18.4.08

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Και φτάσαμε αισίως σε άλλη μία Παρασκευή. Την τελευταία πριν την Μεγάλη Εβδομάδα. Πολλοί μου παραπονιέστε ότι δεν διαβάζετε το καινούργιο template. Ίσως χρησιμοποιείτε Explorer και όχι Firefox όπως εγώ. Θα προσπαθήσω πάντως να το λύσω το προβληματάκι. Την άλλη Παρασκευή δεν θα υπάρχει καλεσμένος. Θα έχει φύγει για διακοπές, και το τίμιο τούτο μπλογκ θα υπολειτουργεί.
Τι μόνο η Μενεγάκη θα την κάνει; Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι; Να μην σας κουράζω όμως άλλο, είναι η ώρα να παρουσιάσω την σημερινή μας καλεσμένη. Την Δενδρογαλή την ηρωίδα. Απολαύστε την σε ένα αρκούντως σκανταλιάρικο κείμενο.

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο (μη σου πω και πιο πριν)…

Πρώτη φορά ερωτεύτηκα στα δύο μου χρόνια. Τον Αλέξανδρο που πρέπει να ήταν 8-10, κάτι τέτοιο. Έτρεχα συνέχεια από πίσω του και προσπαθούσα να τον εντυπωσιάσω, άλλοτε γρατζουνώντας την κιθάρα που είχαν στο σπίτι και άλλοτε χτυπώντας το σάκο του μποξ (!)… Το θυμάμαι αυτό. Προφανώς τον είχα σαγηνεύσει, διότι έλεγε της γιαγιάς του «εγώ την Κατερίνα θα την παντρευτώ». Αυτό δεν το θυμάμαι, μου το λένε.
Γύρω στα τέσσερα, και αφού μετακομίσαμε και έχασα την επαφή με το ωραίο αγόρι, ερωτεύτηκα τον Κώστα. Φίλο του μπαμπά μου! Και συνομήλικό του βεβαίως - τι θα ήταν, πρόσκοπος;; Ήμουν και παρανυφάκι στο γάμο του, τι πληγή… Τι δράμα, να φοράω νυφικό δίπλα του και να μην είμαι η νύφη…

Στο νηπιαγωγείο, και αφού ο Κώστας παντρεύτηκε και δεν είχα ελπίδα, ερωτεύτηκα τον Παναγιώτη. Στα διαλείμματα πηγαίναμε στις βρύσες του προαυλίου και «καθαρίζαμε πατάτες» (δηλαδή πέτρες, με ξύλα για μαχαίρια) σαν ανδρόγυνο. Μόνο αυτό θυμάμαι από τη σχέση αυτή.

Στην πρώτη δημοτικού, μάλλον με είχαν κουράσει οι έρωτες γιατί δεν θυμάμαι κανένα αντικείμενο του πόθου! Στη δευτέρα (μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά), ερωτεύτηκα το Μάρκο. Ε, ρε γλέντια με το «Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον», με τις φιλενάδες… Μια φορά, σε ένα πάρτυ ήρθε να μου ζητήσει να χορέψουμε και του είπα όχι. Νομίζω ήμουν ερωτευμένη ΚΑΙ στην τρίτη μαζί του.
Στην τετάρτη δημοτικού, ερωτεύτηκα το Νίκο, το γιο του καινούργιου μας δασκάλου. Ήταν του γυμνασίου αυτός, αλλά ερχόταν συχνά στο σχολείο, τον έφερνε ο μπαμπάς του. Ψιλοχεβιμεταλάς, αν θυμάμαι καλά, άγριο νιάτο, ξανθός με γαλανά μάτια. Του έμεινα τρία χρόνια πιστή (τετάρτη, πέμπτη, έκτη, όσες και οι χρονιές με τον ίδιο δάσκαλο). Εκτός και αν υπήρξε κάποιος αυτή την περίοδο, που δεν τον θυμάμαι - εξώλης και προώλης ήμουν τελικά…………

