MINDSTRIPPER

Άντε μας μπήκε κι ο Σεπτέμβρης, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Δεν μ' αρέσει να λέω καλό χειμώνα, τουλάχιστον όχι πριν βάλω το παλτό και το κασκόλ μου. Έτσι δεν πρόκειται να το ακούσετε αυτό από εμένα.

Εγκαίνια στην χειμερινή μας περίοδο και στην στήλη ημερολόγια bloggers, κάνει μια από τις πιο παλιές παρουσίες εδώ μέσα. Η φίλη μου, γιατί φίλη μου είναι πλέον, η αγαπημένη η mindstripper. Δική της και η επιλογή του τραγουδιού που ακούγεται. The piano echoes, ο τίτλος, ότι καλύτερο για συντροφιά. Όσο για την επόμενη εβδομάδα, λέω να κλέψω μια σελίδα ημερολογίου από ένα νησί.

Αυτό που έχω γίνει

Καμμιά φορά θυμάμαι τον καιρό που ήμουν 11 χρονών. Έπεφτα και κοιμηθώ στο κρεββάτι μου τις νύχτες και χωρίς να το θέλω, σκεφτόμουν τί θα έκανα αν η γιαγιά μου πέθαινε ποτέ. Κι έβαζα τα κλάμματα και κοιμόμουνα μέσα σ΄αυτά.

Ύστερα θυμάμαι τον πατέρα μου εκείνα τα χρόνια. Γυρνούσε σπίτι από τη δουλειά κάθε μέρα κρατώντας στο χέρι τη Μακεδονία, τη Θεσσαλονίκη και το Ρομάντζο για τη μάνα μου. Παραμιλούσε και ούρλιαζε στον ύπνο του από τότε που τον θυμάμαι. Του άρεσε να διαβάζει, κάποτε είχα ξεκλέψει από την προσωπική του βιβλιοθήκη τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ και είχα διαβάσει σχεδόν το μισό βιβλίο πριν με πάρει χαμπάρι και το εξαφανίζει από προσώπου γης, χωρίς να αναφέρει απολύτως τίποτα. Πολύ συχνά τον έβλεπα να κλαίει στα κρυφά στις ταινίες που είχαν θλιβερό τέλος. Βούρκωνε επίσης και σε συγκινητικές σκηνές, ευτυχισμένες ή μη. Ο πατέρας μου με έμαθε χωρίς να το καταλάβει ότι τα στερεότυπα συμπεριφοράς και η κατανομή των ανθρώπων ανάλογα με αυτά, ισοδυναμούν με μία δυσωδία χειρότερη κι από το βόθρο που είχαμε κάποτε στο χωριό.

Θυμάμαι και τη μάνα μου τότε. Ωραία γυναίκα, πολύ όμορφη, καπάτσα. Και πολύ αγχωτική. Αγαπούσε πολύ τη μουσική. Αγαπούσε τη ζωγραφική, τα σχέδια, τα χρώματα, την αρμονία. Ο κόσμος έλεγε πάντα πόσο δυναμική ήτανε, μα με τα χρόνια εγώ κατάλαβα την υπέρμετρη ανάγκη που είχε να αγαπηθεί παράφορα, γιατί η ίδια αγαπούσε με αυτόν τον τρόπο - κι έτσι έπνιγε όποια λογική τολμούσε να την περιτριγυρίσει. Όχι μόνο τη δική της, αλλά και των άλλων. Η μάνα μου με έμαθε χωρίς να το καταλάβει ότι οι συγκρίσεις σε τούτον τον κόσμο είναι ένας λαβύρινθος που άμα σ' αρπάξει, σού 'χει ρουφήξει το αίμα πολύ πιο γρήγορα κι από βρυκόλακα. Μία φορά στις εκατό μόνο, μη σου πω στις χίλιες, αν είσαι μαχητής καλός κι όχι άμα υπάρχει Θεός, μπορεί και να σε φτύσει έξω και να σωθείς, να γίνεις ερημίτης απ' αυτούς που χαρίζουν στα παιδιά καραμέλες, σοκολάτες και ιστορίες ψεύτικες και μακρυνές από τούτο το σύμπαν.

Θυμάμαι και μένα τότε. Θυμάμαι ότι φίλους δεν είχα πολλούς. Για την ακρίβεια είχα μόνο μία κολλητή, που όμως δεν ήταν κιόλας. Αλλά δεν μου κόστιζε πολύ γιατί εφ' όσον δεν ήξερα τί εστί φιλία, τί είχαμε, τί χάσαμε. Για το άτομό μου ντρεπόμουν, για λόγους που είχαν βάση σε υπόσταση πραγματική και για άλλους που στηρίζονταν στην συνεσταλμένη μου φύση. Δεν ζήλευα, δεν διεκδικούσα, δεν έκθετα με κανέναν τρόπο τον εαυτό μου σε τρίτους, είτε αυτό αφορούσε το να πάω στο περίπτερο να πάρω γαριδάκια, είτε να απαγγείλω ένα ποίημα στη γιορτή του σχολείου. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ο αγώνας που θα έκανα με τον εαυτό μου για να έρθω σε μία ισορροπία με αυτά μου τα χαρακτηριστικά, θα αποτελούσε ένα βήμα στη ζωή μου με τεράστια σημασία: αυτό που σταματάς πλέον να υπονομεύεις εσένα προκειμένου να ενσωματωθείς με το σύμπαν, και απλά λες ότι το σύμπαν μπορεί να πάει να γαμηθεί, μόνο να φροντίσει να το κάνει μακρυά από τη δική σου πόρτα - άλλωστε κι αυτή είναι θέμα χρόνου πότε θα ανατιναχτεί σε χίλια κομμάτια και θα επιτρέψει στα σκυλιά του χρόνου να λεηλατήσουν όλα όσα προστάτευε ποτέ πίσω της.

