ΝΕΑΡΕ ΓΙΕ ΤΟΥ ΜΠΑΚΑΛΗ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πόλη μαγική, τα παιδιά του Πειραιά τσακώθηκαν με το αερικό και την παρθένα της γειτονιάς μου.
Έγινε παρεξήγηση, για ένα αργό νυχτερινό ζεϊμπέκικο.

Συνέβη στην Αθήνα, θα ‘ταν δεν θα ‘ταν οχτώ. Κάπου εκεί στην οδό του Μπλαμαντώ. Η Μαριάνθη των ανέμων, κρυμμένη πίσω από το σκοτεινό παράθυρο έλεγε παραμύθια στην μικρή Ραλλού.

Φέρτε μου ένα μαντολίνο, να σας πω τον πόνο μου, ο ταχυδρόμος πέθανε. Και συ, τώρα που πας στην ξενιτιά, έλα, κοίτα με στα μάτια, άκου το κονσέρτο. Δεν το βλέπεις; Οι μέρες είναι πονηρές.

Έλα σε μένα, εκεί πέρα στο θολό ποτάμι. Δεν το βλέπεις; Σ’ αγαπώ…
Νυχτερινός περίπατος και να η σκάλα τ’ ουρανού, μας καλεί, να πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι.

Πάει έφυγε το τραίνο, θυμάσαι; Μου ‘λεγες, κάθε τρελό παιδί έχει μια Παναγιά, και κάθε κήπος μια θάλασσα πλατιά.

Μην τον ρωτάς τον ουρανό, δεν έχει απαντήσεις. Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς. Δεν το βλέπεις; Χάρτινο το φεγγαράκι. Δεν το ακούς; Μελαγχολικό το εμβατήριο.

Έπρεπε να ‘ρχόσουνα. Γιατί αυτή η τιμωρία; Ήταν όμορφη η εκδρομή.
Άκου, ο Βασίλης τραγουδά την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων.

Και συ ήσουν παιδί σαν τον Χριστό, ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος, ένας ευαίσθητος ληστής, μες το μεθυσμένο καράβι. Σου αξίζει η αθανασία. Για σένα έχει γραφτεί η μπαλάντα του Ούρι.

Και γω, είμ’ αητός χωρίς φτερά, εκεί χορός με την σκιά μου, ένα χασάπικο ηδονικό, βασανιστικό, περί πάθους, γεμάτο τύψεις κι ενοχή, για σένα αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι, για σένα νεαρέ γιε του μπακάλη.

Κάπου υπάρχει η αγάπη μου …

Αντίο παίδες …


Την αφορμή για αυτό το post, μου την έδωσε η Ζαχαρούλα, με μια της πρόσκληση. Δεν έχω σκοπό να ανεβάσω άλλο κείμενο μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα. Σας αφήνω με την μουσική του Μάνου, να συντροφεύει τα όνειρά σας. Καλή Ανάσταση να έχουμε.

Υγ Ενδεχομένως να υπάρξουν κάποια updates.