7.2.09

Η ΜΠΑΡΟΒΙΑ...

Αναμνήσεων συνέχεια ...
Πάμε πίσω, πολύ πίσω, μια εικοσαετία και βάλε. Λέτε να κινδυνεύω, που έχω τόσα συχνά flash back; Μπα, μάλλον όχι...

Στην ιστορία μας λοιπόν. Φίλος κολλητός της εποχής εκείνης, ξέρετε από εκείνους, που εσύ τους γουστάρεις, αυτοί γουστάρουν την φίλη σου την παιδική, τελικά τους κάθεται η Ρουμάνα από το διπλανό κωλόμπαρο και πάει λέγοντας το γαϊτανάκι.

Ο φίλος λοιπόν που για την ιστορία θα τον πούμε Βαγγέλη αποφασίζει να ανοίξει bar προδιαγραφών, δηλαδή με πιο σικάτη bar woman από τα υπόλοιπα της μικρής επαρχιακής πόλης και ψάχνει κάποιον για μουσική. Το budget περιορισμένο, βλέπετε η σικάτη είχε υψηλό κασέ για την εποχή. Την έφερνε από την Χαλκίδα!!!

Παύλο, sos, το και το συμβαίνει, τι κάνω ρε μαλάκα? Έλα ρε κολλητέ, σκέψου κάτι. Έλα θα μου γράψεις καμιά κασέτα; Και για τους νεότερους αναγνώστες τα cd δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Τι να κάνω φιλότιμο παιδί γαρ, υπήρχε και το ψιλογουστάρισμα, έκανα πέτρα την καρδιά και το σκατό φιλότιμο και λέω με ύφος δέκα καρδιναλίων και βάλε : μην σκας βρε Βαγγελάκη, τι φίλοι είμαστε, σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Θα παίζω εγώ μουσική τα Παρασκευοσάββατα. Σε κάλυψα;

- Έλα ρε φίλε θα το κάνεις εσύ για μένα; Πως θα στο ανταποδώσω;
- Κάτι θα βρούμε μην ανησυχείς (δεν θα σε πετύχω κανένα βράδυ μεθυσμένο, θα τα πούμε)

Κάπως έτσι λοιπόν κλείστηκε η συμφωνία. Κάπως έτσι ξεκίνησα και γω να δουλεύω σαν dj σε bar.
Οι απαιτήσεις μου μικρές, τα ποτά μου, η μεταφορά μου προς και από το bar, να ξεκινάω το πρόγραμμα στις 12:30 ακριβώς, να μην με ενοχλεί κανείς για την μουσική που βάζω και το κυριότερο όχι παραγγελιές. Ξέρετε πως είναι στα χωριά, δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεββάτι. Και μεις είπαμε ποιότητα.

Ένα βράδυ λοιπόν, με πολύ άσχημη ψυχολογική διάθεση, για την ιστορία, ένας φίλος είχε βρεθεί σφαγμένος αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, πιστός στο καθήκον πάω να εξασκήσω τα καθήκοντά μου στο bar.

Μπαίνω στο bar, κάθομαι κονσόλα, όλος ο κόσμος χαλαρός, να ψιλοχορεύει με την κονσέρβα, περίμεναν τον μεγάλο και τρανό εμένα να κάνω πρόγραμμα. Για την ιστορία ξεκίναγα με μπιτάκια εποχής και συνέχιζα με ελληνικό ρεπερτόριο, που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν και πιο λαϊκό, πάντα όμως με ποιότητα, ξέρετε εσείς.

Η βραδιά όμως δύσκολη, τα κέφια χάλια, και τα 3 σφηνάκια βότκα που χτύπησα μέχρι να τακτοποιήσω τους δίσκους, ναι βρε κουτά με δίσκους παίζαμε τότε μουσική, δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο.

Πρώτη επιλογή το adagio του Albinoni, δεύτερη Χατζιδάκις και ο ταχυδρόμος πέθανε. Να μην σας πω για την τρίτη. Η χαρά του επιτάφιου το πρόγραμμα.

