ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Και φτάσαμε αισίως σε άλλη μία Παρασκευή. Την τελευταία πριν την Μεγάλη Εβδομάδα. Πολλοί μου παραπονιέστε ότι δεν διαβάζετε το καινούργιο template. Ίσως χρησιμοποιείτε Explorer και όχι Firefox όπως εγώ. Θα προσπαθήσω πάντως να το λύσω το προβληματάκι. Την άλλη Παρασκευή δεν θα υπάρχει καλεσμένος. Θα έχει φύγει για διακοπές, και το τίμιο τούτο μπλογκ θα υπολειτουργεί.
Τι μόνο η Μενεγάκη θα την κάνει; Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι; Να μην σας κουράζω όμως άλλο, είναι η ώρα να παρουσιάσω την σημερινή μας καλεσμένη. Την Δενδρογαλή την ηρωίδα. Απολαύστε την σε ένα αρκούντως σκανταλιάρικο κείμενο.

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο (μη σου πω και πιο πριν)…

Πρώτη φορά ερωτεύτηκα στα δύο μου χρόνια. Τον Αλέξανδρο που πρέπει να ήταν 8-10, κάτι τέτοιο. Έτρεχα συνέχεια από πίσω του και προσπαθούσα να τον εντυπωσιάσω, άλλοτε γρατζουνώντας την κιθάρα που είχαν στο σπίτι και άλλοτε χτυπώντας το σάκο του μποξ (!)… Το θυμάμαι αυτό. Προφανώς τον είχα σαγηνεύσει, διότι έλεγε της γιαγιάς του «εγώ την Κατερίνα θα την παντρευτώ». Αυτό δεν το θυμάμαι, μου το λένε.
Γύρω στα τέσσερα, και αφού μετακομίσαμε και έχασα την επαφή με το ωραίο αγόρι, ερωτεύτηκα τον Κώστα. Φίλο του μπαμπά μου! Και συνομήλικό του βεβαίως - τι θα ήταν, πρόσκοπος;; Ήμουν και παρανυφάκι στο γάμο του, τι πληγή… Τι δράμα, να φοράω νυφικό δίπλα του και να μην είμαι η νύφη…

Στο νηπιαγωγείο, και αφού ο Κώστας παντρεύτηκε και δεν είχα ελπίδα, ερωτεύτηκα τον Παναγιώτη. Στα διαλείμματα πηγαίναμε στις βρύσες του προαυλίου και «καθαρίζαμε πατάτες» (δηλαδή πέτρες, με ξύλα για μαχαίρια) σαν ανδρόγυνο. Μόνο αυτό θυμάμαι από τη σχέση αυτή.

Στην πρώτη δημοτικού, μάλλον με είχαν κουράσει οι έρωτες γιατί δεν θυμάμαι κανένα αντικείμενο του πόθου! Στη δευτέρα (μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά), ερωτεύτηκα το Μάρκο. Ε, ρε γλέντια με το «Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον», με τις φιλενάδες… Μια φορά, σε ένα πάρτυ ήρθε να μου ζητήσει να χορέψουμε και του είπα όχι. Νομίζω ήμουν ερωτευμένη ΚΑΙ στην τρίτη μαζί του.
Στην τετάρτη δημοτικού, ερωτεύτηκα το Νίκο, το γιο του καινούργιου μας δασκάλου. Ήταν του γυμνασίου αυτός, αλλά ερχόταν συχνά στο σχολείο, τον έφερνε ο μπαμπάς του. Ψιλοχεβιμεταλάς, αν θυμάμαι καλά, άγριο νιάτο, ξανθός με γαλανά μάτια. Του έμεινα τρία χρόνια πιστή (τετάρτη, πέμπτη, έκτη, όσες και οι χρονιές με τον ίδιο δάσκαλο). Εκτός και αν υπήρξε κάποιος αυτή την περίοδο, που δεν τον θυμάμαι - εξώλης και προώλης ήμουν τελικά…………

Στην πρώτη γυμνασίου, ερωτεύτηκα το Γιάννη, ο οποίος πήγαινε τρίτη λυκείου (!)… Χάος ανάμεσά μας, ο καημένος σαν νιάνιαρο με έβλεπε, αλλά εγώ πού να το καταλάβω; Έμοιαζε με έναν ηθοποιό, Λη Γκάρετ, Λου Γκάρετ, Τζον Γκάρετ δεν θυμάμαι πώς τον λένε (μπλιαχ – τον θυμάται κανείς; Ελπίζω όχι). Μία φορά φεύγοντας από το σχολείο, με τη μεσολάβηση μίας φίλης μου, ανταλλάξαμε χειραψία. Α, ο μπαμπάς του είχε βιβλιοπωλείο και μου είχε φέρει (ο Γιάννης, όχι ο μπαμπάς του) και έναν Άτλαντα με αφιέρωση!! Μέχρι εκεί έφτασε η σχέση αυτή.
Στη δευτέρα γυμνασίου (αφού έφυγε ο Γιάννης), ερωτεύτηκα το Γρηγόρη που πήγαινε δευτέρα λυκείου (είπα να μικρύνω το χάσμα). Όταν τραγούδησε στη γιορτή του σχολείου για το Πολυτεχνείο, εκτός που κόντεψα να γραφτώ στην ΚΝΕ, πήγα και του ζήτησα να μου γράψει τα τραγούδια που είπε, σε κασέτα (ναι, για τόσο παλιά μιλάμε – υπήρχαν οι κασέτες!). Μέχρι εκεί έφτασε η σχέση αυτή.

