ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ...

Χωρίς προλόγους, μια ιστορία από τον Ηφαιστίωνα, που λίγο πολύ θυμίζει κάτι ...

Στο νοσοκομείο…

Δύο μικρές επεμβάσεις ρουτίνας. Το άγχος βέβαια υπήρχε. Δεν χρειάστηκε να ξαναμπώ σε νοσοκομείο για κάτι εκτός από εκείνες τις μέρες που ήταν και οι πιο σημαντικές της ζωής μου, μόνο που τότε η ηλικία δεν μου επέτρεπε να το καταλάβω.

Πήγα με την ιδέα ότι δεν θα χρειαστεί να μείνω αλλά μέσα μου γνώριζα ότι θα έμενα, μόνο που δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Είχα πάρει και πράγματα μαζί μου.

Όχι πως είναι κάτι τόσο τραγικό, για κάποιους ασήμαντους λόγους δεν το ήθελα, δεν ήξερα τι θα κάνω να περάσει η ώρα, με ποιους θα είμαι στο θάλαμο, θα μου έλλειπε (έστω και για μία μέρα) το ίντερνετ.

Τα απεχθάνομαι τα νοσοκομεία, μυρίζουν, είναι όλοι σε εγρήγορση και σε αγχώνουν ακόμη πιο πολύ, είναι και ο θάνατος που παραμονεύει σαν αρπαχτικό και κάνει αισθητή την παρουσία του.

Έγινε η εισαγωγή. Ανέβηκα στο χειρουργικό. Στο διάδρομο του δευτέρου, πρόσεξα ένα παιδάκι, που καθόταν στο σαλόνι, μόνο του. Κατευθύνθηκα στην προϊσταμένη, με ετοίμασαν και μετά από ένα μισάωρο με κατέβασαν στο χειρουργείο. Μία ώρα περίπου μετά, με ανέβαζαν στο δωμάτιο που υπήρχε άλλο ένα παιδί, εκείνος πονούσε. Ήρθαν και οι συνοδοί μου να μου κάνουν παρέα. Κάποια τραβήγματα είχα. Ήθελα να βγω έξω. Περνώντας από το σαλόνι ξαναείδα το παιδί σκυμμένο με το πρόσωπο μέσα στα χέρια. Ήπια χυμό από το κυλικείο και έκανα ένα τσιγάρο, είπαμε και τα των επεμβάσεων, με γύρισαν στο δωμάτιο και έφυγαν. Έξω που συζητούσαμε σκεφτόμουν ότι μου άρεσε. Όταν ανεβαίναμε τον πέτυχα στο διάδρομο παρέα με μια κυρία, μάλλον τη μητέρα του.

Απόγευμα πια. Ο συγκάτοικος πρότεινε να πάμε έξω. Αυτός έμεινε στο σαλόνι. Ήταν και εκείνος εκεί, εγώ πήγα να πάρω λίγο αέρα έξω. Τους βρήκα στο σαλόνι. Ο συγκάτοικος με την κοπέλα του και αυτός με την κυρία. Έκατσα. Τον παρατήρησα που μιλούσε. Είκοσι ετών περίπου, ωραίο πρόσωπο, γλυκό, χείλη, μάτια εκφραστικά και λυπημένα. Γυρίσαμε στα κρεβάτια μας. Είδαμε τηλεόραση, μιλήσαμε στα κινητά μας, η κοπέλα του είχε πολύ γέλιο! Ήρθε μία φίλη μου, βγήκαμε έξω για καφέ στο κυλικείο. Ήταν στο σαλόνι μιλούσε με ένα κύριο. Κοφτά και ντροπαλά. Ντρεπόταν, είχε το κεφάλι κατεβασμένο συνέχεια. Μάλλον δεν ήταν Έλληνας. Ήπιαμε τον καφέ, έφυγε. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες σκεφτόμουν να κάτσω να περιμένω να φύγει ο κύριος και να πιάσω κουβέντα να μάθω τι σκέφτεται. Τον είδα, γύρισα όμως στο δωμάτιο. Η κοπέλα ήταν πολύ περιποιητική. Τον γέμιζε φιλιά και χάδια. Κάπου εκεί με πήρε το παράπονο, το έδιωξα όμως αλλιώς δεν θα ηρεμούσα. Είδαμε τηλεόραση και κοιμηθήκαμε κάπως αργά.