Ο Βαγγέλης σε μία γωνιά, να τον κόβει κρύος ιδρώτας και να σκέφτεται τις επιταγές που τρέχουν. Να μην τολμάει όμως και να μιλήσει, γιατί η συμφωνία, συμφωνία. Παραδόξως αντί να φύγει ο κόσμος και να πενθεί κι ο Βαγγελάκης, που εδώ που τα λέμε, δεν πλήρωνε που δεν πλήρωνε, δεν μου καθόταν κιόλας, ε, μην είχε κι απαιτήσεις, εκεί στις θέσεις τους, και οι παραγγελίες στα ύψη. Τους πέθανα κι αυτούς μάλλον ή προσπαθούσαν να πνίξουν τον πόνο τους στο ποτό.
Στην κονσόλα μπροστά κάθεται τεκνάκι εποχής, από αυτά που λέγαμε ασπροκαλτσάδες. Ξέρετε αυτά με το τζινάκι, το πουκαμισάκι το λευκό το σιδερωμένο, το μαύρο σκαρπίνι και την λευκή καλτσούλα από κάτω. Το τεκνάκι γουστάρει τρελά, κερνάει απανωτά σφηνάκια και ποτά, προσπαθεί να πιάσει κουβέντα, εκθειάζει τις μουσικές μου επιλογές και γενικά κάνει ότι μπορεί για να πιάσει ψαριά. Άλλα χρόνια τότε, πιο αγνά.

Να πω την αμαρτία μου κολακεύτηκα, 20-22, δεν θα ήταν παραπάνω. Έλα όμως που το γούσταρε η σικάτη η bar woman, που δεν θυμάμαι και πως την λέγαν, Έλενα θαρρώ, και σε κάθε γύρο με ποτά που έφερνε ο τεκνός, τόσο αυτή γινόταν σκύλα. Ξέχναγε το υφάκι το βαρύ και το στυλάκι της κυρίας και της έβγαινε από μέσα κάτι σε πιο hard για να μην πω σε πιο wild.

Κατά τις 5, που γλυκοχάραζε, και μετά κι από και γω δεν ξέρω πόσα ποτά και σφηνάκια, άλλες αντοχές τότε, έρχεται κουνάμενη και με ναζιάρικο ύφος μου δίνει κασέτα, παρακαλώντας με γλυκά να παίξω το πρώτο τραγούδι. Οι αντοχές πεσμένες, λέω κι ένα άντε δε γαμιέται, τουλάχιστον δεν μου βάζει από τις μπόμπες, βάζω την κασέτα και πατάω play.

Το τραγούδι αυτό που παίζει το deck, Τάνια Ελληναίου η καλλιτέχνις. Παίρνει ποτό, έρχεται και κάθεται παρέα με το τεκνό στην κονσόλα, κι αρχίζει να του σιγοτραγουδάει το άσμα, το λαϊκό το νταλκαδιάρικο, ρίχνοντας ένα θολό δάκρυ την ώρα που του έπιανε το μπούτι και του έλεγε το πόσο αυτό το άσμα είναι η ζωή της.

Το τεκνό σε δύσκολη θέση, άλλες εποχές είπαμε, ήταν και ασπροκαλτσάς, που όσο να είναι την τιμάς την κάλτσα που η μανούλα την λευκαίνει, να μου ρίχνει λοξές ματιές απόγνωσης. Παρ' όλη την τύφλα μου το πιάνω το βλέμα του τεκνού, ήθελα να κάνω και καλά σκηνή στον Βαγγελάκη, πετάω κονσέρβα κασέτα δικιά μου, λέω στην bar wonam να πιάσει άλλα τρία σφηνάκια, τα φέρνει τα πίνουμε, πέρνω το τεκνό αγκαλιά και φεύγω.

Για την ιστορία με τον Βαγγέλη δεν έγινε ποτέ τίποτα, όχι για άλλον λόγο, απλά τον είδα με μαγιό και πιο λευκό και πλαδαρό σώμα δεν είχα ματαδεί στην ζωή μου. Πως κατάφερνε και το έκρυβε με τα ρούχα, ταλέντο μεγάλο!!!

Η σικάτη bar woman, δεν μου ξαναμίλησε, αλλά και δεν την ξαναέπεσε ποτέ σε τεκνό που καθόταν στην κονσόλα.

Όσο για το τεκνάκι το ασπροκαλτσάδικο, από την επομένη φορούσε χρωματιστές κάλτσες και παπούτσια Sebago.

23 comments:

  1. Αμα το τεκνάκι έχει προδιαγραφές, η άσπρη κάλτσα δεν είναι πρόβλημα. Εξαφανίζεται εν μία νυκτί.

    Ωραίες εποχές τότε, με τους δίσκους και τις κασέτες, είχε και η αγνότητα τη χάρη της...

