ΕΡΩΤΑΣ

Επέστρεψα!
Και επέστρεψα για τα καλά. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο χωριό, βλέποντας την οικογένεια αλλά και φίλους, με πολύ ξενύχτι, πιοτί και φαγητό επέστρεψα στο κλεινόν άστυ.
Όχι δεν θα σας πω για άλλη μια φορά τι έφαγα. Βλέπετε με διαβάζουν και έγκυες γυναίκες και δεν κάνει.

Με γεμάτες μπαταρίες και την βαλίτσα της ζωής έτοιμη για νέες περιπέτειες. Την Δευτέρα τελειώνει και με υπογραφές η διαμάχη με τα πρώην αφεντικά. Τα λάθη πληρώνονται και η αχαριστία τιμωρείται. Άλλωστε εγώ πάντα πληρώνω, και κάποιες φορές πολύ ακριβά, τα λάθη μου. Και εδώ λεπτομέρειες δεν θα σας πω. Ίσως κάποια άλλη φορά στο μέλλον.

(Θυμάσαι αλήθεια που τραβήξαμε αυτή την φωτογραφία;)

Τέλος στην απραξία. Καιρός να πάμε για άλλα. Προς το παρόν ακούω και μαζεύω προτάσεις. Θα δω πια είναι η πιο συμφέρουσα και αυτή θα πράξω.

Αν και νομίζω ότι την βρήκα. Κριτήριο αυτή την φορά δεν είναι το κέρδος. Αν έρθει καλοδεχούμενο. Κριτήριο είναι η χαρά. Θα κάνω κάτι που επιτέλους με γεμίζει, κάτι που είχα από μικρός στο μυαλό μου, αλλά τώρα έφτασε ο χρόνος να το πραγματοποιήσω. Είμαι σίγουρος ότι θα πάει καλά. Προς το παρόν δεν το ανακοινώνω γιατί είμαι και ψιλοπροληπτικός και φοβάμαι το κακό το μάτι. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι είμαι ερωτευμένος με την ιδέα.

Τον καιρό που έλειπα, διάβασα αρκετά. Και διάβασα βιβλία που είχα ξαναδιαβάσει. Τα ξανάπιασα στα χέρια μου, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Με άλλες εμπειρίες και με άλλο μάτι. Και ήταν σαν να τα διάβαζα για πρώτη φορά. Φαντάζομαι ότι όλοι ξέρετε την αδυναμία που έχω στον Κώστα Ταχτσή. Ίσως φταίει που είχα την τιμή να τον γνωρίσω και από κοντά. Αλλά και αυτό θα σας το πω κάποια άλλη στιγμή. Είχα βλέπετε την χαρά από μικρός να γνωρίσω κάποιους πολύ σημαντικούς Έλληνες, που με σημάδεψαν στην μετέπειτα ζωή μου.
Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του «Η γιαγιά μου η Αθήνα και άλλα κείμενα»
Μια φορά, αργά την νύχτα, συνάντησα ένα νέο. Ήταν όμορφος, έξυπνος και πράος. Έλληνας, και το κορμί του ένα σωστό ηλεκτροφόρο καλώδιο. Αφήσαμε τον φίλο του να περιμένει στη γωνία ενός δρόμου, και πήγαμε με τ’ αυτοκίνητό του σε μια σκοτεινή αλάνα.
Δεν ξέρω πόση ώρα ή πόσες ώρες μείναμε εκεί, κι αν τον ρωτούσανε δεν θα ΄ξερε ουτ’ εκείνος. Όταν επιτέλους ανάψαμε τσιγάρο, με ρώτησε πως με λένε. Του είπα ένα όνομα που ήταν, και το ΄ξερε κι εκείνος ότι ήταν, ψεύτικο.
- Και σένα;
- Εγώ έχω ένα πολύ περίεργο όνομα.
- Δηλαδή πως σε λένε - Νεκτάριο;
Γέλασε.
- Δεν θα το βρεις. Να σε βοηθήσω. Έχει σχέση μ’ αυτό που κάναμε πριν λίγο.
- Π - ποιο απ’ όλα;
- Όλα.
- Τι κάναμε - έρωτα κάναμε.
- Ε, Έρωτα με λένε.
- Με δουλεύεις.
- Γιατί να σε δουλέψω. Μ’ έχουν βαφτίσει Ερωτόκριτο, αλλ’ όλοι με φωνάζουν Έρωτα. Όταν γυρίσαμε στο σημείο που είχαμε αφήσει το φίλο του, βέβαιοι σχεδόν πως θα είχε βαρεθεί και θα είχε φύγει, τον βρήκαμε γερμένο στο σκαλοπάτι κάποιας πόρτας. Μας υποδέχτηκε κατσούφικα και νυσταγμένα, μα χωρίς θυμό.
- Άντε ρε Έρωτα! Τι διάολο κάνατε τόσες ώρες και μ’ έχεις εδωνάς να περιμένω;

Όταν το γράψιμο ενός μυθιστορήματος είναι τώρα σ’ ολόκληρο τον κόσμο μια τόση δύσκολη υπόθεση, όταν η κοινωνία σου, αντί να σε βοηθάει, ανακόπτει με μύριους τρόπους την ορμή σου, όταν έχεις ένα σωρό προσωπικά προβλήματα, κι υπάρχει πάντα κάποιος που τυχαίνει πότε - πότε να τον λένε Έρωτα, πρόθυμος να σε παρηγορήσει ε, τότε, - πώς να στρωθείς να γράψεις;

Υ.Γ. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους σταθήκατε δίπλα μου όλον αυτό τον καιρό και κυρίως σε Σένα που τα τελευταία χρόνια είσαι το στήριγμά μου σε όλες τις δυσκολίες, τις αναποδιές αλλά και μεγάλος χορηγός στα όνειρά μου. Ευχαριστώ.

KAPOY THA BRETHOYM...

Hosted by eSnips