16 ΧΡΟΝΙΑ ... 16 ΧΡΟΝΙΑ?

16 χρόνια, 16 χρόνια…

Τι λες, ρε μεγάλε; Πέρασαν κιόλας 16 χρόνια; Σαν ψέματα μου φαίνεται ή μάλλον σαν ένα μεγάλο ταξίδι που ακόμα καλά κρατάει. Με τις φουρτούνες, τις μπουνάτσες, τα σκαμπανεβάσματα.

10 χρόνια, 10 χρόνια…

Πλάκα μου κάνεις; 10 χρόνια κάτω από την ίδια στέγη. Παρέα και με το παιδί. Θυμάσαι; Τα παράτησες όλα όταν σου είπα ένα Σάββατο, δεν έρχεσαι να δουλέψουμε παρέα στο χωριό και να μείνουμε και μαζί; Δεν απάντησες τότε, αλλά την Δευτέρα με πήρες στο τηλέφωνο και μου είπες, ξέρεις πριν από πέντε λεπτά παραιτήθηκα, το βράδυ είμαι στο χωριό.

Θυμάσαι το άγχος της μάνας μου; Τι θα πούνε βρε παιδί μου στο χωριό, να έχουμε τόσο μεγάλο σπίτι και εσύ να μένεις στο ενοίκιο και μάλιστα με άντρα παρέα; Θα λένε ότι έχουμε τσακωθεί. Θυμάσαι τι της απάντησα; Ε, να έρχεσαι με τον μπαμπά κάθε Κυριακή και να τρώμε όλοι μαζί παρέα στην βεράντα, να μας βλέπουν και να μην έχουν τι να πουν.

Θυμάσαι την ατάκα της μάνας σου, όταν πρωτοπήγαμε στο χωριό σου ένα Σαββατοκύριακο; Αφού μας έστρωσε στο διπλό κρεβάτι, μας τάισε, μας πότισε και όλα τα σχετικά, την ώρα που φεύγαμε είπε την ατάκα που ακόμα με κάνει να τρέχω, σε συμπαθώ γιατί αγαπάς τον γιό μου, όχι σαν την άλλη την άχρηστη του άλλου μου γιου!!!

Είναι τόσα αυτά που θέλω να γράψω, να πω, να φωνάξω. Αλήθεια θα έχει μονόπετρο φέτος; 16 χρόνια το περιμένω, πότε επιτέλους θα με αποκαταστήσεις; Θυμάσαι που όταν ξεκίνησε το θέμα γάμου και μας ρώταγαν; Τους κοιτάγαμε και γελάγαμε. Λες και θα άλλαζε κάτι.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να γράψω πάλι για το πώς συνέβη το μοιραίο. Άλλωστε ακόμα και μετά από τόσο καιρό που το έγραψα, όλοι μου λένε ακόμα για την ατάκα, αυτό το τεκνό εγώ θα το πάρω.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να γράψω την καθημερινότητά μας. Άλλωστε δεν αφορά κανέναν ποιος από τους δυο μας έχει κάνει τους μεγαλύτερους συμβιβασμούς για να περπατήσει αυτή η σχέση. Για να μην πω ότι δεν με συμφέρει κιόλας.

Σε βλέπω, πάλι πήρες αυτό το πονηρό γελάκι, αυτό που τόσο μου αρέσει και τόσο πολύ θυμίζει τον Αλέκο, όταν κάνει διαολιές. Περάσαμε δύσκολα, κόσμος μπήκε και βγήκε από την ζωή μας, φίλους αγαπημένους χάσαμε, δουλειές τινάξαμε στον αέρα, αλλά εμείς εκεί. Σε πείσμα των κακών. Θυμάσαι, άραγε, τον και καλά φίλο αστρολόγο, που από το πρώτο εξάμηνο μας έλεγε, εσείς χρόνο δεν βγάλετε παρέα. Να τον χαίρονται στην εφημερίδα που γράφει.

Δεν ξέρω, είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω, αλλά από την άλλη φοβάμαι να τα μοιραστώ. Ίσως γιατί βρίσκω πολύ φτωχές τις λέξεις ή να πω καλύτερα το λεξιλόγιό μου, για να περιγράψω κάτι τόσο μεγάλο. Ίσως πάλι, γιατί εμείς μιλάμε με τα μάτια, με ένα άγγιγμα, με ένα πεταχτό φιλί.

