Έχεις αισθανθεί ποτέ την διάθεση να πετάξεις, να φύγεις, να ελευθερωθείς, αλλά τα πόδια σου να είναι αλυσοδεμένα στην γη και μάλιστα να φοράς και τσιμεντένια παπούτσια;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την διάθεση να φωνάξεις, μέχρι που να μην υπάρχει αέρας στα πνευμόνια σου κι όμως τα πρέπει και τα μη να σε κρατάνε βουβό, όπως στα όνειρα, που όσο κι αν φωνάζεις η φωνή δεν βγαίνει;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την διάθεση να σηκώσεις τα χέρια ψηλά στον ουρανό, σαν γροθιά στον ουρανό κι όμως να τα έχεις στην τσέπη, βαθιά χωμένα, κρυμμένα, φοβισμένα;
Έχει αισθανθεί το κορμί σου βαρύ, σίδερο, εξουθενωμένο από την κούραση, τα βλέφαρα βαριά κι όμως όταν ξαπλώνεις να μην μπορείς να κοιμηθείς, να μην μπορείς να βρεις έστω μία ψεύτικη υπόσχεση ευτυχίας μέσα στα όνειρα;
Έχεις αισθανθεί ποτέ το μυαλό σου, να μην μπορεί να συγκεντρωθεί, να θέλει να ελευθερωθεί, να τρέξει στο σύμπαν, κι όμως να χτυπιέται στα τοιχώματα του κρανίου σου, ανήμπορο να κάνει μια φυσιολογική σκέψη;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την καρδιά σου να σε πονάει, ραγισμένη, πετσοκομμένη, σκορπισμένη και εσύ να μην έχεις το κουράγιο να βγάλεις από το συρτάρι για άλλη μια φορά την κόλλα για να την κολλήσεις για άλλη μια φορά;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την κατάθλιψη και όλο της το σόι, να σου έχουν έρθει επίσκεψη και να σου έχουν κάνει κατάληψη μέσα στο μυαλό και την καρδιά σου και ενώ να το ξέρεις πως είναι εκεί, πως σου έχουν κάνει αρμένικη βίζιτα, να μην έχεις το κουράγιο ούτε λίγο αλάτι να ρίξεις κάτω από την καρέκλα τους;
Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι τα λόγια είναι τόσο φτωχά, τόσο μικρά, που αναγκάζεσαι να τα ντύσεις με μουσικές, με στίχους, με φωνές όμορφες, μελωδικές, προκειμένου να σκεπάσουν τις δικές σου κραυγές αγωνίας;
Έχεις αισθανθεί ποτέ, ότι όλα αυτά δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνο εσένα, κι όταν πιάνεις την δημόσια εικόνα σου για να την βγάλεις βόλτα πρέπει να είσαι χαρούμενος, κεφάτος, η ψυχή της παρέας;
Έχεις αισθανθεί ποτέ, ότι η διέξοδος σου τώρα πια, η μόνη πια, είναι ένα μικρόφωνο, οι μουσικές σου και οι άνθρωποι που σου αφιερώνουν τον χρόνο τους για να επιλέξετε μαζί τα χρώματα που θα ντύσετε τα όνειρά σας και αυτό είναι που σου δίνει το κουράγιο να συνεχίσεις και να πας παρακάτω, να φτιάξεις ξανά την ζωή, να αλλάξεις την καθημερινότητα και να βάλεις χρώμα στο όνειρο;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την διάθεση να φωνάξεις, μέχρι που να μην υπάρχει αέρας στα πνευμόνια σου κι όμως τα πρέπει και τα μη να σε κρατάνε βουβό, όπως στα όνειρα, που όσο κι αν φωνάζεις η φωνή δεν βγαίνει;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την διάθεση να σηκώσεις τα χέρια ψηλά στον ουρανό, σαν γροθιά στον ουρανό κι όμως να τα έχεις στην τσέπη, βαθιά χωμένα, κρυμμένα, φοβισμένα;
