Hanging around

Χωρίς προλόγους, χωρίς εικόνες μόνο με τον Bryan Eno να ακούγεται στο βάθος η So Far, με δική της ευθύνη …

Hanging around

Εκείνο το μεσημέρι στο Αμπού Σιμπέλ έβραζε ο τόπος. Η έκφραση είναι μικρή για το Αμπού Σιμπέλ, αγγίζαμε τα όρια της εξάχνωσης.
Οι κλιματισμοί κλειστοί, λιώναμε μέσα στα ρούχα μας στους 40 και κάτι βαθμούς.
Κάτω, το μυαλό θολώνει, παθαίνει ένα περίεργο vertigo, η ατμόσφαιρα βαραίνει από τις αναθυμιάσεις ,σηκώνεις τα μάτια και θολά διακρίνεις αυτό που έβλεπες καθαρά. Δεν είσαι άνθρωπος , είσαι κάτι άλλο. Άσκοπο να ρωτήσεις τι, δεν υπάρχει νόημα.
Ούτε και θέλεις εξάλλου. Αφήνεσαι να λιώσεις και να εξαφανιστείς.
Τίποτα δεν σταματά την ανάγκη μου να γίνομαι χίλια κομμάτια…
Η Αίγυπτος είναι η χώρα των παραισθήσεων. Βλέπεις, αγγίζεις, αντικατοπτρίζεται το είδωλο, δεν ξέρεις αν είναι εκεί ή όχι, δεν ξέρεις αν το είδες, το άκουσες, το είπες, το γνώρισες, μπορεί να είναι και έτσι μπορεί να είναι μια περαστική φελούκα στο Νείλο… μια σκιά που διαμορφώθηκε τυχαία και έδωσε έναν άλλο αρχιτεκτονικό τόνο στις πυραμίδες…
Μπαρ ξενοδοχείου, αργά το βράδυ. Βαριέμαι να κάτσω στο δωμάτιό μου ή μάλλον δεν θέλω να κάτσω άλλο. Πιάνω μια θέση στη γωνία, στρατηγική; Ναι στρατηγική.
Είναι σχετικά νωρίς ακόμα. Μanagers , διπλωματικές αποστολές, τα γνωστά callgirls που δεν φορούν τα μεταξωτά σατέν αέρινα φορέματα που θα ταίριαζε για την ιδιότητά τους εκεί, ούτε έχουν τον μυστηριώδη αέρα και τις λεπτές κινήσεις, χαχανίζουν και καπνίζουν βαμμένες έντονα και ντυμένες πρόχειρα για την περίσταση , ο μπάρμαν ντηλάρει και κάνει τις επαφές,
κάποιοι Ιάπωνες και Κορεάτες, το συνηθισμένο σκηνικό.
Βουλιάζω και παρακολουθώ με μισόκλειστα μάτια, προσπαθώντας να αφουγκραστώ, να νιώσω έστω και ένα δευτερόλεπτο από τις ζωές τους. Η ώρα περνά ευχάριστα, όλοι μα όλοι θα περάσουν έστω και για λίγο από το μπαρ. Συνηθίζεται…
Το μπαρ μεγάλο, κάτι σε τζαζ που εναλλάσσεται, αντιμετώπιση του χρόνου με παθητικό reverse…
-Pointless moments…
Ακούω την ώριμη αντρική φωνή δίπλα μου. Γυρίζω αργά, με την πείρα του ταξιδιώτη που σε παρόμοιες στιγμές έχει ακούσει αντίστοιχες ατάκες, γελάω , σηκώνω τους ώμους…
- A lot of them hanged around.. απαντώ…
Εκεί γύρω στα απροσδιόριστα 40, αριστοκρατική φιγούρα, μελαχρινός, σπινθηροβόλο διεισδυτικό βλέμμα των Αράβων , τα ρούχα δεν δείχνουν ‘κουρασμένα’ πάνω του, ελάχιστες ρυτίδες στο πρόσωπο, τόσο όσο πρέπει να φαίνεται η ένταση , τόσο όσο πρέπει να υπόσχεται χαλάρωση…
Τέτοιες ώρες η κουβέντα είναι εύκολη, με οποιονδήποτε, για οτιδήποτε. Ξεκινά χωρίς συστάσεις, οι άνθρωποι δεν έχουν ιδιότητες που τους έφεραν εκεί, είναι απλά τοποθετημένοι στο χώρο και το χρόνο, hangedaround ..
