ΤΟ ΡΟΖ ... ΣΟΡΤΣΑΚΙ

Περίμενα με αγωνία το κείμενο αυτής της εβδομάδας.

Ο ξενιτεμένος, πρώην θύμα απαγωγής από Κολομβιανά κακοποιά στοιχεία και κακοποιημένος από μία κακή με όλη την σημασία της λέξης, σχέση, είναι ο καλεσμένος αυτής της Παρασκευής.

Ο αγαπημένος Συκιάς. Όλοι οι φίλοι bloggers μου στέλνουν τα κείμενά τους, συνήθως την Πέμπτη. Έτσι και αυτή την φορά.

Ανοίγω το mail και βλέπω μήνυμα ‘Παυλούκο η ιστορία της Παρασκευής’. Ανοίγω το μήνυμα και τι να δω!!!! Ένα κείμενο 7 σελίδων έτσι …
Παρ’ τα αυγό και κούρευέ το!!!

Πανικός, και τώρα τι; Δεν θα έχω ιστορία Παρασκευής; Δεν γίνονται αυτά σου λέω. Τηλέφωνο ανάγκης στο είδωλο!!!! Το και το, τι κάνω; ΜΜΜΜ εσείς με τα παλιά πισιά!!! Το παιδί έχει Mac, στείλτο βρε να σε βοηθήσω.

Το στέλνω και στο καπάκι μήνυμα, Α, δεν μπορώ, ποιος ξέρει τι γραμματοσειρά έχει χρησιμοποιήσει.

Στέλνω mail στον αγαπημένο Συκιά, από όποια πηγή είχα. Τα mail μου γύρναγαν πίσω. Άγνωστη η διεύθυνση του παραλήπτη. Μήπως ο λατρεμένος που έχει κάτι δικαστικές διαμάχες με ένα μαύρο πρόβατο της γειτονιάς, έχει πέσει θύμα του; Ναι! Μάλλον δάκτυλος του.

Θεέ μου τι κάνω τώρα; Ξαφνικά θυμήθηκα κάτι από το παρελθόν. Πώς να αποκρυπτογραφώ ASCII χαρακτήρες. Δύσκολο έργο, μεγάλο, αλλά έπρεπε να υπάρχει ιστορία της Παρασκευής, έπρεπε να λάμψει η αλήθεια, κι αν ο Συκιάς με αυτό το κείμενο ζήταγε βοήθεια; Έπρεπε να το κάνω. Και να αγαπημένοι μου αναγνώστες το κείμενό του. Τα σχόλια όπως πάντα δικά σας …

ΤΟ ΡΟΖ ΣΟΡΤΣΑΚΙ

Ο Παυλούκος μου ζήτησε να γράψω την ιστορία της Παρασκευής. Με παρακάλεσε όμως αν είναι να γράψω για κάποια άτομα από το παρελθόν να μη χρησιμοποιήσω τα πραγματικά τους ονόματα και έχουμε πρόβλημα. Έτσι σήμερα θα σας μιλήσω για τη σχέση μου με τον Κατσίκο (το όνομα έχει παραποιηθεί για να προστατέψει τους ένοχους).

Με τον Κατσίκο είχα πολυετή σχέση βασανιστική και αδυσώπητη. Όμως μετά τα πρώτα χρόνια της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς, ήρθαν τα πρώτα σύννεφα. Ο Κατσίκος μετά τη δουλειά άρχισε να βγαίνει ολοένα και πιο πολύ με τους καλούς του φίλους, την Αγλαΐα τη χοντροκώλα και το Σύφη τον ερμαφρόδιτο. Εγώ δεν είχα πρόβλημα, γιατί καλό είναι σε μια σχέση να κρατάει κανείς και τις φιλίες του και τα χόμπι του.

Ένα βράδυ άργησε να γυρίσει σπίτι, και όταν ήρθε κατά τις τρεις τα ξημερώματα, μεθυσμένος, μου είπε ότι η Αγλαΐα η χοντροκώλα και ο Σύφης ο ερμαφρόδιτος είχανε προβλήματα και το ξενυχτήσανε για να τους τα λύσει. Την επομένη, και ενώ ο Κατσίκος είχε πάει στη δουλειά, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήμουν με το νεγκλιζέ και τηγάνιζα λουκουμάδες, αλλά έτρεξα να απαντήσω.

