17.10.08

ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.......


Και έφτασε η Παρασκευή. Μια Παρασκευή, που κάθε άλλο ευοίωνη προβλέπεται. Μάλλον κάτι σε ψιλοκόλαση μου κάνει. Το έτερον ήμισυ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και σωματικής κατάρρευσης, εγώ με μια μύτη βρύση, με μάτια κόκκινα και κόκαλα να πονάνε, λες και βαράγανε δέκα άτομα στον ύπνο μου.

Και καλά να σε βαράνε και να έχει και σεξ το θέμα, kinky βέβαια, αλλά περιέχει και δόσεις απόλαυσης. Εδώ μιλάμε μόνο ξύλο. Και είχα και σκοπό να πάω και θέατρο. Άει σιχτίρ, αυτή δεν προβλέπεται να είναι Παρασκευή ξεκούρασης, χαράς και απόλαυσης. Μάλλον σε κόλαση μου ακούγεται.

Και σαν να μην φτάνουν και όλα αυτά ο σημερινός ο καλεσμένος, ο Radio Marconi, αυτός με την μούρη του Στάθη του Ψάλτη στο avatar, που σε όλους κάνει καλό και ευγενικό και τίμιο παληκάρι, μου έστειλε το κείμενο του.

Και μαντέψτε τίτλο!!! Στην Κόλαση!!! Μα στο μυαλό μου μέσα είναι το παλικάρι? Τέλος πάντων. Δυσκολεύτηκα πολύ με την μουσική μας υπόκρουση. Αρχική απόφαση το road to hell, με τον Chris Rea. Το ξανασκέφτηκα όμως, και ήθελα κάτι πιο light, πιο ανάλαφρο, μπας και φτιάξει και αυτή η ρημάδα η διάθεση. Για αυτό λοιπόν, Boney M, megamix, και να βλέπω τα πόδια να σερφάρουν στο πάτωμα!!!

Τώρα όσοι θέλετε Chris Rea, ε πατήστε το play, κάτω από τον τίτλο. Τι να σας κάνω, τα θέλετε και τα παθαίνετε!!!

Α!!! Και για να μην ξεχαστώ την άλλη εβδομάδα καλεσμένη μας η Ζαχαρούλα. Τώρα συνταγή θα μας στείλει, κείμενο θα μας στείλει, τι να σας πω...


ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ


Η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο που …έχει πάει λίγο παρακάτω, με τον ήρωα να αντιμάχεται το τρόμο του θανάτου, ψάχνοντας να βρει τη λύτρωση αντιμετωπίζοντας κατάματα «αυτό που ο Θάνατος άφησε πίσω του». Εκτυλίσσεται σε μια High-Tec εποχή, με δόσεις Truman Show, εσωτερικής αναζήτησης και συγκαλυμμένο μαύρο χιούμορ.


Στην Κόλαση

ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ μπροστά από τη μαύρη Πύλη της Κόλασης.

ΟΠΛΙΣΤΗΚΑ με όση αυτοπεποίθηση είχα πάρει μαζί μου, γέμισα τα πνευμόνια μου με μια βαθειά ανάσα και έσπρωξα τη τεράστια και απροσδιορίστου υλικού πόρτα που ανταποκρίθηκε θετικά. Οι αισθητήρες ανίχνευσης πίεσης που εξάσκησα, κωδικοποίησαν τις προθέσεις μου και τις μετέδωσαν στους μικροσερβομηχανισμούς, που ανέλαβαν να αντικαταστήσουν τη πίεση των δικών μου μυών.

