Η ΜΠΑΡΟΒΙΑ...

Αναμνήσεων συνέχεια ...
Πάμε πίσω, πολύ πίσω, μια εικοσαετία και βάλε. Λέτε να κινδυνεύω, που έχω τόσα συχνά flash back; Μπα, μάλλον όχι...

Στην ιστορία μας λοιπόν. Φίλος κολλητός της εποχής εκείνης, ξέρετε από εκείνους, που εσύ τους γουστάρεις, αυτοί γουστάρουν την φίλη σου την παιδική, τελικά τους κάθεται η Ρουμάνα από το διπλανό κωλόμπαρο και πάει λέγοντας το γαϊτανάκι.

Ο φίλος λοιπόν που για την ιστορία θα τον πούμε Βαγγέλη αποφασίζει να ανοίξει bar προδιαγραφών, δηλαδή με πιο σικάτη bar woman από τα υπόλοιπα της μικρής επαρχιακής πόλης και ψάχνει κάποιον για μουσική. Το budget περιορισμένο, βλέπετε η σικάτη είχε υψηλό κασέ για την εποχή. Την έφερνε από την Χαλκίδα!!!

Παύλο, sos, το και το συμβαίνει, τι κάνω ρε μαλάκα? Έλα ρε κολλητέ, σκέψου κάτι. Έλα θα μου γράψεις καμιά κασέτα; Και για τους νεότερους αναγνώστες τα cd δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Τι να κάνω φιλότιμο παιδί γαρ, υπήρχε και το ψιλογουστάρισμα, έκανα πέτρα την καρδιά και το σκατό φιλότιμο και λέω με ύφος δέκα καρδιναλίων και βάλε : μην σκας βρε Βαγγελάκη, τι φίλοι είμαστε, σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Θα παίζω εγώ μουσική τα Παρασκευοσάββατα. Σε κάλυψα;

- Έλα ρε φίλε θα το κάνεις εσύ για μένα; Πως θα στο ανταποδώσω;
- Κάτι θα βρούμε μην ανησυχείς (δεν θα σε πετύχω κανένα βράδυ μεθυσμένο, θα τα πούμε)

Κάπως έτσι λοιπόν κλείστηκε η συμφωνία. Κάπως έτσι ξεκίνησα και γω να δουλεύω σαν dj σε bar.
Οι απαιτήσεις μου μικρές, τα ποτά μου, η μεταφορά μου προς και από το bar, να ξεκινάω το πρόγραμμα στις 12:30 ακριβώς, να μην με ενοχλεί κανείς για την μουσική που βάζω και το κυριότερο όχι παραγγελιές. Ξέρετε πως είναι στα χωριά, δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεββάτι. Και μεις είπαμε ποιότητα.

Ένα βράδυ λοιπόν, με πολύ άσχημη ψυχολογική διάθεση, για την ιστορία, ένας φίλος είχε βρεθεί σφαγμένος αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, πιστός στο καθήκον πάω να εξασκήσω τα καθήκοντά μου στο bar.

Μπαίνω στο bar, κάθομαι κονσόλα, όλος ο κόσμος χαλαρός, να ψιλοχορεύει με την κονσέρβα, περίμεναν τον μεγάλο και τρανό εμένα να κάνω πρόγραμμα. Για την ιστορία ξεκίναγα με μπιτάκια εποχής και συνέχιζα με ελληνικό ρεπερτόριο, που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν και πιο λαϊκό, πάντα όμως με ποιότητα, ξέρετε εσείς.

Η βραδιά όμως δύσκολη, τα κέφια χάλια, και τα 3 σφηνάκια βότκα που χτύπησα μέχρι να τακτοποιήσω τους δίσκους, ναι βρε κουτά με δίσκους παίζαμε τότε μουσική, δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο.

Πρώτη επιλογή το adagio του Albinoni, δεύτερη Χατζιδάκις και ο ταχυδρόμος πέθανε. Να μην σας πω για την τρίτη. Η χαρά του επιτάφιου το πρόγραμμα.

