ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΗΛΙΟΥ...

Πάσχα 2010. Στην άδεια Αθήνα. Στην Αθήνα που λατρεύω το Πάσχα και τον Αύγουστο. Στην δικιά μου την Αθήνα. Σας το έχω ξαναπεί ότι μου αρέσει να κυκλοφορώ μόνος, σε άδειους δρόμους, να παρκάρω όπου θέλω, ακόμα και στα πιο απίστευτα σημεία, να βλέπω φίλους που ξέμειναν και αυτοί, να διασκεδάζουμε ανθρώπινα και να ξαναζούμε την Αθήνα που μάθαμε σαν παιδιά και οι μικρότεροι από τις ελληνικές ταινίες.
Φέτος λοιπόν αποφασίσαμε με τους εναπομείναντες φίλους, βόλτες στην πλάκα στους Επιτάφιους, συνοδευόμενους με ουζάκι και θαλασσινά, παραδοσιακή μαγειρίτσα στον πύργο, βλέποντας τα βεγγαλικά σε όλη την Αθήνα και το σούβλισμα του οβελία σε μια μαγευτική βεράντα στην Φωκίωνος με θέα τον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη. Πόσο παραδοσιακό ακούγεται;
Το εξαιρετικό βέβαια σε τέτοιες μαζώξεις είναι το πόσο διαφορετικοί άνθρωποι μαζευόμαστε παρέα. Από την θεία που είναι στα 90 φεύγα, με ένα μάτι Αστρίτη και μια ευγένεια άγνωστη στις μέρες μας, μέχρι τα 20άχρονα παιδιά των φίλων μας, με τις παρέες τους, τους φίλους τους, την κλίκα τους, την ανοιξιάτικη νότα της ζωής μας.
Γέλια, τραγούδια, πειράγματα, πολύ φαγητό και ακόμα περισσότερο πιοτί, που λέει και μια φίλη. Βόλτες από τραπέζι σε τραπέζι, άλλες ιστορίες, άλλες αμαρτίες, άλλοι τρόποι ομιλίας, άλλα ενδιαφέροντα.

Ξαφνικά, εκεί που είχαμε ψιλονταγλάρει από τις ακολασίες της κοιλίας, χτυπάει το κουδούνι. Κάποιος νεώτερος και λιγότερος ράθυμος σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα. Ακούω γέλια και ένας φίλος των παιδιών εισβάλει στον χώρο κραδαίνοντας ένα cd και φωνάζοντας ¨έφερα την πρώτη κόπια". Ποια κόπια βρε παιδιά, ρωτάω με το ένα μάτι κλειστό και το άλλο μισόκλειστο.

Μα καλά δεν το ξέρεις; Δεν σου είπε τίποτα η μάνα μου, απαντάει ο γιος της φίλης. Γυρίσαμε ταινία μικρού μήκους!!! Αυτό κι αν είναι νέο, να βλέπεις νέα παιδιά, με μεράκι, που αντί να σπαταλώνται, σε ξενύχτια, πάρτι, ποτά και τσιγάρα (εντάξει λέμε και καμιά βλακεία, μας διαβάζει και η μαμά τους), αυτά περνάνε δημιουργικά τον χρόνο τους φτιάχνοντας ταινίες για τα μάτια μας, αντί για γλυκό και επιδόρπιο στο πασχαλινό μας τσιμπούσι.
Τα φώτα σβήνουν, τα ρολά κατεβαίνουν και ξεκινά η σκιά του μαύρου ήλιου να πέφτει βαριά, γλυκιά, ηδονική στα μάτια και την ψυχή μας. Film noir, άλλων εποχών, ευχάριστη έκπληξη, αν σκεφτείς την ηλικία των συντελεστών. Βγαλμένη από άλλη εποχή, με φωτογραφία που θα ζήλευε και ο πιο έμπειρος φωτογράφος, υποβλητική μουσική και καλή ερμηνεία από τα παιδιά. Αν σκεφτεί δε κάποιος ότι ο μόνος επαγγελματίας και με σπουδές ήταν ο πρωταγωνιστής, ε, τότε αξίζουν πολλά μπράβο στα νέα ταλεντάκια.
Χθες Κυριακή η ταινία, ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΗΛΙΟΥ, παίχτηκε στον Μικρόκοσμο. Χωρίς καμιά διαφήμιση, και σε μια κατάμεστη αίθουσα, το χειροκρότημα στο φινάλε ήταν η πιο γλυκειά επιβράβευση για τον Άρη και τους φίλους του. Μετά από αυτό πιστεύω ότι η ταινία θα πάρει τον δρόμο της για τα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους και όχι μόνο.

υγ1 οι φωτογραφίες είναι από την ταινία, ευγενική χορηγεία των συντελεστών της ταινίας στο φτωχό πλην τίμιο τούτο blog.

υγ2 ελπίζω να υπάρχει ρολάκι στην επόμενη ταινία για τον μεγάλο φίλο της μαμάς, χαχαχα!!!