ΚΟΛΑΣΗ λέγαμε μεταξύ μας το κτίριο. Ήταν ένα θαυμάσιο αρχιτεκτονικού σχεδιασμού κτίσμα –βραβευμένο μάλιστα- αλλά την ονομασία του την πήρε από τις φωτιές των κλιβάνων που έκαιγαν μέσα του. Ήταν το αποτεφρωτήριο ή επί το λαϊκότερο το κρεματόριο της Ομοσπονδίας, χωρίς όμως καζάνια και διαβόλους! Ήταν τα τελευταία μέτρα πριν τη ταχύτατη μετάλλαξη του σώματος σε σκόνη προς εμφιάλωση.
ΒΡΕΘΗΚΑ σε έναν επιβλητικό χώρο με λιτές γραμμές που δεν μου ήταν δυσάρεστος. Γρανίτες, φυτά, ένα τεράστιο λιβάδι-ολόγραμμα στον τοίχο που το διέσχιζε ένα ποτάμι και ένα απροσδιόριστο μουσικό άκουσμα που με συνόδευε καθώς πλησίαζα τη ρεσεψιόν. «Ήρθα για τη τελετή», είπα κάπως μουδιασμένα. «Αργήσατε», μου είπε η εξωτικής ομορφιάς κοπέλα με το αυστηρό ντύσιμο. «Ήμουν έτοιμη να ζητήσω Αντικατάσταση» είπε και με κοίταξε μάλλον αποδοκιμαστικά.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ σχεδόν τρεις μήνες τα μαθήματα "Διαχείρισης Απόλυτου Τρόμου" και η ενεργή συμμετοχή σε τελετή αποτέφρωσης, ήταν μια από τις πιο έντονες πρακτικές εξάσκησης. Δεν κατάφερναν όλοι να αντιμετωπίσουν κατάματα "αυτό που ο θάνατος αφήνει πίσω" και για αυτό πάντα υπήρχαν Αντικαταστάτες σε επιφυλακή για την τελετή.

ΧΤΥΠΟΥΣΕ τα δάχτυλά της σε εικονικά πλήκτρα πάνω στο μάλλον ψυχρό μάρμαρο, και κοιτούσε μια πλαστική αλλά ντελικάτη φλούδα προβολής που μόνο αυτή έβλεπε. Τα προσωπικά μου στοιχεία μαζί με μια πρόσφατη φωτογραφία μου, τους είχαν ήδη δοθεί από τις προηγούμενες μέρες. «Σε μερικά δευτερόλεπτα θα ολοκληρωθούν οι βιομετρήσεις σας» είπε και ένα λαμπάκι άρχισε να αναβοσβήνει μπροστά στα πόδια μου, πάνω στη μαρμάρινη πλάκα. «Ακολουθείστε τη φωτεινή ένδειξη. Θα συναντήσετε και τους άλλους εκεί, σας περιμένουν».

ΜΠΡΟΣΤΑ στα πόδια μου, ένα όχι και τόσο μικρό σε μήκος φωτεινό αλλά διακριτικό βέλος, μου έδειχνε τη πορεία που έπρεπε να ακολουθήσω. Σε κάθε βήμα μου, η φωτεινή ένδειξη μετατοπιζόταν όλο και πιο μπροστά, ενώ ένας βόμβος με ενημέρωνε εάν απέκλινα από τη πορεία μου, περισσότερο του ενός μέτρου. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το όνομά μου, που βρισκόταν αναμμένο πάντα λίγο μπροστά από τη δεξιά μύτη του παπουτσιού μου.

ΕΦΤΑΣΑ χωρίς καμιά δυσκολία στην αίθουσα της τελετής. Ήταν όλοι εκεί. Ένας μεγάλος μπουφές κάλυπτε τον ένα τοίχο μπροστά από τον σερβιτόρο υπηρεσίας και πιο μπροστά, υπήρχαν μερικά διάσπαρτα τραπέζια με καρέκλες. Τοποθετημένες σε σειρά, μια άλλη ομάδα καρεκλών έβλεπε προς τον τοίχο που προβαλλόταν εκείνη τη στιγμή ένα ολόγραμμα, με τα best από τη ζωή του τεθνεώτος. Παρατήρησα πως δεκαπέντε μικροκάμερες υψηλής ευκρίνειας, ήταν τοποθετημένες σε επιλεγμένα σημεία του δωματίου.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ολόκληρη είχε στηθεί πίσω από τις μικροκάμερες. Όλα ξεκίνησαν όταν αυτές τοποθετήθηκαν στις αίθουσες τελετών και λειτούργησε δοκιμαστικά η νέα υπηρεσία ip-Ceremony, δίνοντας μάλιστα δωρεάν πρόσβαση με περιορισμένο χρόνο στον τηλεχειρισμό τους. Έχοντας τη δυνατότητα zoom και περιστροφής, οι απομακρυσμένοι επισκέπτες κατέγραφαν εικόνες, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να κυκλοφορούν στο δίκτυο ευρέως κομψές, χαρούμενες ή λυπημένες κυρίες, σε σέξι ή αποκαλυπτικές εμφανίσεις.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ένα ρεύμα στο κοινό που κατάφερε να ανεβάσει στα ύψη την επισκεψιμότητα, τις διαφημίσεις και να γεμίσει τα ταμεία της Κόλασης, ειδικά όταν με μια ανεκτή χρέωση, οι συνδρομητές είχαν την δυνατότητα απεριόριστης πλοήγησης σε όλους τους χώρους των τελετών.