Συστήθηκε ως Jacques, θα ήθελα να συστηθώ ως Solitaire όπως στην ταινία του James Bond, προτίμησα το διακριτικό So_Far και αρχίσαμε το πινγκ-πονγκ των εξυπνάδων ανταλλάσσοντας γοητείες, με σιωπές για να δημιουργούν μυστήριο…παρατηρώντας και μετρώντας ο ένας τον άλλον μέσα από τις κινήσεις…
Όταν ένας άντρας καπνίζει, μπορείς να καταλάβεις πολλά από τον τρόπο που ανάβει το τσιγάρο του. Οι αγχωτικοί , οι νευρωτικοί έχουν γρήγορες κινήσεις, προσπαθώντας να είναι «μέσα» στη στιγμή, οι ανασφαλείς σε κοιτούν την ώρα που το ανάβουν για να δουν πού είσαι εσύ, όσοι έχουν αυτοπεποίθηση απολαμβάνουν τη στιγμή τους ξέροντας ότι έχεις τα μάτια σου καρφωμένα πάνω τους. Μου άρεσε η σιγουριά του, συνεχίζω την κουβέντα…
Κουβέντα για όλα, για την Αίγυπτο, για τη ζωή, για τα ταξίδια… οι άνθρωποι χαλαρώνουν μιλούν για τις ζωές τους, οι συστάσεις έρχονται σιγά, σιγά, βγαίνουν και όσα τους σημαδεύουν, μιλώντας για την Αίγυπτο όλα αυτά, υπό τη σκιά των πυραμίδων…
Να ήτανε στο Κάιρο, να ήτανε στην Αλεξάνδρεια, να ήτανε στο Αμπού Σιμπέλ με τις κοσμικές περίεργες γεωμετρίες στο χώρο….;
Το νιώθω ότι θέλει να μιλήσει, η εξιστόρηση ξεκινά χωρίς να το καταλάβεις τέτοιες ώρες… μιλά για έναν έρωτα , που έζησε κάποτε εκεί, που κορυφώθηκε εκεί, με αφορμή μια μαλακία που του έχω πετάξει για τις πυραμίδες…
-Με πας πολλά χρόνια πίσω, μου λέει
-Counting time is pointless, απαντώ
Γελάει, με σημασία. Αυτό το λένε όσοι δεν υπολογίζουν το χρόνο που περνάει και χάνουν χρόνο περιμένοντας…
-Και όσοι τον υπολογίζουν τι κάνουν;
-Όσοι τον υπολογίζουν , τον ζουν…
Μιλάει για κάποιον κάποτε, μπλεγμένη ιστορία, με κρυμμένα χαρτιά, ερωτικό πάθος και ένταση, για ένα έρωτα των παραμέτρων που έθεσε για να προστατεύσει τη ζωή του, για εκείνον που «ταξίδεψε» από τα σίγουρα στα αβέβαια… Κάτι μου θυμίζει, προσπαθώ .. σκαλίζοντας τη μνήμη μου…
Ανακαλύπτω το ανικανοποίητο, ή έτσι νομίζω…
Τον αφήνω να μου διηγείται μια νύχτα στις πυραμίδες… διαδρομές στο παζάρι του Καίρου, τα fortune tellers που βλέπουν πόσο σκοτεινά είναι τα μάτια όλων όσων φτάνουν εκεί…αναζητώντας απαντήσεις ..
Δεν μαγεύομαι, δεν είμαι σίγουρη αν τα έχει ζήσει ή αν τα αφηγείται τιμώντας τα «pointless moments»….
