17.10.09

SHUFFLE...

Δεύτερος καφές, παγωμένος κι αυτός. Έτσι τον θέλω τον καφέ μου, κρύο, παγωμένο, χειμώνα, καλοκαίρι.

Το τσιγάρο δίπλα συντροφιά και η μουσική σε ένα τρελό shuffle, μετά από Ρουβά και όλα γύρω σου γυρίζουν, το adagio του Albinoni. Έτσι την θέλω την μουσική μου, με εκπλήξεις, απρόβλεπτη σαν την ζωή.

Σαν ξένο είναι το πληκτρολόγιο, με σκέψεις να στροβιλίζονται στο μυαλό, προτάσεις έτοιμες που όμως χάνονται με μιας. Λες και δεν θέλω να γράψω ή δεν έχω τίποτα να γράψω.

Διαβάζω, σας διαβάζω. Δεν αφήνω σχόλια, δεν μπορώ. Το πληκτρολόγιο δεν με αφήνει. Βιογιατζής, Βάνου, θέλω κοντά σου να μείνω. Το soundtrack της ζωής μου. Άραγε τι έχει μετά?

Mama, Genesis. Δεν πάμε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά. Η επιλογές τυχαίες κι όμως, τόσο πολύ εγώ. Σαν να κάνω εκπομπή σε πειρατικό σταθμό με αφιερώσεις που αφορούν εμένα αλλά και όλους τους ακροατές.

Η Σοφία στο γλυκό της ζουζουνάκι και υπόσχεται ότι δεν θα το ξαναπληγώσει, την ώρα που η Μαρινέλα τραγουδάει το καμιά φορά.

Spring rain την βροχή την πετύχαμε. Η εποχή μας γλίστρησε Φθινοπώριασε. Κρύωσε ο καιρός. Πάμε για χειμώνα. Στην καρδιά καλοκαίρι. Παντοτινή λιακάδα.

Legreso al amor, κλαίει το bandoneon του Astor Piazzolla. Κλαίει και η Tamar, ακούγοντας τον γύφτο να διαλαλεί την πραμάτεια του με την ντουντούκα. Εδώ τα καλά χαλιά. Τύφλα να έχουν τα χαλιά της Μοιραράκη.

Τα φώτα ανάβουν, ο ουρανός σκοτεινός. Μάλλον πρέπει να φοράω τα γυαλιά μου πλέον. Η Χριστιάννα σαν άλλος Γκαίτε, εκλιπαρεί για Φώτα κι άλλα φώτα. Τον φοβάται είναι φωτιά.

Μα είναι για να γελάς, που ξέθαψε τον Δάκη; Τόσα καλοκαίρια και εγώ σαν τον Λάκη Κομνηνό με το λευκό λινό κουστούμι και το πορτοκαλί πουκάμισο, χωρίς την Χρονοπούλου μου με την ανάλογη τουαλέτα από πορτοκαλί οργάντζα.

Βερμούτ, πάρτι κι ο Paul Anka να παρακαλάει την Diana να μείνει μαζί του. Πλένω τα πιάτα με τα χέρια, αλλά με τα πόδια πιάνω τον χορό. Κάποτε χόρευα πολύ. Ίσως μόνο χόρευα. Τώρα όχι πια. Δεν κάνω κέφι τα τραγούδια τους.

Εγώ μιλάω για δύναμη, της ελπίδας ισοδύναμη και γυρνάω στην αθωότητα, την παλιά μου την ταυτότητα. Όταν έχουν κέφια Θεέ μου τι τραγούδια γράφουν...

Ο Fred Busscaglione βρήκε την αγάπη του στο Portofino κι εγώ κάπου Πατησίων και Παραμυθιού γωνία. Άραγε το Portofino έχει Παραμυθιού γωνία;

Τι καημός, τι καημός ν' αγαπάς και να μην αγαπιέσαι... Ελένη Ντε Ροζέ. Σαν κρασί το όνομά της. Ροζέ. Ούτε λευκό, ούτε κόκκινο, ούτε άσπρο, ούτε μαύρο. Άραγε πιο ραδιόφωνο βάζει Ελένη Ντε Ροζέ πια;

Marilyn, the river with no return. Που το ξέρει άραγε ότι ο καιρός είναι τόσο μελαγχολικός; Πιο διεστραμμένο τσιπάκι κάνει τις επιλογές;

Reach out, Gloria Gaynor, το πρώτο shake, που χόρεψα. Με την Μίλη. Κάπου το 1972, στα εννιά μου χρόνια. Πως περνάνε γαμώτο τόσο γρήγορα!!!