ΜΟΔΑ έγιναν τελικά οι τελετές και άρχισαν σιγά-σιγά να εμφανίζονται σπόνσορες για τα εδέσματα του μπουφέ, τα ποτά, τα χτενίσματα και το ντύσιμο. Η ύστατη στιγμή του ανθρώπου "όπως τον γνωρίζουμε", έγινε celebrity χάριν του κέρδους και της ματαιοδοξίας. Αποκορύφωση της "Ceremaniac" όπως την έλεγαν, ήταν τελευταία η εμφάνιση κάποιων εβδομαδιαίων περιοδικών με τις εντυπωσιακότερες παρουσίες των τελετών της προηγούμενης εβδομάδας.

ΕΦΤΑΣΕ η ώρα και για τον δικό μας ρόλο, για τη δική μας στιγμή, για τη δική μας μεγάλη δοκιμασία. Διακριτικά από μια έξοδο περάσαμε πιο δίπλα σε έναν άλλο χώρο, που θύμιζε περισσότερο τηλεοπτικό στούντιο παρά αποτεφρωτήριο, αφού πρώτα κάναμε μια στάση και φορέσαμε την κατάλληλη για την περίσταση ένδυση. Υπήρχε μια απόσταση είκοσι πέντε μέτρων ανάμεσα σε ένα μονότονο σκηνικό σε ουδέτερο χρώμα, που κατέληγε σε ένα κλίβανο. Το φέρετρο με τον τελευταίο του ένοικο, βρισκόταν στην αρχή του διαδρόμου τοποθετημένο πάνω σε ένα μεταλλικό τραπέζι.

ΣΤΟΝ ίδιο χώρο, ένα μικρό αλλά υπερσύγχρονο τηλεοπτικό συνεργείο μετάδοσης, είχε στήσει τις κονσόλες του και έτρεχε τα διαγνωστικά του προγράμματα. Ο σκηνοθέτης μας τοποθέτησε ανά τρεις στις δυο πλευρές του τραπεζιού και μας είπε τι έπρεπε να κάνουμε…


ΣΤΕΚΟΜΟΥΝ στη θέση μου αποσβολωμένος λες και ο Θάνατος, μου είχε δέσει τα κορδόνια του ενός παπουτσιού με του άλλου ενώ προσπαθούσα να βρω λόγους για να τον συμπαθήσω... Προσπαθούσα να τον δω ως ευεργέτη του σώματος και λυτρωτή της ψυχής. Ως βαρκάρη που οδηγεί τη ψυχή στο ραντεβού με τον δημιουργό. Ως τον ηττημένο από τη μάχη, αφού του ξέφυγε η ψυχή μέσα από τα χέρια του. Ως τη μεγάλη απόδραση. Ως ένα μεγάλο διάλλειμα. Ως ύπνο. Ως μια περιπέτεια. Ως ένα δώρο. Ως ένα τέλος εποχής. Ως ...τον Ντ΄ Αρτανιάν που με το σπαθί του διαχώρισε τα δύο πράγματα όπως έλεγε ο Πλάτωνας, τη ψυχή απ' το σώμα. Περνούσαν και άλλα πολλά "Ως" από το μυαλό μου αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να τα παλαντζάρω με το "ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΤΡΟΜΟΣ".

ΣΗΚΩΣΑΜΕ το ξύλινο κουτί και το βάρος του μακαρίτη μοιράστηκε στους ώμους μας. Τα πόδια μου έτρεμαν. Με ένα νεύμα του σκηνοθέτη ξεκινήσαμε να κάνουμε αργά και συντονισμένα βήματα. Παράλληλα, στην αίθουσα των καλεσμένων, προβάλλονταν οι κινήσεις μας, αλλά όχι ακριβώς όπως συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Ο σκηνοθέτης είχε προσθέσει στο σκηνικό χλόη, δένδρα και ήχους πουλιών με εμάς να βαδίζουμε ανάμεσα σε αυτά, κατευθυνόμενοι προς ένα φρεσκοσκαμμένο εικονικό τάφο. Με κάποια επιπλέον χρέωση μπορούσαν να προστεθούν κηπουροί που να κλαδεύουν ή να σκαλίζουν ακόμα και μερικοί επώνυμοι συμπολίτες να στέκονται καρτερικά στην άκρη του μονοπατιού.