- Ο έρωτας; Και τι είναι ο έρωτας; Υπερφόρτωση των δικτύων είναι τελικά, του λέω…
- Υπερφόρτωση; Μπορεί… είναι η σειρά του να με προσγειώσει… Αλλά ξέρεις, ή μάλλον καλύτερα εσύ θα ξέρεις, ότι αν δεν υπερφορτωθούν τα δίκτυα, η ενέργεια δεν φτάνει ποτέ στον προορισμό της…
Λέει ενέργεια και με μια κίνηση μαγική ανοίγει τα χέρια του και αγκαλιάζει το χώρο… αυτό μου αρέσει, αν δεν έχεις ζήσει στα άκρα δεν ξέρεις τι είναι ενέργεια…
- Γιατί κάθεσαι μαζί μου και μιλάς, αφού για σένα ο έρωτας είναι υπερφόρτωση δικτύων;
- Επειδή μου αρέσει να μαθαίνω πώς υπερφορτώνονται τα δίκτυα.. ίσως γιατί θέλω να θυμάμαι…
- Α χα ! ξέρεις ήταν Έλληνας , όπως κι εσύ, όπως περίπου είμαι κι εγώ…
- Νομίζω ότι η ιστορία σου κάτι μου θυμίζει…
- Να είσαι σίγουρη, μπορεί και να την ξέρεις καιρό…
- Υπάρχει ένα «όμως», έτσι;
- Και πότε δεν υπήρξε; Εσύ δεν έχεις ζήσει ένα «όμως»;
- Πολλά, του λέω και γελάω…
- Ξέρεις, ήταν από τα πάθη εκείνα που σε κυνηγούν μετά από κάθε κορύφωση και σε κάνουν να θέλεις να κατασπαράξεις τον άλλον, σχεδόν να κανιβαλίσεις.
- Συμβαίνει, στη φύση του λέω… εξάλλου ο έρωτας είναι μια μορφή συναισθηματικού κανιβαλισμού… αν το δεις κάτω από κάποιο πρίσμα….
- Εκπλήσσομαι, εσείς οι γυναίκες δεν τα ομολογείτε εύκολα αυτά…
- ………..
- Κάθε φορά νιώθαμε ότι υπήρχε κάτι που δεν είχαμε αγγίξει… αναζητήσαμε χώρο, τόπο χρόνο για να βρούμε πώς θα γίνει αυτό…
- Και οι δύο;
- Ναι, και οι δύο… Γιατί γράφεις «Pride & Distance» στο tattoo ?
- Μιλάς Αραβικά; τον ρωτώ..
- Μιλώ όποια γλώσσα χρειάζεται για να διαβάζω τους ανθρώπους
- Έμπνευση της στιγμής, σε ένα στενό στην Τύνιδα, απαντώ…
- Ας πούμε ότι δεν θέλησα να ζήσω μια μαγική εμπειρία σε μια τέντα στην έρημο, όπως εσύ…
- Γιατί;
- Φοβήθηκα τα χρώματα της ανατολής το πρωί…
Δεν μιλά, γίνεται σκυθρωπός…
- Έπρεπε να προστατεύσω…., μονολογεί αλλά με σιγουριά όχι με ενοχή…
- Ξέρεις, του απαντώ, εκείνο που δεν κατάλαβα ποτέ στον έρωτα είναι ο βαθμός εξαπάτησης…
- Δηλαδή;
- Βαριά κουβέντα, για το λεπτότερο ίσως των συναισθημάτων αυτό που γεννά όλα τα άλλα πιθανώς… αλλά πάντα ο ένας από τους δύο έχει μια σκοπιμότητα από την αρχή , έχοντας διαβάσει την ανάγκη του άλλου, την ανέκφραστη αν θέλεις ανάγκη του άλλου…
- Εσύ δεν το έχεις κάνει, έτσι;
- Για να το λέω…
- Εγώ το έχω κάνει…
- Για να ζήσεις, carpe diem ?
- Για να υπάρξω, έχοντας να κάνω με πολλούς ανοιχτούς προσωπικούς λογαριασμούς… Καταλαβαίνεις;
- Απόλυτα, του απαντώ και ανάβω τσιγάρο… Story of my life…
- Δεν ήταν όμως μόνο έτσι, ή αν θέλεις δεν εξελίχθηκε μόνο έτσι… ένιωθα, καταλάβαινα από την αρχή ότι έπρεπε να πάω μακριά και να ανατρέψω τα πάντα, καταλαβαίνεις;
- Έχω ενσωματωθεί με την υπόθεση, πίστεψέ με…. Δεν με πιστεύει… είναι η απάντηση τέτοια, αλλά λέω αλήθεια…
- ………..
