ΜE ENA CAMPARI ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ...

Σήμερα, με έφερε ο δρόμος για άλλη μια φορά στο στέκι του τελευταίου χρόνου. Εκεί ανάμεσα στα μάρμαρα, με ένα τσιγάρο να αργοσβήνει στα δάκτυλα και ένα μπουκαλάκι Campari στα δύο.

Η αντίθεση του λευκού, του κόκκινου και του καπνού, ταινία χολιγουντιανή, του ΄50. Το ντύσιμο επίσημο, σμόκιν για εμένα, μακριά μεταξωτή σμαραγδί τουαλέτα για εσένα. Σμαραγδί στο χρώμα των ματιών σου.

Άλλωστε και η παρέα δεν ήταν όποια κι όποια. Οι δυό μας, όπως πέρυσι τέτοια εποχή στην Θεσσαλονίκη. Τα πίναμε στην σουίτα, γελώντας δυνατά σαν να ήταν η τελευταία μας φορά. Ανέμελοι, χωρίς να μας νοιάζει που μας άκουγαν. Γελώντας με τα βλέμματα τους, που μετά τις 12 το βράδυ ερχόμουν στην σουίτα και παραγγέλναμε Campari, με όσο πιο πολύ φασαρία γινόταν. Που να φανταζόντουσαν ότι για μας η μέρα ξεκίναγε στις 12 το βράδυ.
Τότε άνοιγαν τα μάτια μας και οι καρδιές μας. Σαν να είχαμε ένα δικό μας βιολογικό ρολόι. Βραδινές ώρες ζούσαμε τα καλύτερα. Από συζητήσεις με ένα ποτήρι κατακόκκινο Campari και μια φέτα πορτοκάλι με τριμμένο πάγο έως το ατελείωτο τουρνουά μπιρίμπας, διανθισμένο με μεζεδάκια, κρασί και πολύ κουβέντα. Τα θέματά μας πολλά και ποικίλα. Άλλωστε και εμείς μέρος την ποικιλότητας αυτού του κόσμου είμαστε. Πόσο αριστοτεχνικά έδενε το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον ήταν κάτι που μόνο διάσιμοι ταχυδακτυλουργοί μπορούσαν να το κάνουν. Ταχυδακτυλουργοί, μάγοι κι εσύ.

Και στους δυό μας αρέσει η φασαρία, ο κόσμος και κυρίως να μην περνάμε απαρατήρητοι. Μας τρελαίνει αυτό και τους δυό μας. Ζούμε για αυτό και το απολαμβάνουμε. Όσο πιο δυνατά, πιο έντονα μπορούμε. Δεν μπορούσαν να ξέρουν, αλλά και δεν θέλαμε να ξέρουν. Μας άρεσε να ¨σκανδαλίζουμε¨ τον κόσμο, με την καλή πάντα έννοια. Είχε πλάκα, να βλέπουμε το πετάρισμα στα μάτια τους και το αμήχανο χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Ίσως γιατί κάπου στο βάθος ξέραμε ότι ίσως δεν υπάρξει αύριο.

Εμείς θα ξαναβρεθούμε σύντομα κοντά, να σκανδαλίσουμε λίγο και την άλλη ζωή, να μην την αφήνουμε να βαλτώνει με τα χερουβείμ της, καθισμένα γύρω από σμαραγδένια νερά. Να περπατήσουμε στα πράσινα λιβάδια των ουρανών, να πετάξουμε βότσαλα στις γαλάζιες λίμνες που σχηματίζουν τα σύννεφα την ώρα που πάει να ξημερώσει η νέα μέρα, να φιλοσοφίσουμε πίνοντας το νέκταρ των Θεών και να περιμένουμε την μέρα που θα ξαναγυρίσουμε για την καινούρια μας αποστολή.