-Οικία Κατσίκου, λέγεται παρακαλώ.
-Έλα Συκιά μου.
-Ζωζώ μου εσύ είσαι?
-Όχι.
-Τζοβάνα εσύ?
-Όχι καλέ, ο Σύφης είμαι.
-Α έλα Σύφη μου τι γίνεσαι, πως τα περνάς. Το ξενυχτήσατε έμαθα χθες με το Κατσίκο.
-Χθες? Εγώ? Έχω να δω τον Κατσίκο εδώ και τρεις μήνες….

Ένιωσα μια σκοτοδίνη, μια ζαλάδα.

-Μα δεν είχατε βγει χθες?
-Όχι σου λέω, έχουμε χαθεί, γι αυτό πήρα….
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα γρήγορα τηλέφωνο την Αγλαΐα τη χοντροκώλα, η οποία και αυτή μου αποκάλυψε ότι είχε να δει τον Κατσίκο μήνες….

Ένιωθα να γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Σκέφτηκα αρχικά να πάω στη δουλειά του Κατσίκου και να του ζητήσω να εξηγηθεί. Αλλά επειδή είμαι άτομο σεμνό και δε μου αρέσουν οι σκηνές μπροστά στον κόσμο, αποφάσισα να περιμένω να γυρίσει από τη δουλειά και στο εντωμεταξύ να βρω το καλό οικογενειακό μας φίλο, ψυχολόγο-ψυχίατρο-πατινέρ Τάκη Πιπίνογλου (ο οποίος είχε για να καταλάβετε, τη Τένια τη Μακρή, μέντορα και καθηγήτρια). Ο Τάκης προσέφερε και couple therapy, και μάταια είχα προσπαθήσει να πείσω τον Κατσίκο να πάμε να μας βοηθήσει στη σχέση μας. Ντύθηκα λοιπόν πρόχειρα με ένα σεμνό κίτρινο πουκάμισο και ένα ροζ σορτσάκι που ανοίγει από πίσω και στο πλάι, και έτρεξα στο γραφείο του Τάκη του Πιπίνογλου.

Μπαίνοντας, η γραμματέας σηκώθηκε και αγχωμένη φώναξε,
“Δε μπορείτε να πάτε μέσα, ο δόκτωρ Πιπίνογλου είναι με ασθενή.”
“Σας παρακαλώ δεσποινίς, είναι ανάγκη, δυο λεπτά μόνο θα τον απασχολήσω.”
“Όχι” φώναζε αυτή,
αναγκάστηκα να της τραβήξω τα μαλλιά να κάνει πέρα, εκείνη μου έδωσε μια κλωτσιά, εγώ της έδωσα μια σαγονιά, και τελικά κατάφερα να ανοίξω την πόρτα και να μπω μέσα στο γραφείο όπου αντίκρισα….

(ακόμη δε το έχω ξεπεράσει και η ταραχή με καταλαμβάνει καθώς γράφω αυτές εδώ τις γραμμές)…

Αντίκρισα τον Τάκη τον Πιπίνογλου γυμνό στα τέσσερα και από πάνω του τον Κατσίκο επίσης γυμνό….

Έβαλα μια φωνή και λιποθύμησα. Έχουν περάσει χρόνια από τότε αλλά ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ. Και ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, δεν φοράω ροζ σορτσάκι ούτε τρώω λουκουμάδες, γιατί όλα αυτά μου θυμίζουν τη μέρα εκείνη.

Να ευχαριστήσω τον Παυλούκο που μου παραχώρησε αυτή τη στήλη να πω τον πόνο μου και κλείνοντας να σας θυμίσω, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές. Νιάου!

Υγ 1 Λίγο πριν την ανάρτηση και αφού μου είχε φύγει ο πάτος, ο λατρεμένος έστειλε αναγνώσιμο mail, με το κείμενο της Παρασκευής.

Υγ 2 Και να μην ξεχάσω να καλέσω για την επόμενη Παρασκευή τον αγαπημένο μου Ηφαιστίωνα…