- Έλειπε η τόλμη για να κάνεις όσα έπρεπε πέρα του προφανούς, έτσι δεν είναι;
- Περίπου, μου απαντά..
- Έτσι γίνεται συνήθως, γι’ αυτό σου μίλησα για εξαπάτηση… επειδή τελικά καταλήγει να είναι happy memories of happy rather pointless moments hanged around …
- Σου αρέσει το happy end ? and they lived happily ever after ?
- Ακριβώς το αντίθετο, cher Jacques … αλλά μου αρέσει το τέλος με κορύφωση, η βουτιά στο καζάνι που βράζει, εκεί πιστεύω ότι εκτονώνεται το πάθος και δικαιώνεται ότι έχουμε κάνει μέχρι τότε…
- Και αν κάποιος από τους δύο δεν μπορεί;
- Αν δεν μπορεί, τότε δεν σέρνει στο χορό τους ανυποψίαστους , μαθαίνει να ζει μόνο με τους υποψιασμένους, του λέω και του δείχνω τα κορίτσια στο μπαρ…
Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, έτσι;
- Είναι αυτό που λέτε εσείς οι Έλληνες, γνώρισα πολλές καριόλες και καριόληδες…
- Oh yeah !!! ακριβώς αυτό…
- Τον αγάπησες έτσι;
- Ναι, πολύ και όσο περισσότερο τον αγαπούσα τόσο περισσότερο κρυβόμουν και έφευγα , τόσο περισσότερο σιωπή έβαζα … Δεν εντυπωσιάζεσαι;
- Το έχω ζήσει σε όλες τις εκδοχές και τις εκφράσεις, σαν τεχνική αλλά και πιο εκλεπτυσμένα… του απαντώ δείχνοντας το tatoo… αυτό είναι το συμπέρασμά μου…
- ………..
- Ξέρεις το πιο στρατηγικό σημείο στις σχέσεις , είναι να προσπαθείς να τις αφήσεις ανοιχτές για να αιωρούνται… εμπνευσμένη στρατηγική , mon general… Ξεκινάς με ορμή και διεκδίκηση και στο τέλος αφήνεις την απροσδιοριστία του αιωρούμενου… σβήνει δύσκολα αλλά σταθερά ή πάντα διατηρείται, είναι ένα μικρό ρίσκο δεν μπορείς να πεις, έτσι;
- Αιώνιοι τεχνοκράτες, μου απαντά γελώντας και ψιλοχαλαρώνοντας…
- Εντάξει, Jacques ας είμαστε τίμιοι, κάποιος πρέπει να δώσει όνομα στο παιχνίδι , έτσι δεν είναι;
- Με εντυπωσιάζει, το πόσο κυνικά τοποθετείστε εσείς οι ανυποψίαστοι… έτσι έκανε και εκείνος… στο τέλος…
- Δεν έκανε ακόμα… αφού τα είπαμε, του απαντώ…
- Όχι δεν έκανε… αλήθεια…
- Ξέρεις πολλούς υποψιασμένους που θέλουν αν ανατρέψουν όσα τους βολεύουν και κοιμίζουν αυτά που αναζητούν, αν αναζητούν κάτι δηλαδή…, τον διακόπτω
- Αναζητούν κάποιον να τους δώσει ζωή , αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ… θα σου κάνει καλό…
- Δεν μιλάμε για μένα εδώ, μιλάμε για σένα…
- Αυτό που δεν κατάλαβες, cherie είναι ότι μιλάμε για όλους… χρόνος και πάθος, χρόνος και αγάπη, να σπάνε σε χίλια κομμάτια και να ξαναγυρίζουν πάλι πίσω σε δύο… αέναα … αυτοτελή…
- Και κάποιος που τα έχει ζήσει γράφει πύρινα γι’ αυτά, παρασυρμένος από τα πάθη και όχι το πάθος, transliteration σε όλες τις γλώσσες, προδοσία και μετά πειραματική αναζήτηση, οι άνθρωποι σκαλί, σκαλί το παιχνίδι του ανυποψίαστου… το έχω το μοντέλο στο μυαλό μου, ξέρεις, εδώ ζω κι εγώ, πάνω στο φλοιό του γαλάζιου πλανήτη…
