγόρα, πέρα από τα πράγματα και τα σύνορα του ορατού κόσμου…

Ο Πυθαγόρας ήταν γιός του Μνησάρχου, ενός πλουσίου Σαμιώτη εμπόρου κοσμημάτων και πολυτίμων πετραδιών και της Παρθενίδας ή Πυθαΐδας. Όταν οι γονείς του παντρεύθηκαν, πήγαν στους Δελφούς, να ρωτήσουν το Μαντείο, για το μέλλον του. Και η Πυθία τους είπε:

-Ευτυχισμένοι εσείς! Θ’ αποχτήσετε ένα παιδί, που θα είναι ωφέλιμο σ’ όλους τους ανθρώπους και σ’ όλους τους καιρούς!

Και τους έπεισε να ταξιδέψουν στη Σιδώνα της Φοινίκης, ώστε ο μοιραίος γιός να ενσαρκωθεί, να σχηματισθεί και να γεννηθεί μακριά από τις ταραγμένες, τότε, περιστάσεις της πατρίδας τους.

Πριν ακόμα γεννηθεί το παιδί, οι γονείς του το είχαν τάξει στον θεό Απόλλωνα, κατά την Σελήνη του έρωτα. Και όταν ήρθε στον κόσμο, ύστερα από ένα χρόνο, η μητέρα του -σύμφωνα με την συμβουλή που της είχαν δώσει οι ιερείς των Δελφών- το πήγε στον ναό του Αδωνάι, σε κάποια κοιλάδα του Λιβάνου, για να το ευλογήσει ο αρχιερέας. Κατόπιν η οικογένεια γύρισε στην Σάμο.

Το παιδί της Παρθενίδας ήταν πολύ ωραίο, ήσυχο, καλοπροαίρετο και στοχαστικό. Όσο μεγάλωνε, το πάθος της γνώσης και η εξυπνάδα έλαμπαν μέσα στα μάτια του, και όλα του τα καμώματα φανέρωναν πως ενεργούσε με φρόνηση και μυστικοπάθεια.

Μα και οι γονείς του έκαναν το καθετί, για να τον ενθαρρύνουν στην πρόωρη κλίση του να σπουδάσει την σοφία. Και, σε λίγο, ο Πυθαγόρας μπορούσε ελεύθερα να συζητεί με τους σοφούς και τους ιερείς της Σάμου για τα μυστήρια της θρησκείας τους και για της αρχές της φυσικής, που άρχισε να διδάσκεται στις σχολές της Ιωνίας.

Δεκαοχτώ χρονών είχε παρακολουθήσει μαθήματα του Ερμοδάμαντα στη Σάμο και δύο χρόνια αργότερα πήγε στη Σύρο και μαθήτευσε κοντά στον Φερεκύδη. Πήγε ακόμα και στη Μίλητο και είχε συζητήσει για τα μεγάλα προβλήματα του νου και της ψυχής με τους σπουδαίους σοφούς, τον Θαλή και τον Αναξίμανδρο.

Όσα είχε διδαχθεί, έτσι, του είχαν πλατύνει τους ορίζοντες της σκέψης τους. Μα μέσα του είχε πάντα ζωντανή λαχτάρα, να γνωρίσει ακόμα, να λύσει τα προβλήματα, να δώσει εξηγήσεις στις απορίες και στα ενδιαφέροντά του. Γιατί, κατά βάθος, οι διδασκαλίες αυτές, που είχε ακούσει, ήταν διαφορετικές από σοφό σε σοφό, και αντίφασκαν μεταξύ τους.

Μα ποια, λοιπόν, ήταν η αλήθεια; Που και πως μπορούσαν να συμπέσουν και να συνθέτονταν όλες οι αντιλήψεις και όλες οι θεωρίες για να προκύψει μια ενότητα, αυτή που θα ερμήνευε την ύπαρξη και το σκοπό του μεγάλου Παντός;

Τώρα ο γιός της Παρθενίδας περνούσε την περίοδο της βαθειάς διανοητικής κρίσης, όπου ανήσυχος και ικανός νους, σε εξέγερση από την αντιθετικότητα των ιδεών και των πραγμάτων, συγκεντρώνεται για να δοθεί μόνος του στην υπέρτατη εκείνη προσπάθεια, στην επίμονη ζήτηση, για να εύρη τον δρόμο, να ορίσει τον σκοπό, να διακρίνει το τέρμα, να αποκαλύψει και να ιδεί τον ήλιο της αλήθειας, που είναι το κέντρο της ζωής.

Η θεία επιφοίτηση

Σ’ αυτούς λοιπόν τους στοχασμούς του είχε παραδοθεί ο Πυθαγόρας κι εκείνο το βράδυ. Μονάχος ανάμεσα στη φύση, όπως ανάσαινε τις δημιουργικές πνοές της γης, αισθανόταν να δένεται μαζί της, να ενώνεται με τη φύση γύρω του.

Θυμόταν πως του είχαν πει οι σοφοί:

- Από τη φύση προέρχεται το παν. Τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα. Η ψυχή προέρχεται από το νερό ή από τη φωτιά - ή και από τα δύο. Η αιώνια φύση είναι τυφλή και αλύγιστη. Υποτάξου ήσυχα στο μοιραίο της νόμο. Η μόνη σου αξία θα είναι να τον γνωρίσεις και να του υποταχθείς!

Μα ύστερα, όπως ύψωνε τα βλέμματά του στον ουρανό, οι πεποιθήσεις του, οι εντυπώσεις του, άλλαζαν. Έβλεπε τους αστερισμούς σαν πύρινα γράμματα, μέσα στην γαλανή άβυσσο. Γράμματα που έπρεπε να έχουν ένα νόημα…

Μα ποιος θα εξηγούσε ποτέ το αλφάβητο των άστρων; Ποιος θα έβρισκε τον μαγικό Αριθμό, που συμβολίζει την υπέρτατη αρμονία τους, για να συνθέσει το σύμπαν τους ουράνιους αυτούς κόσμους, που ο καθένας υπάρχει και κινείται με τους δικούς του νόμους;

Οι ιερείς της Ήρας του είχαν πει:

- Πριν από τη γη υπήρξε ο ουρανός των θεών. Από εκεί έρχεται η ψυχή σου. Παρακάλεσέ τους, να ξανανεβεί εκεί!

Θεοί! Μέσα σ’ αυτό το πλέγμα των αντιφάσεων, ποια ήταν η Αλήθεια! Τι έπρεπε να πιστέψει;…

Ξαφνικά, ένας λάγνος σκοπός του έκοψε τους στοχασμούς. Και γέλια τρελά μαζί. Τραγουδούσαν από κάποιο κήπο -ανδρικές και γυναικείες φωνές- με τον ήχο κιθάρας.

Μα δεν κράτησε πολύ αυτή η φιλήδονη μουσική: Την ετάραξαν άγριες φωνές και πονεμένα στενάγματα σκλάβων, που τους φόρτωναν στο λιμάνι, για να τους πουλήσουν στην Ασία. Ήταν Σάμιοι, που είχαν στασιάσει εναντίον του τυράννου του νησιού, του Πολυκράτη.

Ένας πόνος έσφιξε την καρδιά του νέου, ώσπου να ησυχάσουν πάλι όλα γύρω του. Προσπάθησε τότε να συγκεντρωθεί στους διαλογισμούς του. Μα τώρα το πρόβλημα στηνόταν μπρος του πιο δύσκολο και πιο σπαραχτικό.

Η γη έλεγε:
- Ειμαρμένη!
Ο ουρανός έλεγε:
- Πρόνοια!
Κ’ η Ανθρωπότης, ανάμεσα, στα δυό, αποκρινόταν:
- Τρέλα! Πόνος! Σκλαβιά!

Το μυαλό του Πυθαγόρα χτυπιόταν μέσα στις αντιθέσεις αυτές και στους προβληματισμούς του.

Ωστόσο, απόψε, γινόταν μια αποκάλυψη μέσα του. Στο βάθος της συνείδησής του άκουγε τώρα μια αδάμαστη φωνή, ν’ αποκρίνεται στα φέγγη τ’ Ουρανού και στις αλυσίδες της Γης.

- Ελευθερία!

Ποιος όμως είχε δίκιο -οι σοφοί, οι τρελοί, οι δύστυχοι, ή ο ίδιος αυτός;

Ίσως όλοι. Υπήρχε και από μια αλήθεια για κάθε κόσμο, καμιά δε του εξηγούσε τον λόγο της ύπαρξής της. Οι τρεις οντότητες -η Γη, ο Ουρανός, ό Άνθρωπος- ήταν αμετακίνητες, όπως τα σπλάχνα της πρώτης, τα φώτα του δεύτερου, η καρδιά του τρίτου. Αλλά ποιος γνώριζε τη μυστική τους συμφωνία, το νόμο της ισορροπίας τους;

Όποιος θα τα εύρισκε, αυτός θα ήταν ο αληθινός σοφός! Αυτός θα κάτεχε τη θεία επιστήμη και θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους. Μέσα στη σύνθεση λοιπόν των τριών κόσμων υπήρχε το μυστικό του Κόσμου!

Καθώς πρόφερε αυτήν τη λέξη, που μόλις είχε βρει, ο Πυθαγόρας τινάχτηκε όρθιος. Μαγεμένο το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω στη δωρική πρόσοψη του ναού της Ήρας. Κάτω από την πανσέληνο φαινόταν μεταμορφωμένο το κτήριο. Κι ο Πυθαγόρας νόμισε τότε πως έβλεπε αυτή την ιδανικήν εικόνα του Κόσμου, τη λύση στο πρόβλημα που ζητούσε:

Η βάση, οι κολόνες, το επιστύλιο και το τριγωνικό αέτωμα του ναού του παρίσταναν, ξαφνικά, την τριπλή φύση του Ανθρώπου και του Σύμπαντος, του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου, στεφανωμένου με την Θεία Μονάδα, που και αυτή είναι μια Τριάδα. Έτσι ο Κόσμος, που μέσα του ζει κυρίαρχος ο Θεός, σχημάτιζε την ιερή Τετράδα, απέραντο και αγνό σύμβολο, πηγή της Φύσεως και πρότυπο των θεών!