Στην πρώτη γυμνασίου, ερωτεύτηκα το Γιάννη, ο οποίος πήγαινε τρίτη λυκείου (!)… Χάος ανάμεσά μας, ο καημένος σαν νιάνιαρο με έβλεπε, αλλά εγώ πού να το καταλάβω; Έμοιαζε με έναν ηθοποιό, Λη Γκάρετ, Λου Γκάρετ, Τζον Γκάρετ δεν θυμάμαι πώς τον λένε (μπλιαχ – τον θυμάται κανείς; Ελπίζω όχι). Μία φορά φεύγοντας από το σχολείο, με τη μεσολάβηση μίας φίλης μου, ανταλλάξαμε χειραψία. Α, ο μπαμπάς του είχε βιβλιοπωλείο και μου είχε φέρει (ο Γιάννης, όχι ο μπαμπάς του) και έναν Άτλαντα με αφιέρωση!! Μέχρι εκεί έφτασε η σχέση αυτή.
Στη δευτέρα γυμνασίου (αφού έφυγε ο Γιάννης), ερωτεύτηκα το Γρηγόρη που πήγαινε δευτέρα λυκείου (είπα να μικρύνω το χάσμα). Όταν τραγούδησε στη γιορτή του σχολείου για το Πολυτεχνείο, εκτός που κόντεψα να γραφτώ στην ΚΝΕ, πήγα και του ζήτησα να μου γράψει τα τραγούδια που είπε, σε κασέτα (ναι, για τόσο παλιά μιλάμε – υπήρχαν οι κασέτες!). Μέχρι εκεί έφτασε η σχέση αυτή.

Στην τρίτη γυμνασίου, ερωτεύτηκα τον Ανδρέα, τον καθηγητή της χημείας (το χάσμα έγινε Grand Canyon!)… Δυστυχώς και για τους δυο μας, ήταν ο πρώτος από τους έρωτές μου που ανταποκρίθηκε (λεκτικά, στο επίπεδο του φλερτ – μην το κάνουμε παιδοφιλικό το κείμενο). Είχα γράψει με μεγάλα γράμματα το όνομά του στο θρανίο μου (στη θέση για τα μολύβια), η απόλυτη ξεφτίλα! Όταν το είδε μου έφερε γυαλόχαρτο, να το σβήσω…
Στην πρώτη λυκείου (και αφού ο καθηγητής άλλαξε σχολείο – ναι, για μένα τη μοιραία γυναίκα… φαντάζομαι πήρε μετάθεση ο άνθρωπος!), ερωτεύτηκα το Νίκο, ένα χρόνο μεγαλύτερό μου, με γαλανά μάτια και ξανθά μακριά μαλλιά (ίσια, ωραία μαλλιά, τύπου Κότσιρα). Ο Νίκος μου έμαθε μουσική. The Cure, R.E.M, Propaganda, The Smiths, U2, τους ήξερα και τους άκουγα όλους πολύ πριν γίνουν mainstream. Ακόμα θυμάμαι το τρομαγμένο βλέμμα της μαμάς μου, όταν άκουγε τα πρόβατα να βελάζουν στο “meat is murder”. Το Νίκο τον ερωτεύτηκα πολύ. Εκείνος με έβλεπε μόνο σαν φίλη – καλύτερα, σαν αδελφή ψυχή. Με αγαπούσε πολύ, πάρα πολύ, αλλά μέχρι εκεί.

Στη δευτέρα λυκείου (και αφού ο έρωτας με το Νίκο απέκτησε τον επιθετικό προσδιορισμό «ανεκπλήρωτος»), ερωτεύτηκα το φίλο του τον Παναγιώτη… Προφανώς, ελπίζοντας ότι θα τον κάνω να ζηλέψει! Βλαμμένη, εννοείται ότι τίποτα δεν συνέβη. Ε, τα φτιάξαμε (επιτέλους, πρώτη φορά) με τον Παναγιώτη, αυτό μόνο.

