20.1.11

ΜE ENA CAMPARI ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ...

Σήμερα, με έφερε ο δρόμος για άλλη μια φορά στο στέκι του τελευταίου χρόνου. Εκεί ανάμεσα στα μάρμαρα, με ένα τσιγάρο να αργοσβήνει στα δάκτυλα και ένα μπουκαλάκι Campari στα δύο.

Η αντίθεση του λευκού, του κόκκινου και του καπνού, ταινία χολιγουντιανή, του ΄50. Το ντύσιμο επίσημο, σμόκιν για εμένα, μακριά μεταξωτή σμαραγδί τουαλέτα για εσένα. Σμαραγδί στο χρώμα των ματιών σου.

Άλλωστε και η παρέα δεν ήταν όποια κι όποια. Οι δυό μας, όπως πέρυσι τέτοια εποχή στην Θεσσαλονίκη. Τα πίναμε στην σουίτα, γελώντας δυνατά σαν να ήταν η τελευταία μας φορά. Ανέμελοι, χωρίς να μας νοιάζει που μας άκουγαν. Γελώντας με τα βλέμματα τους, που μετά τις 12 το βράδυ ερχόμουν στην σουίτα και παραγγέλναμε Campari, με όσο πιο πολύ φασαρία γινόταν. Που να φανταζόντουσαν ότι για μας η μέρα ξεκίναγε στις 12 το βράδυ.
Τότε άνοιγαν τα μάτια μας και οι καρδιές μας. Σαν να είχαμε ένα δικό μας βιολογικό ρολόι. Βραδινές ώρες ζούσαμε τα καλύτερα. Από συζητήσεις με ένα ποτήρι κατακόκκινο Campari και μια φέτα πορτοκάλι με τριμμένο πάγο έως το ατελείωτο τουρνουά μπιρίμπας, διανθισμένο με μεζεδάκια, κρασί και πολύ κουβέντα. Τα θέματά μας πολλά και ποικίλα. Άλλωστε και εμείς μέρος την ποικιλότητας αυτού του κόσμου είμαστε. Πόσο αριστοτεχνικά έδενε το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον ήταν κάτι που μόνο διάσιμοι ταχυδακτυλουργοί μπορούσαν να το κάνουν. Ταχυδακτυλουργοί, μάγοι κι εσύ.

Και στους δυό μας αρέσει η φασαρία, ο κόσμος και κυρίως να μην περνάμε απαρατήρητοι. Μας τρελαίνει αυτό και τους δυό μας. Ζούμε για αυτό και το απολαμβάνουμε. Όσο πιο δυνατά, πιο έντονα μπορούμε. Δεν μπορούσαν να ξέρουν, αλλά και δεν θέλαμε να ξέρουν. Μας άρεσε να ¨σκανδαλίζουμε¨ τον κόσμο, με την καλή πάντα έννοια. Είχε πλάκα, να βλέπουμε το πετάρισμα στα μάτια τους και το αμήχανο χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Ίσως γιατί κάπου στο βάθος ξέραμε ότι ίσως δεν υπάρξει αύριο.

Εμείς θα ξαναβρεθούμε σύντομα κοντά, να σκανδαλίσουμε λίγο και την άλλη ζωή, να μην την αφήνουμε να βαλτώνει με τα χερουβείμ της, καθισμένα γύρω από σμαραγδένια νερά. Να περπατήσουμε στα πράσινα λιβάδια των ουρανών, να πετάξουμε βότσαλα στις γαλάζιες λίμνες που σχηματίζουν τα σύννεφα την ώρα που πάει να ξημερώσει η νέα μέρα, να φιλοσοφίσουμε πίνοντας το νέκταρ των Θεών και να περιμένουμε την μέρα που θα ξαναγυρίσουμε για την καινούρια μας αποστολή.

16 comments:

  1. από τα ομορφότερα πράγματα που έχεις γράψει ποτέ... όταν μιλούν οι ψυχές τα υπόλοιπα είναι περιττά, κράτα το σμαραγδί και το κόκκινο του Campari, θα είναι πάντα κοντά σου και το ξέρεις

    ReplyDelete
  2. Έγραψες "ζούμε για να το απολαμβάνουμε", αυτό είναι το νόημα!!!

    ReplyDelete
  3. Τόσο όμορφο και τόσο λυπηρό συγχρόνως...

    ReplyDelete
  4. πολύ ωραίο κείμενο. Κρίμα που είχε αυτή την κατάληξη.

    ReplyDelete
  5. Το Λαγωνικό21 January 2011 at 15:04

    Δεν ξέρω για ποιαν μιλάς, σίγουρα όμως σήμαινε πολλά για σένα.
    Να τη θυμάσαι πάντα έτσι.

    ReplyDelete
  6. Αχ βρε Παύλο, αυτές οι γειτονιές των αγγέλων, πρέπει νάναι πολύ όμορφες! ολοι εκεί είναι μαζεμένοι.

    θυμήθηκα γιατι ήξερα ποιά ήταν έστω και ακουστικά, και μου είχε κάνει εντύπωση... και είχα σχολιάσει..στο κείμενό σου (θαρρώ... )

    ας είναι εκεί με τους αγγέλους ευτυχισμένη. Αμποτε και να τους συναντήσουμε!

    ReplyDelete
  7. ομορφες αραδες με ομορφες μνημες

    ReplyDelete
  8. Θα ξαναβρεθείτε σίγουρα, άλλωστε οι ψυχές δεν χάνονται ποτέ, για καθόλου.. Αλλά όχι σύντομα βρε καλέ μου.. Φάε την γλώσσα σου..:-)

    ReplyDelete
  9. αυτοτελες και τοσο πληρες!ομορφο!

    ReplyDelete
  10. Εις υγείαν συναντήσεων σαν και αυτές, λοιπόν. Ακόμη και όταν είναι λυπηρές. Αρκεί να ζούμε.

    ReplyDelete
  11. Όταν μιλούν ψυχές εμείς... σιωπή!

    Με την αγάπη μου.

    Κώστας
    vloutis.blogspot.com
    vloutis.wordpress.com
    twitter.com/kostasvloutis
    facebook.com/kostasvloutis
    friendfeed.com/kostasvloutis

    ReplyDelete
  12. ααααααχ άλλοι γλεντάνε και άλλοι ξεσκατίζουν, άτιμη κενωνία

    ReplyDelete
  13. Δεν χριαζεται CAMPARI στις ομορφες σιωπες που σε ταξιδευουν ...

    Πολυ ορεο αλλα το CAMPARI δεν ειναι ορεο σαν ποτο ειναι ο ερωτας που του δυνει χρωμα ....

    Καλο βραυ να εχεις ....

    ReplyDelete
  14. η έμπνευση που δίνει ο έρωτας
    ή απλά η όμορφη στιγμή;
    όπως και νάχει πολύ δυνατό κείμενο!!!!

    ReplyDelete
  15. Θα σωπάσω..με νόημα καλέ μου φίλε.

    ReplyDelete
  16. Καλησπέρα και από εμένα..ΒLUEPRINTS δηλώνω παρών κι εγώ..

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?