ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.......

Boomp3.com

Και έφτασε η Παρασκευή. Μια Παρασκευή, που κάθε άλλο ευοίωνη προβλέπεται. Μάλλον κάτι σε ψιλοκόλαση μου κάνει. Το έτερον ήμισυ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και σωματικής κατάρρευσης, εγώ με μια μύτη βρύση, με μάτια κόκκινα και κόκαλα να πονάνε, λες και βαράγανε δέκα άτομα στον ύπνο μου.

Και καλά να σε βαράνε και να έχει και σεξ το θέμα, kinky βέβαια, αλλά περιέχει και δόσεις απόλαυσης. Εδώ μιλάμε μόνο ξύλο. Και είχα και σκοπό να πάω και θέατρο. Άει σιχτίρ, αυτή δεν προβλέπεται να είναι Παρασκευή ξεκούρασης, χαράς και απόλαυσης. Μάλλον σε κόλαση μου ακούγεται.

Και σαν να μην φτάνουν και όλα αυτά ο σημερινός ο καλεσμένος, ο Radio Marconi, αυτός με την μούρη του Στάθη του Ψάλτη στο avatar, που σε όλους κάνει καλό και ευγενικό και τίμιο παληκάρι, μου έστειλε το κείμενο του.

Και μαντέψτε τίτλο!!! Στην Κόλαση!!! Μα στο μυαλό μου μέσα είναι το παλικάρι? Τέλος πάντων. Δυσκολεύτηκα πολύ με την μουσική μας υπόκρουση. Αρχική απόφαση το road to hell, με τον Chris Rea. Το ξανασκέφτηκα όμως, και ήθελα κάτι πιο light, πιο ανάλαφρο, μπας και φτιάξει και αυτή η ρημάδα η διάθεση. Για αυτό λοιπόν, Boney M, megamix, και να βλέπω τα πόδια να σερφάρουν στο πάτωμα!!!

Τώρα όσοι θέλετε Chris Rea, ε πατήστε το play, κάτω από τον τίτλο. Τι να σας κάνω, τα θέλετε και τα παθαίνετε!!!

Α!!! Και για να μην ξεχαστώ την άλλη εβδομάδα καλεσμένη μας η Ζαχαρούλα. Τώρα συνταγή θα μας στείλει, κείμενο θα μας στείλει, τι να σας πω...

ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Boomp3.com

Η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο που …έχει πάει λίγο παρακάτω, με τον ήρωα να αντιμάχεται το τρόμο του θανάτου, ψάχνοντας να βρει τη λύτρωση αντιμετωπίζοντας κατάματα «αυτό που ο Θάνατος άφησε πίσω του». Εκτυλίσσεται σε μια High-Tec εποχή, με δόσεις Truman Show, εσωτερικής αναζήτησης και συγκαλυμμένο μαύρο χιούμορ.


Στην Κόλαση

ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ μπροστά από τη μαύρη Πύλη της Κόλασης.

ΟΠΛΙΣΤΗΚΑ με όση αυτοπεποίθηση είχα πάρει μαζί μου, γέμισα τα πνευμόνια μου με μια βαθειά ανάσα και έσπρωξα τη τεράστια και απροσδιορίστου υλικού πόρτα που ανταποκρίθηκε θετικά. Οι αισθητήρες ανίχνευσης πίεσης που εξάσκησα, κωδικοποίησαν τις προθέσεις μου και τις μετέδωσαν στους μικροσερβομηχανισμούς, που ανέλαβαν να αντικαταστήσουν τη πίεση των δικών μου μυών.