Στην τρίτη λυκείου ερωτεύτηκα τον Αντώνη (εξωσχολικός ήταν αυτός!), με τον οποίο ήμουν μαζί, για ένα μήνα και έξι μέρες! Τι να πρωτοθυμηθώ από τη «σχέση» αυτή… Μετά, τελείωσε το σχολείο και άρχισε η κανονική ζωή και οι κανονικές σχέσεις. Ευτυχώς, δεν συνέχισα στην ενήλικη ζωή μου, με τον ίδιο φρενήρη ρυθμό να αλλάζω τους άνδρες (σαν τα πουκάμισα, τσ, τσ, τσ), γιατί αλλιώς θα ήμουν η Μαρία Κορινθίου κι όχι η Κατερίνα…
Μετράω δύο μεγάλες σχέσεις των πέντε και δώδεκα χρόνων και άλλη μία που κράτησε δύο χρόνια.Πολλές φορές σκέφτομαι, όμως, ότι εκείνες οι «σχέσεις» οι παιδικές, σχολικές, εφηβικές, είχαν περισσότερη πλάκα. Πολλές φορές είχαν και πόνο, αλλά πότε δεν έχει πόνο ο έρωτας; Είχαν λιγότερο άγχος, ήταν λιγότερο πολύπλοκες, βεβαίως ήταν τελείως στη σφαίρα της φαντασίας μου, μόνη μου τους ερωτευόμουν τους καημένους (εκτός από κανα δυο - συν τον καθηγητή, π’ ανάθεμά τον!), αλλά χρωμάτιζαν τις μέρες μας και ήταν πρώτο (και ίσως μόνο) θέμα στην ημερήσια διάταξη στις κοριτσίστικες συζητήσεις. Περνούσε ωραία ο καιρός με εκείνους τους έρωτες.

Τελικά όταν τελειώνεις το σχολείο και δεν υπάρχουν πια τα κάγκελα του προαυλίου να σε προστατεύουν, όλα γίνονται δυσκολότερα. Ακόμα και οι έρωτες…

39 comments:

  1. Μια ζωή ερωτευμένη! Είδαι τυχερή πάντως! Και θα συμφωνήσω μαζί σου, στο ότι, όταν φύγουμε απο την "ασφάλεια" του σχολείου, όλα γίνονται πιο δύσκολα! Έτσι είναι η ζωή... :) Καλημέρα!!!!!!!

    ReplyDelete
  2. Απαπα! Η μάνα σου τα είδα όλα αυτά που γράφεις? ΠΟΤΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΣ? Εγώ δυστυχώς ήμουν άτυχος στα παιδικά μου χρόνια, καθώς κάποια προβλήματα με ανάγκασαν να δουλεύψ από τις αρχές του Γυμνασίου. Ελπίζω μόνο να μη σε είχαν για την "εύκολη" του σχολείου (αν και το "ευ-κωλη" δεν είναι καθόλου άσχημος χαρακτηρισμός). Πάντως, εύγε για τη μνήμη και την αντιμετώπιση. Και για το κουράγιο, αφού βλέπω ότι δε συμβιβάστηκες, για να ολοκληρώσεις μια οποιαδήποτε σχέση. Καλό ΠΣΚ σε όλους βρε :-D

    PS: Pavle, εγώ δε θα έγραφα μετά? Αργκ!

    ReplyDelete
  3. πολύ ρομαντική θεώρηση της σχολικής ηλικίας.
    Μου άρεσε ιδίως η τελευταία φράση "όταν τελειώνεις το σχολείο και δεν υπάρχουν πια τα κάγκελα του προαυλίου να σε προστατεύουν, όλα γίνονται δυσκολότερα. Ακόμα και οι έρωτες…" Κρύβει μέσα της τόση αλήθεια!!!
    Καλημέρα.

    ReplyDelete
  4. Τι μας θύμησες!!! Πολύ ωραίος ο επίλογός σου. Μπράβο.

    ReplyDelete
  5. Εσύ παιδί μου δεν έχεις καρδιά, έχεις αγκινάρα..:-) Εύχομαι λοιπόν να είσαι πάντα ερωτευμένη...

    ReplyDelete
  6. Slut is a 4-letter word for yes.

    ReplyDelete
  7. hfaistiwnas καλησπέρα! Όντως αισθάνομαι τυχερή. Με τις όποιες δυσκολίες, είναι ωραίο να είσαι ερωτευμένος :)

    ReplyDelete
  8. mad βεβαίως και δεν τα είδε! Ούτε και τα ήξερε τότε... Εδώ δεν το ήξεραν τα αντικείμενα του πόθου, λέμε!! Μόνη μου ερωτευόμουν (οπότε ούτε εύκολη, ούτε ευ-κωλη ήμουν :Ρ)...

