TANILA...

Μήνυμα 1ο

Μην περιμένεις κείμενο.
Όποτε πατάω το σύνδεσμο για το ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο στο προφίλ σου, μου βγάζει error 404 o πρόξυ.
Εκτός αν το γράψω εδώ, σαν σχόλιο.

Μήνυμα 2ο

ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΠΡΟΞΥ

Κρύες σταγόνες ιδρώτα έχουν αρχίσει και στολίζουν το κούτελο μου. Όχι δεν βγάζω κέρατα, αυτά τα έχω από γεννησιμιού μου. Αφρούς βγάζω από το στόμα. Δεν έχω και plan b, έτοιμο. Και να γράψω πάλι εγώ, μμμμ, χλωμό μου ακούγεται. Μετά από πολλά τηλέφωνα και mail, κατάφερα να συννενοηθώ με την Tanila. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο αγαπημένος μου Mahler, λέει ότι λέει για την εν λόγω κυρία!!!

Με τα πολλά και για να μην σας κουράζω έλαβα το πολυπόθητο mail, με την σελίδα από το ημερολόγιο της γραίας της ωραίας. Δεν σχολιάζω, δεν λέω τίποτα αφήνω τα σχόλια δικά σας. Α, και για να έχω και ήσυχο το κεφάλι μου την άλλη εβδομάδα ο φίλτατος Mahler, θα είναι ο καλεσμένος μου!!!

ΔΕΥΤΕΡΑ

Αγαπητό μου ημερολόγιο, κάθε πρωί, από τα 5 της εβδομάδας, θυμάμαι ένα παλιό παιδικό τραγούδι, της εποχής μου. Το τραγουδούσαν κάτι μπλε πλασματάκια, φανταστικοί χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων, που τα λέγανε στρουμφάκια. «Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω, Τετάρτη πως βαριέμαι, την Πέμπτη δεν κρατιέμαι…». Ε εγώ κάθε μέρα δεν αντέχω. Κουράστηκα να σηκώνομαι εφτά το πρωί για να πάω στη δουλειά τόσα χρόνια. ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΡΩ ΣΥΝΤΑΞΗ; Κοντεύω τα 63! Βάζω μια κούπα καφέ και σκέφτομαι πόσο ζηλεύω τη Μαρία που ροχαλίζει στο δωμάτιό της.

Θα σηκωθεί κατά τις δέκα με το πάσο της να πάει με το καροτσάκι για τη λαϊκή στο σουπερμάρκετ στο παραδιπλανό τετράγωνο, αν την αφήσει η αρθρίτιδα, και να μαγειρέψει. Άλλωστε δεν υπάρχουν πια λαϊκές στο κέντρο της Αθήνας, μόνο στα προάστια. Νοικοκυρά ε; Αυτό που τρέμανε οι γυναίκες της γενιάς μου. Και της προηγούμενης. Ε ναι λοιπόν, κι εγώ θέλω σ’ αυτή την ηλικία αντί να περπατάω αξημέρωτα τα τέσσερα τετράγωνα μέχρι το μετρό για να κατέβω στην δεύτερη στάση στο Σύνταγμα.
Γυρνάω πτώμα κατά τις τρεισήμισι το μεσημέρι στο τριάρι μας. Χλαπακιάζω και ταβλιάζομαι, αλλά που! Που να τους πάρει ο διάολος το μουνί, μας κουβαλιούνται κατά τις πέντε για επίσκεψη οι καραβλαχάρα η ξαδέλφη της η Μερόπη με την κόρη της. Δευτεριάτικα! Τουλάχιστον η άφιξη μου θύμισε ότι είναι ώρα να πάρω το χάπι μου. Υπό κανονικές συνθήκες πολύ τις διασκεδάζω αυτές τις επισκέψεις, αλλά σήμερα με ξυπνήσανε οι κάργιες και νιώθω πιο ξυνή απ’ ότι συνήθως. Έχουν πολύ πλάκα αυτές οι 2 : η μάνα θεούσα και τεθλιμμένη χήρα, να προσπαθεί μια ζωή να μας πλασάρει ότι η κόρη ακολουθεί, τη βλέπουμε και σκουντιόμαστε κρυφογελώντας γιατί η μικρή είναι ένα τσουλάκι που το μασκαρεύει η μάνα του με μακριές φούστες, κοτσίδες και γυαλιά όποτε έρχονται «να δούνε τη θεία». Μόνο που πότε πότε ξεφεύγει και φαίνεται λίγο κόκκινο σουτιέν ή στρινγκ ή λίγη κακοξεβαμμένη μάσκαρα. Σ’ όποιον δε δίνει ο θεός παιδιά, δίνει ο διάολος ανίψια. Όχι ότι μας κόφτει αν είναι τσουλάκι, το μασκάρεμα δεν καταπίνεται. Τούτες εδώ μάλλον νομίζουν ότι συζώ κι όχι ότι συγκατοικώ με τη Μαρία και ξερογλείφονται για καμιά κληρονομιά.