Sade, you're love is king, που χάθηκε αυτή η κοπέλα; Τι φωνή, τι ομορφιά, τι ταλέντο ήταν αυτό που είχε;

Jim Croce και Time in a bottle, από την ταινία θα ζήσει ή μήπως από κάποια άλλη. Ποιος θυμάται άραγε. Το μόνο που μου έχει μείνει ήταν πολύ κλάμα βρε αδερφάκι μου. Ένας κινηματογράφος να ρουφάει την μύτη του. Γυναίκες και άντρες.

Quando arrivera, άραγε θυμάστε από πια ελληνική ταινία ήταν και ποιος το έλεγε; Εδώ σας θέλω, κι όποιος το βρει έχει πρόσκληση για τσάι στον πύργο. Τσάι αρωματικό, με μυρουδιές αλλοτινές και γλυκό του κουταλιού πετροκέρασο. Κι αν είστε και καλά παιδιά μπορεί και να σας φτιάξω και κέικ αλμυρό. Το φτιάχναν στην Μυτιλήνη στα απογευματινά καλέσματα για τσάι.

Βόλτα χθεσινή με την βροχή. 4άωρο περπάτημα κάτω από την βροχή. Κάθαρση, εξαγνισμός. Τυχαίες συναντήσεις, λόγια αδιάφορα με ανθρώπους ίσως και αδιάφορους. Με ανθρώπους από άλλες ζωές. Στις κυλιόμενες σκάλες στο μετρό. Άλλος να ανεβαίνει κι άλλος να κατεβαίνει. Άλλος για την κόλαση κι άλλος για τον παράδεισο.

Δεν έχει τραγουδάκι σήμερα το ποστ. Βάλτε την δικιά σας μουσική. Δεν έχει φωτογραφία το σημερινό ποστ. Βάλτε κάποια δικιά σας. Πατήστε και το shuffle, το κάνει πιο ενδιαφέρον.

17 comments:

  1. Τι να σου γράψω δεν ξέρω. Τη μια στιγμή σκέφτομαι ένα "ααααα, δεν θέλω τέτοια... θα έρθω εκεί και αλίμονό σου". Από την άλλη βλέπω ότι υπάρχει βροχή κάτω από τα λεγόμενά σου. Βροχή που σε έχει κάνει μούσκεμα. Πάλι θα έρθω όμως από κει. Κονόνισε το τσάι και το αλμυρό κέικ γιατί αλίμονό σου.

    ReplyDelete
  2. ...kati diaforetiko shmera...omorfo post...mas arese o tropos...na grafeis pio syxna...

    lol...oso gia to quiz...

    "Quando arivera" που ερμηνεύει ο Tony Pinelli στην ταινία "Μοντέρνα Σταχτοπούτα". Το τραγούδι έχει γράψει ο Σταύρος Ξαρχάκος και τους στίχους ο ίδιος ο ερμηνευτής.
    [zoume sthn epoxh tou internet...ola gnwsta pleon...xixi]

    h.u.g.Z.z & k.i.s.s.e.s pavle :)


    http://www.youtube.com/watch?v=bO7qvwsIGqQ

    ReplyDelete
  3. Kalispera!
    Poly omorfo post an kai me entoni melagxoliki diathesi, logiko omws me ton xeimwna na erxete kathe mera olo kai pio poly.
    Poso se katalavenw me to shuffle!!! Akrivws ki egw to idio, de thelw na kserw poio kommati tha exei meta, mou aresei to stoixeio tis ekpliksis, opws akrivws kai stin zwi, to paromoiases poly eystoxa!
    Ma kryo kafe? Einai dynaton?:-) Egw mono zesto xeimwna-kalokairi:-)
    Kalo weekend eyxomai me omorfi mousiki panta!