Ναι, μέσα στις γεωμετρικές εκείνες γραμμές του ναού, ήταν κρυμμένο το κλειδί του σύμπαντος, η επιστήμη των αριθμών, ο Τριαδικός νόμος, που ορίζει την υπόσταση των όντων, και ο νόμος της Επτάδας, που επιβλέπει την εξέλιξή τους. Και, μέσα σε μια μεγαλόπρεπη οπτασία, ο Πυθαγόρας είδε τους νόμους να κινούνται με τον ρυθμό και την αρμονία των ιερών Αριθμών.

Είδε την ισορροπία της Γης και τ’ Ουρανού, που δείχτης της είναι η ανθρώπινη Ελευθερία. Είδε τους τρεις κόσμους, τον φυσικό, τον ανθρώπινο και τον θείο, ν’ αλληλοσυγκρούονται, να αλληλοσυμπληρώνονται και να παίζουν το παγκόσμιο δράμα, με διπλή κίνηση, επάνω και κάτω. Μάντεψε ακόμα τις σφαίρες του αόρατου κόσμου, που περιβάλλει τον ορατό και τον ζωογονεί αδιάκοπα. Ένοιωσε τέλος τον εξαγνισμό και την λύτρωση του ανθρώπου απ’ αυτήν εδώ κάτω την γη, με την τριπλή μύηση.

Όλα αυτά βέβαια, τα είδε σε μιαν επιφοίτηση, σε στιγμιαία έλλαμψη, με την βεβαιότητα του πνεύματος, που αντικρύζει την Αλήθεια. Και τώρα αισθανόταν χρέος του ν’ αποδείξει με την λογική ό,τι το καθαρό του πνεύμα είχε συλλάβει μέσα στο άπειρο.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ...

Από τις λίγες φορές που ένα κείμενο με κόλλησε τόσο, που ούτε τραγούδι μπορούσα να βρω, αλλά και ούτε δυο λόγια να γράψω. Ζαχαρούλα, το έκανες το θαύμα σου. Συνταγή περίμενα αλλά αντ' αυτού ένα γράμμα έλαβα. Να σαι καλά.

Την επόμενη εβδομάδα δεν θα έχουμε καλεσμένο blogger. Τι θα έχουμε θα το δείτε, υπομονή μέχρι τότε!!!

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ...

Ότι διαβάσετε είναι που είχα γράψει σε μία πάρα πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου… όταν έψαχνα να βρω την δύναμη να σταθώ όρθια στα πόδια μου και έναν λόγο για να το κάνω…..

ΠΑΙΞΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, ΜΗΝ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!!!

Κοιτάω ώρα πολλή έξω από το παράθυρο.. Απέναντι μου η θάλασσα, μια φίλη πάντα εκεί να με περιμένει, μια φιλία χωρίς υποχρεώσεις!!! Ο ήλιος έχει δύσει από ώρα . Το σκοτάδι έχει απλωθεί παντού, τα φώτα στην απέναντι όχθη παραταγμένα σαν στρατιωτάκια, και οι βαρκούλες ελεύθερες να «σουλατσάρουν» στην ήρεμη και γαλήνια θάλασσα, εκεί όπου δεν χρειάζεται κανενός είδους άδεια να διαβείς… Τόσες σκέψεις στο μυαλό μου, θετικές - αρνητικές, ανάμικτα συναισθήματα! Από την μία αποφασιστικότητα και από την άλλη φόβος και μόνο φόβος! Ανάμεσα σε όλα αυτά και εσύ.. Σε αισθάνομαι δίπλα μου.. Βλέπεις υπάρχουν ένα σωρό τρόποι για να είμαστε και μαζί και χώρια ή να είμαστε χωριστά έχοντας την αίσθηση ότι είμαστε μαζί. Το να είμαστε μαζί σημαίνει «ο ένας με τον άλλο ταυτόχρονα», αυτό τουλάχιστον λέει το λεξικό. Μπορούμε να είμαστε μαζί σε χώρο πραγματικό ή χώρο νοητό!!

Αισθάνομαι τόσο καλά με τον εαυτό μου, τόσο δυνατή, μα πάνω από όλα «γεμάτη» να δώσω στον άλλο, με αντάλλαγμα ένα χαμόγελο, μία ματιά, ένα χάδι, μία αγκαλιά! Σε καμία περίπτωση δεν περιμένω ή όσο εγωιστικό κι αν ακουστεί, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να ακούσω «Σ’ ΑΓΑΠΩ». Άλλωστε τα ωραιότερα λόγια μίας αγάπης κρύβονται πίσω από την σιωπή ενός βλέμματος… ότι δεν ακούγεται, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει!!!

Μία λάμψη.. σκοτάδι μετά ! ΦΕΥΓΑΛΕΑ ΟΜΟΡΦΙΑ!! Το βλέμμα σου μ’ έκανε ξαφνικά να ξαναγεννηθώ… Αγχώθηκα συνάμα.. Βλέπεις όταν ξεκινάμε μία…σχέση, κουβαλάμε ήδη ένα παρελθόν που δεν επιθυμούμε να ξαναζήσουμε.. Τρέφουμε μία ελπίδα αιώνια να γιατρέψουμε μία μοναξιά που φοβόμαστε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ!!! Μας «κυνηγούν» Ερινύες από το παρελθόν, που κλασικά, έχουν την τάση να εμφανίζονται όταν δεν τις περιμένουμε!!!!! Είναι πολλές οι φορές που αναζητούμε μία χαμένη αγάπη, με την ελπίδα ότι θα μας δώσει επιτέλους αυτό που δεν είχαμε ποτέ ή αυτό που δεν έχουμε πλέον!!!!!

Έχω πλέον αποκτήσει έναν δικό μου τρόπο σκέψης, μία δική μου στάση ζωής.. Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι όταν βρούμε ΑΥΤΟΝ που αναζητούμε εναγωνίως, πρέπει να προσπαθήσουμε αρκετά.. Πρέπει να καταλάβουμε αυτό που θέλουμε να βιώσει και αυτό που δεν θέλει, ώστε να πάψουμε να «απαιτούμε» από αυτόν, αυτό που δεν θέλει να ζήσει και να σεβαστούμε απόλυτα αυτό που επιθυμεί να ζήσει!! Να μην φοβόμαστε να αγαπήσουμε, να αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά αλλά να μην περιμένουμε τα ΠΑΝΤΑ από τον άλλο. Είναι αυτός που είναι. Αν θελήσουμε να είναι τα πάντα, δεν θα είναι τίποτα πια!!! Πρέπει να μάθουμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη σε όσα μπορεί να μας προσφέρει: σίγουρα θα μας δώσει ότι μπορεί και αυτό είναι ήδη πολύ……

Πρέπει να ζούμε την στιγμή.. Όταν η ευτυχία είναι πιθανή, πρέπει να την ζούμε χωρίς να λυπόμαστε για ένα παρελθόν που πια δεν υπάρχει, ούτε όμως και να ανησυχούμε για ένα μέλλον που θα μας κάνει πάλι να υποφέρουμε!! Είναι καλό να δεχόμαστε την αγάπη που μας προσφέρεται χωρίς ενδοιασμούς! Να μην διστάζουμε να αγαπήσουμε, γιατί σίγουρα δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο θα εμποδίσουμε την δυστυχία! Το μόνο που θα πετύχουμε σίγουρα είναι να εμποδίσουμε την αγάπη να υπάρξει. Από το να μην ζούμε ποτέ τίποτα, είναι καλύτερα να κλαίμε για μία χαμένη αγάπη. Δεν χρειάζεται πανικός και άγχος ότι θα περάσουμε καλά και ότι, όταν αυτές οι καλές στιγμές γίνουν παρελθόν, θα είναι τότε ΚΑΙ αυτές μία πηγή δυστυχίας! Άλλωστε νομίζω ότι η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνον ευτυχισμένες στιγμές… Πιστεύω ότι πρέπει να «αρπάξουμε» την ευτυχία που περνάει από δίπλα μας.. Όσο πιο έτοιμοι είμαστε να την δεχτούμε, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε ότι κι αν συμβεί!

Δεν είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε από την αρχή μία σχέση με δυσπιστία, με πολλές αναμνήσεις και επηρεασμένοι από το παρελθόν. Ίσως κάποιος πει, ότι δεν είναι διατεθειμένος να διακινδυνέψει να υποφέρει πάλι με έναν καινούριο σύντροφο!! Ίσως αυτός να είναι ένας λόγος να ψάχνει να βρει ότι , παραμικρό ίσως, τον δυσαρεστεί στην στάση του άλλου! Αν όμως κρίνουμε τον άλλο, δεν έχουμε χρόνο να τον αγαπήσουμε.. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πιστεύω πια στον τέλειο έρωτα, αλλά σε μία πιθανή ευτυχία την οποία μπορώ να ΚΕΡΔΙΣΩ! Στην σχέση υπάρχει εκείνος που αγαπά κι εκείνος που αγαπιέται. Όμως είναι δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί. Η αξία, η ποιότητα της αγάπης, ότι και να είναι, εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνον που αγαπά!!