ΚΟΛΑΣΗ λέγαμε μεταξύ μας το κτίριο. Ήταν ένα θαυμάσιο αρχιτεκτονικού σχεδιασμού κτίσμα –βραβευμένο μάλιστα- αλλά την ονομασία του την πήρε από τις φωτιές των κλιβάνων που έκαιγαν μέσα του. Ήταν το αποτεφρωτήριο ή επί το λαϊκότερο το κρεματόριο της Ομοσπονδίας, χωρίς όμως καζάνια και διαβόλους! Ήταν τα τελευταία μέτρα πριν τη ταχύτατη μετάλλαξη του σώματος σε σκόνη προς εμφιάλωση.
ΒΡΕΘΗΚΑ σε έναν επιβλητικό χώρο με λιτές γραμμές που δεν μου ήταν δυσάρεστος. Γρανίτες, φυτά, ένα τεράστιο λιβάδι-ολόγραμμα στον τοίχο που το διέσχιζε ένα ποτάμι και ένα απροσδιόριστο μουσικό άκουσμα που με συνόδευε καθώς πλησίαζα τη ρεσεψιόν. «Ήρθα για τη τελετή», είπα κάπως μουδιασμένα. «Αργήσατε», μου είπε η εξωτικής ομορφιάς κοπέλα με το αυστηρό ντύσιμο. «Ήμουν έτοιμη να ζητήσω Αντικατάσταση» είπε και με κοίταξε μάλλον αποδοκιμαστικά.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ σχεδόν τρεις μήνες τα μαθήματα "Διαχείρισης Απόλυτου Τρόμου" και η ενεργή συμμετοχή σε τελετή αποτέφρωσης, ήταν μια από τις πιο έντονες πρακτικές εξάσκησης. Δεν κατάφερναν όλοι να αντιμετωπίσουν κατάματα "αυτό που ο θάνατος αφήνει πίσω" και για αυτό πάντα υπήρχαν Αντικαταστάτες σε επιφυλακή για την τελετή.

ΧΤΥΠΟΥΣΕ τα δάχτυλά της σε εικονικά πλήκτρα πάνω στο μάλλον ψυχρό μάρμαρο, και κοιτούσε μια πλαστική αλλά ντελικάτη φλούδα προβολής που μόνο αυτή έβλεπε. Τα προσωπικά μου στοιχεία μαζί με μια πρόσφατη φωτογραφία μου, τους είχαν ήδη δοθεί από τις προηγούμενες μέρες. «Σε μερικά δευτερόλεπτα θα ολοκληρωθούν οι βιομετρήσεις σας» είπε και ένα λαμπάκι άρχισε να αναβοσβήνει μπροστά στα πόδια μου, πάνω στη μαρμάρινη πλάκα. «Ακολουθείστε τη φωτεινή ένδειξη. Θα συναντήσετε και τους άλλους εκεί, σας περιμένουν».

ΜΠΡΟΣΤΑ στα πόδια μου, ένα όχι και τόσο μικρό σε μήκος φωτεινό αλλά διακριτικό βέλος, μου έδειχνε τη πορεία που έπρεπε να ακολουθήσω. Σε κάθε βήμα μου, η φωτεινή ένδειξη μετατοπιζόταν όλο και πιο μπροστά, ενώ ένας βόμβος με ενημέρωνε εάν απέκλινα από τη πορεία μου, περισσότερο του ενός μέτρου. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το όνομά μου, που βρισκόταν αναμμένο πάντα λίγο μπροστά από τη δεξιά μύτη του παπουτσιού μου.

