ΜΟΝΟ Η ΨΥΧΗ ΞΕΡΕΙ....

Γνωριστήκαμε τυχαία. Ένα βράδυ στο θέατρο. Στις εξαίσιες φωνές, του Κοκτώ, με την Δήμητρα την Χατούπη. Τυχαία. Όπως τυχαία συμβαίνουν τα πιο μεγάλα γεγονότα στην ζωή μας.

Και εσύ φιλενάδα, έμελλες να γίνεις όχι απλά ένα μεγάλο γεγονός στην ζωή μου, αλλά το σημαντικότερο κεφάλαιο στην μέχρι τώρα ζωή μου, αν και νομίζω ότι όσα χρόνια και να περάσουν πάντα θα έχεις την πρωτιά.

Σου άρεσαν οι πρωτιές, άλλωστε είχες αυτό το κάτι που σε πέρναγε πολύ μπροστά από την εποχή μας. Ίσως γιατί ήξερες πολύ καλά το παρελθόν. Από τους λίγους ανθρώπους που ήξεραν την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, όπως εσύ. Από τους λίγους ανθρώπους που ήξερε την τέχνη του Πυθαγόρα.

Προσπαθώ από την μέρα που έφυγες να κάτσω και να γράψω δυό αράδες, αλλά μου είναι αδύνατο. Ίσως γιατί ακόμα δεν θέλω να το δεχτώ ότι έφυγες, για το ταξίδι που πάντα λαχταρούσες. Για το άγνωστο, το νέο, το τόσο προκλητικά όμορφο. Ο κόσμος σε ήξερε σαν την κυρία την αστρολογίας. Εγώ πάλι ήξερα την φιλενάδα μου, την Αντωνία.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Τα βράδια που με το πρόσχημα της μπιρίμπας, μιλούσαμε μέχρι το πρωί για την ψυχή, για την μαγεία της Ελληνικής γλώσσας, την δύναμή της και την αρμονία που έκρυβε. Για τις ατέλειωτες συζητήσεις για τον Πυθαγόρα και τους αριθμούς. Τις ατέλειωτες συζητήσεις που κάναμε για την Αίγυπτο, ίσως την δεύτερη μεγαλύτερή σου αγάπη μετά την Ελλάδα και τα παιδιά σου.

Θυμάσαι τα μεσημέρια, όταν είχε λιακάδα, που σαν μαθητές, την κάναμε κοπάνα από τους Διδύμους της ζωής μας και πηγαίναμε για ουζάκια. Κοιταζόμασταν στα μάτια και σκάγαμε στα γέλια, λες και θα μας το απαγόρευαν. Αλλά μας άρεσε να πιστεύουμε ότι κάναμε σκανταλιές τότε. Τον χορό που ρίξαμε στην Gloria Gaynor, και μας κοίταζε ο κόσμος. Το λάτρευες το i will survive. Το είχες και ringtone στο κινητό σου. Και εγώ όταν με έπαιρνες εσύ. Τα ταξίδια μας στην Θεσσαλονίκη και τα βράδια με τους καρντάσηδες στα τσιπουράδικα.

Μα πάνω απ' όλα, την ηθική σου και την μεγάλη και ζεστή αγκαλιά που είχες για όλους τους ανθρώπους. Δεν σε άκουσα ποτέ να κατηγορείς κανέναν άνθρωπο, ακόμα και αυτούς που σε είχαν πικράνει. Πάντα με μια καλή κουβέντα για όλους.

Θυμάμαι το βράδυ της φετινής πρωτοχρονιάς. Όταν χαιρέτησες για να φύγεις τους αγκάλιασες όλους, έναν έναν και είχες για τον καθένα μια διαφορετική ευχή και μια νουθεσία. Έδινες την αίσθηση του σοφού που αποχαιρετούσε την φυλή. Εκεί κατάλαβα ότι το είχες αποφασίσει το ταξίδι σου, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Το ξέχασα σχεδόν αμέσως.

Άλλωστε πάντα το έλεγες ότι η ψυχή είναι εκείνη που αποφασίζει πότε θα έρθει σε ετούτη την ζωή και όταν πάρει το μάθημά της από ετούτο τον κόσμο, εκείνη είναι που αποφασίζει το πότε θα φύγει. Και εσύ το ήξερες.

Θα μας λείψεις βρε φιλενάδα ... θα μου λείψεις πολύ, αλλά είμαι χαρούμενος. Αισθάνομαι τυχερός, σε γνώρισα, σε έζησα, έμαθα. Καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση, γιατί σίγουρα εμείς οι δυό δεν τελειώσαμε εδώ.