- So_Far, δίνεις πάντα τόσο μεγάλα ανοίγματα στο χώρο ;
- Περιορίζεται το πάθος Jacques ; Κοίτα πού το κυνήγησες και το ταξίδεψες και έγινες ολόκληρη ιστορία.. που μάλλον την έχω διαβάσει κάπου… ή με το μυστήριο του ταξιδιώτη αν θέλεις …
- Όλες οι ωραίες ιστορίες ξεκινούν στην Αθήνα, μου απαντά…
- Και τελειώνουν στην άσφαλτο , αφού έχουν ταξιδέψει παντού, μέσα μας μαζί μας… συνεχίζω…
- Καταπίνει η άσφαλτος της Αθήνας;
- Ω, ναι Jacques… ρουφάει τα πάντα η άσφαλτος…
- So_Far, νομίζω ότι γνωριζόμαστε καιρό… μπορεί να γνωριζόμαστε από πάντα…, μου λέει καθώς σηκώνεται…
- Έτσι δεν γίνεται πάντα μετά από τέτοιες συζητήσεις; Όλοι γνωριζόμαστε στο τέλος …
- Όχι απαραίτητα… είμαι ακόμα ο Jacques ?
- Για μένα Jacques, για κάποιον άλλο Σάκης , αύριο θα έχεις ένα άλλο όνομα, μπορεί να κάνεις μια άλλη συζήτηση, μπορεί να πεις την ίδια ή μια άλλη ιστορία… ο ταξιδιώτης έχει πολλές ιστορίες να πει…
- Είμαστε ταξιδιώτες So_Far ?
- Ναι, Σάκη, είμαστε… ο καθένας μας με το δικό του τρόπο… αναζητούμε…
- Αναζητώ τη ζωή So_Far, ίσως αδικώντας , ίσως πληγώνοντας , ίσως δίνοντας ψευδαισθήσεις, φτωχοδιάβολος του αισθήματος και του συναισθήματος… λίγο αλήτης, λίγο αισθηματίας, πολύ αλήτης, πολύ αισθηματίας, κυματικά πάνε αυτά ξέρεις … μπορεί και πρόσκαιρα ικανοποιημένος στις ανάγκες μου με κάποια ποιότητα ή όχι, τι σημασία έχει… σίγουρα κάποιες φορές οι άλλοι αισθάνθηκαν όμορφα με μένα και τη γενναιοδωρία μου …
- Και η αλυσίδα πάει πάντα ή σχεδόν πάντα με τον ίδιο τρόπο και την ίδια κατάληξη, έτσι;
- Όχι, όχι So_Far δεν είναι το σημείο που ξεγλιστράμε εδώ.. τουλάχιστον όχι με μένα… θα περίμενα να πεις άλλα…
- Όπως;
- Ας πούμε όσα δε δικαιώνουν όλο αυτό που σου περιέγραψα…
- And they lived unhappily ever after, σου κάνει ;
- Αυτό που φοβόμαστε όλοι, σχεδόν μονολογεί…
- Τα πράγματα είναι απλά Jacques.. όλα χωράνε στο καζάνι με το λιωμένο μέταλλο του πάθους και όποιος ρίχνει τα συστατικά στο κράμα περιμένει ο,τι και οι αλχημιστές, να βγάλει χρυσάφι.. μόνο που δεν υπάρχει συνταγή , όλοι αυτοσχεδιάζουμε… άλλοι με ταλέντο και άλλοι όχι, άλλοι με φόβο και άλλοι όχι… στο τέλος μένει η καρδιά του μετάλλου, αυτό που είμαστε.. χαλκός, ορείχαλκος, σίδερα, μονωτικά κάτι ξέρω από τη μεταφορά του πάθους του σπινθήρα, η δουλειά μου είναι…
- Σαν τον Ήφαιστο;
- Ακριβώς, ο Άρης πήρε την Αφροδίτη και ο Ήφαιστος έμεινε να σφυρηλατεί ασπίδες, δόρατα και σπαθιά για τους ήρωες του Ομήρου… μυθοπλασία, ένα επικό παραμύθι είναι και ο έρωτας που χωράνε όλα και όλες οι μεταφράσεις..