ΕΦΤΑΣΑ χωρίς καμιά δυσκολία στην αίθουσα της τελετής. Ήταν όλοι εκεί. Ένας μεγάλος μπουφές κάλυπτε τον ένα τοίχο μπροστά από τον σερβιτόρο υπηρεσίας και πιο μπροστά, υπήρχαν μερικά διάσπαρτα τραπέζια με καρέκλες. Τοποθετημένες σε σειρά, μια άλλη ομάδα καρεκλών έβλεπε προς τον τοίχο που προβαλλόταν εκείνη τη στιγμή ένα ολόγραμμα, με τα best από τη ζωή του τεθνεώτος. Παρατήρησα πως δεκαπέντε μικροκάμερες υψηλής ευκρίνειας, ήταν τοποθετημένες σε επιλεγμένα σημεία του δωματίου.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ολόκληρη είχε στηθεί πίσω από τις μικροκάμερες. Όλα ξεκίνησαν όταν αυτές τοποθετήθηκαν στις αίθουσες τελετών και λειτούργησε δοκιμαστικά η νέα υπηρεσία ip-Ceremony, δίνοντας μάλιστα δωρεάν πρόσβαση με περιορισμένο χρόνο στον τηλεχειρισμό τους. Έχοντας τη δυνατότητα zoom και περιστροφής, οι απομακρυσμένοι επισκέπτες κατέγραφαν εικόνες, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να κυκλοφορούν στο δίκτυο ευρέως κομψές, χαρούμενες ή λυπημένες κυρίες, σε σέξι ή αποκαλυπτικές εμφανίσεις.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ένα ρεύμα στο κοινό που κατάφερε να ανεβάσει στα ύψη την επισκεψιμότητα, τις διαφημίσεις και να γεμίσει τα ταμεία της Κόλασης, ειδικά όταν με μια ανεκτή χρέωση, οι συνδρομητές είχαν την δυνατότητα απεριόριστης πλοήγησης σε όλους τους χώρους των τελετών.

ΜΟΔΑ έγιναν τελικά οι τελετές και άρχισαν σιγά-σιγά να εμφανίζονται σπόνσορες για τα εδέσματα του μπουφέ, τα ποτά, τα χτενίσματα και το ντύσιμο. Η ύστατη στιγμή του ανθρώπου "όπως τον γνωρίζουμε", έγινε celebrity χάριν του κέρδους και της ματαιοδοξίας. Αποκορύφωση της "Ceremaniac" όπως την έλεγαν, ήταν τελευταία η εμφάνιση κάποιων εβδομαδιαίων περιοδικών με τις εντυπωσιακότερες παρουσίες των τελετών της προηγούμενης εβδομάδας.

ΕΦΤΑΣΕ η ώρα και για τον δικό μας ρόλο, για τη δική μας στιγμή, για τη δική μας μεγάλη δοκιμασία. Διακριτικά από μια έξοδο περάσαμε πιο δίπλα σε έναν άλλο χώρο, που θύμιζε περισσότερο τηλεοπτικό στούντιο παρά αποτεφρωτήριο, αφού πρώτα κάναμε μια στάση και φορέσαμε την κατάλληλη για την περίσταση ένδυση. Υπήρχε μια απόσταση είκοσι πέντε μέτρων ανάμεσα σε ένα μονότονο σκηνικό σε ουδέτερο χρώμα, που κατέληγε σε ένα κλίβανο. Το φέρετρο με τον τελευταίο του ένοικο, βρισκόταν στην αρχή του διαδρόμου τοποθετημένο πάνω σε ένα μεταλλικό τραπέζι.

ΣΤΟΝ ίδιο χώρο, ένα μικρό αλλά υπερσύγχρονο τηλεοπτικό συνεργείο μετάδοσης, είχε στήσει τις κονσόλες του και έτρεχε τα διαγνωστικά του προγράμματα. Ο σκηνοθέτης μας τοποθέτησε ανά τρεις στις δυο πλευρές του τραπεζιού και μας είπε τι έπρεπε να κάνουμε…