    ReplyDelete
  9. jimmy rose καλησπέρα! Όντως νομίζω ότι περνούσαμε καλά στο σχολείο. Όση πίεση κι αν κρύβουν μέσα τους το διάβασμα και οι βαθμοί, δεν συγκρίνεται με τίποτα με την πίεση που νιώθουμε πλέον ως ενήλικες :((

    ReplyDelete
  10. turigr καλησπέρα κι ευχαριστώ πολύ :)

    ReplyDelete
  11. fevis γλυκιά κι αγαπημένη, έτσι είναι, είμαι πάντα :))

    ReplyDelete
  12. x-oyranoy για το όχι ποια είναι η αντίστοιχη;

    ReplyDelete
  13. Α, και μια παρατήρηση που έπρεπε να έχω κάνει από την αρχή!!!! Μακάρι να έμοιαζε ο Γιάννης με τον John Garrett, τη φωτογραφία του οποίου έβαλε ο Παύλος!! Μια χαρά παιδί φαίνεται...

    Δεν θυμάμαι αλήθεια πώς τον λένε τον ηθοποιό (ήταν νεαρός την εποχή εκείνη πάντως), αλλά με τα σημερινά δεδομένα τον θεωρώ ποοολύ χάλια, εξ ου και το μπλιαχ! Νόμιζε κι ο Παύλος ότι τον βρήκε....

    ReplyDelete
  14. βρε, βρε, τι μαθαίνει κανείς εδώ μέσα, τόσο μόνιμα ερωτευμένη δεν έχω ξαναδεί πάντως, ελπίζω να μην ήταν μόνο παιδική "ασθένεια"

    ReplyDelete
  15. Πολύ μου άρεσε αυτό το ποστ! Νομίζω ότι το μόνο πράγμα για το οποίο μετανιώνω που είμαι γκέι είναι τα εφηβικά φλερτ και οι σχολικοί έρωτες που δεν μπόρεσα να ζήσω. Όχι πως έφταιγα εγώ γι'αυτό αφού στην εφηβεία μου δεν ήξερα καν τη λέξη "γκέι"

    ReplyDelete
  16. blueprints όχι, όχι, συνεχίζει μέχρι σήμερα η "ασθένεια"... ευτυχώς με ανταπόκριση πια!

    ReplyDelete
  17. gay super hero ευχαριστώ πολύ! Έχεις δίκιο, είναι από τις πιο ωραίες αναμνήσεις :))

    ReplyDelete
  18. Ξέρετε τι καταφέρατε, τελικά, Κυρία μου; Να, τώρα σας έχω πάρει λίγο από φόβο...
    Πώς θα συναντηθούμε όποτε μπορεί να συναντηθούμε... Με την ευκολία, που έχετε, κινδυνεύω να με ερωτευθείτε παράφορα... ούτε το χάσμα της ηλικίας δεν είναι ικανό να σας κρατήσει μακριά μου...
    Μ' έχετε βάλει σε μεγάλες σκέψεις, σας λέω...
    :-)))

    ReplyDelete
  19. Χαχαχαχαχαχαχαχα.... πόσο δίκιο έχετε!!!! Τι να πω, ότι δεν κινδυνεύετε;;; Πώς να το στηρίξω αυτό;... Εν τω μεταξύ και σιγά το χάσμα! Χαντάκι είναι, με μία δρασκελιά το περνώ :)))))

    {Γελάω ακόμα πολύ}

    ReplyDelete
  20. Τι ωραίο κείμενο! Και πόσο μου θύμισες τον εαυτό μου! Κι εμένα στο σχολείο μια ζωή τα αντικείμενα του πόθου μου δεν γνώριζαν τον έρωτά μου γι΄ αυτά. Μόνη μου τα ερωτευόμουν, μόνη μου τα ξε-ερωτευόμουν. Ευτυχώς αργότερα το έκοψα αυτό το "κουσούρι".
    Σου εύχομαι όλη η ζωή σου από εδώ και πέρα να περιλαμβάνει μόνο έρωτες με ανταπόκριση.