Γελάω όταν με ρωτάνε, είσαι μόνος; Αλλά πιο πολύ γελάω όταν λέω ότι έχω μία σχέση εδώ και 16 χρόνια, που κρατάει γερά. Γελάω με την έκφραση θαυμασμού ανάμικτης με απορία, που βλέπω στα πρόσωπά τους. Μάλλον είμαστε είδος προς εξαφάνιση.
Δεν μπορούν να φανταστούν, πως είναι να γυρνάς από την δουλειά και να υπάρχει φαγητό στο σπίτι. Να υπάρχει ένας άνθρωπος που με μια ματιά να ξέρει τι έχεις όρεξη να φας. Που με μια ματιά να ξέρει πια κουβέντα θα σε ανακουφίσει.

Το ξέρω δεν μιλάμε και πολύ μεταξύ μας. Ίσως γιατί και οι δυο μας είμαστε από εκείνη την πάστα των ανθρώπων, που δεν θέλουμε να φορτώνουμε τα προβλήματά μας σε άλλους. Δεν είναι τυχαίο που και οι δυο μας λατρέψαμε το δεν μιλάμε με τον Τερζή.
Πολλοί ρωτάνε πως είναι το σεξ μετά από τόσα χρόνια. Τι να απαντήσεις; Ότι σεξ είναι ακόμα και μια αγκαλιά τα κρύα βράδια του χειμώνα; Σεξ είναι να βάζεις κομπρέσες στο μουσκεμένο μέτωπο από τον ιδρώτα; Σεξ είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου να είναι εκεί, στα δύσκολα, στα εύκολα, στα πάντα;

Αγαπημένο σου καλαμπούρι είναι όταν σου είχε ανοίξει το κεφάλι και έτρεχε αίματα και εγώ έψαχνα κόκκινη πετσέτα για να μην αφήσω λεκέ. Σκέφτηκες πολύ ότι αυτός είναι δικός σου τρόπος σκέψης που έγινε δικός μου;

Με φοβίζει καμιά φορά το πόσο σου μοιάζω, αλλά ακόμα περισσότερο το πόσο μου μοιάζεις εσύ πλέον. Καμιά φορά νομίζω ότι έχω σχέση με εμένα. Τρομακτικό, δεν νομίζεις;
Λίγο μελό μου έχει βγει φέτος, ίσως γερνάω. Αλλά προτιμώ το μελό να μου βγει εδώ και το γέλιο να βγει σε σένα, ζωντανό, καθαρό, φωτεινό. Θέλω να είμαστε ανέμελοι, κι ας μην μας αφήνουν. Να αρχίσουμε ξανά τις μικρές αποδράσεις, ακόμα και μέσα στο σπίτι. Να αλλάξουμε και λίγο τα χρώματα στο σαλόνι. Τα θέλω ακόμα πιο φωτεινά, πιο εκτυφλωτικά. Θέλω να πετάξω όλα τα παλιά έπιπλα, να καθόμαστε πάλι στις μαξιλάρες, που έχει κάνει κατάληψη το παιδί, να μουδιάζει το πόδι μου και να με τραβάς γελώντας να σηκωθώ.

Θέλω, θέλω, θέλω αλλά πιο πολύ απ’ όλα θέλω και τα επόμενα 16, για να μην πω 116 να είμαστε μαζί. Εσύ, εγώ και η κουμπάρα, ξεδοντιασμένα γερόντια, να θυμόμαστε τα παλιά και η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλά να θυμόμαστε. Βέβαια, φοβάμαι ότι σκόπιμα κάποιοι θα κάνουν τους κουφούς, κάποιοι θα κάνουν τον ανήξερο, κάποιοι θα λένε ότι έχουν πάθει αμνησία. Φαντάζομαι το πώς θα είμαστε και με πιάνουν τα γέλια. Σκέψου αν με λες τώρα παράξενο, τι έχεις να αντιμετωπίσεις.

Αλήθεια πες μου, πως περάσανε 16 χρόνια; Ή μήπως θα έπρεπε να πω, πως με ανέχτηκες 16 χρόνια;

Αλήθεια πες, μου, πως πας από αντοχές; Θα αντέξεις για άλλα τόσα κι ακόμα περισσότερα γιατί, εγώ αντέχω!!!

υγ μια βόλτα από εκεί θα σας δώσει μια άλλη εκδοχή της ιστορίας...