ΒΑΔΙΖΑ σαν τον Δάντη προς τον Άδη των δικών μου πύρινων σκέψεων, βαδίζοντας τα τελευταία μέτρα προς την "έσχατη πύλη" και νοιώθοντας για τελευταία φορά το βάρος αυτού του ανθρώπου σε αυτή τη ζωή, να πιέζει αφόρητα τους ώμους μου.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΜΕ το φέρετρο πάνω σε μια μικροσκοπική πλατφόρμα μπροστά από τη "πύλη του Αχέροντα". Ο σκηνοθέτης αφού πρώτα συμβουλεύτηκε την ενδοεπικοινωνία, έδωσε εντολή και αυτό γλίστρησε στην ανοιχτή είσοδο του κλίβανου. Λίγο πριν κλείσει η είσοδος, πρόλαβα να δω τις τεράστιες πύρινες γλώσσες να γλύφουν το ξύλο.
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Μήπως τελικά με τη φωτιά ξορκίζαμε το κομμάτι που ο Θάνατος άφηνε πίσω?

ΒΡΟΝΤΗΞΕ στο μυαλό μου η φωνή του Άγγελου Σικελιανού, απαγγέλλοντας το Νεκρώσιμο Ποίημα στη κηδεία του Κωστή Παλαμά και ένιωσα το σβέρκο μου να μουδιάζει:

Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα…
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η μυρωδιά του ταμπάκο από το στριφτό τσιγάρο του σκηνοθέτη μου έσπασε τη μύτη και ξύπνησε τη θύμηση του μακαρίτη φιλόλογου όταν μας διάβαζε Καρυωτάκη:

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να ΄ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Α ΡΕ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ σκέφτηκα! Μπορεί να τον περίμενες σαν Καπετάνιο με το τσιμπούκι του να έρθει και να σε ταξιδέψει σε θάλασσες μακρινές και τόπους άγνωστους, αλλά πολύ φοβάμαι πως μπορεί να καταλήξεις άμμος στο λεκανάκι του γάτου σου! Στη τελευταία μου σκέψη, δεν άντεξα και …ξέσπασα στα γέλια.

21 comments:

  1. χεχε μου άρεσε που το γύρισες στο τέλος!!! Τούτη η γης που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε.. ή να καούμε τέλοπάντων..

    ReplyDelete
  2. καλημέρα στοχαστή. Μαυρη η εικόνα ,μαυρη....

    ReplyDelete
  3. κόλαση............

    marconi έγραψες πάλι!!!!!

    φιλάκια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete
  4. μπράβο στο ράδιο μαρκόνι, μπράβο και σε σένα που ξεσηκώνεις όλους τους μπλογκερς και γράφουν διαμαντάκια!

    ReplyDelete
  5. Πως με καταφέρνει ο Μαρκόνι και διαβάζω τα κατεβατά του.... ε, οι αδυναμίες δεν κρύβονται!

    .... και μετά απο το κρεματόριο... παίρνεις στο "βάζο" (λίκιθο, το λένε, αει στην ευχή έχω κολλήσει ώρα τώρα...) τον συγγενή και αρχίζεις να στήνεις πάνω απο το τζάκι την συλλογή.
    ο παππούς Παρφούμιος, η γιαγιά Ευανθία, ο θείος Ευλάμπιος, η θεία Μιμιτέρψη... κλπ κλπ, ως να φτάσει η σειρά σου ....

    κάπως έτσι το έχω φανταστεί εγώ, χρόνια πριν !!!

    ReplyDelete
  6. Γιατί στην κόλαση?

    Αποσυμφορητικά για τη μύτη ΜΣΑΦ, για τον πυρετό και τις αρθραλγίες(αρκεί να μην έχεις αντένδειξη),κρεβατάκι,ηρεμία,σουπίτσες και χυμούς και το έτερον σου ήμισυ να σε φροντίζει.
    Οκ,δεν ακούγεται ωραίο σαν μια έξοδο ή σαν μια εκδρομή,αλλά έχει κι αυτό τη γλύκα του(ιδιαίτερα στην εγγύτητα της φροντίδας).
    Περαστικούλια!
    :-)

    υγ.Σχόλιο στο κείμενο αργότερα.
    Είμαστε κι εμείς με πυρετό-και όχι μόνο...