Ο Βαγγέλης σε μία γωνιά, να τον κόβει κρύος ιδρώτας και να σκέφτεται τις επιταγές που τρέχουν. Να μην τολμάει όμως και να μιλήσει, γιατί η συμφωνία, συμφωνία. Παραδόξως αντί να φύγει ο κόσμος και να πενθεί κι ο Βαγγελάκης, που εδώ που τα λέμε, δεν πλήρωνε που δεν πλήρωνε, δεν μου καθόταν κιόλας, ε, μην είχε κι απαιτήσεις, εκεί στις θέσεις τους, και οι παραγγελίες στα ύψη. Τους πέθανα κι αυτούς μάλλον ή προσπαθούσαν να πνίξουν τον πόνο τους στο ποτό.
Στην κονσόλα μπροστά κάθεται τεκνάκι εποχής, από αυτά που λέγαμε ασπροκαλτσάδες. Ξέρετε αυτά με το τζινάκι, το πουκαμισάκι το λευκό το σιδερωμένο, το μαύρο σκαρπίνι και την λευκή καλτσούλα από κάτω. Το τεκνάκι γουστάρει τρελά, κερνάει απανωτά σφηνάκια και ποτά, προσπαθεί να πιάσει κουβέντα, εκθειάζει τις μουσικές μου επιλογές και γενικά κάνει ότι μπορεί για να πιάσει ψαριά. Άλλα χρόνια τότε, πιο αγνά.

Να πω την αμαρτία μου κολακεύτηκα, 20-22, δεν θα ήταν παραπάνω. Έλα όμως που το γούσταρε η σικάτη η bar woman, που δεν θυμάμαι και πως την λέγαν, Έλενα θαρρώ, και σε κάθε γύρο με ποτά που έφερνε ο τεκνός, τόσο αυτή γινόταν σκύλα. Ξέχναγε το υφάκι το βαρύ και το στυλάκι της κυρίας και της έβγαινε από μέσα κάτι σε πιο hard για να μην πω σε πιο wild.

Κατά τις 5, που γλυκοχάραζε, και μετά κι από και γω δεν ξέρω πόσα ποτά και σφηνάκια, άλλες αντοχές τότε, έρχεται κουνάμενη και με ναζιάρικο ύφος μου δίνει κασέτα, παρακαλώντας με γλυκά να παίξω το πρώτο τραγούδι. Οι αντοχές πεσμένες, λέω κι ένα άντε δε γαμιέται, τουλάχιστον δεν μου βάζει από τις μπόμπες, βάζω την κασέτα και πατάω play.

Το τραγούδι αυτό που παίζει το deck, Τάνια Ελληναίου η καλλιτέχνις. Παίρνει ποτό, έρχεται και κάθεται παρέα με το τεκνό στην κονσόλα, κι αρχίζει να του σιγοτραγουδάει το άσμα, το λαϊκό το νταλκαδιάρικο, ρίχνοντας ένα θολό δάκρυ την ώρα που του έπιανε το μπούτι και του έλεγε το πόσο αυτό το άσμα είναι η ζωή της.

Το τεκνό σε δύσκολη θέση, άλλες εποχές είπαμε, ήταν και ασπροκαλτσάς, που όσο να είναι την τιμάς την κάλτσα που η μανούλα την λευκαίνει, να μου ρίχνει λοξές ματιές απόγνωσης. Παρ' όλη την τύφλα μου το πιάνω το βλέμα του τεκνού, ήθελα να κάνω και καλά σκηνή στον Βαγγελάκη, πετάω κονσέρβα κασέτα δικιά μου, λέω στην bar wonam να πιάσει άλλα τρία σφηνάκια, τα φέρνει τα πίνουμε, πέρνω το τεκνό αγκαλιά και φεύγω.

Για την ιστορία με τον Βαγγέλη δεν έγινε ποτέ τίποτα, όχι για άλλον λόγο, απλά τον είδα με μαγιό και πιο λευκό και πλαδαρό σώμα δεν είχα ματαδεί στην ζωή μου. Πως κατάφερνε και το έκρυβε με τα ρούχα, ταλέντο μεγάλο!!!

Η σικάτη bar woman, δεν μου ξαναμίλησε, αλλά και δεν την ξαναέπεσε ποτέ σε τεκνό που καθόταν στην κονσόλα.

Όσο για το τεκνάκι το ασπροκαλτσάδικο, από την επομένη φορούσε χρωματιστές κάλτσες και παπούτσια Sebago.