Κάθε γνωριμία έχει την ιστορία της, μία ιστορία – που γιατί όχι – αξίζει τον κόπο να την ζει κανείς. Ξέρω ότι χρειάζεται χρόνος για να γιατρευτεί κανείς από έναν αποτυχημένο έρωτα. Ξέρω ακόμα, ότι χρειάζεται τόσος κι ακόμα τόσος, για να συνηθίσουμε στην ιδέα της ευτυχίας !!!!!! Δεν είναι καλό να περιμένουμε από τον άλλο κάτι διαφορετικό από αυτό που μπορεί να μας δώσει.

Τελικά μάλλον είμαι πολύ «ερωτευμένη» με την ευτυχία μου και αγαπάω κάθε μέρα και πιο πολύ, ΑΥΤΟΝ που μου επιτρέπει να την ζήσω. Έχω επιτέλους βρει την γαλήνη μου. Αισθάνομαι ότι η αγάπη μου για τον εαυτό μου και η σιγουριά του τι θέλω, τι αναζητώ και τι προσδοκώ θα με προστατέψουν από κάθε κίνδυνο.

Ο έρωτας είναι τρέλα, ξεπέρασμα του εαυτού μας, ορμητικό πάθος… Ο έρωτας συναρπάζει, ρωτά, απαιτεί πάντα περισσότερα κι από τον άλλο κι από εμάς… Ο έρωτας, λέει η Κάρμεν, δεν γνωρίζει νόμους!

Τέλος, θεωρώ ότι πρέπει να μάθουμε να εκφράζουμε την επιθυμία μας, είτε είναι να μείνουμε στην σχέση, είτε είναι να φύγουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την αφήνουμε να σβήσει προσπαθώντας να πνίξουμε τον αυθορμητισμό μας που είναι η μόνη εγγύηση των συναισθημάτων μας!!!!

Γι αυτό ΠΡΕΠΕΙ να ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ………..!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.......

Boomp3.com

Και έφτασε η Παρασκευή. Μια Παρασκευή, που κάθε άλλο ευοίωνη προβλέπεται. Μάλλον κάτι σε ψιλοκόλαση μου κάνει. Το έτερον ήμισυ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και σωματικής κατάρρευσης, εγώ με μια μύτη βρύση, με μάτια κόκκινα και κόκαλα να πονάνε, λες και βαράγανε δέκα άτομα στον ύπνο μου.

Και καλά να σε βαράνε και να έχει και σεξ το θέμα, kinky βέβαια, αλλά περιέχει και δόσεις απόλαυσης. Εδώ μιλάμε μόνο ξύλο. Και είχα και σκοπό να πάω και θέατρο. Άει σιχτίρ, αυτή δεν προβλέπεται να είναι Παρασκευή ξεκούρασης, χαράς και απόλαυσης. Μάλλον σε κόλαση μου ακούγεται.

Και σαν να μην φτάνουν και όλα αυτά ο σημερινός ο καλεσμένος, ο Radio Marconi, αυτός με την μούρη του Στάθη του Ψάλτη στο avatar, που σε όλους κάνει καλό και ευγενικό και τίμιο παληκάρι, μου έστειλε το κείμενο του.

Και μαντέψτε τίτλο!!! Στην Κόλαση!!! Μα στο μυαλό μου μέσα είναι το παλικάρι? Τέλος πάντων. Δυσκολεύτηκα πολύ με την μουσική μας υπόκρουση. Αρχική απόφαση το road to hell, με τον Chris Rea. Το ξανασκέφτηκα όμως, και ήθελα κάτι πιο light, πιο ανάλαφρο, μπας και φτιάξει και αυτή η ρημάδα η διάθεση. Για αυτό λοιπόν, Boney M, megamix, και να βλέπω τα πόδια να σερφάρουν στο πάτωμα!!!

Τώρα όσοι θέλετε Chris Rea, ε πατήστε το play, κάτω από τον τίτλο. Τι να σας κάνω, τα θέλετε και τα παθαίνετε!!!

Α!!! Και για να μην ξεχαστώ την άλλη εβδομάδα καλεσμένη μας η Ζαχαρούλα. Τώρα συνταγή θα μας στείλει, κείμενο θα μας στείλει, τι να σας πω...

ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Boomp3.com

Η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο που …έχει πάει λίγο παρακάτω, με τον ήρωα να αντιμάχεται το τρόμο του θανάτου, ψάχνοντας να βρει τη λύτρωση αντιμετωπίζοντας κατάματα «αυτό που ο Θάνατος άφησε πίσω του». Εκτυλίσσεται σε μια High-Tec εποχή, με δόσεις Truman Show, εσωτερικής αναζήτησης και συγκαλυμμένο μαύρο χιούμορ.


Στην Κόλαση

ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ μπροστά από τη μαύρη Πύλη της Κόλασης.

ΟΠΛΙΣΤΗΚΑ με όση αυτοπεποίθηση είχα πάρει μαζί μου, γέμισα τα πνευμόνια μου με μια βαθειά ανάσα και έσπρωξα τη τεράστια και απροσδιορίστου υλικού πόρτα που ανταποκρίθηκε θετικά. Οι αισθητήρες ανίχνευσης πίεσης που εξάσκησα, κωδικοποίησαν τις προθέσεις μου και τις μετέδωσαν στους μικροσερβομηχανισμούς, που ανέλαβαν να αντικαταστήσουν τη πίεση των δικών μου μυών.

ΚΟΛΑΣΗ λέγαμε μεταξύ μας το κτίριο. Ήταν ένα θαυμάσιο αρχιτεκτονικού σχεδιασμού κτίσμα –βραβευμένο μάλιστα- αλλά την ονομασία του την πήρε από τις φωτιές των κλιβάνων που έκαιγαν μέσα του. Ήταν το αποτεφρωτήριο ή επί το λαϊκότερο το κρεματόριο της Ομοσπονδίας, χωρίς όμως καζάνια και διαβόλους! Ήταν τα τελευταία μέτρα πριν τη ταχύτατη μετάλλαξη του σώματος σε σκόνη προς εμφιάλωση.
ΒΡΕΘΗΚΑ σε έναν επιβλητικό χώρο με λιτές γραμμές που δεν μου ήταν δυσάρεστος. Γρανίτες, φυτά, ένα τεράστιο λιβάδι-ολόγραμμα στον τοίχο που το διέσχιζε ένα ποτάμι και ένα απροσδιόριστο μουσικό άκουσμα που με συνόδευε καθώς πλησίαζα τη ρεσεψιόν. «Ήρθα για τη τελετή», είπα κάπως μουδιασμένα. «Αργήσατε», μου είπε η εξωτικής ομορφιάς κοπέλα με το αυστηρό ντύσιμο. «Ήμουν έτοιμη να ζητήσω Αντικατάσταση» είπε και με κοίταξε μάλλον αποδοκιμαστικά.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ σχεδόν τρεις μήνες τα μαθήματα "Διαχείρισης Απόλυτου Τρόμου" και η ενεργή συμμετοχή σε τελετή αποτέφρωσης, ήταν μια από τις πιο έντονες πρακτικές εξάσκησης. Δεν κατάφερναν όλοι να αντιμετωπίσουν κατάματα "αυτό που ο θάνατος αφήνει πίσω" και για αυτό πάντα υπήρχαν Αντικαταστάτες σε επιφυλακή για την τελετή.

ΧΤΥΠΟΥΣΕ τα δάχτυλά της σε εικονικά πλήκτρα πάνω στο μάλλον ψυχρό μάρμαρο, και κοιτούσε μια πλαστική αλλά ντελικάτη φλούδα προβολής που μόνο αυτή έβλεπε. Τα προσωπικά μου στοιχεία μαζί με μια πρόσφατη φωτογραφία μου, τους είχαν ήδη δοθεί από τις προηγούμενες μέρες. «Σε μερικά δευτερόλεπτα θα ολοκληρωθούν οι βιομετρήσεις σας» είπε και ένα λαμπάκι άρχισε να αναβοσβήνει μπροστά στα πόδια μου, πάνω στη μαρμάρινη πλάκα. «Ακολουθείστε τη φωτεινή ένδειξη. Θα συναντήσετε και τους άλλους εκεί, σας περιμένουν».

ΜΠΡΟΣΤΑ στα πόδια μου, ένα όχι και τόσο μικρό σε μήκος φωτεινό αλλά διακριτικό βέλος, μου έδειχνε τη πορεία που έπρεπε να ακολουθήσω. Σε κάθε βήμα μου, η φωτεινή ένδειξη μετατοπιζόταν όλο και πιο μπροστά, ενώ ένας βόμβος με ενημέρωνε εάν απέκλινα από τη πορεία μου, περισσότερο του ενός μέτρου. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το όνομά μου, που βρισκόταν αναμμένο πάντα λίγο μπροστά από τη δεξιά μύτη του παπουτσιού μου.

ΕΦΤΑΣΑ χωρίς καμιά δυσκολία στην αίθουσα της τελετής. Ήταν όλοι εκεί. Ένας μεγάλος μπουφές κάλυπτε τον ένα τοίχο μπροστά από τον σερβιτόρο υπηρεσίας και πιο μπροστά, υπήρχαν μερικά διάσπαρτα τραπέζια με καρέκλες. Τοποθετημένες σε σειρά, μια άλλη ομάδα καρεκλών έβλεπε προς τον τοίχο που προβαλλόταν εκείνη τη στιγμή ένα ολόγραμμα, με τα best από τη ζωή του τεθνεώτος. Παρατήρησα πως δεκαπέντε μικροκάμερες υψηλής ευκρίνειας, ήταν τοποθετημένες σε επιλεγμένα σημεία του δωματίου.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ολόκληρη είχε στηθεί πίσω από τις μικροκάμερες. Όλα ξεκίνησαν όταν αυτές τοποθετήθηκαν στις αίθουσες τελετών και λειτούργησε δοκιμαστικά η νέα υπηρεσία ip-Ceremony, δίνοντας μάλιστα δωρεάν πρόσβαση με περιορισμένο χρόνο στον τηλεχειρισμό τους. Έχοντας τη δυνατότητα zoom και περιστροφής, οι απομακρυσμένοι επισκέπτες κατέγραφαν εικόνες, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να κυκλοφορούν στο δίκτυο ευρέως κομψές, χαρούμενες ή λυπημένες κυρίες, σε σέξι ή αποκαλυπτικές εμφανίσεις.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ένα ρεύμα στο κοινό που κατάφερε να ανεβάσει στα ύψη την επισκεψιμότητα, τις διαφημίσεις και να γεμίσει τα ταμεία της Κόλασης, ειδικά όταν με μια ανεκτή χρέωση, οι συνδρομητές είχαν την δυνατότητα απεριόριστης πλοήγησης σε όλους τους χώρους των τελετών.

