ΙΠΠΟΤΕΣ, ΔΡΑΚΟΙ, ΜΑΓΙΣΣΕΣ...

Κόκκινη κλωστή δεμένη ...

Κάπως έτσι ήταν το τριήμερο που πέρασε, με ιππότες, κάστρα, βασιλοπούλες, δράκους και άλλα συναφή παραμυθένια και μη όντα που κατοικούν στην μαγεμένη χώρα.
Παρασκευή βράδυ με καλούς φίλους στην πρεμιέρα του Μάνου. Όπως γνωρίζετε από ποίηση, εγώ, γιοκ, καπούτ, νιέντε, τίποτα βρε αδερφέ. Πόσο μάλλον να πέσω και στα σονέτα του Σαίξπηρ.

Έχω εμπιστοσύνη όμως στον Μάνο και στις δουλειές που παίρνει μέρος, αγαπημένη η Μαρία Κίτσου σαν Πολυδούρη, εγγύηση το όνομα του Γιοβανίδη στην σκηνοθεσία, είχα δει και το μικρό θαύμα που είχε κάνει με τον Καιρό των Χρυσανθέμων...

Ένα θα πω, δεν κατάλαβα πότε τέλειωσε. Ίσως και να μην ήθελα να τελειώσει. Η μουσική του Αριστείδη Μυταρά, αλλά και η εμπνευσμένη σε πολλά σημεία μετάφραση του Διονύση Καψάλη, η κίνηση, τα δυό ερωτευμένα παιδιά ή καλύτερα να πω, αυτό το συναίσθημα που όλοι κάποια στιγμή ζήσαμε, αλλά που ποτέ δεν καταφέραμε να πούμε....

Άλλες φορές ήμουνα το αγόρι κι άλλες φορές σπάραζε η ψυχή μου όπως του κοριτσιού. Αλλά πάντα μαγεμένος. Μέρος και γω της παράστασης να ταξιδεύω σε παλιές αγάπες, σε λόγια που δεν είπα και που τόσο πολύ θα ήθελα να έχω πει.

Δύσκολο στοίχημα βάλατε παίδες, ανεβάσατε ψηλά τον πήχη, αλλά νομίζω ότι μάλλον το στοίχημα το έχετε κερδίσει. Τουλάχιστον όσο αφορά εμένα.
Καλά τα παραμύθια, αλλά αν δεν έχουν δράκους, τι παραμύθια είναι. Οι δικοί μου οι δράκοι ήρθαν να με επισκεφτούν το Σάββατο το βράδυ. Μαζεμένη η γνωστή παρέα, στο σπίτι της καλής φίλης πάνω από ένα ταψί γεμιστά και από ένα άλλο με αρνάκι στο φούρνο με πατάτες, βλέπαμε το ηρωικό έπος της πριγκίπισσας eurovision. Την παρακολουθώ ανελλιπώς από εποχής Μαρινέλας. Ξέρετε εσείς, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου.

Φέτος λοιπόν είχε πολύ κρασί, καθόλου θάλασσα κι ένα μεγάλο αγόρι, που το έπαιζε μικρό και άκουγε στο όνομα Σάκης. Φιλότιμο το παληκάρι, όμορφο, σωστό πριγκηπόπουλο που πήγε να πολεμήσει τον δράκο, αλλά στον πύργο η κακιά η μάγισσα που την φωνάζουν ΕΡΤ, άλλαξε το σακίδιο με τα όπλα και του το γέμισε άμμο και άχυρα.

Πάει που λέτε στην μάχη το πριγκηπόπουλο και όταν έρχεται η ώρα για να αναμετρηθεί με τους άλλους ιππότες για την καρδιά της πριγκήπισσας eurovision, τι να δει. Πουθενά το σπαθί του, ούτε και το βέλος με τις σαΐτες, ούτε καν το σουγιαδάκι που είχε για να μαζεύει ραδίκια. Τίποτα. Πως να πολεμήσει τα άλλα πριγκηπόπουλα. Χτυπιέται, βγάζει σπαρακτικές κραυγές, σχίζει τα ιμάτιά του, πετάει την άμμο και τα άχυρα, μπας και θαμπώσει τους εχθρούς, αλλά μάταια.

Ηρωικά έπεσε στον αγώνα για την καρδιά της πριγκήπισσας eurovision, άφησε το αίμα να κυλήσει από τις φλέβες του και την ώρα που ξεψυχούσε, σπαρακτική έβγαλε κραυγή την μάγισσα την ΕΡΤ εκαταράστη, μα ήταν αργά πια, άλλος πρίγκηπας θα ξύπναγε με την πριγκήπισσα eurovision αγκαλιά.

Εδώ σαν πιστός fun, της πριγκήπισσας μια απορία έχω να εκφράσω. Βρε παιδιά, εκεί στο στοιχειωμένο βασίλειο της μάγισσας ΕΡΤ, αυτή η χώρα άλλες φωνές δεν έχει; Άλλους συνθέτες, ποιητές και στιχουργούς δεν έχει; Τι έγινε ρε παιδιά; Αυτή είναι η κουλτούρα μας και ο πολιτισμός μας; Μήπως θέλετε να αρχίσω να σας απαριθμώ; Να λέω ονόματα;

Μήπως, λέω, μήπως να αφήσουμε τα παρεάκια που υπάρχουν σε αυτό το στοιχειωμένο βασίλειο και να κοιτάξουμε αυτή την έρμη την χώρα που ρόμπα την κάνουμε κάθε φορά; Εντάξει από πολιτικούς ψωνίσαμε από σβέρκο. Δεν το δέχομαι αυτό όμως για την μουσική.

Και στο φινάλε φινάλε, αγόρια εκεί στο στοιχειωμένο βασίλειο, της μάγισσας ΕΡΤ, μην ξεχνιόμαστε, εγώ σας πληρώνω. Και όταν πληρώνω έχω απαιτήσεις. Και αφού θέλετε να ξευτιλίζεστε, κάντε το βρε πούστη μου με λίγο τρέλα και σωστά. Μην παραμυθιαζόμαστε και μεταξύ μας.


Και για να έχει καλό τέλος το παραμύθι, ένα θα σας πω. Την Κυριακή το βράδυ, πήγα Gazarte, στην τελευταία παράσταση που έδωσε η Πρωτοψάλτη με τον Κορκολή στο πιάνο. Καιρό είχα να περάσω τόσο καλά. Κάποιος βέβαια έλειπε από το τραπέζι, αλλά δεν πειράζει. Θα πάμε παρέα του χρόνου, γιατί όπως είπαν ραντεβού του χρόνου ξανά μαζί, εκεί.

Ευτυχώς που πήγα, ξεκουράστηκαν τα αυτιά μου και γέμισαν οι μπαταρίες. Η πανοπλία γυάλισε ξανά, το λευκό το άλογο έτοιμο για νέα ταξίδια, νέες περιπέτειες, νέους πολέμους.

Αχ, βρε Άλκηστη, τι μου έκανες Κυριακάτικα!!!

Ακούστε το πάτωμα, του Σταμάτη και της Λίνας. Ναι, το ξέρω η Τάνια το έχει πει καταπληκτικά κι η Χαρούλα μοναδικά, αλλά και τούτη εδώ η Γκιουζέλ. δεν πάει πίσω, πανάθεμα την!!!


υγ Όσο για σένα φίλε Βαγγέλη, που σου αρέσει τόσο η Μαρία Κίτσου, την επόμενη φορά που θα έρθεις να δεις την παράσταση, στείλε ένα mail, θα σε περιμένει μια διπλή πρόσκληση...