ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ...

Είναι εδώ και αρκετές μέρες, που θέλω να γράψω κι όμως κάποιο αόρατο χέρι με σταματάει.

Θέλω να γράψω για τον κόσμο που βλέπω στο Μετρό. Τα σκοτεινά τους πρόσωπα, έτοιμα να εκραγούν στο παραμικρό. Τα πιτσιρίκια, με ακουστικά στα αυτιά και κατεβασμένα μάτια, που σαν να έχουν σηκώσει ένα αόρατο τείχος γύρω τους, μια ασπίδα προστασίας για το κακό που τα περιβάλλει. Τον καθαρό αέρα, έξω από το Μετρό, με την υποψία του δειλινού στον ορίζοντα και τα διαολεμένα κορναρίσματα των οδηγών, που όλοι βιάζονται να φτάσουν κάπου, αλλά μένουν ακινητοποιημένοι να βρίζουν την τύχη τους την κορδελιάστρα.

Θέλω να γράψω για τις απεργίες στα ΜΜΜ, στα φαρμακεία, στους γιατρούς, στους, στους, στους. Μα το μόνο που έχω είναι συμπαράσταση. Αυτά είναι τα μέσα τους για τον αγώνα τους. Δεν κρίνω αν είναι δίκαιος ή όχι. Από την μεριά τους είναι δίκαιος. Άρα το δίκιο τους θα το υποστηρίξουν όπως μπορούν.

Θέλω να μιλήσω για τους 300, τους λαθρομετανάστες. Μα εδώ έχουν κάνει λάθος το νούμερο. Δεν είναι 300, είμαστε πάνω από 9,000,000 λαθρομετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα. Προσέξατε; Κάποτε την πατρίδα την έγραφα με Π κεφαλαίο. Τώρα με π μικρό. Και όχι γιατί ντρέπομαι που γεννήθηκα Έλληνας ή που μένω ακόμα Ελλάδα, αλλά γιατί κάποιοι θέλουν να την μικρύνουν, να την τσεκουρώσουν. Την έχουν κάνει έρμαιο των δικών τους προσωπικών φιλοδοξιών.

Χαίρομαι για τους Αιγύπτιους που αποφάσισαν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Ένας από τους πιο ευγενικούς λαούς που έχω γνωρίσει ποτέ. Μακάρι να είχα τα κότσια να πήγαινα να μείνω και εγώ μαζί τους στην πλατεία Ελευθερίας. Για όσο χρειαστεί. Αφού δεν βγαίνουμε εδώ στους δρόμους, ας βγούμε στους δρόμους στο Κάιρο.
Θέλω να σχολιάσω για τον τρόπο διαμαρτυρίας των Ιταλών, με τα πανό στα μπαλκόνια τους και την λέξη παραιτήσου. Το σκέφτεστε να το κάνουμε και εδώ; Εγώ στο μπαλκόνι μου, όχι ένα αλλά τρία πανό θα βάλω. Ένα για να παραιτηθούν. Ένα για να μου δώσουν ένα ποσοστό από αυτά που φάγαμε μαζί. Και ένα τρίτο για να μου δώσουν πίσω την ζωή μου.

Να μιλήσω για τα συνδικάτα μας. Τους εργατοπατεράδες μας, που μέσα στα γραφεία τους και με εξασφαλισμένες παχουλές αποδοχές αποφασίζουν για 4ωρες στάσεις εργασίας. Μα έτσι κερδίζετε ο αγώνας; Με 4ωρα; Πριν πολλά, πολλά χρόνια στο εργοστάσιο που δούλευα κάναμε απεργία που κράτησε κοντά μήνα. Και εννοείται ότι η πλειοψηφία των αιτημάτων μας έγινε δεκτή. Τώρα με το 4ωρο, τι να χέσουν.

Θέλω να πω και για το κίνημα πολιτών ¨δεν πληρώνω¨. Αλλά τι να πω. Βρε φίλε αν είχα δεν θα πλήρωνα; Πάντα δεν πλήρωνα τα δικά μου μαζί με τα δικά σου ρε φίλε; Αλλά όταν είχα. Τώρα που δεν έχω δώσε πίστωση. Ακριβαίνουν τα πάντα, εκτός από τους μισθούς, που φτηναίνουν ένα πράγμα, σαν τις ζωές μας.

Θέλω να μιλήσω για πολλά, που βλέπω, διαβάζω και ακούω. Κι όμως κάποιο αόρατο χέρι με τραβάει μακριά από την οθόνη και με βγάζει στους δρόμους. Δειλά στην αρχή σαν παρατηρητή. Πιο θαρρετά αργότερα, με λίγους ακόμα δειλούς παρατηρητές σαν και μένα. Που θα βρούμε κι άλλες ομάδες δειλών παρατηρητών εκεί έξω. Που ο καθένας θα μας μεταφέρει όσα βλέπει κι ακούει. Και κάπου στο τέλος ένα μεγάλο ποτάμι από ομάδες δειλών παρατηρητών, που δεν θα τους νοιάζει πια τίποτα, γιατί δεν θα έχουνε και τίποτα άλλο να χάσουν, παρά μόνο την αξιοπρέπεια τους, που κάποιοι πήγαν να βάλουν και σε αυτή χέρι.

Το τραγουδάκι αφιερωμένο στα 300 "παληκάρια" της Πλατείας Συντάγματος.