ΜΟΔΑ έγιναν τελικά οι τελετές και άρχισαν σιγά-σιγά να εμφανίζονται σπόνσορες για τα εδέσματα του μπουφέ, τα ποτά, τα χτενίσματα και το ντύσιμο. Η ύστατη στιγμή του ανθρώπου "όπως τον γνωρίζουμε", έγινε celebrity χάριν του κέρδους και της ματαιοδοξίας. Αποκορύφωση της "Ceremaniac" όπως την έλεγαν, ήταν τελευταία η εμφάνιση κάποιων εβδομαδιαίων περιοδικών με τις εντυπωσιακότερες παρουσίες των τελετών της προηγούμενης εβδομάδας.

ΕΦΤΑΣΕ η ώρα και για τον δικό μας ρόλο, για τη δική μας στιγμή, για τη δική μας μεγάλη δοκιμασία. Διακριτικά από μια έξοδο περάσαμε πιο δίπλα σε έναν άλλο χώρο, που θύμιζε περισσότερο τηλεοπτικό στούντιο παρά αποτεφρωτήριο, αφού πρώτα κάναμε μια στάση και φορέσαμε την κατάλληλη για την περίσταση ένδυση. Υπήρχε μια απόσταση είκοσι πέντε μέτρων ανάμεσα σε ένα μονότονο σκηνικό σε ουδέτερο χρώμα, που κατέληγε σε ένα κλίβανο. Το φέρετρο με τον τελευταίο του ένοικο, βρισκόταν στην αρχή του διαδρόμου τοποθετημένο πάνω σε ένα μεταλλικό τραπέζι.

ΣΤΟΝ ίδιο χώρο, ένα μικρό αλλά υπερσύγχρονο τηλεοπτικό συνεργείο μετάδοσης, είχε στήσει τις κονσόλες του και έτρεχε τα διαγνωστικά του προγράμματα. Ο σκηνοθέτης μας τοποθέτησε ανά τρεις στις δυο πλευρές του τραπεζιού και μας είπε τι έπρεπε να κάνουμε…


ΣΤΕΚΟΜΟΥΝ στη θέση μου αποσβολωμένος λες και ο Θάνατος, μου είχε δέσει τα κορδόνια του ενός παπουτσιού με του άλλου ενώ προσπαθούσα να βρω λόγους για να τον συμπαθήσω... Προσπαθούσα να τον δω ως ευεργέτη του σώματος και λυτρωτή της ψυχής. Ως βαρκάρη που οδηγεί τη ψυχή στο ραντεβού με τον δημιουργό. Ως τον ηττημένο από τη μάχη, αφού του ξέφυγε η ψυχή μέσα από τα χέρια του. Ως τη μεγάλη απόδραση. Ως ένα μεγάλο διάλλειμα. Ως ύπνο. Ως μια περιπέτεια. Ως ένα δώρο. Ως ένα τέλος εποχής. Ως ...τον Ντ΄ Αρτανιάν που με το σπαθί του διαχώρισε τα δύο πράγματα όπως έλεγε ο Πλάτωνας, τη ψυχή απ' το σώμα. Περνούσαν και άλλα πολλά "Ως" από το μυαλό μου αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να τα παλαντζάρω με το "ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΤΡΟΜΟΣ".

ΣΗΚΩΣΑΜΕ το ξύλινο κουτί και το βάρος του μακαρίτη μοιράστηκε στους ώμους μας. Τα πόδια μου έτρεμαν. Με ένα νεύμα του σκηνοθέτη ξεκινήσαμε να κάνουμε αργά και συντονισμένα βήματα. Παράλληλα, στην αίθουσα των καλεσμένων, προβάλλονταν οι κινήσεις μας, αλλά όχι ακριβώς όπως συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Ο σκηνοθέτης είχε προσθέσει στο σκηνικό χλόη, δένδρα και ήχους πουλιών με εμάς να βαδίζουμε ανάμεσα σε αυτά, κατευθυνόμενοι προς ένα φρεσκοσκαμμένο εικονικό τάφο. Με κάποια επιπλέον χρέωση μπορούσαν να προστεθούν κηπουροί που να κλαδεύουν ή να σκαλίζουν ακόμα και μερικοί επώνυμοι συμπολίτες να στέκονται καρτερικά στην άκρη του μονοπατιού.

ΒΑΔΙΖΑ σαν τον Δάντη προς τον Άδη των δικών μου πύρινων σκέψεων, βαδίζοντας τα τελευταία μέτρα προς την "έσχατη πύλη" και νοιώθοντας για τελευταία φορά το βάρος αυτού του ανθρώπου σε αυτή τη ζωή, να πιέζει αφόρητα τους ώμους μου.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΜΕ το φέρετρο πάνω σε μια μικροσκοπική πλατφόρμα μπροστά από τη "πύλη του Αχέροντα". Ο σκηνοθέτης αφού πρώτα συμβουλεύτηκε την ενδοεπικοινωνία, έδωσε εντολή και αυτό γλίστρησε στην ανοιχτή είσοδο του κλίβανου. Λίγο πριν κλείσει η είσοδος, πρόλαβα να δω τις τεράστιες πύρινες γλώσσες να γλύφουν το ξύλο.
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Μήπως τελικά με τη φωτιά ξορκίζαμε το κομμάτι που ο Θάνατος άφηνε πίσω?

ΒΡΟΝΤΗΞΕ στο μυαλό μου η φωνή του Άγγελου Σικελιανού, απαγγέλλοντας το Νεκρώσιμο Ποίημα στη κηδεία του Κωστή Παλαμά και ένιωσα το σβέρκο μου να μουδιάζει:

Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα…
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η μυρωδιά του ταμπάκο από το στριφτό τσιγάρο του σκηνοθέτη μου έσπασε τη μύτη και ξύπνησε τη θύμηση του μακαρίτη φιλόλογου όταν μας διάβαζε Καρυωτάκη:

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να ΄ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Α ΡΕ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ σκέφτηκα! Μπορεί να τον περίμενες σαν Καπετάνιο με το τσιμπούκι του να έρθει και να σε ταξιδέψει σε θάλασσες μακρινές και τόπους άγνωστους, αλλά πολύ φοβάμαι πως μπορεί να καταλήξεις άμμος στο λεκανάκι του γάτου σου! Στη τελευταία μου σκέψη, δεν άντεξα και …ξέσπασα στα γέλια.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Boomp3.com

Σε συνέχεια της προηγούμενης Παρασκευής, το δεύτερο μέρος της ομιλίας της αρχαιολόγου Αγγελικής Κοτταρίδη.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

μέρος 2ο

Στα κλασικά χρόνια η απεικόνιση αυτού του μύθου περιορίζεται κυρίως στην αγγειογραφία που κάποτε έχει τα στοιχεία αυτού που σήμερα θα λέγαμε λαϊκή τέχνη. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς τρεις αγγειογραφίες στις οποίες αποτυπώνεται με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο η εξέλιξη της αντίληψης για το μύθο των Γοργόνων: Στην πρώτη, ζωγραφισμένη πριν από τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ., δεσπόζει το θνήσκον ακέφαλο σώμα της φτερωτής Μέδουσας τα τερατώδη στοιχεία όμως έχουν εξαφανιστεί, δεν υπάρχουν φίδια ούτε οι αγριεμένες Γοργόνες και το κομμένο κεφάλι που μισοφαίνεται από το σακούλι του Περσέα εξακολουθεί να είναι άσχημο αλλά πιο αστείο παρά τρομακτικό. Στην δεύτερη εικόνα που χρονολογείται μετά τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ., κυριαρχεί ο ήρωας που αποστρέφοντας το κεφάλι αποκεφαλίζει τη Μέδουσα που δεν είναι πια τέρας. Με μάτια κλειστά, ωραία και ανήμπορη, παραδομένη στο θάνατο, αν δεν είχε φτερά θα την μπέρδευε κανείς με λαβωμένη Αμαζόνα. Στην Τρίτη εικόνα που έγινε τον 4ο αιώνα υπάρχει μόνο ο ήρωας και η θεά ανάμεσά τους, στα χέρια της Αθηνάς, το κομμένο κεφάλι της ωραίας ποια Μέδουσας και το αντικαθρέφτισμά της στην ασπίδα του Περσέα. Μέσα σε λίγες γενικές η ελληνική τέχνη εξανθρώπισε το τέρας…

Ας δούμε όμως λίγο καλύτερα την φοβερή Γοργώ: Σαν «πότνια θηρών», πλαισιωμένη από άγρια λιοντάρια, τον "φόβο των θνητών", και τα δύο παιδιά της, τον Πήγασο και τον Χρυσάορα, δεσπόζει στο αέτωμα του ναού της Άρτεμης στην Κέρκυρα, ενός από τους πιο παλιούς αρχαϊκούς ναούς που γνωρίζουμε, ορίζοντας τον χώρο του ιερού, σπέρνοντας θείο δέος σε όσους την αντικρίζουν. Το φτερωτό της σώμα - σώμα γυναίκας, δυνατό και ρωμαλέο - δε διαφέρει σε τίποτα από τις υπόλοιπες φτερωτές γυναικείες μορφές της αρχαϊκής τέχνης. Το τέρας εκδηλώνεται στο κεφάλι: με φίδια να τυλίγονται ανάμεσα στις μπούκλες των μαλλιών, με το βαθιά ρυτιδωμένο πρόσωπο, τα γουρλωμένα μάτια και την πλακουτσωτή ζωώδη μύτη η Γοργώ δείχνει τα τρομερά της δόντια, κοιτάζοντας πάντα κατάφατσα τον θεατή.