    ΥΓ. Αχ βρε Παύλο, πώς τα καταφέρνεις και οι επιλογές σου κάθε εβδομάδα είναι εξαιρετικές!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
  21. Απορώ πως καταφέρνεις και τους θυμάσαι τόσοι που είναι? μη μου πεις είχες μπλοκάκι...

    ReplyDelete
  22. μα το λέει και το ψευδώνυμό σου, δενδρογαλή. βέβαια δεν λέει ότι ερωτευόσουνα και το κάθε κλαδί που πάταγες, αλλά οκ. :)
    και είναι ωραίο να ερωτεύεσαι. μέχρι να βρεις το κλαδί εκείνο να κουρνιάσεις.
    καλό σου κου!

    ReplyDelete
  23. Ότι γίνονται όλα πιο δύσκολα, είναι μη σου πω και understatement. Γίνονται όλα φρικτά και μισητά...

    ReplyDelete
  24. gatti ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για την ευχή!

    Ωραία δεν ήταν που δεν δίναμε λογαριασμό σε κανέναν και ερωτευόμαστε και ξε-ερωτευόμαστε όποτε θέλαμε;;

    Καλό βράδυ και καλή Κυριακή :)

    ReplyDelete
  25. melissoula μου έχω μνήμη, έχω μνήμη... Θυμάμαι απίστευτα πράγματα, γενικώς! :))

    ReplyDelete
  26. b|a|s|n\i/a, το πρόβλημα είναι μην πατήσεις σε κλαδί και σπάσει... Και η προσγείωση από τόσο ψηλά, πονάει πολύ!
    Καλή Κυριακή :))

    ReplyDelete
  27. antigonos γίνονται ΠΟΛΛΑ πράγματα φρικτά και μισητά, συμφωνώ :((

    ReplyDelete
  28. Τα μετα απο το σχολειο ποτε θα μας τα γραψεις; Παυλο πες της να γραψει και δευτερο τομο! :)

    ReplyDelete
  29. Καλημέρα, και με IE7 μια χαρά τοο βλέπω το template.
    Όσο για το κείμενο της δενδρογαλής, απολαυστικότατο !!!
    Πάντα έτσι

    ΥΓ Δεν πιστεύω Μεγ Παρασκευή να διαβάσουμε κανένα νταούνιασμα...

    ReplyDelete
  30. δεσποινάκι είναι λίγα βρε... φυλλάδιο θα βγει!!...

    ReplyDelete
  31. so_far ευχαριστώ πολύ! Όπως βλέπεις ο οικοδεσπότης έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και απαντάω εγώ ακόμα και στα σχόλια που απευθύνονται σ' εκείνον!!
    Τη Μεγάλη Παρασκευή δεν έχει καλεσμένο... Έτσι είπε ο editor-in-chief!

    ReplyDelete
  32. πολύ απλό το κείμενό σου, τρυφερό και νοσταλγικό. σαν έκθεση του γυμνασίου. οι ανεκπλήρωτοι έρωτες σου της εποχής που είναι και δικοί μας.

    ReplyDelete
  33. tovene592 ευχαριστώ πολύ... Έχεις δίκιο είναι κάπως σαν "πώς πέρασα το σαββατοκύριακο", ε;..

    ReplyDelete
  34. Παυλο,
    ευχαριστω για τις ευχες και που με εβαλες στο blogroll αλλα αγχωθηκα λιγο. Εκανα κατι καλο για να το αξιζω και δεν το καταλαβα? Νομιζα οτι ολοι ειχαμε συμφωνησει για το ποιον μου

    ReplyDelete
  35. @ blue picadilly η επιλογή των μουσικών σου ακουσμάτων, νομίζω ότι είναι ένας πολυ καλός λόγος. Δεν συμφωνείς? Όσο για το ποιόν σου, ε, δεν είμαι και ο αναμάρτητος για να σε κρίνω.