Στην τρίτη γυμνασίου, ερωτεύτηκα τον Ανδρέα, τον καθηγητή της χημείας (το χάσμα έγινε Grand Canyon!)… Δυστυχώς και για τους δυο μας, ήταν ο πρώτος από τους έρωτές μου που ανταποκρίθηκε (λεκτικά, στο επίπεδο του φλερτ – μην το κάνουμε παιδοφιλικό το κείμενο). Είχα γράψει με μεγάλα γράμματα το όνομά του στο θρανίο μου (στη θέση για τα μολύβια), η απόλυτη ξεφτίλα! Όταν το είδε μου έφερε γυαλόχαρτο, να το σβήσω…
Στην πρώτη λυκείου (και αφού ο καθηγητής άλλαξε σχολείο – ναι, για μένα τη μοιραία γυναίκα… φαντάζομαι πήρε μετάθεση ο άνθρωπος!), ερωτεύτηκα το Νίκο, ένα χρόνο μεγαλύτερό μου, με γαλανά μάτια και ξανθά μακριά μαλλιά (ίσια, ωραία μαλλιά, τύπου Κότσιρα). Ο Νίκος μου έμαθε μουσική. The Cure, R.E.M, Propaganda, The Smiths, U2, τους ήξερα και τους άκουγα όλους πολύ πριν γίνουν mainstream. Ακόμα θυμάμαι το τρομαγμένο βλέμμα της μαμάς μου, όταν άκουγε τα πρόβατα να βελάζουν στο “meat is murder”. Το Νίκο τον ερωτεύτηκα πολύ. Εκείνος με έβλεπε μόνο σαν φίλη – καλύτερα, σαν αδελφή ψυχή. Με αγαπούσε πολύ, πάρα πολύ, αλλά μέχρι εκεί.

Στη δευτέρα λυκείου (και αφού ο έρωτας με το Νίκο απέκτησε τον επιθετικό προσδιορισμό «ανεκπλήρωτος»), ερωτεύτηκα το φίλο του τον Παναγιώτη… Προφανώς, ελπίζοντας ότι θα τον κάνω να ζηλέψει! Βλαμμένη, εννοείται ότι τίποτα δεν συνέβη. Ε, τα φτιάξαμε (επιτέλους, πρώτη φορά) με τον Παναγιώτη, αυτό μόνο.

Στην τρίτη λυκείου ερωτεύτηκα τον Αντώνη (εξωσχολικός ήταν αυτός!), με τον οποίο ήμουν μαζί, για ένα μήνα και έξι μέρες! Τι να πρωτοθυμηθώ από τη «σχέση» αυτή… Μετά, τελείωσε το σχολείο και άρχισε η κανονική ζωή και οι κανονικές σχέσεις. Ευτυχώς, δεν συνέχισα στην ενήλικη ζωή μου, με τον ίδιο φρενήρη ρυθμό να αλλάζω τους άνδρες (σαν τα πουκάμισα, τσ, τσ, τσ), γιατί αλλιώς θα ήμουν η Μαρία Κορινθίου κι όχι η Κατερίνα…
Μετράω δύο μεγάλες σχέσεις των πέντε και δώδεκα χρόνων και άλλη μία που κράτησε δύο χρόνια.Πολλές φορές σκέφτομαι, όμως, ότι εκείνες οι «σχέσεις» οι παιδικές, σχολικές, εφηβικές, είχαν περισσότερη πλάκα. Πολλές φορές είχαν και πόνο, αλλά πότε δεν έχει πόνο ο έρωτας; Είχαν λιγότερο άγχος, ήταν λιγότερο πολύπλοκες, βεβαίως ήταν τελείως στη σφαίρα της φαντασίας μου, μόνη μου τους ερωτευόμουν τους καημένους (εκτός από κανα δυο - συν τον καθηγητή, π’ ανάθεμά τον!), αλλά χρωμάτιζαν τις μέρες μας και ήταν πρώτο (και ίσως μόνο) θέμα στην ημερήσια διάταξη στις κοριτσίστικες συζητήσεις. Περνούσε ωραία ο καιρός με εκείνους τους έρωτες.

Τελικά όταν τελειώνεις το σχολείο και δεν υπάρχουν πια τα κάγκελα του προαυλίου να σε προστατεύουν, όλα γίνονται δυσκολότερα. Ακόμα και οι έρωτες…