Το φριχτό κεφάλι της, αυτό το κεφάλι που και νεκρό κρατάει ακέραιη την τρομερή δύναμή του, είναι το όπλο της, το σκιάχτρο κατεξοχήν του αρχαίου κόσμου. Ο Οδυσσέας, άντρας ώριμος, ήρωας δοκιμασμένος σε χίλιους κινδύνους, την πιο κρίσιμη στιγμή του ταξιδιού του, ενώ είναι στον Κάτω Κόσμο και μιλάει με τους νεκρούς, νιώθει να πρασινίζει από την τρομάρα στην ιδέα και μόνον πως μπορεί να του στείλει η Περσεφόνη το κεφάλι της Μέδουσας και το βάζει κυριολεκτικά στα πόδια.
Η γλώσσα που κρέμεται ανάμεσα από τα ανοιχτά χείλη, τα σουβλερά δόντια, τα γουρλωμένα μάτια, τα φίδια οδήγησαν τον Φρόυντ να συσχετίσει σε μια ψυχαναλυτική προσέγγιση τη Γοργώ με το άγχος του ευνουχισμού και να αναγνωρίσει σε αυτήν μια «Vagina Dentata», μια προσέγγιση που βρήκε πολλούς οπαδούς τα τελευταία χρόνια.

Αξίζει όμως να τονιστεί και μια άλλη διάσταση: αρχετυπική μάσκα του φόβου το Γοργόνειο, βαλμένο επάνω στην αιγίδα της Αθηνάς, γίνεται το πιο αποτελεσματικό όπλο της θεάς εναντίον των εχθρών της. Στην πραγματικότητα η δράση του Γοργόνειου εξαρτάται από την θέση που έχει κανείς σε σχέση με αυτό. Όταν βρίσκεται απέναντί του, σαν αντίπαλος, είναι άκρως επικίνδυνο ακόμη και θανατηφόρο, όταν βρίσκεται πίσω του, σαν κάτοχος, το Γοργόνειο αποδεικνύεται ατίμητος θησαυρός: γεννώντας τον φόβο τρέπει σε φυγή τον εχθρό και αποτρέπει το κακό. Έτσι το Γοργόνειο καταξιώνεται σαν το δυνατότερο φυλαχτό του αρχαίου κόσμου. Λειτουργώντας ως το κατεξοχήν αλεξίκακον, η μάσκα φόβου βρίσκεται παντού: στις ασπίδες και τους θώρακες των πολεμιστών, στα ρούχα και στα κοσμήματα των γυναικών, στους τάφους, στους ναούς, στα νομίσματα, στα τείχη των πόλεων και όπου αλλού μπορεί κανείς να φανταστεί.

Το άλλο φυλαχτό-ξόρκι-σκιάχτρο του αρχαίου κόσμου είναι ο απειλητικά ορθωμένος πέτρινος φαλλός. Ανεικονικό σύμβολο - ένας σωρός από πέτρες - , λίθινη εικόνα - άγαλμα του φαλλού - ή ιθυφαλλική ερμαϊκή στήλη, σημαίνει τα όρια και δηλώνει τον κίνδυνο, αν τολμήσει κανείς να τα παραβιάσει, αφού τον τόπο αυτόν τον υπερασπίζονται «βαρβάτοι άντρες». Μελέτες έχουν δείξει ότι η επίδειξη των γεννητικών οργάνων σε στύση είναι μια χαρακτηριστική απειλητική συμπεριφορά που παρατηρείται όχι μόνον στους ανθρώπους αλλά και στους πιθήκους.

Ας επιστρέψουμε όμως στο Γοργόνειο. Από πού εκπορεύεται στην πραγματικότητα η τρομακτική του δύναμη; Εκτός από την ψυχαναλυτική προσέγγιση που κινείται κυρίως στο επίπεδο της μοντέρνας ερμηνείας, αξίζει, νομίζω, να προσέξει κανείς ακόμη δύο στοιχεία, που αποτελούν εικονογραφικά χαρακτηριστικά με ιδιαίτερη σημασία: τα γυμνωμένα δόντια και τα γουρλωμένα μάτια που κοιτάζουν κατευθείαν τον θεατή. Για να αντιληφθούμε την σημασία του πρώτου φτάνει να παρατηρήσουμε την φύση: Όλα τα σαρκοβόρα, όταν ετοιμάζονται να επιτεθούν, δείχνουν τα δόντια τους, βγάζοντας έναν πολύ χαρακτηριστικό συριστικό ήχο που συνήθως τρέπει σε φυγή τον πιο αδύναμο αντίπαλο. Αυτή η αρχετυπική "φυσική" απειλή είναι ακριβώς ο μορφασμός της Μέδουσας.
Για το δεύτερο είναι απαραίτητο να πάρουμε υπόψη μας την αντίληψη των αρχαίων για το βλέμμα, σύμφωνα με την οποία το μάτι δεν βλέπει "παθητική" προσλαμβάνοντας απλώς την ανακλώμενη ακτινοβολία, αλλά "ενεργητικά" εκπέμποντας το ίδιο το φως. Σε αυτή την βάση γίνεται κατανοητή στην ουσία της η σημασία της έκφρασης «δεινόν δερκόμενη», "κοιτάζοντας τρομακτικά", που χαρακτηρίζει τη ματιά της Μέδουσας. Τα γουρλωμένα μάτια της εκπέμπουν "μαύρο φως", το παγερό σκοτάδι του θανάτου που πετρώνει και σκοτώνει. Έτσι το βλέμμα του τέρατος γίνεται το "κακό μάτι" κατεξοχήν, το απόλυτο εργαλείο της βασκανίας και συγχρόνως το πιο ισχυρό φυλαχτό.

Πέρα όμως από την όποια μαγική λειτουργία του το πραγματικά συναρπαστικό και συγχρόνως απόλυτα διδακτικό για την κοσμοαντίληψη των Ελλήνων είναι ο τρόπος της μετάλλαξης του ίδιου του συμβόλου. Για πολλά χρόνια η έρευνα θεωρούσε την Μέδουσα Rondanini, ένα εξιδανικευμένα ωραίο μαρμάρινο Γοργόνειο, ως το ρωμαϊκό αντίγραφο μιας πρωτότυπης Φειδιακής δημιουργίας και απέδιδε στην εμπνευσμένη σμίλη του μεγάλου δημιουργού τον εξανθρωπισμό του τέρατος.

Ωστόσο η άποψη αυτή, όσο και αν είναι γοητευτική, δεν στηρίζεται από τα δεδομένα. Στα βεβαιωμένα αντίγραφα του περίφημου χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου που δημιούργησε ο Φειδίας για τον Παρθενώνα, το Γοργόνειο στην αιγίδα, αλλά και στην ασπίδα της θεάς έχει χάσει τον τρομερό του χαρακτήρα μαζί με τις βαθιές ρυτίδες, τα σουβλερά δόντια και τα γουρλωμένα μάτια, αλλά διατηρώντας τα φουσκωμένα μάγουλα και την κρεμασμένη γλώσσα εξακολουθεί να είναι μια κάπως αστεία μάσκα-καρικατούρα, η ζωώδης ασκήμια της οποίας βρίσκεται σε απόλυτη αντίστιξη με την ιδανική ομορφιά της θεάς που μορφοποιεί με απόλυτο τρόπο το ιδανικό της αρετής του ορθού λόγου και του νόμου. Ο νέος αυτός τύπος κυριαρχεί σιγά-σιγά μετά το 400 π.Χ. την θέση του σε ένα εντελώς εξανθρωπισμένο Γοργόνειο με κλειστό στόμα και κανονικά χαρακτηριστικά γυναίκας, κάποτε μάλιστα πολύ ωραίας, που θα επικρατήσει μέχρι τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.

Η εξέλιξη αυτή ολοκληρώνεται πιο γρήγορα στα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα από ότι στις εσχατιές της περιφέρειας του ελληνικού κόσμου, ωστόσο στα ελληνιστικά χρόνια τα Γοργόνεια του «ωραίου τύπου» είναι πια παντού ο κανόνας και υπάρχουν παραδείγματα εξαιρετικής ομορφιάς, όπως το τεράστιο μαρμάρινο Γοργόνειο που κοσμούσε τα τείχη της Βέροιας, που θα γίνουν τα πρότυπα των μεταγενέστερων κλασικιστικών αντιγράφων, όπως η περίφημη Μέδουσα Rondanini.

