ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ...

Τελικά η λιακάδα μου πάει πολύ!!! Και φτου να μην το ματιάσω, με το που άλλαξε ο καιρός, άλλαξε η διάθεση έφτιαξε το κέφι, άνοιξε και ο πύργος τα μπαλκόνια του!!!

Χτες λοιπόν, ρεφενίζοντας και μη αμαρτάνοντας, αλλά και μαγειρεύοντας όλοι μαζί στις κουζίνες του πύργου, ετοιμάστηκαν σε χρόνο ρεκό, σαλάτες, ριζότα, σουφλέ, κοτόπουλο κοκκινιστό πικάντικο, με μπαχάρια φερμένα από Μπαχρέιν, στήθηκε το τραπέζι πιάσαμε καρέκλες, άλλος την μπύρα του, εγώ το κρασάκι μου, το παιδί coca, η φίλη νερό, πετάει βλέπετε σήμερα, ο σκαστός από το αμόρε (ο Θεός να το κάνει) ότι προλάβαινε να πνίξει τον καημό του.
Κάποιος έλειπε, βέβαια από την παρέα, αλλά τα παιδικά πάρτυ είχαν προτεραιότητα!!! Τι να κάνουμε... Υπόσχομαι πάντως ότι την επόμενη φορά που θα στηθεί το τραπέζι με θαλασσινούς μεζέδες, και κάτι μου λέει ότι θα είναι πολύ σύντομα, θα τους κουβαλήσω όλη την οικογένεια στον πύργο. Άλλωστε τους το χρωστάω!

Σήμερα ξεκίνησε η μέρα ακόμα καλύτερα. Εκεί κατά τις έντεκα, βαρεθήκαμε στο γραφείο, με τις χαρτούρες, πέταξα την ιδέα δεν πάμε για κανένα ουζάκι, ναυλώθηκαν 2 αυτοκίνητα και βουρ για Λάμψακο. Τηλέφωνο στον Καπετάνιο φίλο, να δούμε και τι μεζέδες είχε, μου είπε κλειστό το μαγαζί, ανοιχτό από το απόγευμα, λίγο η γκρίνια, λίγο η αδυναμία που μου έχει, άνοιξε και μας περίμενε.
Το τι ήπιαμε, το τι φάγαμε, το πως βρήκαμε τον δρόμο της επιστροφής, ούτε του παπά.. Βέβαια, αν το είχαμε σχεδιάσει λίγο καλύτερα θα ρίχναμε και καμιά βουτιά. αλλά δεν πειράζει την επόμενη φορά...

Προς το παρόν φτιάχνω καφεδάκι, βγαίνω στην βεράντα και τα νεότερα ες αύριον...


Subscribe Free
Add to my Page