Έχει αισθανθεί το κορμί σου βαρύ, σίδερο, εξουθενωμένο από την κούραση, τα βλέφαρα βαριά κι όμως όταν ξαπλώνεις να μην μπορείς να κοιμηθείς, να μην μπορείς να βρεις έστω μία ψεύτικη υπόσχεση ευτυχίας μέσα στα όνειρα;
Έχεις αισθανθεί ποτέ το μυαλό σου, να μην μπορεί να συγκεντρωθεί, να θέλει να ελευθερωθεί, να τρέξει στο σύμπαν, κι όμως να χτυπιέται στα τοιχώματα του κρανίου σου, ανήμπορο να κάνει μια φυσιολογική σκέψη;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την καρδιά σου να σε πονάει, ραγισμένη, πετσοκομμένη, σκορπισμένη και εσύ να μην έχεις το κουράγιο να βγάλεις από το συρτάρι για άλλη μια φορά την κόλλα για να την κολλήσεις για άλλη μια φορά;
Έχεις αισθανθεί ποτέ την κατάθλιψη και όλο της το σόι, να σου έχουν έρθει επίσκεψη και να σου έχουν κάνει κατάληψη μέσα στο μυαλό και την καρδιά σου και ενώ να το ξέρεις πως είναι εκεί, πως σου έχουν κάνει αρμένικη βίζιτα, να μην έχεις το κουράγιο ούτε λίγο αλάτι να ρίξεις κάτω από την καρέκλα τους;
Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι τα λόγια είναι τόσο φτωχά, τόσο μικρά, που αναγκάζεσαι να τα ντύσεις με μουσικές, με στίχους, με φωνές όμορφες, μελωδικές, προκειμένου να σκεπάσουν τις δικές σου κραυγές αγωνίας;
Έχεις αισθανθεί ποτέ, ότι όλα αυτά δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνο εσένα, κι όταν πιάνεις την δημόσια εικόνα σου για να την βγάλεις βόλτα πρέπει να είσαι χαρούμενος, κεφάτος, η ψυχή της παρέας;
Έχεις αισθανθεί ποτέ, ότι η διέξοδος σου τώρα πια, η μόνη πια, είναι ένα μικρόφωνο, οι μουσικές σου και οι άνθρωποι που σου αφιερώνουν τον χρόνο τους για να επιλέξετε μαζί τα χρώματα που θα ντύσετε τα όνειρά σας και αυτό είναι που σου δίνει το κουράγιο να συνεχίσεις και να πας παρακάτω, να φτιάξεις ξανά την ζωή, να αλλάξεις την καθημερινότητα και να βάλεις χρώμα στο όνειρο;
είσαι μέσα στο μυαλό μου....με απόλυτη ακρίβεια έχεις πέσει μέσα...
ReplyDeleteσου στέλνω τα φιλιά μου...
Παύλε μυστήριε, όλοι κάπως έτσι νιώθουμε με τον ένα η άλλο τρόπο εσύ το μικρόφωνο εμείς στα ηχεία του υπολογιστή ν ακούμε 2-3 ονειροπολους σα κι εσένα
ReplyDeleteκαι οι μουσικές γενικά καταφυγιο
από το βροχερό νησι με νοσταλγία, απόψε θα σ ακούσω γιατί δε θα δουλεύω μέχρι αργά
Είδες τι φέρνει στην επιφάνεια η βροχή;
ReplyDelete:)
Ακριβώς έτσι αισθάνομαι ένα μήνα τώα, έτσι και χειρότερα...
ReplyDeleteΜόνη διέξοδος ο έρωτας αλλά είναι μακριά γμτ και μου λείπει
Οι μουσικές και οι άνθρωποι, είναι ένας καλός συνδιασμός για να προχωράς..
ReplyDeleteθα σου απαντήσω προσωπικώς, για να μην εκτίθεμαι!