Η Γοργώ, το αρχαϊκό τέρας που ήρθε από την ανατολή και έγινε η εικόνα του φόβου για την ελληνική τέχνη, στα χρόνια του Φειδία και του Περικλή δαμάστηκε, πήρε την μορφή καρικατούρας και έφτασε, πριν περάσουν δύο γενιές, να γίνει εικόνα απόλυτης ομορφιάς. Την εποχή που η αθηναϊκή ηγεμονία κατέρρεε και ο ελληνικός κόσμος συνταρασσόταν από αδιάκοπους πολέμους και ταραχές, ενώ η καθημερινή ζωή γινόταν όλο και πιο ανασφαλής, πιο λαμπρό, πιο γοητευτικό, πιο δοξαστικό από ποτέ, αναδύθηκε στην τέχνη το ιδανικό μιας αιώνιας άνοιξης, το αγλάϊσμα μιας αγέραστης ήβης. Ο θαλερός άντρας, ο ώριμος πολίτης, δίνει τη θέση του στον ερωτικό νέο: ο Ηρακλής, ο Ερμής, ο Διόνυσος φανερώνονται όχι πια σαν γενειοφόροι άντρες αλλά σαν αψεγάδιαστοι αγένειοι νέοι. Ποιος ασίγαστος έρωτας οδήγησε τη σμίλη; Ποια αρετή μεταμόρφωσε το τέρας; Ποιο είναι το μυστικό αυτής της τέχνης, της μοναδικής μέσα στους αιώνες;
Ας ακούσουμε τον Πλάτωνα που ζώντας ακριβώς αυτή την εποχή έγραψε με τον δικό του τρόπο τον ύμνο της άφθαρτης ομορφιάς σε έναν από τους πιο γοητευτικούς και σημαντικούς διαλόγους του, τον Φαίδρο: «το δε θείον καλόν, σοφόν, αγαθόν και παν ότι τοιούτον τούτοις δη τρέφεται τε και αύξεται μάλιστα γε το της ψυχής πτέρωμα, αισχρω δε και κακω και τοις εναντιοις φθίνει τε και διόλλυται.» δηλ. το θείο και ωραίο, σοφό, καλό και έχει όλες τις ιδιότητες που αρμόζουν σε αυτά. Με αυτές τρέφονται και μεγαλώνουν τα φτερά της ψυχής, ενώ από το άσχημο, το κακό και τις άλλες αντίθετες ιδιότητες φθείρονται και καταστρέφονται. (Φαίδρος 246). Κατατάσσοντας την ομορφιά στην πρώτη θέση της κλίμακας των χαρακτηριστικών του θεού, ο φιλόσοφος δηλώνει με τον πιο απόλυτο τρόπο την σημασία αυτής της αρετής στον κόσμο των ιδεών του. Υπηρετώντας το ιδανικό του ωραίου, η τέχνη μπορεί και πρέπει να γίνεται αγωγή ψυχής, οδηγός αρετής και η ομορφιά είναι, όπως διδάσκει ο φιλόσοφος, το αλάνθαστο κριτήριο (Πλ. Πολιτεία b-d).

Όπως στην τραγωδία ο ύψιστος πόνος γίνεται "ηδυσμένος λόγος" και υπακούει στο μέτρο, στην αρχαία ελληνική τέχνη ο φόβος ακόμη και μπροστά στον πόνο του θανάτου υποτάσσεται στη φόρμα της ομορφιάς. Το κάλλος λυτρώνει το τέρας, ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τον φόβο. Νικητής και νικημένος «όλως ανδρείοι ουκ αισχρούς φόβους φοβούνται» (Πλ. Πρωταγόρας 360 Β), δεν τρέπονται σε φυγή, υπερασπίζουν τη θέση τους, μοιράζονται την ίδια αρετή και δικαιούνται και οι δυο το γέρας της ομορφιάς…

Γνωρίζοντας το χρέος τους, υπερασπίζοντας τη θέση τους στον κόσμο, οι πολεμιστές στα αετώματα του ναού της θεάς πεθαίνουν χαμογελώντας και νικούν για πάντα τον φόβο με την ομορφιά…

Αγγελική Κοτταρίδη


υγ και για να γυρίσουμε στα δικά μας, την επόμενη Παρασκευή φιλοξενούμενος blogger, ο Radio Marconi!!!

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Boomp3.com

Είναι πολύ δύσκολο να προλογίσω την σημερινή μου καλεσμένη και το κείμενο που μου εμπιστεύτηκε. Βαρύ το φορτίο, όταν πρόκειται για ένα άτομο, που έχει παρασημοφορηθεί με τον Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ. Κάρολο Παπούλια. Μία μαχόμενη αρχαιολόγο, μαθήτρια του μεγάλου μας αρχαιολόγου Μανώλη Ανδρόνικου και τολμώ να πω άξια συνεχίστρια του έργου του.

Μια γυναίκα που την θαυμάζω πολύ για το κουράγιο της, αλλά και για την αμέριστη αγάπη της για την Ελλάδα. Μια γυναίκα που έχω την τιμή να την γνωρίζω προσωπικά και που χωρίς να το ξέρει με έχει κάνει να βλέπω με άλλο μάτι την ζωή.

Μιλάω για την δρ. αρχαιολόγο Αγγελική Κοτταρίδη.

Για να μην σας κουράσω, το κείμενο είναι σε δύο μέρη. Το δεύτερο μέρος την άλλη Παρασκευή.

Αφιερωμένο στην παρέα της Τετάρτης, στο public και ειδικά στην φίλη Ρίτσα.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΤΤΑΡΙΔΗ

Στην γλώσσα του έπους η λέξη φόβος σημαίνει κυριολεκτικά ‘φυγή, οπισθοχώρηση στη μάχη’ και κατ’ επέκταση ‘πανικός, το καταθλιπτικό συναίσθημα του κινδύνου που κυριεύει τον νικημένο στρατό και τον κάνει να τραπεί σε φυγή’. Στον Όμηρο (Ιλ. Ι 2) ο φόβος είναι παγερός, «κρυόεις». Συντρόφισσά του μόνιμη η τρομάρα.

Η γενεαλογία, το μέσο με το οποίο ο αρχαϊκός μύθος οργανώνει τον κόσμο, αρθρώνει τον χρόνο και αποκαλύπτει τον λόγο, ταξινομώντας την αλληλουχία των δομών, εντάσσει τον φόβο στα συμφραζόμενα του. Στις αρχές του 7ου προχριστιανικού αιώνα ο Ησίοδος λέει στην Θεογονία του: του Άρη «του γέννησε η Κυθέρεια δυο γιούς, τον Φόβο και τον Δείμο, τους τρομερούς, που με τον πατέρα τους τον πορθητή αντάμα στον παγερό τον πόλεμο τις πυκνές φάλαγγες των ανδρών κλονίζουν…». (Θεογονία 934)

Αδέρφια της Αρμονίας, της κόρης που γεννιέται και αυτή από το σμίξιμο του Άρη με την Αφροδίτη, ο Φόβος και ο Δείμος, που το όνομά του σημαίνει στην κυριολεξία τον τρόμο της μάχης, είναι ηνίοχοι στο άρμα του πατέρα τους και τον βοηθούν στο φονικό έργο του. Ο φυσικός τους χώρος είναι η μάχη. Και δεν είναι βέβαια τυχαίο πως στο κέντρο της ασπίδας του Αγαμέμνονα, του αρχηγού των πολιορκητών της Τροίας, εικονιζόταν η βλοσυρή Γοργώ, «δεινόν δερκόμενη», πλαισιωμένη από τον Δείμο και τον Φόβο. Η εικόνα του Φόβου στόλιζε και την μυθική ασπίδα του Ηρακλή στην μάχη του με τον Κύκνο: «Στο κέντρο της υπήρχε ο Φόβος αδαμάντινος, ακατονόμαστος που λοξοκοίταζε με μάτια αστραφτερά από τη φωτιά. Το στόμα του γεμάτο δόντια κάτασπρα, δεινά, απλησίαστα και επάνω στο βλοσυρό του μέτωπο η Έριδα η φοβερή πετούσε, τον τάραχο της μάχης ξεσηκώνοντας η ανελέητη».

Περίπου σύγχρονη με το έπος «Ασπίς του Ηρακλέους» ήταν η πολυδαίδαλη λάρνακα του Κύψελου, ένα ξύλινο κιβώτιο πλούσια διακοσμημένο με κάθε είδους παραστάσεις, που ο Παυσανίας το είδε στην Ολυμπία. Και εδώ, επάνω στην ασπίδα του Αγαμέμνονα απεικονιζόταν ο Φόβος με κεφάλι λιονταριού. Υπήρχε μάλιστα και επιγραφή «Αυτός είναι ο Φόβος των θνητών, εκείνος που τον κρατεί είναι ο Αγαμέμνονας». Είναι λοιπόν βέβαιο ότι στα αρχαϊκά χρόνια υπήρχαν παραστάσεις - προσωποποιήσεις του Φόβου. Πως έμοιαζαν; Δαίμονας με βλοσυρά μάτια και ανοιχτό στόμα που αφήνει να φανούν τα δόντια του ή υβριδική μορφή με σώμα ανθρώπου και κεφάλι λιονταριού.

Σε ένα ψηφιδωτό της αυτοκρατορικής εποχής αναγνωρίζουμε την μάσκα του φόβου που δείχνει απειλητικά τα δόντια του, μια μορφή ανθρώπινη που θυμίζει όμως έντονα θηρίο. Χαρακτηριστικό του τα άγρια γουρλωμένα μάτια, η γλώσσα που κρέμεται, τα πυκνά μαλλιά και γένια, Στο τόντο μιας μελανόμορφης κύλικας του 6ου προχριστιανικού αιώνα βρίσκεται μια δαιμονική μορφή που στη βιβλιογραφία συσχετίζεται με τη Γοργώ και ερμηνεύεται σαν πρόσωπο με τη μάσκα του τρόμου, χωρίς φίδια και φτερωτά υποδήματα - τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Γοργόνων - αλλά με γένια που δηλώνουν μονοσήμαντα την αρσενική του φύση ο φτερωτός αυτός δαίμονας πρέπει να είναι ο Φόβος που λύνει τα γόνατα και τρέπει σε φυγή τους άντρες, όπως τον περιγράφει η σύγχρονη με το αγγείο αρχαϊκή ποίηση.