    ReplyDelete
  7. Κατ' αρχή να ευχαριστήσω αυτούς που έκαναν το κόπο και το διάβασαν.
    Δεν έχω αποφασίσει ακόμα χώμα ή φωτιά για αυτό και έστησα αποτέφρωση με virtual κηδεία! Και όλο αυτό έγινε -πέρα από το ότι δεν το έχω κυκλοφορήσει ακόμα μέσα μου- για να διακωμωδήσω το θάνατο, να τον κοροϊδέψω, να του βγάλω τη γλώσσα και ελπίζω μέχρι να έρθει η ώρα μου ...να το έχει ξεχάσει!

    hfaistivna, το σίγουρο είναι πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα την κάνουμε. Ο τρόπος μάλλον εμάς δεν θα μας απασχολήσει ούτε θα μας νοιάξει!!! :)

    rits, γεια σου από εδώ! η εικόνα είναι κόκκινη από τη φωτιά! Έχω την εντύπωση πως η κόλαση είναι αυτό που ζούμε εδώ. Το είχαμε καταλάβει από παλιά γιατί το γράφαμε σε συνθήματα στους τοίχους :))

    ζαχαρούλα σου άρεσε? Άντε την επόμενη φορά να φτιάξουμε κανένα γλυκάκι! Είσαι πολύ καλή :))

    ethan αν το ...διασκέδασες χάρηκα. Ευκαιρία δωσε μου και σου φτιάχνω κάτι ιστορίες...
    Μην αρχίσουν τώρα οι προσκλήσεις ε?

    ζουζουνα δεν σε πιστεύω ότι δεν το πέρασες διαγώνια το κείμενο? Θα σε βάλω να μου ορκιστείς!!! :))
    Λες όπως κάναμε συλλογή από γραμματόσημα, να κάνουμε από σόϊα?

    7demons πως τα βγάζεις πέρα και με τους 7? Περαστικά σου :))

    ReplyDelete
  8. pourquoi pas? Μια ιδεα είναι όλα. Δώσε μου τον παππού σου να σου δώσω την θεία Ευρύκλεια....Θα κάνουμε αλλαξολικιθιές ! Σ' έσκισα!

    Να ορκιστώ βρε!το διάβασα όλο. Μην το πεις στις άλλες ! Να ορκιστώ....να μπω σε λίκιθο πριν απο σένα. φτάνει?

    ReplyDelete
  9. ασπρόμαυρο ή γλυκόπικρο γενικά, ίσως όχι ένα τόσο μακρινό μέλλον... παράδεισος ή κόλαση θα δείξει, τις καλημέρες μου στο δημιουργό

    ReplyDelete
  10. Καλημέρα hfaistiwna!!!

    zouzouna όχι απλά με άσκισες... Βλέπω ότι τη λεξικοπλασία την έχεις! Εγώ σκέπτομαι να καταχωρήσω το ip-Ceremony και το ολογραφικός σκηνοθέτης!
    Και ναι, σε πιστεύω! Δεν χρειάζεται να φτάνουμε στους λικίθους!!! θα το κρατήσω και ...μυστικό!
    Καλημέρα!!!

    Δημιουργό BLUEPRINTS λες εμένα ή τον Άλλον :)))
    Όντως δεν ξέρουμε τι μας περιμένει. Κάτι οι επιτηδευμένες παρερμηνείες με σκοπό το εκφοβισμό, κάτι που δεν αποκωδικοποιούμε σωστά τα σχετικά κείμενα, θα καταλήξει να γίνει κάτι σαν ...kinder έκπληξη!
    Καλημέρα και από μένα!!!

    ReplyDelete
  11. Α πα πα αλλαζω συμπεριφορες!! Εγω δε παω στην κολαση με τιποτα. Ουτε κι αν με διαβεβαιωσουν οτι ο μαρκονης θα με κρατα στους ωμους.
    Χαιρετω συγγραφεα και οικοδεσποτη, αψογη συνεργασια.