Θυμάμαι που πέρασε ο καιρός. Πέρασε και τώρα κοιτάζω στον καθρέφτη μου και βλέπω μία γυναίκα που άλλοι λένε ότι είναι έτσι, άλλοι λένε ότι είναι αλλιώς. Έχει κι ένα blog που το άνοιξε για πλάκα, ύστερα το συνέχισε για σκοπούς ψυχοθεραπευτικούς και στο τέλος το προσέθεσε με καμάρι σαν bullet point στο ζωντανό βιογραφικό της. Και είναι αρκετά τα πράγματα που έχει περάσει, που έχει δει κι έχει να δει και να ζήσει ακόμα, και που ένα είναι το σίγουρο, ότι ο χρόνος δε θα της φτάσει. Τόσο τετριμμένη σκέψη... Και τόσο δύσκολη η σύλληψη αυτής μέσα στην απλότητά της.

Αν αυτό που ήμουν τότε γνώριζε σε κάποια κόκκινη τρύπα του χρόνου, αυτό που έχω γίνει τώρα, όπου και θα μου έδινα να διαβάσω το παραπάνω κείμενο, ίσως να κοίταζα τον εαυτό μου με στραβό μάτι. Ίσως να σκεφτόμουν ότι έχω μπροστά μου άλλη μία ηλίθια που υποκρίνεται τουλάχιστον κατά το ήμισι της ύπαρξής της, γιατί αγάπη μου, αυτό που γράφεις σε σχέση μ' αυτό που δείχνεις είναι δύο πράγματα, δύο άνθρωποι ασύνδετοι ο ένας με τον άλλον. Ίσως έτσι να έλεγα, κι αυτο γιατί όση ώρα θα άκουγα, δεν θα σταματούσα να σκέφτομαι και να κρίνω και να συγκρίνω, ίσως και να διέκοπτα χωρίς να ακολουθώ τον βηματισμό και τα συναισθήματα και τα νοήματα που θα μου απλώνονταν εκεί, μπροστά μου.

Κόκκινες τρύπες δεν υπάρχουν, κι εγώ δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσω τον εαυτό μου και να σκεφτώ έστω και για λίγα δευτερόλεπτα τό πόσο αδιάφορος μπορεί να μου είναι. Έχω όμως εμπιστοσύνη σε πολύ μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου να με βγάλει ασπροπρόσωπη και το σκεπτικό μου να βγει αληθινό. Για την ακρίβεια επαληθεύομαι κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, αλλά δε θα το συνεχίσω, γιατί μπορεί και να νομίσεις ότι είμαι μία ξιπασμένη.

Επειδή όμως μπορεί και να είμαι τελικά, θα το συνεχίσω.

Ετούτο το κείμενο είναι για σένα που μπορεί να περνάς δύσκολα από μέσα σου, μπορεί να περνάς δύσκολα και στην απ' έξω. Είναι για μένα, που έχω πει τόσο μεγάλα λόγια στη ζωή μου και που εγώ η ίδια ήμουν η πρώτη να τα καταρρίψω και μαζί τους να καταρριφθώ κι εγώ. Είναι αυτό που θα έγραφα στο ημερολόγιό μου, για να έχω να θυμάμαι τον καιρό που έκανα ένα έτσι, πήρα τη νοητή στροφή, κι από τον δρόμο μπήκα στα απέραντα πράσινα χωράφια και τα λίγο πιο μοναχικά μονοπάτια. Και μαζί μ' αυτούς, είναι για σένα, που περνάς εύκολα και μέσα και απ' έξω σου.

Στερεότυπα.
Σύγκριση.
Πυροβολισμός της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης στα γεννητικά όργανα.

Λένε ότι πίσω από τις μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται τα μεγαλύτερα ψέμματα. Όμως αγάπη μου, εγώ έχω μάθει ότι πίσω από ένα ψέμα κρύβεται πάντα μία αλήθεια, το λιγότερο εκατό φορές μεγαλύτερη και πολύ πιο διακριτή, σίγουρα δισεκατομύρια φορές λιγότερο φανταχτερή απ' αυτό.

Κι αν κάποτε δεν είχα τα κότσια να ανοίγω τα μάτια μου και να αντικρύσω αυτές τις αλήθειες κατάματα, ήρθε η ώρα που μαζεύτηκαν όλες παρέα και μου χτυπήσαν ένα όμορφο πρωί την πόρτα.

"Άνοιξέ μας."
"Ποιός είναι;"
"Είμαστε αυτό που έχεις γίνει."