    Φιλιά Παύλο μου!
    :))

    ReplyDelete
  2. Ωραία ιστορία και είναι και αληθινή, γέλασα πολύ γιατί τα λεσ με έναν καταπληκτικό τρόπο!
    Το ότι άλλαξε κάλτσες σημαίνει κάτι;; χαχαχαχα! ;)

    ReplyDelete
  3. Ήταν ωραίες στιγμές,σωστά;Τουλάχιστον σου έμεινε το τεκνάκι κάτι είναι και αυτό:-).

    ReplyDelete
  4. λοολ, του έκανες εντατικά μαθήματα μόδας βλέπω!

    Από ότι ξέρω κανείς δεν κινδύνευσε από τα πολλά flash back.

    ReplyDelete
  5. αχαχαχαχα

    απο που να ξεκινησω?
    Απο το ασμα?
    απο την ασπρη την καλτσα?

    Ο φλωρινιωτης δεν ειχε προλαβει να εμηνευσει το αθανατο κομματι "το κοριτσι του μπαρ"?

    ReplyDelete
  6. :-O

    ΣΟΚ! Οτι θα μου μάθαινες και τι θα πει trash δεν το περίμενα! :-/

    Τελικά δεν είμαι λαϊκό αγόρι. Ούτε η ταυτότητά μου γράφει μπαρόβιος! Θα κλαίωωωω

    ReplyDelete
  7. (καλέ τι λες, αν δεν κάνουμε φλας-μπακ, τι θα κάνουμε, ε; )

    Ωραίες εποχές, όντως! Βινύλια, κασέτες, αγνά πράματα...

    Αχ Παύλε, τι με κάνεις και θυμάμαι Κυριακάτικα!
    :)

    Καλημερούδια, να 'σαι καλά σου λέω!
    :))))

    ReplyDelete
  8. μου αρέσει να μου διηγείσαι παλιές ιστορίες!ω ναι!και τις κασέτες και τους δίσκους μέχρι κι εγώ τους πρόλαβα!
    υγ.καλά το τραγούδι δεν υπάρχει!

    ReplyDelete
  9. :)) και τρομερή και συγκινητική διήγηση και δεν μπορείς να φανταστείς πόσες εικόνες μου θύμησες!
    μπορντώ ή μαύρα;

    ReplyDelete
  10. Χα, χα! Είσαι καλά;; Υπάρχει τέτοιο τραγούδι;...

    Επίσης, εννοείται κόπηκα εκεί που έπαιζες τον (εξαιρετικό κατά τ' άλλα) ταχυδρόμο που πέθανε... πρέπει να είχες τρελό appeal μέσα στο μπαρ για να μη σε πάρουν με τις πέτρες!!!

    Μου άρεσε πολύ η ιστορία - την οπτικοποιούσα διαβάζοντάς την και ήταν γεμάτη χρώμα και γλύκα...

    Σε φιλώ :)

    ReplyDelete
  11. ti mou thimises me to tragoudi
    gamise ta
    kai anamniseis apo kolompara ena soro...
    gamo ta xora mas

    ReplyDelete
  12. απίστευτη ιστορία, απίστευτο κομμάτι...

    ώστε έτσι το τεκνό, είχε εξέλιξη :) άντε άντε! θέλουμε και άλλα blast from the past

    ReplyDelete
  13. Καλημέρα ποιοτικέ και πονοπνίχτη dj! Μια παραγγελία, μπορώ???
    Καλή εβδομάδα!!!

    ReplyDelete
  14. Wild Rose δεν λεγόταν το ευαγές ίδρυμα ή δεν θυμάμαι καλά. Αν ήξερα οι αναγνώστες σου τι ντίβα ήσουν πίσω από τα decks... Πάντως πρέπει να γαλούχησε όλα τα γύρω χωριά σε πρωτόγνωρα ακούσματα. Ασε που ανέβηκαν οι δουλειές και στα καλτσάδικα... :-) Αν ψάξεις έχεις και άλλες ιστορίες από εκείνη την εποχή...