    ReplyDelete
  12. "Εσείς που εισέρχεστε εδώ, ξεχάστε κάθε ελπίδα..."
    Dante
    Θεία Κωμωδία

    "Κατεβείτε, κατεβείτε, αξιοθρήνητα θύματα, Κατεβείτε το δρομάκι της αιώνιας κολάσεως!"
    Baudelaire
    Τα άνθη του κακού

    Η ζωή είναι «μια ιστορία την οποία αφηγείται ένας τρελός, γεμάτη θόρυβο και μένος, που δεν σημαίνει τίποτα»(Shakespeare,Macbeth,V,5). Με άλλα λόγια η κόλαση βρίσκεται στην γη.

    ReplyDelete
  13. Radio Marconi πολύ καλό αλλά απο τώρα να σκέπτεσαι χώμα ή φωτιά ???
    Μήπως είναι λίγο νωρίς ???
    Αλλά να μου πεις αυτό δεν το αποφασίζουμε εμείς !!!!
    Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις !!!!!

    ReplyDelete
  14. χα,χα,χα δεσποιναριον δεν μπορώ γελάω με αυτό που έγραψες!!!! Δεν περίμενα να διαβάσω τέτοιο πράγμα! Το χιούμορ σου μου ...πάει!!!
    Πέρα από το αστείο, νομίζω πως είναι τιμή να συνοδεύεις τον άλλον με αυτό το τρόπο. Τι λέμε πρωϊνιάτικα, με τέτοια ωραία ημέρα... Πάμε βόλτα αμέσως (αν και το πρόγραμμα έχει θέατρο)!!!
    Καλημέρα!!!

    Σου έγραψα πως panikos kai fovera θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες λέξεις του κειμένου μου!!! Αφού σου άρεσε, είμαστε στο ίδιο μήκος κύμματος!!
    Και απ' ότι σε διαβάζω "Καλότυχοι οι νεκροί,που λησμονάνε
    την πικρία της ζωής..." :))
    Είπαμε πως το διασκεδάζουμε ε?
    Καλημέρα!!!

    anamella έχειςι δίκαιο! Μικρό παιδί και να κάνω τέτοιες σκέψεις!!! χα,χα,χα
    Θα έρθω για την επιταγή που λέγαμε :))))
    Καλημέρα!!!

    ReplyDelete
  15. toymaker, με βάζεις να κάνω κάποιες σκέψεις για αυτά που παρέθεσες.
    (Μετά από ώρα...) Τις έκανα, τις έγραψα και τις ..έσβησα!!! Παραήταν πολλές...

    Θα πω μόνο ότι αύτοί έζησαν σε διαφορετικές και δύσκολες εποχές, από πολιτικής και ηθικής πλευράς, και ίσως ήταν τα ερεθίσματα για τέτοια μεγαλειώδη έργα και σκέψεις. Στις μέρες μας μάλλον τα έχουμε ...λύσει αυτά τα θέματα!(ή αλλοιώς ...ισοπεδώσει!)

    Ο Σαίξπηρ ζήτησε και γράφτηκε πάνω στο τάφο του ανάμεσα στα άλλα: "...Καταραμένος όμως όποιος ανακινήσει τα κόκκαλα μου". Λες να ήταν κατά της καύσης :))

    Καλημέρα!!!!

    ReplyDelete
  16. Απαπαααα. Πως βρεθήκαμε από τις μελισσούλες στα κρεματόρια, ούτε που το κατάλαβα....:-)

    ReplyDelete
  17. fevis ...είμαστε ποικίλης ύλης!!! χο,χο,χο
    Καλημέρα στα ...ροζ χαμόγελα!!!

    ReplyDelete
  18. Eγω φταιω τωρα?
    Οταν λεω οτι γραφεις σκηνοθετοντας εχω αδικο?
    Κοντεψες να με στειλεις αδιαβαστη παιδακι μου αμαν!!!

    φιλια πολλα.

    ελπιζω να μην κολλησει η Ζαχαρουλα και μας μαγιρεψει τα υπολειματα τοτυ τεθνεοντος ε?

    ReplyDelete
  19. χα,χα,χα faraona όπως είπες ...αδιάβαστη!!! Αυτό με τις λεπτομέρειες το έχω, δεν ξέρω αν είναι κουραστικό, άλλωστε δεν πάω για ...σκηνοθέτης!!!
    Αναμένω να δω τι θα μας "μαγειρέψει" η ζαχαρούλα!!!

    Καλό βράδυ!!!

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?