- Αλλά δεν έχει happy end… ;
- Ορίζονται τα πάντα από την αρχή κάθε φορά…νομίζω..
- Εσύ εκτός από το να παρατηρείς distantly, τι αναζητάς ; ρωτά και σκύβει σχεδόν με ειλικρινές ενδιαφέρον…
- Δεν έχω κάτι να σου απαντήσω… το τραπέζι του chemin de fer έχει κλείσει προς το παρόν, δε σηκώνει παίχτες …
- Καληνύχτα ή μάλλον καλημέρα So_Far και….
- Ναι;
- Μία συμβουλή: να αλλάξεις καζίνο… αφού θέλεις να το πεις έτσι…
- Χαμόγελο … , δε λέω τίποτα, θα ξανασυναντηθούμε κάπως έτσι, πάλι… χάρηκα που σε γνώρισα και ….
- Και;
- Σε συμπάθησα ξέρεις…. Τελικά ..
- Πάντα έτσι γίνεται στο τέλος So_Far….Pride & Distance… τόσο «δυτικό» για να στο γράψει μια Τυνήσια …
- Μπορεί να είναι και έτσι…
Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε με το Jacques-Σάκη είμαι σίγουρη ότι θα χαιρετίσουμε ο ένας τον άλλο από μακριά με βλέμματα γεμάτα σημασία.. έχουμε πει ήδη τόσα πολλά …

*

**

***

Επίλογος

Τον Αύγουστο του ’07 ο Παύλος άρχισε να γράφει, τις ιστορίες του Σάκη.

Για μένα αυτή η ιστορία που δημοσιεύεται σε συνέχειες είναι μια ιστορία «καθρέφτης» , ίσως γιατί θεωρώ ότι στις ερωτικές μας σχέσεις αναζητούμε όχι αυτό που μας λείπει αλλά αυτό που δεν έχει ξυπνήσει μέσα μας. Όσα λειτουργούν εν υπνώσει και στη διάρκεια του βιολογικού μας κύκλου ζητούν την έκφρασή τους, την κορύφωσή τους και τη συνέχειά τους...
Στη μπλογκόσφαιρα οι ερωτικές βιωματικές ιστορίες είτε εκφρασμένες είτε άμεσα είτε έμμεσα εκφρασμένες ίσως να αποτελούν και το σημαντικότερο στοιχείο της, πίσω από κάθε μπλογκ κρύβεται και μια τέτοια ιστορία ακόμα και σαν κίνητρο για τη δημιουργία του μπλογκ.
Δεν θα ήθελα ποτέ να ρωτήσω τον Jacques-Σάκη τα τι και τα πώς και τα γιατί…θεωρώ ότι είναι το πιο ξενερωτικό κομμάτι του μυστηρίου μιας ερωτικής σχέσης.. ήθελα έναν ήρωα αέρινο, άπιαστο, μυστηριώδη πιστεύοντας ότι αν δεν είναι έτσι δε συνιστά ερωτικό αντικείμενο, πόσο μάλλον αντικείμενο πάθους και πόθου...
Ίσως γιατί ένα συμπέρασμα που εξάγεται τελικά, είναι ότι ο πόθος και το πάθος σαν «σταθερές» ισχύουν μόνο όταν δεν έχεις κατακτήσει, η κατάκτηση λειτουργεί ισοπεδωτικά.. λίγο σκληρό αυτό, αλλά είναι και η κοινή συνισταμένη..
Ελπίζω πάνω από όλα να άρεσε στο φίλο μου τον Παύλο και μετά σε σας…

υγ Θα χαρώ να έχω καλεσμένο την επόμενη εβδομάδα ένα φιλαράκι από την Σαλονίκη. Καρντάση σε περιμένω ...