ΑΤΑΧΤΑ...

Έκλεισε και η τελευταία κούτα. Σφραγίστηκε Περιμένει υπομονετικά τον μεταφορέα να την πάει στο νέο της το σπίτι. Σε μια αποθήκη για την ακρίβεια.

Έκλεισε κι αυτός ο κύκλος. Επώδυνα, αλλά έκλεισε.

Κάπου στο βάθος ένα ξεσκονόπανο σκίζει τον αέρα. Προσπαθεί αθόρυβα να φυλακίσει την σκόνη. Μια σκούπα πιο μέσα, κάνει το ίδιο, με φασαρία, με πολύ φασαρία. Θέλει να μας υπενθυμίσει το πόσο δουλευταρού είναι. Σαν την Κυβέρνηση. Πολύ φασαρία, έργο ουσιαστικό μηδέν. Η σκόνη ξαναμαζεύεται. Ξέρει τον δρόμο της.

Φώτα της πόλης, από τον 12ο όροφο. Νέος πύργος, νέα προοπτική. Η ξανθομαλλούσα πριγκίπισσα περιμένει τον ιππότη της. Αντί για αυτόν καταφθάνουν οι κυρίες επί των τιμών.
Η πόλη ξυπνάει από έναν βαθύ λήθαργο. Ανάβει τα φώτα. Πουτάνα στα κρεβάτια των πλουσίων. Αυτή που υπήρξε βασίλισσα στα νιάτα της.

Οξύς πόνος στο στομάχι. Να είναι από πείνα ή από το έλκος που ξαναγυρνάει; Ταχίνι. Μια κουταλιά. Φάρμακο από τα παλιά, τα ξεχασμένα...

Και εμείς, κάπου εκεί ξεχασμένοι από τα ιδανικά μας, τις αξίες μας κυνηγώντας χίμαιρες τεχνητές, ψεύτικες, χαμένοι σε λεωφόρους και σε φώτα.

Το φορτηγό ήρθε, φόρτωσε, σφράγισε. Ζητάνε την βοήθεια του κόσμου για να στηρίξουν την πατρίδα τους. Γιατί να το κάνω όταν η πατρίδα δεν στηρίζει εμένα; Δεν έχω ιδανικά, όνειρα, ελπίδες.

Τα θέλω πίσω, τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα... Αρκετά ανέχτηκα, αρκετά σας ανέχτηκα.
Τέλος. Επανάσταση ΤΩΡΑ!!!