    ReplyDelete
  4. πόσο πιο μαγικά τραγούδια και πόσο πιο μαγικές φωτογραφίες από όλες αυτές που μας ταξίδεψες;
    καλησπέρα σου! :)

    ReplyDelete
  5. το ανακάτεμα κι η ποικιλία είναι ωραία, ειδικά όσον αφορά στη μουσική (και σε άλλα πράγματα όπως το μαγείρεμα), το θέμα είναι να μην γίνονται θέση ζωής...

    ReplyDelete
  6. Εμείς σε χαλαρούς ρυθμούς..
    πολύ χαλαρούς..
    το απαιτεί ο καιρός..

    ReplyDelete
  7. Τον Τόνι Πινέλι τον γνώρισα (στις τελευταίες σκέψεις του γι τραγούδι) και με γοήτευσε, ο τρόπος συμπεριφοράς του, πολύ. Και η ερμηνεία του, βέβαια...

    Για το άρθρο σου δεν έχω να γραψω ΤΙΠΟΤΑ...

    Ξέρεις. Όταν σου καταθέτει ψυχούλα ο άλλος, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μυρίσεις τη μυρωδιά. Τόσο με τριαντάφυλλο μοιάζει...


    Να έχεις ένα υπέροχο ΣαββατοΚύριακο.

    Κώστας
    vloutis.blogspot.com
    vloutis.wordpress.com
    facebook.com/kostasvloutis
    twiter.com/kostasvloutis

    ReplyDelete
  8. Αφιερωμένο. Για τα χρόνια που φύγανε.
    Φιλιά πολλά.

    ReplyDelete
  9. είπα να δοκιμάσω κι εγώ το shuffle. να το αποτέλεσμα (μόνο τα τραγούδια, δεν μπορώ να γράψω όπως εσύ):
    summer love - remember
    jaimeson - true
    thin lizzy - parisienne walkways
    whitney houston - unashamed
    kaci - paradise
    καλημέρα.

    ReplyDelete
  10. κάνουν ακόμα αφιερώσεις στο ραδιόφωνο?
    εγώ γιατί έχω χρόνια να ακούσω?
    μ'αρέσουν γιατί πάντα φαντάζομαι οτι ίσως ακούσω και γω μια αφιέρωση που να με αφορά και να με εκπλήξει...
    καλό βράδυ!

    ReplyDelete
  11. Πάρε ένα φιλί
    κι ετοίμασε το τσάι λέμε!
    (μη βάζεις "κουίζ" στην εποχή του γούγλη, τα πάντα είναι 2 κλικ μακρυά! ;) )
    :)))

    Καλημέρεεεεεες!

    ReplyDelete
  12. Σαν να τα ακούω όλα τα τραγούδια. Το καθένα τόσο εσύ. Και το shuffle επίσης. Επειτα από όλα αυτά, μάλλον να χαίρεσαι που μεγαλώνουμε, αγοράκι μου...

    ReplyDelete
  13. Πάρτο απόφαση, έχεις μεγαλώσει! :))

    Πολλές καλημέρες!!!

    ReplyDelete
  14. Κάποιος μελαγχόλησε νομίζω στην Πατησίων με Παραμυθιού γωνία! Φθινοπώριασε βλέπεις και επιτέλους συμφιλιώθηκε με το πληκτρολόγιο γιατί μέχρι στιγμής μόνο με ποντίκι είχε δουλειά στην φάρμα!
    Καλο ΣΚ


    ΥΓ εγω ofradio ακούω πάντως!

    ReplyDelete
  15. Καλημέρα σου.
    Οι διαθέσεις των ανθρώπων έχουν άμεση σχέση με τα καιρικά φαινόμενα.
    Για αυτό και συνεχώς αλλάζουν.
    Θα ήταν πολύ όμορφη μια παρατεταμένη ηλιοφάνεια, αλλά χωρίς τη μελαγχολική βροχή δεν θα μπορούσαμε να την εκτιμήσουμε δεόντως.

    ReplyDelete
  16. και νόμιζα πως το δικό μου iPod ήταν καμένο στις επιλογές του!

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?