    ReplyDelete
  15. @ gatti Ακριβώς θέληση και όρεξη να υπάρχει!!!
    @ Hfaistiwn Αυτό είναι άλλη ιστορία, χαχαχα
    @ angelo Όπως είπα και στον Hfaistiwna αυτό είναι άλλη ιστορία
    @ apparos Αυτό είναι αλήθεια, άρα και γω δεν κινδυνεύω
    @ x-oyranoy Ο Φλωρινιώτης ήρθε πολύ αργότερα στην μόδα
    @ mad Και δεν είναι το μόνο που σου έχω μάθει παραδέξου το!
    @ νατασσάκι Το κακό είναι ότι τον τελευταίο καιρό όλο και πιο πολύ αναπολώ το παρελθόν
    @ tovene Το τραγούδι είναι αντιγραφή από LP, εξ ού και τα πολλά σκρατς
    @ basnia Μαύρο κάνει καλύτερη αντίθεση με την άσπρη κάλτσα!!!
    @ δενδρογαλή Σε πληροφορώ δεν κουνήθηκε κανένας από την θέση του!!!
    @ pisoglendi Επίτέλους και κάποιος που το ξέρει!!!
    @ one big dj Κρύβε λόγια εσύ!
    @ profylaktiko Σίγουρα θα υπάρξουν και άλλα ανατριχιαστικά ποστ από το παρλθόν
    @ radio marconi Εσύ ότι θέλεις, άλλωστε ξέρεις από αφιερώσεις!!!
    @ ν. Σωστή!!!!
    Ε, όχι και ντίβα τα παραλές!!!

    ReplyDelete
  16. Γαμάτη ιστορία! ... και ο ήρωας (εσύ) δικαιωμένος απ' όλες τις απόψεις ε? ...ως όφειλε εξάλλου αφού ήταν και ευσυνείδητος επαγγελματίας και καλός dj (απ' όσο λες)και είχε και γούστο μπροστά απο την εποχή του... αφού απέρριπτε την άσπρη κάλτσα, ως στυλιστική επιλογή!

    ReplyDelete
  17. σικάτη η μπαρόβια και με εξίσου σικάτα μουσικά ακούσματα :)
    ποια ειναι η Τανια Ελληναίου?

    ReplyDelete
  18. Όταν ο άλλος αλλάζει (έστω και κάλτσες) εξαιτίας σου, δεν αισθάνεσαι δικαιωμένος;

    Καλημέρα Παύλο :)

    υγ. η αλλαγή της άσπρης κάλτσας σε πολύχρωμη και όχι σε σκούρα μονόχρωμη με ενθουσίασε

    ReplyDelete
  19. Μόνο ο Μάικλ Τζάκσον δεν άλλαξε την άσπρη κάλτσα (ατυχής απόπειρα αστεεισμού)

    ReplyDelete
  20. Είσαι πάνω απ' τις δυνάμεις μου, αγόρι μου! :))))))))

    ReplyDelete
  21. @ life_traveller χαχαχα, η ιστορία τουλάχιστον αυτό λέει, χαχαχα
    @ melissoula Έλα μου, ντε, εγώ μόνο αυτό ξέρω της κυρίας και τίποτα άλλο.
    @ mamma Ε, μην το κάνουμε και θέμα, θα την άλλαζε κάποια στιγμή, χαχαχα
    @ island Καθόλου ατυχής και είδες που κατάντησε!!!
    @ Αντώνης Με κακομαθένετε, χαχαχα

    ReplyDelete
  22. Παύλο
    Χαίρομαι που σε συναντώ
    Ομορφη και με εικόνες η γραφή σου φίλε μου.
    Είμαι και εγώ λάτρης και παιδί του βινυλίου και από αυτή την άποψη διδακτικό το ποστάκι για τους νέους για το πώς λειτουργόυσε η όλη φάση ντι τζέι τότε. Ιδρώτας και αίμα φίλε μου με τα ακοθστικά σαν πιάτα κολλημένα σταυτιά σου.

    Η κομματάρα της Τάνιας ανήκει πλέον στα καλτ κομμάτια του Λαικού τραγουδιού του υποείδους που πολύ παραστατικά λέγονται τα Λαικά της πλατείας Ομονοίας. (τον τίτλο αυτόν τον κλέβω από μία συλλογή τέτοιων τραγουδιών, που κυκλοφόρησε σε cd, και που φυσικά περιέχει και την μπαρόβια της Ελληνάιου)

    Το ρεφράιν που πιθανόν τραγούδαγε η δικιά σου στο αυτί του ασπροκαλτσά.

    "Σταμπαρισαν την κάρτα μου γιαυτό, και την ταυτότητα που γράφει Η ΜΠΑΡΟΒΙΑ"

    Τα σέβη μου μίστερ

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?