Και ενώ η απεικόνισή του σαν αυθύπαρκτης οντότητας στην αρχαία τέχνη είναι σπάνια, το όνομα του Φόβου, ξεκινώντας από την σφαίρα του πολέμου και τα στενά συμφραζόμενα της μάχης, θα φτάσει ήδη στην κλασική εποχή να σημαίνει αυτήν καθαυτή την πεμπτουσία της έννοιας, το αίτιο και το αποτέλεσμά της, υπερκαλύπτοντας συνώνυμα και παράλληλα και αποκτώντας σχεδόν την σημερινή εννοιολογική ευρύτητα της λέξης φόβος. Αυτό δεν είναι βέβαια τυχαίο Εκτός από «πάντων πατήρ», ο πόλεμος ήταν για τους αρχαίους πανταχού παρών, μια καθημερινή πραγματικότητα, αφού κύριο καθήκον των αντρών ήταν η προάσπιση της πατρώας γης και φυσικά, όπου και όταν αυτό ήταν εφικτό, η επέκτασή της.

Κεντρικό στοιχείο της ζωής τους, ο πόλεμος είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για τους αρχαίους καλλιτέχνες που δεν κουράζονται από τα αετώματα και τις ζωφόρους των ναών μέχρι τα πήλινα αγγεία των συμποσίων να παρασταίνουν Γιγαντομαχίες, Αμαζονομαχίες, Κενταυρομαχίες και βέβαια τα Τρωικά, το μυθικό αρχέτυπο όλων των πολέμων. Εμπνευσμένες από την πραγματικότητα, αλλά εξυψωμένες στη σφαίρα του μύθου, οι σκηνές αυτές εντυπωσιάζουν με την συνέπεια της παραστατικότητάς τους, διατηρώντας ωστόσο μια πολύ επιλεκτική σχέση με ότι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ρεαλισμό. Έτσι, ενώ η ελληνική πεζομαχία γινόταν με μαζικούς σχηματισμούς, η τέχνη προτιμά την μάχη σώμα με σώμα. Η φάλαγγα απεικονίζεται σπανιότατα στα αρχαϊκά χρόνια και ποτέ στα κλασικά και κόμη και σε πολυπρόσωπες συνθέσεις τα ζεύγη των αντιπάλων είναι σαφώς διακριτά.

Οι πολεμιστές είναι σχεδόν πάντα γυμνοί ή μισόγυμνοι, το ανθρώπινο σώμα δοξάζεται και διατηρώντας ακέραια την αίγλη της ομορφιάς του νικά τον καταναγκασμό της βίας και το φόβου. Υπάρχουν ηττημένοι, θνήσκοντες, κάποτε ακόμη και νεκροί. Δεν υπάρχουν ποτέ ακρωτηριασμένοι ή παραμορφωμένοι. Όσο σφοδρή και αν είναι η σύγκρουση, ο ρεαλισμός της φρίκης που τα δικά μας μάτια έχουν συνηθίσει από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση δεν έχει θέση στην τέχνη που υπηρετεί με συνέπεια την αρχή της «καλής αλλοίωσης». Ακόμη και προσωποποιήσεις που συμπυκνώνουν την έννοια του φόβου δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα αυτόν: η τρομερή Έρις είναι μια ωραία, μερικές φορές φτερωτή, γυναίκα και ο ίδιος ο Θάνατος είναι ένας φτερωτός πολεμιστής που σε τίποτα δεν θυμίζει το φρικτό σκέλεθρο της νεότερης εικονογραφίας.

Οι ήρωες για να επιβάλουν το νόμο και την τάξη της πολιτισμένης κοινωνίας συγκρούονται με γίγαντες και κακούργους: ο Ανταίος, ο Γυρηνόης, ο μετάλλινος Τάλως ακόμη και ο κύκλωπας Πολύφημος στην τέχνη παίρνουν μορφή κανονικών ανθρώπων που ξεχωρίζουν μόνο με το μέγεθός τους ή γιατί είναι πιο δασύτριχοι και μακρυμάλληδες από το συνηθισμένο.

Έξω από τα τείχη της πόλης, στις ερημιές και στα άγρια δάση παραμονεύουν θηρία. Οι άνθρωποι νικούν τα αγρίμια, δαμάζουν τον φόβο της άγριας φύσης, Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, ο Ερυμάνθιος κάπρος, ο Κνώσιος ταύρος, ο λέων της Νεμέας είναι απλά ζώα. Ακόμη και το κήτος της Τροίας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τεράστιο ψάρι. Στις εικόνες τα ζώα εκφράζουν το μέτρο τη φύσης που υποτάσσεται στη δύναμη των ανθρώπων, όπως ο μη λόγος στον λόγο.

Στη γη πέρα από τη θάλασσα, στους παραδεισένιους κήπους των εξωτικών νησιών παραμονεύουν δράκοι. Επικίνδυνοι για τους εισβολείς, απροσδόκητα οικείοι με τις νύμφες και τις ιέρειες που τους συντροφεύουν εμφανίζονται σαν ήσυχα μεγάλα φίδια κουλουριασμένοι γύρω από τα δένδρα, ενώ οι γρύπες, οι φύλακες των μακρινών θησαυρών, μισοί αητοί, μισοί λιοντάρια εντυπωσιάζουν περισσότερο με τη μεγαλοπρέπεια παρά με την αγριάδα τους.

Αλλόκοτα πλάσματα, στοιχειά και τέρατα «δεινά πέλωρα» η τρισώματη Χίμαιρα, η πολυκέφαλη Ύδρα, ο Μινώταυρος στοιχειώνουν τα περάσματα, πραγματικά ή συμβολικά. Όμως ακόμη και αυτά αντιμέτωπα με τους ήρωες υποτάσσονται στην δύναμη του μέτρου, ακόμη και ο Κέρβερος, ο αδυσώπητος φύλακας του Άδη, μπροστά στον Ηρακλή γίνεται ένα ήμερο σκυλί και αναγνωρίζεται μόνον από τα πολλά κεφάλια του.

Στον αντίποδα του πολιτισμού, ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο, βρίσκονται οι Κένταυροι και οι Σάτυροι. Με εξαίρεση τον Χείρωνα βίαιοι άρπαγες και καταστροφείς οι πρώτοι, παραδομένοι στη μέθη και την αχαλίνωτη ηδονή οι δεύτεροι, μπορούν να είναι ρυτιδωμένοι και άσχημοι, όμως οι φάτσες τους μάλλον διασκεδάζουν παρά τρομάζουν τον θεατή.

Σε ένα άλλο επίπεδο φόβου οδηγούν δαίμονες με τη μορφή γυναικών. Εκπρόσωποι της θεϊκής δύναμης οι Αρπυίες - ωραίες φτερωτές κόρες - κατεβαίνουν από τον ουρανό να τιμωρήσουν τον ιερόσυλο. Γεννήματα του άγραφου νόμου οι Ερινύες στροβιλίζονται γύρω από τον φταίχτη κραδαίνοντας φίδια, κρατώντας μπροστά του τον καθρέφτη… Άγγελος του θανάτου η τρισυπόστατη σφίγγα φυλάγει τα μνημεία των νεκρών και βασανίζει τους ζωντανούς με το αίνιγμά της. Από την ανατολή έφερε το κορμί του ζώου, στους Έλληνες χρωστά το κεφάλι ωραίας γυναίκας που σαγηνεύει με τη ματιά της τους αιώνες.

Μακριά από τις πόλεις των ανθρώπων, έξω από τους νόμους και τον πολιτισμό βασιλεύει το χάος, η αταξία και ο φόβος του αγνώστου. Το μυστικό πέρασμα ανάμεσα στον πολιτισμό και την αγριότητα, τη ζωή και τον θάνατο, το φυσικό και το υπερφυσικό στοιχειώνουν όντα αλλόκοτα. Εδώ δεν αρκεί η γενναιότητα. Για να ξεφύγει κανείς τον κίνδυνο χρειάζεται γνώση. Στον παράδεισο της Κίρκης ο κυνηγός γίνεται θήραμα. Το ολόγυμνο κορμί της θεάς - μάγισσας, μοναδική εξαίρεση και απόλυτη ανατροπή των συμβάσεων της αρχαϊκής τέχνης γίνεται πηγή δέους. Στο αγκάλιασμά της ελλοχεύει ο φόβος τους ευνουχισμού. Στο κρεβάτι της ο Οδυσσέας θα μάθει τον δρόμο που οδηγεί στον θάνατο και αυτόν που φέρνει πίσω στη ζωή…

Γύρω από το μαγεμένο νησί της Κίρκης φωλιάζουν θανάσιμοι κίνδυνοι: όλοι γένους θηλυκού και όλοι στην πραγματικότητα ανίκητοι. Η Χάρυβδις, η σκοτεινή τρύπα που όλα τα καταπίνει, όσο ξέρουμε δεν απεικονίζεται στην αρχαία τέχνη. Η Σκύλα στις σπάνιες παραστάσεις της έχει στήθος και κεφάλι ωραίας γυναίκας, οι Σειρήνες, οι Μούσες του επέκεινα, πουλιά με κεφάλια κοριτσιών βασανίζουν με τη γητειά του τραγουδιού τους τον δύστυχο άντρα που τις αντιμετωπίζει παθητικά, «δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι»…

Στη γλώσσα του έπους η λέξη που χρησιμοποιείται για την ερωτική συνεύρεση είναι το ρήμα "δάμνυμι", δηλ. δαμάζω. "Δμώες", δηλ. σκλάβες, και "δάμαρτες", δηλ. σύζυγοι, οι γυναίκες πρέπει να "δαμαστούν" από τους άντρες για να αποκτήσουν μια θέση στην κοινωνική τάξη της πατριαρχίας. Η υποταγή οδηγεί στην πόλωση. Οι ισχυροί πληρώνουν τα επίχειρα της επικράτησής τους: άγχος ανατροπής και βαθύς υποσυνείδητος φόβος… Έξω από τις νόρμες της πολιτισμένης κοινωνίας το "άγριο" θηλυκό γίνεται η προσωποποίηση του πιο τρομαχτικού εφιάλτη.
Στις εσχατιές, πέρα από την θάλασσα, κοντά στη Νύχτα κατοικούν οι Γοργόνες. Κόρες του Φόρκυος και της Κητούς, των δύο αρχέγονων θαλάσσιων τεράτων, οι δύο είναι αθάνατες και η Τρίτη θνητή. Το όνομα Γοργώ σημαίνει άγρια, βλοσυρή, σκυθρωπή, φοβερή και οι τρεις φριχτές και κακάσχημες Γοργόνες είναι οι μόνες μορφές της αρχαίας τέχνης που κερδίζουν επάξια τον χαρακτηρισμό "τέρας".

