18.3.12

Στον Κινηματογράφο...

Άγριο πράγμα να διακόπτεται ο ύπνος σου από τον ήχο του τηλεφώνου 2 η ώρα την νύχτα. Ποτέ δεν είναι για καλό. Τουλάχιστον ποτέ δεν είναι για καλό στο δικό μου τηλέφωνο. Έτσι κι αυτό το βράδυ. Θα ήταν περασμένες 2, να μην πω καλύτερα 3 παρά και ο ήχος του τηλεφώνου ακούστηκε απειλητικός μέσα στην νύχτα.

- Συγγνώμη για την ενόχληση. Είστε ο Παύλος;
- Ναι ποιος είναι, τι συμβαίνει;
- Συγγνώμη ξανά για το ακατάλληλο της ώρας, σας παίρνουμε τηλέφωνο από τον Κινηματογράφο Αθηναϊκό, ξέρετε στην Ομόνοια.
- Όχι αγαπητέ μου, δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω.
- Ξέρετε, βρήκαμε έναν κύριο γύρω στα 60, ματωμένο ... στα πίσω καθίσματα του κινηματογράφου.
- Εγώ τι θέλετε να κάνω; Πως βρήκατε το τηλέφωνό μου;
- Στα χέρια του κράταγε ένα χαρτί με το τηλέφωνό σας. Θέλετε να έρθετε πριν καλέσουμε την αστυνομία;
- Δεν θα έπρεπε να καλέσετε και ένα ασθενοφόρο; Ο άνθρωπος είναι ματωμένος.
- Ξέρετε ... δεν θέλουμε σκάνδαλα στον σινεμά ...

Τριάντα χρόνια πίσω. Σε ένα πανηγύρι κάπου σε ένα χωριό στην Εύβοια. Αύγουστος ήταν. Τα πανηγύρια της Παναγιάς. Εκεί μια μεγάλη παρέα, θα ήμασταν καμιά 35 παιδαρέλια. Δεν αφήναμε πανηγύρι για πανηγύρι στην ευρύτερη περιοχή που να μην πάμε.

Εκείνο το βράδυ στην παρέα μας υπήρχε νέα άφιξη. Ο Λάκης. Ψηλόλιγνος, όμορφος θα έλεγες, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Φόραγε, ναι το θυμάμαι σαν χθες, ένα μεταξωτό κουστούμι. Με νωχελικές κινήσεις, είχε κάτι που σε μαγνήτιζε. Μόλις είχε επιστρέψει από την Γαλλία που έμενε και δούλευε σαν φωτομοντέλο. Ήρθε στην Ελλάδα να δοκιμάσει την τύχη του στον κινηματογράφο. Κάτι μου έλεγε ότι θα γινόταν πολύ μεγάλο όνομα.

Τα χρόνια κυλούσαν. Ο Λάκης όντως έκανε μια μεγάλη καριέρα. Έγινε πρώτο όνομα. Πήρε βραβεία σε φεστιβάλ, πρωταγωνίστησε στις πιο επιτυχημένες σειρές της τηλεόρασης. Όλοι ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί του. Να είναι στην παρέα του, στα μεγάλα πάρτι στα κοσμικά κέντρα που έκανε. Όλοι μιλούσαν για τον Λάκη και όλες οι γυναίκες ήταν ερωτευμένες μαζί του. Τον ήθελαν στο κρεββάτι τους. Ήταν ο πόθος και το πάθος τους.


Για τον Λάκη όμως ο πόθος και το πάθος ήταν οι άντρες και η λευκή σκόνη. Ζούσε το δικό του δράμα, κάτω από την μάσκα του ψεύτικου χαμόγελου, της επιτυχίας και της καταξίωσης. Έπαιζε θέατρο στο σανίδι, έπαιζε και στην ζωή. Ήταν πολύ μεγάλο αυτό που συνέβη για να το αντέξουν οι πλάτες του. Από την μια είχε όλα αυτά που ποθούσε η καρδιά του, από την άλλη όμως δεν μπορούσε να έχει την αγκαλιά και το φιλί που πάντα επιθυμούσε. Η λευκή η σκόνη ήταν το εισιτήριο για το όνειρο.

Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα κι αποτυχίες διαδέχονταν σιγά σιγά τις επιτυχίες του πρώτου καιρού. Ο Λάκης άρχιζε να περνάει στα αζήτητα. Είχε μεγαλώσει κιόλας. Ο κόσμος τον ξέχασε. Τα φώτα της ράμπας έσβησαν. Κατά καιρούς τον συναντούσα και κάθε φορά τον έβλεπα όλο και πιο βυθισμένο.

Ξημερώματα στον κινηματογράφο Αθηναϊκό στην Ομόνοια. 2 έργα σεξ κάθε βράδυ μετά τις 10. Τα φώτα αναμμένα στην πλατεία. Στα τελευταία καθίσματα πεσμένος ένας ψηλόλιγνος άντρας, με ματωμένο το πρόσωπο, εμφανώς γερασμένος, ταλαιπωρημένος αλλά με μια αξιοπρέπεια που δεν ταίριαζε ούτε στον χώρο ούτε και στην εμφάνισή του.

Ήταν ο Λάκης. Αυτή η παλιά δόξα του θεάτρου. Είχε πάει να ζητήσει ερωτικό σύντροφο μέσα στην ανωνυμία της  σκοτεινής βρόμικης αίθουσας. Η κατάληξη ήταν ο άγνωστος να γρονθοκοπήσει τον Λάκη. Τον μάζεψα ήρθαμε σπίτι μου. Του έπλυνα το πρόσωπο, ευτυχώς ήταν επιφανειακά τα χτυπήματα. Του έφτιαξα κάτι να φάει και του έβαλα μια κούπα ζεστό καφέ. Άρχισε να μου μιλάει. Να μου λέει την ζωή του. Για την αρχή, την μεγάλη δόξα, την κατάρρευση του ειδώλου. Τον ρώτησα γιατί είχε το δικό μου το τηλέφωνο. Η απάντηση αποστομωτική. Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι στο πανηγύρι; Πάντα θα ήθελα να σε είχα φίλο και πάντα κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι εσύ θα είσαι εκεί όταν όλα θα τελειώσουν.

Τον φιλοξένησα αρκετό διάστημα. Μπήκε και σε κέντρο αποτοξίνωσης. Κατάφερε να καθαρίσει. Άρχισε να στέκεται πάλι στα πόδια του. Να γίνεται ο Λάκης των νεανικών μας χρόνων. Ο Λάκης που ήθελε να πετύχει στην ζωή. Αυτή τη φορά είχε και προίκα όμως. Την σοφία που του είχε δώσει η πείρα της ζωής. Έδωσε μια συνέντευξη σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα και μίλησε για όλη του ζωή, χωρίς να κρύψει το παραμικρό. Ήταν μια κατάθεση καρδιάς αυτή η συνέντευξη. Δεν άργησε να έρθει και η πρόταση για δουλειά. Πρωταγωνιστικός ρόλος σε μια νέα ταινία.

Πρεμιέρα της ταινίας, στο Άστυ, στον κινηματογράφο. Όλη η Αθήνα είναι εκεί. Τα φώτα σβήνουν, ησυχία στην αίθουσα. Δύο ώρες μετά και με αναμμένα τα φώτα της αίθουσας, όλος ο κόσμος είναι όρθιος και χειροκροτεί. Ο Λάκης παρακολουθεί όρθιος από την πόρτα. Χαμογελάει και φεύγει.

Σήμερα βρίσκεται σε κάποιο νησί, με ένα σπιτάκι πάνω στο κύμα και με έναν σύντροφο ζωής παρέα. Έρχεται στην Αθήνα μόνο όταν είναι να παίξει στο θέατρο ή να γυρίσει κάποια νέα ταινία. Ήρεμος, όμορφος και ζωντανός. Του δόθηκε η δεύτερη ευκαιρία. Την άρπαξε και την διαχειρίστηκε σωστά αυτή την φορά.

υγ Για Το Λογοτεχνικό Σάββατο

15 comments:

  1. πολύ όμορφο.......περιφραφει κατι που αληθινα υπάρχει...

    να σαι καλά.....βρε γραφεις καλά...ε...

