ΕΠΟΧΕΣ ... ΕΜΜΟΝΕΣ

Μ' αγαπάς;
Άσε με να κοιμηθώ...
Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...
Να πω τι;
Μ' αγαπάς;
... Γέλια ...
Δεν το ξέρεις;
Το ξέρω.
Ε, τότε τι θέλεις;
Να το ακούω, πες το...

Εποχές που τα πάρτι χάλαγαν κόσμο, που ήμασταν ερωτευμένοι και όχι ερωτευμενάκια, που το βερμούτ, κύλαγε αργά στο λαρύγγι με ένα γλυκό βασανιστικό κάψιμο.

Εποχές που ο Sharif Dean χάλαγε κόσμο με το do you love me. Εποχές που ο κόσμος άγγιζε ο ένας τον άλλον, χορεύοντας blues, που φλέρταρε και δεν καθόταν μόνος σε έναν καναπέ, κουλουριασμένος και με το κοντρόλ στο χέρι.
Εποχές που τον έρωτα τον συναντούσαμε έξω και όχι πίσω από μία οθόνη υπολογιστή, κρυμμένοι στην ανωνυμία και στην ψεύτικη φωτογραφία την γεμάτη υποσχέσεις.

Εποχές που κρύβαμε ένα λουλούδι από τον κήπο στο βιβλίο που κάναμε δώρο, περιμένοντας μετά γεμάτοι αγωνία το νεύμα, το χαμόγελο, την κουβέντα την όλο υπονοούμενο.

Εποχές που βγάζαμε την γλώσσα αυθαδιάζοντας, στο κατεστημένο, στο βαριεστημένο, στο μίζερο.
Εποχές που είχαμε γιορτή κάθε μέρα, πάρτι κάθε Σάββατο, ρεφενέ, δεν είχαμε λεφτά, άλλος έβαζε το σπίτι, άλλος το ποτό, άλλος το ξηροκάρπιο, άλλος έφερνε την μουσική, συνήθως ένα πικ απ φορητό, μπαταρίας, με συλλογή από δισκάκια.

Εποχές που τα πάρτι στήνονταν στα σπίτια εναλλάξ, στις πλατείες, στις αυλές, με τα αστέρια και το φεγγάρι για φωτορυθμικά, με κεριά να τρεμοπαίζουν και με μία απίστευτη διάθεση για χορό, φλερτ, έρωτα.

Εποχές που οι γονείς κρυφοκοίταζαν από την μισάνοιχτη πόρτα, σαν τους δοσίλογους, λες και θα γινόταν στο σπίτι ρωμαϊκό όργιο. Μα δεν το είχαμε ανάγκη.
Εποχές που ο Βαλεντίνος, δεν ήταν γνωστός, που δεν χρειαζόταν μια μέρα για να προσφέρεις ή να δεχτείς.

υγ1 η γνωστή σε όλους Tamar, δέχτηκε να κάνει το μοντέλο για το συγκεκριμένο ποστ.

υγ2 αφιερωμένο σε όλους πρόλαβαν αυτές τις εποχές και δεν περιμένουν τις 14 του Φλεβάρη για να ακούσουν ή να πουν το σ' αγαπώ.