ΠΑΜΕ ΚΟΥΖΙΝΑ?

ΤΙ ΤΟ ΚΟΙΤΑΣ; ΠΑΤΑ PLAY ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΤΟ ΛΑΛΑ!

Μέσα σε δύο μέρες, νέο ποστ? Ε, δεν πάω καλά. Και όταν δεν πάω καλά, τι κάνω? Πάω κουζίνα, ανοίγω ψυγείο, βλέπω διαθέσιμα προϊόντα, βάζω ποδίτσα και αυτοσχεδιάζω!!!

Χθες λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες έφτιαξα αρακά, βλέπετε το έτερον ήμισυ είναι σε νηστεία, οπότε είπα να μην τον βάλω σε πειρασμό.

Φτιάχνω φαγάκι μούρλια, να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Καθόμαστε στο τραπέζι του πύργου, και όχι δεν μετακόμισα, επίσκεψη πήγα ο κακομοίρης, αλλά έτσι όπως τα έγραψα άλλοι στείλαν μήνυμα νομίζοντας ότι μετακόμισα και άλλοι νόμιζαν ότι χώρισαν.

Όχι αγαπημένοι μου, να μετακομίσω μπορεί, να χωρίσω όμως, χαχαχαχαχα, παίξατε και χάσατε και ξέρετε εσείς για ποιούς χτυπάει η καμπάνα.

Αλλά τι λέγαμε; Α, μάλιστα, καθίσαμε λοιπόν στο τραπέζι, εγώ το έτερον ήμισυ και ο φιλοξενούμενος. Αυτός βρε, ο νέος ένοικος. Τι δεν το ξέρετε; Ε, μάθετε το, εδώ και κάποιους μήνες έχουμε φιλοξενούμενο. Ας όψεται η κρίση και η καλή μας καρδιά. Τεσπά....

Όπως τσουγκρίζουμε τα ποτήρια γυρνάει και λέει ο ένοικος. Αλήθεια η σάλτσα από το κοκκινιστό που έκανα, τι την έκανες; Γυρνάω με μια αθωότητα αφοπλιστική και λέω, μα δεν την πέταξα, την έβαλα στον αρακά για να νοστιμίσει!!!!

Τι ήταν να το πω; Το έτερον, ένεκα νηστείας, σπρώχνει το πιάτο μπροστά, με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα, το ίδιο της Tamar, το λίγο θλιμμένο, λίγο νευριασμένο, λίγο να τρέχουν τα σάλια, λίγο να σιχτιρίζει εμένα από μέσα του που δεν το σκέφτηκα, λίγο να διαολοστέλνει τον φιλοξενούμενο που από την λιγούρα του θυμήθηκε την σάλτσα, λες και δεν είχε φαγητό μπροστά του. Σηκώνεται με το ύφος ξέρετε το πληγωμένο, πάει κουζίνα και φτιάχνει κάτι πρόχειρο να φάει.

Οι τύψεις με έφαγαν όλο το βράδυ, μάτι δεν έκλεισα ο άνθρωπος. Να περνάνε αρακάδες και σάλτσες από κοκκινιστό από μπροστά μου και να με βρίζουν, να με δένουν πάνω στην κουζίνα και να με λούζουν με καυτό λάδι. Μάτι δεν έκλεισα.
Πρωί, πρωί και με το μάτι μες την τσίμπλα γρήγορα κουζίνα. Έπρεπε να φτιάξω κάτι να εξιλεωθώ, αλλά και να φάει το έτερον ήμισυ. Τι να φτιάξω; Ε, λοιπόν ντολμαδάκια γιαλαντζί. Σπεσιαλιτέ μου λέμε!!! Βάζω κάτι πρόχειρο και πάω μανάβη. Λέω να μην πάω στον καλό στα Εξάρχεια, ας πάω στην γειτονιά. Κάνω μία λίστα και μου έλειπαν φρέσκα κρεμμυδάκια και τα μυστικά υλικά μου. Ποια είναι αυτά; Κανονικά δεν έπρεπε να σας πω αλλά θα το κάνω γιατί είμαι στις καλές μου, ετοιμάζομαι και για την επανάσταση... Λοιπόν η συνταγή είναι η κλασσική όπως την ξέρετε απλά προσθέστε και κανά δύο φύλλα ψιλοκομμένο μαρούλι και τρίφτε και ένα κολοκυθάκι. Θα με θυμηθείτε. Το κάναν οι γιαγιάδες στην Μυτιλήνη, οι μικρασιάτισσες. Τι λέτε, να μην ήξεραν αυτές;

Πάω που λέτε στον μανάβη και δεν είχε ούτε φρέσκα κρεμμυδάκια. Και μετά μου λέτε γιατί ξενιτεύομαι για τα ψώνια μου. Τέλος πάντων. Μεταξύ μας βαριόμουνα και να τρέχω σε άλλες γειτονιές, οπότε είπα να αυτοσχεδιάσω. Γυρνάω σπίτι, ανοίγω ψυγείο και βλέπω κατάλοιπα από κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης και κρίταμο τουρσί!!! Χα, τα ψιλοκόβω τα προσθέτω στα υπόλοιπα υλικά, τυλίγω τα ντολμαδάκια και έτοιμα!!!

Περιττό να σας πω, ότι μάλλον το έτερον ήμισυ δεν θα τα δοκιμάσει. Μπαίνω, βγαίνω στην κουζίνα και όλο και από έναν τσιμπάω!!!

Άντε δοκιμάστε το και μην φοβάστε να αυτοσχεδιάσετε. Συνήθως πετυχαίνει η συνταγή.