ΜΗ ΜΙΛΑΣ ...

Πρέπει να σου πω τι μου συμβαίνει

στα γρήγορα κι αθόρυβα, θα δεις.
Κι αν έχεις κι εσύ κάτι να μου πεις
καλύτερα, αν θες, να περιμένεις.
Δεν έχει σημασία τι μου βγαίνει,
εκείνος που πονά καταλαβαίνει.

Χαλκίδα, μέσα δεκαετίας του 80. Ένα νέο bar άνοιγε τις πόρτες του. Σε ένα νεοκλασικό κτίριο, στην μέση της παραλίας. ΠΑΝΘΕΟΝ, το λέγαν.

Φίλοι αγαπητοί το είχαν. Φάτσες γλυκές, όμορφες, νιάτα, δροσιά. Μουσικές από Ennio Morricone μέχρι Πίτσα Παπαδοπούλου.

Βραδιές με ντου από την αστυνομία για να κλείσουμε λόγω ωραρίου και που καταλήγαμε να κλειδώνουμε να γίνουμε παρέα και να τα πίνουμε.

Βραδιές που περιμέναμε τον έρωτα να μας χτυπήσει την πόρτα και καταλήγαμε στου πρώτου τεκνού το κρεβάτι.


Νατάσα, Δανάη, Νίκος, Μπουμπού, Τίνα, Παυλίνα, Βασίλης, ποιόν να θυμηθώ, ποιόν να ξεχάσω. Πολλά τα χρόνια πίσω.

Αγαπημένο ποτό, ότι είχε ίδιο χρώμα με την μπλούζα που φορούσα. Ο γλυκός πονοκέφαλος του Δημήτρη του barman. Κατά προτίμηση σε ψηλοτάκουνα ποτήρια που τα έπαιρνα μαζί μου φεύγοντας. Συλλογή ολόκληρη. Ίσως από εκεί να μου έμεινε.

Ματιές πονηρές, μέσα από καθρέπτες το καμάκι. Αντανακλάσεις από κεριά και βλέμματα λάγνα. Συνήθως λάθος στόχοι, αλλά δεν το βάζαμε κάτω. Άλλωστε αργά ή γρήγορα από τον πάγκο της κυράς Βασίλως θα περάσουν όλοι.

Τι με έπιασε και τα θυμάμαι όλα αυτά; Ίσως γιατί δεν υπάρχουν τέτοια μέρη πια. Ίσως γιατί κάθε πέρσι και καλύτερα. Ίσως γιατί όταν τα ζούσα δεν τα εκτιμούσα τόσο. Ίσως γιατί ο πάγκος της κυράς Βασίλως έκλεισε πια.

Μ' αγαπάς;
Άσε με να κοιμηθώ...
Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...
Να πω τι;
Μ' αγαπάς;
... Γέλια ...
Δεν το ξέρεις;
Το ξέρω.
Ε, τότε τι θέλεις;
Να το ακούω, πες το...

υγ Ιδιαίτερα αφιερωμένο στην Νατάσα. Γερνάμε φιλενάδα...