ReplyDeleteΕχεις αισθανθεί ότι εσύ με το μικρόφωνο και ο γραμματέας με το πληκτρολόγιο παίρνετε μακριά όλα αυτά που εχω αισθανθεί και εύστοχα παρουσιάζεις; ότι ακούγοντάς σε ξεχνάω την άχαρη καθημερινότητα και περνάω όμορφα;
ReplyDeleteελπίζω να εχεις αισθανθεί πόσο μου γεμίζεις την καρδιά με τα τραγούδια σου και τη ζεστή φωνή σου..
ευχαριστώ,αν και θα σε ήθελα όπως πριν και οχι Τετ,Πεμ Παρ ΜΟΝΟ!!
ΦΙΛΙΑ...
3 χρονια απο την ζωη μου σαν να βλεπω σε περιγραφη...
ReplyDeleteΚαι πολλα αλλαξαν οταν γνωρισαμε εσας - λες να επηρρεαζουμε θετικα ο ενας τον αλλο και να ερχεται κι η δικη σου σειρα;
Αυτη η πουτανα η βροχη μας εχει ριξει ολους στα πατωματα 2 μερες τωρα...
τι συμβαινει;
ReplyDeleteΧρώμα στο όνειρο βαλε να φύγουμε...να αποδρασουμε..για μέρη καρδιάς....
ReplyDeleteναι σωστά, θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ (αλλά απ' ότι καταλαβαίνω δεν αποτελώ και παγκόσμια πρωτοτυπία), παρέα θα το παλέψουμε (και θα το νικήσουμε)
ReplyDeleteΣυνέχεια .... όλα όσα έγραψες, είναι όλα όσα αισθάνομαι τώρα πια.
ReplyDeleteΔύσκολες εποχές,
μα δεν είσαι μόνος.
Πόσο θα'θελα να σ'ακούσω στο μικρόφωνο να δώ αν όλα αυτά σ'αντιπροσωπεύουν που γράφεις και να μαγέψεις με τη φωνή σου και τα δικά μου όνειρα!
ReplyDeleteΚαλές εκπομπές να'χεις!
Επίσης, θέλεις διακοπές! Δεν πας μια βόλτα στο νησί, με το μικρόφωνο, το κασελάκι και όλα τα συμπράγκαλα να κάνεις τις εκπομπές σου από κει με θέα στη θάλασσα;
ReplyDeleteΈχω αισθανθεί. Τα περισσότερα απˊόσα λες...
ReplyDeleteΤυχερός που έχεις μια διέξοδο για όλα όσα σε βαραίνουν κατα καιρούς. Και φίλους καρδιάς και εμάς τους άλλους, που χωρίς αυτό, το δικό σου μικρόφωνο, τη δική σου διέξοδο, δεν θα πήγαινε παρακάτω και η δική μας ζωή.
ReplyDeleteΝάσαι καλά καλέ μας μυστήριε φίλε. Να ξεκουράζεσαι και να απομακρύνεσαι που και που απο τις διεξόδους σου, τα μικρόφωνα, για τις μικροχαρές που δικαιούσαι.
Παρατηρήστε τα πράγματα που φέρνουν τη βροχή ...
ReplyDeleteΕίναι που σου εχω λείψει! οταν με δεις θα τα ξεπερασεις ολα!!!
ReplyDelete:)))
Μη πεφτεις σε παρακαλω! Πολλοι ανθρωποι μονο εσενα εχουν για να ξεχνανε τα καθημερινα τους προβληματα!
Σε αγαπω!
φιλί
Όλα τα έχω αισθανθεί, φίλε μου.
ReplyDeleteΝα και, μερικά, δεν ήθελα...
Φιλάκια και καφεδάκι.
Όλα τα έχω αισθανθεί, και αυτά και άλλα, στην ηλικία των 14, όταν έφτιαξα τον πρώτο μου πειρατικό σταθμό!
ReplyDeleteΚαλημέρα ραδιοφωνατζή! :DDD
να μαι κι εγώ.. έστω και καθυστεριμένος.. χάρηκα για την γνωρημία.. :) :)
ReplyDeleteκαλησπέρες :) :)
Ευχαριστώ για την διαφήμιση Παύλο μου!!!!
ReplyDeleteΒασίλης