ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΑΚΗ

Αυτό ήταν.
Χάθηκε. Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Πέρναγε ο καιρός. Τίποτα. Ούτε καν ένα μήνυμα. Τίποτα.
Τα γνώριζα τα σημάδια και τις συμπεριφορές. Πόσο καλά Θεέ μου τα γνώριζα. Μου έδινε χρόνο, του έδινε χρόνο. Να σκεφτεί, να αποφασίσει, να δει αν είχε κάνει λάθος. Τον τρόμαζε το λάθος.
Εγώ τις ευαισθησίες μου, τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τις κρύβω κάτω από ένα πέπλο δυναμισμού και αυτοπεποίθησης. Αυτός? Ποιος ξέρει. Ίσως με τον ίδιο τρόπο.
Το είπαμε, είμαστε ιδανικοί στο να ανακαλύπτουμε, ανθρώπους με τις ίδιες αναπηρίες με εμάς.
Από μένα θα είχε όσο χρόνο χρειαζόταν. Αλλά και όσο χρειαζόμουν και εγώ για να δω που πήγαινε. Για να πάρω αποφάσεις.
Άλλωστε πλησίαζε Πάσχα. Χρειαζόμουν ξεκούραση. Και ο Α, το ίδιο.
Αποφασίσαμε να πάμε Αίγυπτο εκείνο το Πάσχα. Κλείσαμε με ένα γραφείο και μια ωραία πρωία πίναμε το τσάι μας μέσα σε μία φελούκα στον Νείλο.
Ήταν από τα ωραιότερα ταξίδια της ζωής μου. Ήταν σαν τάμα να κάνω βόλτα στον Νείλο, να κάνω παζάρια στον Χαν αλ Χαλίλι και να πίνω ναργιλέ στο καφενείο που σύχναζε ο Μαχφούζ, αυτός ο μεγάλος συγγραφέας.
Να βλέπω τις Πυραμίδες και την Σφίγγα.
Ο Α, δίπλα μου. Πάντα δίπλα μου, και στα όμορφα και στα άσχημα . Περίεργο τραίνο. Χαμηλών τόνων, υψηλών προδιαγραφών μοντέλο. Ίσως ο μόνος άνθρωπος που δεν χρειάστηκε ποτέ να μιλήσω. Καταλάβαινε μόνο και μόνο κοιτάζοντάς με στα μάτια.
Το καλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ η ζωή.
Από το Κάιρο, στο Λούξορ. Αλεξάνδρεια δεν πήγαμε. Πιστεύω ότι της άξιζε κάτι παραπάνω από ένα δίωρο που της είχαν αφιερώσει στο πρόγραμμα. Προτίμησα να μην πάω, αλλά να ξαναπάω στο μουσείο στο Κάιρο. Και να ξαναέρθω Αίγυπτο, αποκλειστικά για την Αλεξάνδρεια. Να την χαρώ, να την μυρίσω, να ξυπνήσω θύμησες. Να ξαναδιαβάσω τον Καβάφη εδώ. Στην πόλη του.
Βόλτα στην κοιλάδα των νεκρών βασιλέων. Οι εκδρομόγριες από το γκρουπ να τρέχουν με 45 υπό σκιά να δουν. Να προλάβουν. Ο ξεναγός να μας μετράει συνεχώς. Ίσως να φοβόταν μην του πεθάνει κανένας.
Ήχος και φως στο Λούξορ. Και ο Α, να μου πιάνει το χέρι και να μου ψιθυρίζει στ’ αυτί : Σ’ αρέσει μικρέ μου Φαραώ?
Γιατί το είπε τώρα αυτό? Πως το σκέφτηκε? Γιατί δεν μας αφήνει η ζωή να χαρούμε? Που να είναι τώρα ο Σάκης? Είναι καλά?
Τον είχα αφήσει πίσω. Κάπου σε μια χαραμάδα του μυαλού μου. Άλλωστε και ποιος ήταν τελικά? 3-4 φορές βρεθήκαμε και άλλες τόσες μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Τι περίεργα που μας φέρετε καμιά φορά η ζωή.
Επιστροφή στο ποταμόπλοιο. Αραχτοί στο κατάστρωμα να πίνουμε παγωμένη λεμονάδα και να βλέπουμε το φεγγάρι να πλατσουρίζει στον Νείλο. Τι πιο ωραίο. Λένε ότι το φεγγάρι στην Αίγυπτο είναι πιο μεγάλο. Ίσως και να έχουν δίκιο.
Από κει στο Ασσουάν, στα παζάρια τα νουβιάνικα, στο ξενοδοχείο Old Cataract. Εκεί που γυρίστηκε το Έγκλημα στον Νείλο. Άλλες εποχές, άλλες μυρουδιές. Αλλιώς εγώ και ο Α. Λες και μόλις είχαμε γίνει ταίρι. Τίποτα δεν μας άγγιζε. Άτρωτοι. Τα απογεύματα να πίνουμε το τσάι στην βεράντα και να χάνεται το μάτι μας, μαζί με τις φελούκες στον Νείλο. Μετά στο δωμάτιο κουλουριασμένοι και σφιχταγκαλιασμένοι σαν φίδια. Βόλτες, εξοχές, μυρουδιές, μυστήριο. Αίγυπτος.
Αποφάσισα να ανοίξω το κινητό. Το είχα κλειστό από την μέρα που φύγαμε.
Έχετε ένα νέο μήνυμα.
“Καλό Πάσχα από Νέα Υόρκη. Μου λείπεις … μωράκι”
(Άντε και γαμήσου…)
Εκεί τέλειωσαν και οι διακοπές μου.