SHUFFLE...

Δεύτερος καφές, παγωμένος κι αυτός. Έτσι τον θέλω τον καφέ μου, κρύο, παγωμένο, χειμώνα, καλοκαίρι.

Το τσιγάρο δίπλα συντροφιά και η μουσική σε ένα τρελό shuffle, μετά από Ρουβά και όλα γύρω σου γυρίζουν, το adagio του Albinoni. Έτσι την θέλω την μουσική μου, με εκπλήξεις, απρόβλεπτη σαν την ζωή.

Σαν ξένο είναι το πληκτρολόγιο, με σκέψεις να στροβιλίζονται στο μυαλό, προτάσεις έτοιμες που όμως χάνονται με μιας. Λες και δεν θέλω να γράψω ή δεν έχω τίποτα να γράψω.

Διαβάζω, σας διαβάζω. Δεν αφήνω σχόλια, δεν μπορώ. Το πληκτρολόγιο δεν με αφήνει. Βιογιατζής, Βάνου, θέλω κοντά σου να μείνω. Το soundtrack της ζωής μου. Άραγε τι έχει μετά?

Mama, Genesis. Δεν πάμε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά. Η επιλογές τυχαίες κι όμως, τόσο πολύ εγώ. Σαν να κάνω εκπομπή σε πειρατικό σταθμό με αφιερώσεις που αφορούν εμένα αλλά και όλους τους ακροατές.

Η Σοφία στο γλυκό της ζουζουνάκι και υπόσχεται ότι δεν θα το ξαναπληγώσει, την ώρα που η Μαρινέλα τραγουδάει το καμιά φορά.

Spring rain την βροχή την πετύχαμε. Η εποχή μας γλίστρησε Φθινοπώριασε. Κρύωσε ο καιρός. Πάμε για χειμώνα. Στην καρδιά καλοκαίρι. Παντοτινή λιακάδα.

Legreso al amor, κλαίει το bandoneon του Astor Piazzolla. Κλαίει και η Tamar, ακούγοντας τον γύφτο να διαλαλεί την πραμάτεια του με την ντουντούκα. Εδώ τα καλά χαλιά. Τύφλα να έχουν τα χαλιά της Μοιραράκη.

Τα φώτα ανάβουν, ο ουρανός σκοτεινός. Μάλλον πρέπει να φοράω τα γυαλιά μου πλέον. Η Χριστιάννα σαν άλλος Γκαίτε, εκλιπαρεί για Φώτα κι άλλα φώτα. Τον φοβάται είναι φωτιά.

Μα είναι για να γελάς, που ξέθαψε τον Δάκη; Τόσα καλοκαίρια και εγώ σαν τον Λάκη Κομνηνό με το λευκό λινό κουστούμι και το πορτοκαλί πουκάμισο, χωρίς την Χρονοπούλου μου με την ανάλογη τουαλέτα από πορτοκαλί οργάντζα.

Βερμούτ, πάρτι κι ο Paul Anka να παρακαλάει την Diana να μείνει μαζί του. Πλένω τα πιάτα με τα χέρια, αλλά με τα πόδια πιάνω τον χορό. Κάποτε χόρευα πολύ. Ίσως μόνο χόρευα. Τώρα όχι πια. Δεν κάνω κέφι τα τραγούδια τους.

Εγώ μιλάω για δύναμη, της ελπίδας ισοδύναμη και γυρνάω στην αθωότητα, την παλιά μου την ταυτότητα. Όταν έχουν κέφια Θεέ μου τι τραγούδια γράφουν...

Ο Fred Busscaglione βρήκε την αγάπη του στο Portofino κι εγώ κάπου Πατησίων και Παραμυθιού γωνία. Άραγε το Portofino έχει Παραμυθιού γωνία;

Τι καημός, τι καημός ν' αγαπάς και να μην αγαπιέσαι... Ελένη Ντε Ροζέ. Σαν κρασί το όνομά της. Ροζέ. Ούτε λευκό, ούτε κόκκινο, ούτε άσπρο, ούτε μαύρο. Άραγε πιο ραδιόφωνο βάζει Ελένη Ντε Ροζέ πια;

Marilyn, the river with no return. Που το ξέρει άραγε ότι ο καιρός είναι τόσο μελαγχολικός; Πιο διεστραμμένο τσιπάκι κάνει τις επιλογές;

Reach out, Gloria Gaynor, το πρώτο shake, που χόρεψα. Με την Μίλη. Κάπου το 1972, στα εννιά μου χρόνια. Πως περνάνε γαμώτο τόσο γρήγορα!!!

Sade, you're love is king, που χάθηκε αυτή η κοπέλα; Τι φωνή, τι ομορφιά, τι ταλέντο ήταν αυτό που είχε;

Jim Croce και Time in a bottle, από την ταινία θα ζήσει ή μήπως από κάποια άλλη. Ποιος θυμάται άραγε. Το μόνο που μου έχει μείνει ήταν πολύ κλάμα βρε αδερφάκι μου. Ένας κινηματογράφος να ρουφάει την μύτη του. Γυναίκες και άντρες.

Quando arrivera, άραγε θυμάστε από πια ελληνική ταινία ήταν και ποιος το έλεγε; Εδώ σας θέλω, κι όποιος το βρει έχει πρόσκληση για τσάι στον πύργο. Τσάι αρωματικό, με μυρουδιές αλλοτινές και γλυκό του κουταλιού πετροκέρασο. Κι αν είστε και καλά παιδιά μπορεί και να σας φτιάξω και κέικ αλμυρό. Το φτιάχναν στην Μυτιλήνη στα απογευματινά καλέσματα για τσάι.

Βόλτα χθεσινή με την βροχή. 4άωρο περπάτημα κάτω από την βροχή. Κάθαρση, εξαγνισμός. Τυχαίες συναντήσεις, λόγια αδιάφορα με ανθρώπους ίσως και αδιάφορους. Με ανθρώπους από άλλες ζωές. Στις κυλιόμενες σκάλες στο μετρό. Άλλος να ανεβαίνει κι άλλος να κατεβαίνει. Άλλος για την κόλαση κι άλλος για τον παράδεισο.

Δεν έχει τραγουδάκι σήμερα το ποστ. Βάλτε την δικιά σας μουσική. Δεν έχει φωτογραφία το σημερινό ποστ. Βάλτε κάποια δικιά σας. Πατήστε και το shuffle, το κάνει πιο ενδιαφέρον.