5:50 π.μ. θερμόμετρο, πάλι υποθερμία. Ύστερα πίεση, χαμηλή. Όλα υπο- μου τα βρήκαν! Κοιμηθήκαμε για μία ώρα περίπου ακόμη. Είδαμε τηλεόραση. Κατά τις 8:30 βγήκαμε βόλτα να πάρουμε και καφέ. Ήταν στο σαλόνι με τον κύριο και μιλούσαν, κάτσαμε και εμείς. Ο κύριος έφυγε για ακτινογραφίες. Μείναμε οι τρείς μας. Δεν μίλαγε. Δεν του απευθύναμε το λόγο για να πει κάτι. Ήθελε όμως να μιλήσει. Να συμμετάσχει στη συζήτηση. Έφτασε η κουβέντα στο τσιγάρο. Μπήκε στη συζήτηση ενώ έστριβε ένα. Χάρηκα που ξεθάρρεψε. Τον κοιτούσα στα μάτια. Θλίψη έβλεπα και κούραση. Με ρώτησε αν είμαι από Αθήνα, όχι απάντησα και με ρώτησε αν κατεβαίνω συχνά, απάντησα ναι κατεβαίνω. Αναρωτήθηκα που κολλάει αυτή η ερώτηση, γνωριζόμαστε και δεν το θυμάμαι; Ο συγκάτοικος έφυγε για το δωμάτιο, μείναμε οι δυό μας. Αυτός έστριβε τσιγάρα και εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Ήθελα να του μιλήσω, να τον ρωτήσω τι συμβαίνει, γιατί είναι εδώ, να πω δυό λόγια να του φτιάξω το ηθικό. Κοιτούσε μηχανικά το γύρω χώρο. Δεν μου έβγαινε λέξη, όσο και αν το ήθελα. Τώρα έπαιζε με ένα σακουλάκι. Μου τείνει το σακουλάκι και με ρωτάει αν θέλω καραμέλα, όχι ευχαριστώ απαντώ. Απορούσα με τις απαντήσεις μου, δεν είμαι έτσι. Έβλεπα ότι ήθελε να μιλήσει, να πει κάτι, ίσως να ξεχαστεί. Για κάποιον λόγο ήξερα ότι το ήθελε. Νευρίασα με τον εαυτό μου, σηκώθηκα και έφυγα χωρίς καν να χαιρετίσω. Λίγο μετά σκεφτόμουν πόσο αγενής είμαι.

Έμαθα ότι η κυρία ήταν η μητέρα του και έχουν έρθει μόνοι τους μια μέρα πριν πάω εγώ. Από πού δεν έμαθα, υπέθεσα από Αθήνα, λόγω των ερωτήσεων. Κάθεται μαζί της και κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι.

Μια ώρα μετά, με το εξιτήριο στο χέρι πέρασα από το σαλόνι, να πω ένα αντίο. Δεν ήταν εκεί, κοίταξα πίσω μου το διάδρομο, κόσμος αλλά αυτός πουθενά.

Μου έμειναν τα γιατί.. για να μου θυμίζουν ακόμη και μέρες μετά ότι δεν φέρθηκα όπως έπρεπε. Γιατί θα μου πεις, τι θα άλλαζε; Τίποτα, απλά θα μιλούσα με έναν άνθρωπο που ίσως είχε την ίδια ανάγκη και εκείνος. Σου δίνεται η ευκαιρία και εσύ την πετάς. Λυπήθηκα πραγματικά. Πολύ. Πρωτόγνωρο αυτό το συναίσθημα. Ίσως δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει. Δεν ξέρω αν και εγώ θα το καταλάβαινα αν μου το έλεγε κάποιος.

[Παύλο ευχαριστώ για την πρόσκληση και τη φιλοξενία! Την ιστορία αυτή θα την αφιερώσω στον fpboy. Αυτά τα λίγα! Φιλιά σε όλους! Καλό ΠΣΚ να έχουμε!]

ΥΓ Καλεσμένος της επόμενης εβδομάδας ο αγαπημένος μου big dj και όχι μόνο!!!