Μ' αγαπάς;
Άσε με να κοιμηθώ...
Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...
Να πω τι;
Μ' αγαπάς;
... Γέλια ...
Δεν το ξέρεις;
Το ξέρω.
Ε, τότε τι θέλεις;
Να το ακούω, πες το...
Άσε με να κοιμηθώ...
Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...
Να πω τι;
Μ' αγαπάς;
... Γέλια ...
Δεν το ξέρεις;
Το ξέρω.
Ε, τότε τι θέλεις;
Να το ακούω, πες το...
Μυτιλήνη 1969, καθισμένος στου παππού του Χρήστου το ξυλουργείο.
Τι έχεις γλύκα κι είν' το μουτρέλ' σ' σ'νεφιασμένο;
Τίποτα...
Έλα αρνέλ' μ' σε μένα θα το πεις, τι έχεις μωρ' μ';
Τίποτα μωρέ παππού Χρήστο, άσε με.
Έλα και σου έχω εκείν' την σοκολάτα με τα αμύγδαλα που σ' αρέσ' μωρέλ' μ'.
Να δεν μ' αγαπάν, παππού.
Ποιοί αρνέλ' μ';
Όλοι.
Έλα μωρό μ' κάτσε να σου ζωγραφίσω μια ιστορία.
Ένα μολύβι κι ένα κομμάτι ξύλο έγιναν χαρτί, χρώματα, εικόνες.
Αυτό είν' τ' αρνέλ' μ', λέει ο παππούς και κάνει ένα μεγάλο 1 πάνω στο ξύλο. Τ' αρνέλ' μ' όμως δεν είναι μόνο στο ντουνιά. Έχει και μιά μαμά και τσουπ βάζει ένα μεγάλο μηδενικό δίπλα στον άσσο. Έχει και μπαμπά και δόστου άλλο ένα μηδενικό. Έχει και δυό παππούδες και δυό γιαγιάδες, άλλα τέσσερα μηδενικά ήρθαν να κολλήσουν στα προηγούμενα. Το μωρ΄μ΄όμως έχει και βάσανα, έχει την δασκάλα, το παράπονο πως δεν τ' αγαπάν, τα αγγλικά, δεν τ' αφήνουν να παίξει. Πόσα μηδενικά αρνέλ' μ' να βάλω για τα βάσανα;
Βάλε, χμ, βάλε άλλα 6 μηδενικά παππού.
Αχ, αρνέλ' μ' αν τα ' χαμε σε παράδες θα ήμασταν λιφτάδις τώρα. Δες το νούμερο αρνέλ' μ'. 1000000000000. Μπορείς να το διαβάσεις;
Πολλά είναι παππού, πάρα πολλά.
Χαχαχα!!! Τ' αρνέλ' μ' λοιπόν που στεναχουριέται, μπαμ, φεύγει το παίρνει ο Θεός στην αγκαλιά του. Του λείπουν οι αγγέλ' και θέλει κι εσένα μωρ' μ.
Και με ένα μεγάλο και παχύ Χ σβήνει τον άσσο.
Τι έμεινε τώρα Παυλέλ΄ μ';
Τίποτα παππού, μηδενικά.
Είδες μωρελ' μ' που δεν πρέπει να μου στεναχωριέσαι; Άμα μου πάθεις κάτι εσύ, μηδενικά θα μείνουν στον κόσμο. Γι αυτό αρνέλ' μ' γέλα, κι ούλος ο ντουνιάς θα φωτίζεται μαζί σου.
Μ' αγαπάς;
Άσε με να κοιμηθώ...
Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...
Να πω τι;
Μ' αγαπάς;
... Γέλια ...
Δεν το ξέρεις;
Το ξέρω.
Ε, τότε τι θέλεις;
Να το ακούω, πες το...
Άσε με να κοιμηθώ...
Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...
Να πω τι;
Μ' αγαπάς;
... Γέλια ...
Δεν το ξέρεις;
Το ξέρω.
Ε, τότε τι θέλεις;
Να το ακούω, πες το...
υγ Για την ιστορία ο παππούς ο Χρήστος, δεν ήταν πραγματικός μου παππούς. Ήταν όμως ο άνθρωπος που στο σπίτι του γεννήθηκα, στο σπίτι του πρωτοπερπάτησα, στο σπίτι του πρωτομίλησα. Ήταν ο άνθρωπος που πρωτοείπα παππού. Ήταν ο άνθρωπος που στο σπίτι του έκρυβε τον Αθανάσιο Κλάρα πριν γίνει ο γνωστός Άρης Βελουχιώτης.
για αυτό σου λέω γέλα (κι άσε με να κοιμηθώ...)
ReplyDeleteΜηδενικά είμαστε χωρίς τα παιδιά μας, χωρίς αυτούς που αγαπάμε.
