ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ... ΣΑΝ ΧΘΕΣ

Ιστορία παλιά, σαν παλιό κρασί, κόκκινο γλυκόπιοτο. Εκείνα τα χρόνια τα παλιά, που όλο και πιο πολύ στριφογυρνάνε στο μυαλό μου.

Το σπίτι απέναντι από τα Τσαμάκια. Στο Κιόσκι. Από το δωμάτιο να βλέπεις πεύκα, θάλασσα και στο βάθος την Μικρά Ασία. Η κυρά Λένη από πάνω να σκουπίζει και να μας φωνάζει για πρωινό.

Ζεστό ζυμωτό ψωμί, με φρέσκο βούτυρο και γλυκό του κουταλιού από πάνω. Εγώ ανάποδος από μικρός το ήθελα με αλάτι και πιπέρι. Όχι με γλυκό. Ίσως γιατί από μικρός ήθελα να γευτώ το αλάτι της ζωής, με το πιπέρι του, την σπιρτάδα που θα το νοστιμέψει.
Ανέμελα χρόνια, χαρούμενα, έβλεπα το μέλλον μόνο με φωτεινά χρώματα. Χαρούμενο, γελαστό, ευτυχισμένο. Με ανθρώπους που αγαπώ πάντα δίπλα μου, με το σπίτι ανοιχτό, έτσι το είχε η μάνα μου, έτσι το θέλω και εγώ. Να μπαίνει κόσμος και με πατάτες και αυγά και μια ντομάτα τριαντάφυλλο και να στήνεται το γλέντι. Με το τίποτα. Με τον φίλο.

Αναμονή για το Σαββατιάτικο πάρτι. Που θα το κάνουμε αυτό το Σάββατο; Στου Γιώργου, θα λείπουν οι δικοί του σε ένα κάλεσμα. Εγώ θα φέρω βερμούτ … εγώ το κονιάκ … εγώ ξηρούς καρπούς … εγώ θα βάλω την μάνα μου να μας φτιάξει μια πίτα … και εγώ θα φέρω το πικ απ, το φορητό με τα δισκάκια. Θα το κάψουμε πάλι.

15χρονα παιδιά ήμασταν μην φανταστείτε τρελές ηλικίες. Άντε μέχρι 18 οι μεγαλύτεροι. Αυτοί έπρεπε και να μας προσέχουν εμάς τους μικρότερους. Να μην πιούμε εμείς, παρά μόνο αναψυκτικά, άντε και με μια γουλιά κονιάκ μέσα για το καλό. Χορός, καρδιοχτύπια, τα πρώτα σκιρτήματα, και μετά μπουκάλα. Μαζεμένοι όλοι σε έναν μεγάλο κύκλο και με μια δόση ζαβολιάς γιατί όλοι ξέραμε ποιος γούσταρε ποια.

Τα χρόνια πέρασαν όχι και τόσο ανέμελα, όχι και τόσο χαρούμενα, όχι και τόσο ευτυχισμένα. Πάντα όμως το χαμόγελο ήταν εκεί καρφωμένο στο στόμα σαν τατουάζ ανεξίτηλο. Ίσως γιατί ήθελα να ξορκίζω και το κακό, ίσως γιατί ήθελα να το τρομάξω να το διώξω. Ίσως γιατί ποτέ δεν ήθελα ο άλλος να ξέρει τι περνάω. Είχε τα δικά του, γιατί να τον φορτώσω κι άλλο.
Τώρα σαν να κάνει η ιστορία κύκλους, όλο και περισσότερο μαζευόμαστε, μιλάμε, γελάμε, χορεύουμε. Όχι, μπουκάλα δεν παίζουμε πια, γιατί τα ταίρια μας τα έχουμε βρει εδώ και χρόνια, αλλά ξαναβρίσκουμε τον άνθρωπο. Τον φίλο, τον κολλητό. Ψάχνουμε βρίσκουμε και καινούργιους και όλο ο κύκλος και μεγαλώνει.
Τώρα δεν μιλάμε για το αύριο, αλλά για το σήμερα. Θυμόμαστε ιστορίες, πολλές από αυτές τις έχουμε ξαναπεί, αλλά ποιος νοιάζεται. Έφτιαξα κρεατόπιτα και αγκινάρες, Άννα φέρε κρασί, Ζωή εσύ φέρε ρακί από τον Θανάση, Κατερίνα εκείνα τα ωραία γλυκάκια θα μας φέρεις, Νατάσα φέρε τις ιστορίες σου και εσύ Χρήστο τις κασέτες από το Μοναστηράκι. Σήμερα θέλω να ακούσω Χριστιάνα. Γιάννη θα κάνεις διανομή μετά τις κυρίες σπίτια τους; Έλα Γιώργο είσαι Αθήνα; Τσακίσου το βράδυ έχουμε γλέντι στο σπίτι.

Ναι ο γείτονας μπορεί να γκρινιάζει, αλλά ποιος τον χέζει. Ξινός όπως πάντα είναι. Σκέψου τον ενοχλεί το σκυλί όταν περπατάει στο σπίτι. Θα βάλω καμιά μέρα κανένα 12ποντο και θα του κάνω τα νεύρα κρόσσια και όποτε έρχεται θα του λέω μα κύριε Νίκο μας, εδώ δεν έχουμε καμιά γυναίκα, ελάτε να δείτε. Χάλια τα νεύρα σας, να το προσέξετε. Του είπα κανά δυό φορές να έρθει αλλά μας έγραψε.

Βρε καλά θα πάει το 2011, όσο και να χτυπιούνται, όσο και να θέλουν να μας τρομοκρατήσουν, δεν θα περάσει. Έκαναν ένα μεγάλο λάθος με τις συμπεριφορές τους, έφεραν τον κόσμο ξανά μαζί. Τον έσμιξαν πάλι, δημιούργησαν παρέες, παρέες που ξαναγράφουν ιστορία, παρέες που ένα κλικ θέλουν κι από το τραπέζι να βγούνε στους δρόμους. Και το κλικ κοντοζυγώνει.

Υγ1 Καλή Χρονιά να έχουμε, με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Υγ2 Αφορμή στάθηκε η ιστορία της φίλης που επέστρεψε δυναμικά!