Σύμφωνα με τον μύθο όποιος αντίκριζε τις Γοργόνες πέτρωνε από τον φόβο. Η θνητή Γοργώ, η Μέδουσα, που το όνομά της, η ουσιαστικοποιημένη μετοχή του ρήματος μέδω, σημαίνει "αυτή που κυβερνά", αλλά και αυτή που "προστατεύει", έσμιξε με τον Ποσειδώνα. Πριν γεννήσει, ήρθε ο Περσέας: φορώντας τα φτερωτά πέδιλα και το σκουφί του Άδη που τον έκανε αόρατο, πλησίασε το τέρας και χωρίς να κοιτάζει του έκοψε το κεφάλι που το έκρυψε μέσα στο μαγικό σακούλι του. Από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας ξεπήδησαν οι γιοί της, το φτερωτό άλογο, ο Πήγασος και ο Χρυσάορας, ο γίγαντας με το χρυσό σπαθί. Οι δύο αθάνατες Γοργόνες κυνήγησαν τον φονιά της αδελφής τους. Τον έσωσε η Αθηνά και αυτός χάρισε στη θεά το κομμένο κεφάλι της Γοργόνας να σπέρνει με αυτό τον τρόμο στους εχθρούς της.

Η ιδέα του τέρατος έρχεται από την ανατολή, από δαίμονες, όπως η Λαμαστού που είναι ο πρόγονος της Λίλιθ. Στην Ελλάδα αποκτά τον μύθο και τα επί μέρους χαρακτηριστικά και γνωρίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη που στο τέλος οδηγεί στην μετάλλαξη. Ο μύθος της Μέδουσας, καταγραμμένος στο έπος, είναι ένας από τους πιο παλιούς και οπωσδήποτε από τους πιο δημοφιλείς στην αρχαϊκή τέχνη. Η στιγμή του φόνου της από τον Περσέα και η καταδίωξη του ήρωα από τις τερατόμορφες Γοργόνες εμφανίζονται με εντυπωσιακή συχνότητα ήδη από τον 7Ο προχριστιανικό αιώνα στην πλαστική, στην μικροτεχνία και στην αγγειογραφία.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

LETS TALK ABOUT SEX...

καλό σου ταξίδι ...

Boomp3.com

Πως πέρασε η εβδομάδα, είδηση δεν πήρα. Μια εβδομάδα που ποδαρικό, της έκανε ένας ανάδρομος Ερμής, που λες κι όταν ήταν ίσιος κάτι έτρεχε στα γύφτικα.

Τέλος πάντων, είπα να μην γκρινιάξω σήμερα, καθότι Παρασκευή και καθὀτι είναι η μέρα η δικιά σας. Καλεσμένος για άλλη μία Παρασκευή ο αγαπημένος Προβατούκος. Βλέπετε το αστέρι έστειλε δύο ιστορίες, και αποφάσισα να τις παίξω και τις δύο, άλλωστε μοιράζει και κουπόνια για σεξάκι, εμένα μπλοκ ολόκληρο μου έδωσε, οπότε...

Την άλλη Παρασκευή δεν θα υπάρχει καλεσμένος μπλόγκερ. Μας έκανε όμως την τιμή η αρχαιολόγος Αγγελική Κοτταρίδη να μας παραχωρήσει μια ομιλία της με θέμα την εικόνα του φόβου στην αρχαία ελληνική τέχνη.

Αλλά να μην σας κουράζω άλλο, απολαύστε τον Πρόβατο...

10 λόγοι για τους οποίους η κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει να απαγορεύσει τώρα το σεξ

Μετά το σεξ, αλλά και πριν από αυτό κάνουμε μπάνιο με τις ώρες. Κακό για το περιβάλλον της χώρας

Όταν έχουμε κάνει σεξ κυκλοφορούμε σαν μαλάκες στο γραφείο ή στο μαγαζί με ένα ηλίθιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, γύρω γίνεται πανικός, οι νεκρογραμμές τρέχουν (deadlines), εμείς στον πούτσο μας θυμόμαστε το χτεσινό τσιμπούκι…. Κακό για την παραγωγικότητα της χώρας

Η επιθυμία για σεξ κάνει τους ανθρώπους να λένε ατάκες του τύπου «μανίτσα, ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου», «μήπως να ρίξεις πάνω σου κάτι πιο ελαφρύ…», «φιλαράκο είσαι τρελό πιπίνι, πάμε να μοιραστούμε ιστορίες από το στρατό στο σπίτι μου;» - ΔΗΛΑΔΗ έλεος, αυτό είναι χτύπημα κατά της κουλτούρας, του πολιτισμού και της πχιότητας της γλώσσας της χώρας.

Ένα μεγάλο ποσοστό τροχαίων γίνεται επειδή ο/η συνοδηγός εκτελεί λεκτικό σεξ (oral sex) στην/στον οδηγό του οχήματος. Παράδειγμα θες: δεν χρειάζεται να πάω μακριά – στο πρώτα μας ντέη με την sikia, μου έκανε λεκτικό σεξ την ώρα που οδηγούσα την vespa μου με αποτέλεσμα να πέσω σε ένα λεωφορείο γεμάτο ορφανά, gay, μαύρα εβραιάκια. Ο οδηγός για να με αποφύγει έπεσε από ένα γκρεμό πάνω σε ένα τεράστιο διυλιστήριο. Όλα τα ορφανά, gay, μαύρα εβραιάκια, αλλά και το πλήρωμα του σχολικού σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ η ανατίναξη του διυλιστηρίου είχα σαν αποτέλεσμα να καεί ένας πνεύμονας πρασίνου στον οποίο ζούσαν φώκιες και το τελευταίο ζευγάρι πάντα. Επίσης στο ίδιο πνεύμονα πρασίνου υπήρχε το τελευταίο δείγμα του φυτού που περιέχει μία ουσία που είναι απαραίτητη για την θεραπεία του Aids. Και όλα αυτά από ένα τσιμπούκι του Sikia. …όχι, όχι, δεν υπάρχει καλύτερος σε αυτόν τον τομέα σε όλη τη χώρα, την ευρώπη, την γη…
Η υπερβολική άσκηση του sex έχει σαν αποτέλεσμα να μην αναπτύσσεται η βιομηχανία πορνό στην Ελλάδα.. έτσι ο Γκουζγκούνης πεινά, η Σπάθη λιμοκτονεί και το κράτος έχει διαφύγοντα κέρδη από την φορολογία μίας βιομηχανίας που θα μπορούσε να είναι ο στηλοβάτης της οικονομίας, όπως γίνεται στην USA.

Χωρίς sex δεν θα είχαν γεννηθεί οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι γκομενίτσες που οδηγάνε στην κίνηση γράφοντας μηνύματα στο κινητό, οι τύποι που αφήνουν ανοιχτό το νερό την ώρα που ξυρίζονται, οι κάφροι και πολλοί πολλοί άλλοι ΚΑΓΚΟΥΡΕΣ 2.0

Χωρίς sex το επιστημονικό δυναμικό της χώρας δεν θα είχε κρίσεις τύπου «όλοι γαμάνε σε αυτήν την χώρα εκτός από μένα το nerd, μην μου μιλάτε απόψε θέλω μόνος μου, άσε με άσε με δεν κάνω άλλο έρευνα για το φάρμακο κατά του καρκίνου, ΕΧΩ ΠΗΞΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΜΙΑ σου λέω». Έτσι η χώρα θα είχε ήδη προσφέρει στην ανθρωπότητα το φάρμακο κατά του καρκίνου.

Αυτά σε πρώτη φάση. Νομίζω καταλαβαίνεις που το πάω…. μιλάμε ότι το σεξ ή η επιθυμία για αυτό είναι βόμβα στα θεμέλια της χώρας. και επειδή το πρόβατο είναι διαδραστικό πάνω από όλα τους υπόλοιπους 3 λόγους για να συμπληρωθούν οι 10 θα πρέπει να τους βρεις εσύ, σέξυ βιούερ! Άντε, άντε, άφού το έχεις, το ξέρω!

Πριν σας αφήσω θα ήθελα να διατυπώσω μία απορία… Οι gay απάτσι όταν κάνουν chat σε gay sites, τι nick χρησιμοποιούν; Θέλω να πω, όταν ΗΔΗ έχεις ένα όνομα του τύπου «Χοντρό_Κάτω_Κεφάλι» ή ή «Πέος_με_Φλέβες_τόπους_τόπους» ή «Το_Καλύτερο_Τσιμπούκι» δεν είναι πάρα πολύ προβληματικό να βρεις κάτι ακόμα πιο περιγραφικό για να μπεις στο chat room; Μαλάκα, Now that's a problem που αν είχα, θα είχα λιώσει στο άγχος.



Μπεεεε όπως πάντα.