ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ...

Είναι φορές που η ζωή παίζει κάτι παιχνίδια, αμάν Παναγιά μου, μέρα που είναι σήμερα.

Αλλά να μην σας μπερδεύω. Το μεσημέρι είμαι στο μετρό και επιστρέφω σπίτι. Στη στάση Χαλανδρίου, μπαίνει ένα ζευγάρι μέσα, συνολικής ηλικίας πάνω από ενάμιση αιώνα. Αυτός φανερά καταβεβλημένος, αυτή πιο κοτσανάτη. Μην φανταστείτε τίποτα φοβερό.

Κάθονται στο απέναντί μου κάθισμα. Δεν μιλάνε, απλά ρίχνουν κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλο. Έχουν τα κορμιά τους μια οικειότητα, από αυτές που δίνει ο χρόνος. Όλη τους η στιχομυθία γίνεται με τα μάτια. Με τα μάτια απαντάει ο ένας στον άλλο, αλλά και με τα μάτια σχολιάζουν ότι βλέπουν μέσα στο βαγόνι.

Η μόνη κίνηση που κάνουν είναι αυτή να ακουμπήσει το χέρι της πάνω στο γόνατό του και αυτός να χαϊδεύει με τα ακροδάχτυλά του το χέρι της. Τα μάτια του ήταν υγρά, από ευχαρίστηση κι ευγνωμοσύνη.

Ζήλεψα. Ζήλεψα πολύ. Που έχουν καταφέρει να είναι μαζί πάνω από μισό αιώνα. Που έχουν δικούς τους κώδικες. Που κατάφεραν να κλείσουν την μιζέρια του κόσμου έξω από τον μικρόκοσμό τους. Που έμοιαζε εκείνη την στιγμή το μόνο πράγμα που να τους απασχολεί ήταν το άγγιγμα και η ματιά.

Φταίει που είμαι ευσυγκίνητος αυτό το διάστημα. Μπορεί να φταίνε οι απανωτές ναρκώσεις του οδοντίατρου. Μάλλον φταίει που το Σάββατο στις 26 κλείνουμε 17 χρόνια και πάμε στα 18. Γιαυτό ζήλεψα. Γιατί θέλω και εμείς να είμαστε έτσι μετά από τόσα χρόνια. Γιατί θέλω να είμαστε μαζί μετά από τόσα χρόνια. Να μιλάμε με τα μάτια.

Και εκεί που με βλέπεις να γράφω αυτό το ποστ, χωρίς να ξέρεις τι γράφω, καθισμένος στην πολυθρόνα απέναντί μου, ανάβεις τσιγάρο, τραβάς μια βαθιά τζούρα και μου το έρχεσαι και μου το δίνεις.

- Τι είναι αυτό;
- Έτσι που σε έβλεπα να γράφεις φαντάστηκα ότι ήθελες τσιγάρο.

Ίσως ήδη το έχουμε και ένα πουλάκι μου λέει και ότι θα το κρατήσουμε. Έχεις αυτόν τον τρόπο να με ρίχνεις στο πάτωμα...

Άντε πολύ ζουμί έπεσε.

υγ1  Λοιπόν θα σας ανακοινώσω και επίσημα από εδώ, ότι ο Λουστράκος, την Πέμπτη στις 24/11θα έχει παρεούλα την αγαπημένη WinterSea, με τις μουσικές της και θα σας περιμένουμε στην παρέα μας.

υγ2 Αλλά και την Παρασκευή περιμένουμε την ψυχολόγο Έφη Μαμαλούκα, λίγο αργά στις 10 το βράδυ και θα μιλήσουμε για τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχολογία μας και αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, λέω τώρα εγώ. Αν έχετε ερωτήσεις στείλτε τις!!!