Τις έχω δει πως κοιτάνε το σπίτι και όχι μόνο, και την μεγάλη τηλεόραση, τα λαπιτόπια, τα υπόλοιπα μηχανήματα, λες και είναι ταμειακές μηχανές. Λες και δεν έχω συγγενείς να τ’ αφήσω. Τους τονίζω γι’ άλλη μια φορά, με ηδονή, όταν έρχεται αναπόφευκτα η κουβέντα στο σπίτι, ότι το σπίτι είναι δικό μου, πράγμα που τις κάνει πάντα να πρασινίζουν λίγο. Σήμερα πρασινίζουν πιο πολύ, γιατί με το που ετοιμάζεται η Μαρία να βγάλει τα φοντάν, έρχεται ο μικρός. «Από δω ο Αλέξανδρος, ο δικός μου ανιψιός» λέω και τις βλέπω έτοιμες να λιποθυμίσουν. Ανιψιός και δε τον έχουν δει τόσο καιρό; Πετάγεται μαλακωδώς κι η άλλη να μου κάνει χαλάστρα και τους λέει ότι δεν είναι ανιψιός ακριβώς αλλά ο γιός της κουμπάρας μου και βαφτιστήρι μου. «Ααααα ε τότε συγγένεια δεν υπάρχει» ανακουφίζονται τα 2 γύναια. «Αντιθέτως», τις πυροβολώ ανελέητα «είναι πιο στενή, πνευματικό μου παιδί παρά ανίψι μου». Υποχωρούν ατάκτως διότι «έχουν και δουλειές».

Ο μικρός κάτι έχει σήμερα. Δε λέει τι αλλά υποψιάζομαι. «Πάλι τσακώθηκες με τη μάνα σου ρε;» Κουνάει αρνητικά το κεφάλι και λέει ότι μας πεθύμησε, κακό είναι; «Μη μου λες εμένα πίπες, κάθε τρίτη μέρα εδώ είσαι, πότε πρόλαβες και μας πεθύμησες;» Τρώμε βραδυνό. ‘Άραγε θα πάει αδιάβαστος στο μάθημα που δίνει αύριο; Κοντεύει έξι χρόνια σ’αυτή τη σχολή. «Ρε συ αιώνιος φοιτητής θα μας μείνεις;» «Τελειώνω» «Άκου να σου πω, κι εγώ όλο αυτό έλεγα, άμα δεν είχα γράψει καλά». «Αλήθεια τελειώνω». Να τον έχει ξεμυαλίσει καμιά; Ή κανένας, εδώ που τα λέμε. Άραγε να έχει αρχίσει κι αυτή η μάχη; Δε δείχνει να το ξέρει ούτε κι ίδιος, τόσα χρόνια ψοφάω να του πετάξω καμιά σπόντα, να καταλάβει ότι δε με νοιάζει, εγώ με το μέρος του είμαι, αλλά δε τολμάω. Κι αν κάνω λάθος; Του απλώνω να κοιμηθεί στον μεγάλο καναπέ κι εκείνος με βοηθάει να μαζέψουμε τη ντιβιντιέρα να τη συνδέσουμε με τη μικρή τηλεόραση στο δικό μου υπνοδωμάτιο, να δούμε καμιά ταινία με τη Μαρία μέχρι να νυστάξουμε χωρίς να τον ενοχλήσουμε. Προσπαθούμε δηλαδή γιατί φυσάει και χτυπάνε οι τέντες. Χειμωνιάζει.