    ReplyDelete
  2. Ω! Έτσι όπως το έχεις γράψει με συνεπήρε!
    Ο τρόπος που το περιγράφεις το κάνει να μοιάζει να έχει συμβεί όλο αυτό.
    Μη μου πεις, όμως, αν όντως είναι πραγματική ιστορία.
    Άφησέ με να αναρωτιέμαι.
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  3. πολύ όμορφη κατάθεση σε μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι κι αληθινή (;)

    ReplyDelete
  4. Mας χρειάζονται ιστορίες με καλό τέλος.

    Σε ευχαριστούμε πολύ :-)

    ReplyDelete
  5. μπράβο στο λάκη που κατάφερε να ξεφύγει. ίσως επειδη είχε ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξεως κοντά του.

    η ιστορία σου ειναι αντιδοτο στη δική μου καταθλιπτική.

    ReplyDelete
  6. Aνθρώπινη ιστορία,ζεατή.Από αυτές που ζούν πολλοί άνθρωποι σήμερα.
    Ευτύχησε ο Λάκης που είχε τους σωστούς ανθώπους δίπλα του την κατάλληλη στιγμή.Οι φιλοί φαίνονται στα δύσκολα,και οι φιλίες εκεί δοκιμάζονται,όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις.

    ReplyDelete
  7. πολύ ομορφη και αισιόδοξη η ιστορία σου, Παύλο. Χρειαζομαστε, εξάλλου, αισιοδοξία στη ζωή μας αυτόν τον καιρό. Μπορεί και εμείς να βρούμε τους τρόπους μας να βγούμε από το τέλμα που μας έχουν βάλει, όπως και ο ήρωας σου κατάφερε να βγει από το δικό του ζωντανός και πιο δυνατός. Σε φιλώ

    ReplyDelete
  8. Εγώ γιατί πίστεψα ότι είναι αληθινή ιστορία ?
    Τόσο υπέροχα γράφεις που φαίνονται αληθινά?
    Πάντως η ζωή έχει πολλά δράματα που νομίζουμε για παραμύθια!

    Καλή εβδομάδα με θαλασσινά!

    ReplyDelete
  9. Μία δέυτερη ευκαιρία δεν θα τα έχουμε όλοι μάς.

    Πολύ καλό κείμενο.
    Ευχαριστώ πολύ!

    Φιλιά.

    ReplyDelete
  10. Ρησπέκτ. Και στον ήρωα, και στον συγγραφέα..:)

    ReplyDelete
  11. σίγουρα θα μπορούσε να είναι αληθινή...η ζωή ξεπερνά τα οποια σενάρια...άσε την Αθηνα να λέει..εγώ θα ήθελα να μάθω αν είναι αληθινή...
    ωραία τα έγραψες Παύλο...

    ReplyDelete
  12. Όμορφα δοσμένο το κείμενο,αν είναι αληθινή η ιστορία, ήξερε ότι εχεις ψυχή γίγαντα και θα ήσουν κοντά όταν σε χρειαζόταν..
    καλημέρα

    ReplyDelete
  13. Εγώ, πάντως, εύχομαι να είναι αληθινή η ιστορία αυτή...

    ReplyDelete
  14. Ωραία... Έχεις πένα, αληθινή, ξε-αληθινή η ιστορία...

    Φιλιά, αγαπημένε
    (χάθηκα...)

    ReplyDelete
  15. Συνεχώς μας εκπλήσσεις.
    Πολύ συγκινητική και ανθρώπινη η ιστορία σου, με αίσιο τέλος.
    Είτε είναι αληθινή, είτε φανταστική αυτή η ιστορία, δεν είναι για τον Λάκη, αλλά για τον άνθρωπο που το μεγαλείο της ψυχής του, τον ώθησε να αρπάξει τον Λάκη από τα μαλλιά την ώρα που πνιγόταν. Σε όλους μας, έχει έρθει κάποτε μια στιγμή, που χρειαζόμαστε το χέρι ενός φίλου, να πιαστούμε. Εμένα ο ήρωας μου σ' αυτήν την ιστορία του Λάκη, είναι ο νεαρός φίλος-άγγελος του. Χωρίς αυτόν, ο Λάκης, ποτέ δεν θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και τις μικροχαρές της.
    Βέβαια όλη αυτή η ιστορία όπως την δίνεις είναι το περίγραμμα μιας πολύ μακράς ιστορίας, της οποίας γράψε και το σενάριο σε παρακαλώ.
    Την αγάπη μου

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?