ΣΤΕΚΟΜΟΥΝ στη θέση μου αποσβολωμένος λες και ο Θάνατος, μου είχε δέσει τα κορδόνια του ενός παπουτσιού με του άλλου ενώ προσπαθούσα να βρω λόγους για να τον συμπαθήσω... Προσπαθούσα να τον δω ως ευεργέτη του σώματος και λυτρωτή της ψυχής. Ως βαρκάρη που οδηγεί τη ψυχή στο ραντεβού με τον δημιουργό. Ως τον ηττημένο από τη μάχη, αφού του ξέφυγε η ψυχή μέσα από τα χέρια του. Ως τη μεγάλη απόδραση. Ως ένα μεγάλο διάλλειμα. Ως ύπνο. Ως μια περιπέτεια. Ως ένα δώρο. Ως ένα τέλος εποχής. Ως ...τον Ντ΄ Αρτανιάν που με το σπαθί του διαχώρισε τα δύο πράγματα όπως έλεγε ο Πλάτωνας, τη ψυχή απ' το σώμα. Περνούσαν και άλλα πολλά "Ως" από το μυαλό μου αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να τα παλαντζάρω με το "ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΤΡΟΜΟΣ".

ΣΗΚΩΣΑΜΕ το ξύλινο κουτί και το βάρος του μακαρίτη μοιράστηκε στους ώμους μας. Τα πόδια μου έτρεμαν. Με ένα νεύμα του σκηνοθέτη ξεκινήσαμε να κάνουμε αργά και συντονισμένα βήματα. Παράλληλα, στην αίθουσα των καλεσμένων, προβάλλονταν οι κινήσεις μας, αλλά όχι ακριβώς όπως συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Ο σκηνοθέτης είχε προσθέσει στο σκηνικό χλόη, δένδρα και ήχους πουλιών με εμάς να βαδίζουμε ανάμεσα σε αυτά, κατευθυνόμενοι προς ένα φρεσκοσκαμμένο εικονικό τάφο. Με κάποια επιπλέον χρέωση μπορούσαν να προστεθούν κηπουροί που να κλαδεύουν ή να σκαλίζουν ακόμα και μερικοί επώνυμοι συμπολίτες να στέκονται καρτερικά στην άκρη του μονοπατιού.

ΒΑΔΙΖΑ σαν τον Δάντη προς τον Άδη των δικών μου πύρινων σκέψεων, βαδίζοντας τα τελευταία μέτρα προς την "έσχατη πύλη" και νοιώθοντας για τελευταία φορά το βάρος αυτού του ανθρώπου σε αυτή τη ζωή, να πιέζει αφόρητα τους ώμους μου.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΜΕ το φέρετρο πάνω σε μια μικροσκοπική πλατφόρμα μπροστά από τη "πύλη του Αχέροντα". Ο σκηνοθέτης αφού πρώτα συμβουλεύτηκε την ενδοεπικοινωνία, έδωσε εντολή και αυτό γλίστρησε στην ανοιχτή είσοδο του κλίβανου. Λίγο πριν κλείσει η είσοδος, πρόλαβα να δω τις τεράστιες πύρινες γλώσσες να γλύφουν το ξύλο.
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Μήπως τελικά με τη φωτιά ξορκίζαμε το κομμάτι που ο Θάνατος άφηνε πίσω?

ΒΡΟΝΤΗΞΕ στο μυαλό μου η φωνή του Άγγελου Σικελιανού, απαγγέλλοντας το Νεκρώσιμο Ποίημα στη κηδεία του Κωστή Παλαμά και ένιωσα το σβέρκο μου να μουδιάζει:

Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα…
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η μυρωδιά του ταμπάκο από το στριφτό τσιγάρο του σκηνοθέτη μου έσπασε τη μύτη και ξύπνησε τη θύμηση του μακαρίτη φιλόλογου όταν μας διάβαζε Καρυωτάκη:

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να ΄ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Α ΡΕ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ σκέφτηκα! Μπορεί να τον περίμενες σαν Καπετάνιο με το τσιμπούκι του να έρθει και να σε ταξιδέψει σε θάλασσες μακρινές και τόπους άγνωστους, αλλά πολύ φοβάμαι πως μπορεί να καταλήξεις άμμος στο λεκανάκι του γάτου σου! Στη τελευταία μου σκέψη, δεν άντεξα και …ξέσπασα στα γέλια.