    ReplyDelete
  36. Σόρι που θα το πω ετσι ωμά αλλά οι σχολικοί έρωτες είναι μπούρδες!Πιστεύω ότι τους συνομιλήκους μας και δει τους σημαθητές μας πρέπει να τους αγνοούμε τελείως και να μην έχουμε πολλά πάρε δώσε μαζί τους! Και δεν έχω καταλήξει καθόλου τυχαία σ’ αυό το συμπέρασμα! Ιδού ο τρόπος με τον οποίο κατέληξα…



    Στην 1η λυκείου, νόμιζα ότι γούσταρα έναν συμμαθητή μου, ο οποίος με γούσταρε από τη 2α γυμνασίου(!) αλλά λόγω ανασφάλειας δεν το παραδεχόταν! Έκανα το λάθος να του δείξω αυτό που νόμιζα ότι ένιωθα για εκείνον, με αποτέλεσμα αυτός να μου ρίξει υποτιθέμενη χυλόπιτα για να καλύψει την ανασφάλειά του! (ξέρεις το γνωστο: “Μη με πάρουν στο ψιλό οι υπόλοιποι-ρε μπαγάσα τη δάγκωσες τη λαμαρίνα”) Όμως εγώ τότε, ώς ανώριμη, την πήρα ως μη υποτιθέμενη και ξύπνησε ο εγωισμός μου…και άρχισαν τα όργανα…Όλη μέρα βγάζαμε χολή ο ένας στον άλλον και καυγαδίζαμε!…
    Στη 2α λυκείου, εγώ τα είχα φτιάξει με κάποιον άλλον (ακτός σχολείου) προκειμένου να τον “ξεπεράσω” (το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί όπως είπαμε νόμιζα ότι τον γούσταρα!) και του έριξα εγώ υποτιθέμενη χυλόπιτα! Τότε αυτός φούντωσε και έφτιαξε ολόκληρο παραμύθι ότι και καλά έχει σχέση, και μου έριξε αυτός υποτιθέμενη χυλόπιτα όταν εγώ άρχισα πάλι να δείχνω ότι δεν τον “ξεπέρασα”! Λίγους μήνες πριν τελειώσει η χρονιά έγινε ένας καυγάς τρικούβερτος και τότε έγινε το μεγάλο μπαμ! Τι εννοώ?…

    Κατέληξα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στο άνωθεν συμπέρασμα!…
    Φέτος 3η λυκείου του έριξα, πραγματική αυτή τη φορά, χυλόπιτα! Τα έφτιαξα μ’ έναν μεγαλύτερό μου (καμία σχέση μ’ αυτόν!) και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι! Τον Μάρτιο κλείσαμε ένα χρόνο σχέσης!

    Τον συμμαθητή μου τον βλέπω καθημερινά και δεν αισθάνομαι τίποτα! Ούτε έρωτα ούτε κακία! Κι είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό! Άσε που αυτός ο καημένος δεν έφταιγε και τόσο! Άλλοι είχαν κάνει εγκλήματα! Εκείνου, το μόνο του έγκλήμα ήταν ότι ήταν αγαθιάρης τύπου Αχιλλέα-”Εγκλήματα” και έτσι έπεσε θύμα πλεκτάνης αυτών των “άλλων”!
    Τέλος πάντων άλλη ιστορία αυτή με πολλά μυστικά, λάθη και…εγκλήματα!

    ReplyDelete
  37. ΕΓΩ ΑΠ ΑΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΩ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΛΗΘΗΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΩΤΗ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΛΙΓΑ ΚΙΛΑΚΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΑΣΩ.ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΠΑΝΤΩΣ ΟΤΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΔΕΙΝΕΙ ΣΗΜΕΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΩΣ FOR ME.

    ReplyDelete
  38. The final resultѕ shown by this cream аre аlso
    fantastіc, with сhange in thigh ѕіze and other loсаtionѕ being сlaimеd by іts users.



    Alsο visit my ωebsіte ... www.Prnewswire.com
    my web page: anigogo.com

    ReplyDelete
  39. The аll rounԁ outward appearancеs of thеse v2 cіgs vaгies brоadly from enterprіѕe to еnteгprіse, and іs without a dοubt
    one partiсulaг of the most effeсtive featurеs of the item.


    Alѕo visіt mу blog pοst - doctorswebexpert.com

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?