ReplyDeleteΓειά σου Παύλο με τις διδακτικές σου ιστορίες και τον παππού το Χρήστο:)
Παυλο.μερικες ιστοριες και γεγονοτα της παιδικης μας ζωης μας ακολουθουν παντα...αρκη καθε φορα να της θυνομαστε και να πρατουμε σωστα....
ReplyDeleteενα φυλο απο δεντρο ειμαστε...και οχι το κεντρο του κοσμου.....
μου αρεση να το ακουω το ποσο με αγαπας...αλλα κλεισε το φως...να δω
να κοιμηθω..
θέλω να τ' ακούω.
ReplyDeleteμόνο έτσι διαγράφονται τα μηδενικά μου. κάπως έτσι ;-)
Οι ιστορίες σου με συγκινούν σχεδόν πάντα. Μηδενικά εις το πηλίκον και γυρνοβολάμε παρέα με τέτοιες αναμνήσεις. Δεν είσαι διδακτικός. Είσαι εύστοχος.
ReplyDeleteΚαλησπέρα
μπορεί να μην ήταν πραγματικός παππούς αλλά ήταν πραγματικός άνθρωπος!
ReplyDeleteτελικά ...κοιμήθηκε;
Γλυκό, απλά γλυκό
ReplyDeleteκαι ναι, αυτό χρειάζεται, να το ακούμε!
Πραγματικός ή όχι, την καλύτερη συμβουλή σου έδωσε :-)
ReplyDeleteελα ντε 000 1 000 1001010101011110000
ReplyDeleteετσι να χαμογελας, για να μη δεις ποτε "μηδεν εις το πηλίκο". ενταξει, "άσσε"??
ReplyDelete:)
φιλιααααα :)
πολύ όμορφη και σοφή ιστορία.
ReplyDeleteΚαλά κάνεις και το ρωτάς. Μερικές φορές χρειαζόμαστε να ακούμε ακόμη και τα αυτονόητα, αυτά που είναι πασιφανή σε όλον τον κόσμο...
(αλλά άφησέ τον τον δόλιο να κοιμηθεί... θα ρέψει).
Πόσο όμορφο! Και πόσο καιρό έχω να ακούσω αυτά τα "-έλι"!
ReplyDeleteΜου άρεσε πολύ η γλώσα που χρησιμοποίησες στο κείμενο.
ReplyDeleteΟ πατέρα μου γεννήθηκε Μυτιλήνη και με συγκίνησε πολύ.
Κώστας
vloutis.wordpres.com
vloutis.blogspot.com
pes to ksana...pes to ksana...
ReplyDelete:))))
Είναι αυτοί οι παππούδες οι καλύτεροι μαθηματικοί. Και οι αυθαίρετες προσθέσεις τους έχουν την πιό όμορφη λογική. Τί σημασία έχει που δικός σου δεν ήταν, δικός σου έγινε :)
ReplyDeleteΤι ωραία ιστορία .. συγκινητική, με περιεχόμενο γεμάτο αλήθειες και νόημα για τη ζωή..
ReplyDeleteEixa mia periergi mera simera, alla to post sou an kai melagxoliko me ksypnise ligo:-) Kai to tragoudi pou to exeis "ntysei" olo ayto, akoma mia fora yperoxo!
ReplyDeleteKali vdomada
Και τί ώραια είναι όταν στον άσσο με το ένα ή τα πολλά μηδενικά (δεν έχει σημασία) ... προστεθεί άλλος ένας άσσος και γίνουν δύο... Τότε ναί θέλεις να το ακούς!
ReplyDelete"γέλα, κι ούλος ο ντουνιάς θα φωτίζεται μαζί σου"
ReplyDeleteτι όμορφη φράση, και τι όμορφο που τον θυμάσαι και τον τιμάς με αυτό τον τρόπο.
Πολύ καλό βράδυ και καλή βδομάδα.
α και ξέχασα να πώ καλορίζικο το νέο layout.
ReplyDeleteΤι υπέροχη και συγκινητική ιστορία!
ReplyDeleteΕπέστρεψες ανανεωμένος (layout), τρυφερός και νοσταλγικός όπως πάντα!
:****
φοβερό ποστ, Παύλο! :) Με 'γειες και το νέο layout του blog, πολύ μ'αρέσει! Φιλιά και καλημέρα :)
ReplyDeleteωραία ιστορία :) :) :)
ReplyDeleteΩραίος ο παππούς!!
ReplyDeleteΠάντως, κι εγώ ρωτάω συνέχεια ρε γαμώτο...
ωραία δεν είναι να το ακούς? τέλεια λέω εγώ! άσε που κανει και το πιο σ'νεφιασμένο μουτρελ φωτεινό, το λέει κι ο παππούς :)
ReplyDeleteΜε γεια το καινούργιο ντιζάιν και πολλά φιλιά και αγωνιστικούς χαιρετισμούς από την αφιλόξενη και παγωμένη ξενιτιά!
ReplyDelete