ΝΑ ΄ΜΑΙ ΚΑΙ ΄ΓΩ...

Καλό είναι να χώνεις κόσμο να σου λέει ιστορίες, να του κλέβεις σελίδες από το ημερολόγιό του, να βγάζει τα εσώψυχά του. Όταν κάνεις το μεγάλο λάθος και λες την επόμενη εβδομάδα, εγώ, τι;

Μπροστά στον υπολογιστή, σε μια οθόνη που έχει αντικαταστήσει το χαρτί, να προσπαθείς να συγκεντρωθείς και να αποφασίσεις τι να γράψεις. Να γράψω σκέψεις, εσώψυχα για φίλους που έφυγαν; Ή μήπως να γράψω για ανθρώπους που γνώρισα, που με σημάδεψαν και εξακολουθούν να μου κάνουν παρέα τα κρύα βράδια του χειμώνα, μόνος με ένα ποτό στο χέρι; Μήπως πάλι να γράψω για κωμικοτραγικές ιστορίες που έχουν συμβεί κατά καιρούς; Ή το πως έχω καταφέρει να είμαι με έναν άνθρωπο σχεδόν δεκαπέντε χρόνια και να δώσω συμβουλές στους νεότερους.

Να μου πεις από την άλλη, εδώ ο κόσμος καίγεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ή πνίγεται από την άλλη. Πάμε σε εκλογές για να έχουμε μια από τα ίδια, ίσως σε άλλη συσκευασία. Τους βρίζουμε αλλά την γαμημένη Κυριακή, όταν θα έρθει η ώρα των αποφάσεων, μια από τα ίδια σκατά θα βγάλουμε.
Μήπως να γράψω για άλλες εποχές που και εγώ σαν ενεργός πολίτης έτρεχα σε συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, ναι χαζέ μικρέ μου αναγνώστη, τότε τις κάναμε στο Σύνταγμα. Να πω για τις αφισοκολλήσεις και για τα μπουγέλα με τις άλλες, αντίπαλες ομάδες, που με το τέλος τα πίναμε παρέα μέχρι το πρωί; Ή να μιλήσω για τα πούλμαν της νίκης!!!

Μήπως να πιάσω κάτι πιο ιντριγκαδόρικο σαν θέμα; Να μιλήσω για απιστίες; Που έχω κάνει, αλλά και έχω δεχτεί; Ή μήπως να πιάσω το θέμα της φιλίας; 'Όσο και να πονάει. Γιατί φιλία δεν είναι μόνο γέλια, χαρές και πανηγύρια. Η φιλία είναι στα δύσκολα, στα ζόρια. Αλλά σε όποια της μορφή, σίγουρα η φιλία δεν έχει προδοσία. Πως αντιμετωπίζει κανείς κάποιον φίλο, που μαχαιρώνει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι; Είναι τόσο εύκολο με ένα delete, να ξεχαστούν όλα;

Ή μήπως να γράψω για τα ρεφενέ πάρτυ στην Μυτιλήνη, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, με βερμούτ, ξηρούς καρπούς και τον Cristophe να ξελαρυγγιάζεται για το Girl from Salina; Τα πρώτα κρυφά φιλιά με την αδερφή του συμμαθητή μας, αλλά και τις κρυφές ματιές στα γαλάζια μάτια του Στρατή, χωρίς να ξέρεις το γιατί...

Κι όμως όλα αυτά πονάνε. Ακόμα και οι πιο όμορφες αναμνήσεις πονάνε. Για όλα αυτά τα ανέμελα που ζούσαμε. Για όλα αυτά τα όνειρα που κάναμε, τα σχέδια, τις ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Για ένα καλύτερο αύριο. Πονάνε οι φίλοι που έφυγαν, το κενό τους δεν γεμίζει εύκολα. Πονάνε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Πονάει πολύ που κοιτάμε αδιάφορα, αναίσθητα χωρίς να μπαίνουμε καν στον κόπο να τα αλλάξουμε. Μα πιο πολύ πονάει το να γελάω όταν μέσα μου κλαίω...

Όσο για την άλλη εβδομάδα, κρατηθείτε !!! Έρχεται η μία και μοναδική TANILA !!!

υγ Η φωτογραφία είναι δική μου και αφιερωμένη στην φίλη mindstripper... και για όσους ρωτάνε είναι ο ''φωταγωγός'' της γαλάζιας πολυκατοικίας των Εξαρχείων.