FACE TO FACE

update : μετά από μια εξαιρετικά όμορφη Μεγάλη Παρασκευή, βρήκα και μία εξίσου εξαιρετικά όμορφη πρόσκληση. Παίδες, από σήμερα κάνω πιάτσα και εδώ!!! Ελπίζω να διατηρήσω το επίπεδο και να μην εκτεθώ πολύ!!!!


Περνάνε γρήγορα οι μέρες. Δεν θα σας πω κάτι για τα πάθη του Χριστού, ή την σημασία της μέρας. Άλλωστε νομίζω ότι λίγο πολύ όλοι το ξέρετε. Θα κάνω όμως μια αναδρομή πίσω στα χρόνια. Κάπου στα μέσα του ’80.

Όταν όλοι το Πάσχα, μαζευόμασταν στο χωριό στην Εύβοια. Τις μέρες αυτές τις έχω συνδέσει με δύο πολύ καλές φίλες, που ευτυχώς τις έχω ακόμα. Τώρα τις έχω, με έχουνε, ε, μικρή διαφορά κάνει. Την Νατάσα και την Δανάη.
Τα παλιά λοιπόν εκείνα χρόνια, η διασκέδαση ήταν περιορισμένη. Τα μαγαζιά ελάχιστα, πόσο μάλλον στο χωριό. Τα εξής δύο. Μία pub με το όνομα face to face και μία disco σε γνωστό ξενοδοχείο της περιοχής. Κι όμως διασκεδάζαμε και περνάγαμε όμορφα.

Πες η αθωότητα, πες η ανεμελιά, πες που σμίγαμε όλοι μαζί ήμασταν μέσα στην χαρά και το γλέντι. Καμία σχέση με τα πάθη των ημερών.

Όλη την Μεγάλη Βδομάδα, λοιπόν, ανοιχτή ήταν μόνο η pub. Τόπος συνάντησης το καφενείο του Άδη, για το πρώτο ουζάκι και μετά όλοι μαζί, καμιά 10αριά άτομα, όλοι για το μαγαζάκι του τρόμου. Γιατί το λέω τρόμου; Μα για μένα ένα παιδί της disco και μην γελάτε, σας βλέπω … που μετέπειτα εξελίχθηκε σε new wave και ψιλό punk (χαρούμενο παιδί ήμουνα, εντάξει;) το να πηγαίνω σε ένα μαγαζί, που ήταν σε ένα χωριό, που η πλειοψηφία άκουγε rock (καθότι μαγκιά), καταλαβαίνετε. Σε ένα μαγαζί που όλοι ήταν ντυμένοι με τα τζινάκια τους, τα πουλοβεράκια τα χειροποίητα, και τα μπουφανάκια απομίμηση δέρματος, γιατί είπαμε τα παιδιά σκληρό rock, έσκαγα μύτη και γω, η χαρά του χρώματος. Παντελόνι καρό, κίτρινο με μπλε, how cool, που λέει και μια ψυχή, και πουκάμισο κατά προτίμηση mao, αγορασμένα από το remember, μόλις είχε ανοίξει θυμάμαι.
Μουσική που τότε δεν εκτιμούσα καθόλου, παιδί του ντιριντάχτα, βλέπετε, άσε που και τα slow (blues τα λέγαμε τότε) με ποιόν να τα χορέψεις. Να θυμηθώ που μια χρονιά η Δανάη είχε κόψει τα μαλλιά της ala Annie Lenox, χορεύαμε μπλουζάκι και ήρθε ο σερβιτόρος και μας κατέβασε γιατί λέει δυό άντρες να χορεύουν, τι θα πει ο κόσμος. Δεν είμαστε και Αγγλία. Και μόλις κατάλαβε ότι ήτο straight (χαχαχαχα) το ζευγάρι, μας άνοιξε σαμπάνιες;
Μουσική που όμως με τον καιρό έμαθα όχι μόνο να την εκτιμώ αλλά και να την αγαπώ. Μουσική που παίζει στο cd player του αυτοκινήτου, στα μακρινά μου ταξίδια. Κάποια από αυτά επέλεξα και για σας.

Η disco του ξενοδοχείου, για να γυρίσουμε στα καθ’ ημάς, όπως και το συγκρότημα ήταν κλειστά. Άνοιγαν πάντα την Μεγάλη Παρασκευή. Περιμέναμε πως και πώς να έρθει αυτή η μέρα. Θυμάμαι σαν χτες το πρόγραμμα της ημέρας.

Περιφορά Επιταφίου
Στον Άδη για ουζάκια
Face to Face

Και μόλις πήγαινε 11, στην πλατεία του χωριού, να πάρουμε ταξί και βουρ για το ξενοδοχείο, όπου βέβαια είχαμε κάνει κράτηση, γιατί όλα τα γύρω χωριά, εκεί μαζεύονταν. Βέβαια είχαμε και τα μέσα με τους ιδιοκτήτες, οπότε πιο εύκολα τα πράγματα.
Ένα ποτό, το πολύ δύο και τσουπ πάνω στην πίστα να χορεύουμε με Gloria Gaynor, Donna Summer και τα λοιπά bad girls. Βλέπετε η αρχειοθήκη της disco παρωχημένη, αλλά εμένα η καλύτερή μου.

Ήμασταν αυτοκουρδιζόμενα τότε, δεν θέλαμε και πολλά, πολλά για να έρθουμε σε κέφι κοινωνία. Και να φλερτάρουμε, ναι καλά ακούσατε να φλερτάρουμε. Τότε ο κόσμος έπαιζε, όχι με ένα ποτό στο χέρι το κουλό, ματιές να μην πέφτουν πουθενά, λες και θα μας παρεξηγήσουν και μετά όλοι χαρούμενοι στον Ελαιώνα, για να δούνε πως πάνε τα έργα για το νέο γήπεδο.

Εδώ που τα λέμε, κακό κάρμα, θα έχει αυτό το γήπεδο, τόσες πίπες έχουνε πέσει στην περιοχή, αλλά τι μας νοιάζει; Εμείς άλλους υποστηρίζουμε.
Το χωριό έχει πια αλλάξει. Έχουν ανοίξει αρκετά μπαράκια αλλά και club. Βλέπεις η εξέλιξη; Δεν μου κάνει κέφι να πάω. Φέτος αποφάσισα να μείνω στο μεγάλο χωριό. Να φυλάω τις Θερμοπύλες. Άλλωστε λατρεύω αυτήν την πόλη άδεια. Θα φορτώσω το έτερον ήμισυ και το ζωντανό στο αμάξι σήμερα και θα τους πάω στο χωριό. Δεν μου φταίνε και σε τίποτα αυτοί. Επιστροφή αυθημερόν. Τις μέρες που πάω εκκλησία, θα πάω στο εκκλησάκι στο πεδίο του Άρεως. Με πήγε μια φίλη εκεί, πριν κανά δυό χρόνια και ξετρελάθηκα. Λειτουργία χωρίς φανφάρες και βεγγαλικά. Τις άλλες με κάποιους άλλους καλούς φίλους που αποφάσισαν κι αυτοί να παραμείνουν.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

να ‘χουμε

με ΧΑΡΑ!!!