The next best thing…

Και έφτασε η μέρα που κάποιος γιορτάζει, αλλά δεν είμαι ρουφιάνος και δεν πρόκειται να σας πω. Άλλωστε εγώ τι θα κερδίσω;

Άντε και επειδή είμαι στις καλές μου, κάπου υπάρχει το link για να ευχηθείτε. Πατήστε το και θα σας πάει, εκεί που υπάρχει μια τούρτα και για σας.

The next best thing είναι η ιστορία του toymaker, διαφορετική, κατάθεση ψυχής θα έλεγα.

The next best thing…

Τα «Περί…» ενός παιχνιδοποιού που έγραφε ιστορίες τρόμου…

«Περί θεού αυταπάτης»

Δηλώνω βαθιά θρησκευόμενος άθεος… «Η θρησκεία έχει κατορθώσει να πείσει τον κόσμο ότι υπάρχει ένας αόρατος άνθρωπος –που ζει στον ουρανό- ο οποίος παρακολουθεί οτιδήποτε κάνεις, κάθε στιγμή της ημέρας. Και αυτός ο αόρατος άνθρωπος έχει έναν ειδικό κατάλογο από δέκα πράγματα τα οποία δεν θέλει να κάνεις. Και εάν κάνεις οτιδήποτε από τα δέκα αυτά πράγματα, έχει ένα ειδικό μέρος για σένα –γεμάτο φωτιά και καπνό και πόνο και βασανιστήρια και οδύνη- στο οποίο θα σε στείλει για να ζήσεις και να υποφέρεις και να καίγεσαι και να πνίγεσαι και να ουρλιάζεις και να κλαις αιωνίως, μέχρι το πλήρωμα του χρόνου… Κι όμως, Αυτός σε αγαπάει!» George Carlin

«Περί τρόμου…»

Η πρώτη ταινία του είδους που θυμάμαι να έχω παρακολουθήσει είναι το «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες aka A nightmare on Elm Street»… Το πρώτο βιβλίο που διάβασα είναι αν δεν κάνω λάθος «Το αυτό» του King…Ο τρόμος πάντα με σαγήνευε… Όταν με ρωτούσαν γιατί μελετάς το κακό , έδινα πάντα την ίδια απάντηση «Αφού όλοι ασχολείστε και μιλάτε για το καλό, ας υπάρχει και κάποιος που να υπερασπίζετε την άλλη πλευρά»… Με τον καιρό όλοι αυτοί οι δαίμονες και τα τέρατα έγιναν φίλοι μου, σύντροφοι της μικρές ώρες της νύχτας, σύντροφοι στα καλά και τα δύσκολα…

Αγαπημένος συγγραφέας ο Clive Barker (Ο Μπάρκερ έχει δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Τώρα ζει στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια με τον σύντροφό του, τον φωτογράφο Ντέιβιντ Άρμστρονγκ και την κόρη του Άρμστρονγκ, Νικόλ, από παλαιότερη σχέση του δεύτερου.), αγαπημένο horror icon ο Pinhead…

Και μία αφελής ερώτηση, γιατί όλοι λέμε το διάβολο κακό…αυτός δεν είναι που τιμωρεί τους κακούς και στην ουσία ελέγχει την ειλικρίνεια ψυχής στους ανθρώπους; Το δεξί χέρι του θεού θα έπρεπε να τον λέμε…

«Το πτώμα της Μαρίας ήταν κρεμασμένο σε ένα τσιγκέλι στην αυλή ενός ξύλινου σπιτιού. Το ανοιγμένο στα δύο κεφάλι ανάγκασε αυτόν που την είχε σκοτώσει να καρφώσει το τσιγκέλι στη σπονδυλική της στήλη. Είχε ανοίξει το στομάχι της και το είχε αδειάσει. Πάνω στον ξύλινο πάγκο, δίπλα από το κρεμασμένο πτώμα της Μαρίας βρισκόταν και κάτι που θύμιζε έμβρυο στους πρώτους μήνες κύησης. Η Μαρία ήταν έγκυος. Ο ίδιος που σκότωσε τη Μαρία είχε ανάψει φωτιά, πήρε το έμβρυο και το έριξε σε μια κατσαρόλα με νερό που έβραζε. Μισή ώρα αργότερα αυτό θα ήταν το δείπνο του.» (απόσπασμα από το «Σφαγή σε έρημο επαρχιακό δρόμο»)

«Περί τσιγάρου…»

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτό… Η ζωή μου κρίκοι από στιγμές και γεγονότα και το τσιγάρο ο σύνδεσμος που ενώνει αυτές τις στιγμές. Έξη, θα πει κάποιος…αδυναμία κάποιος άλλος… κομμάτι της ζωής μου για μένα…

«Κάθεται στην πολυθρόνα και ανάβει τσιγάρο...και χάνεται μέσα στον καπνό του.Η ώρα περνάει...Ο παιχνιδοποιός νιώθει κουρασμένος, έχει σταματήσει να φτιάχνει παιχνίδια…Η ώρα περνάει και ο παιχνιδοποιός ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο προκειμένου ο καπνός του να καλύψει την εικόνα του άδειου ραφιού.
Η ώρα περνάει...» (από το «The Toymaker’s diary: η ιστορία του παιχνιδοποιού)

«Περί ευτυχίας…»

«Παράξενη η κατάσταση μας εδώ στη γη. Ο καθένας από εμάς κάνει μια σύντομη επίσκεψη σε τούτο τον κόσμο, μη γνωρίζοντας το γιατί, κι όμως μερικές φορές σαν να μαντεύει ένα σκοπό. Από τη σκοπιά της καθημερινής ζωής ωστόσο, υπάρχει κάτι που όντως γνωρίζουμε: ότι ο άνθρωπος βρίσκεται εδώ για χάρη άλλων ανθρώπων –πάνω απ’ όλα , για εκείνους που από το χαμόγελο και την ευημερία τους εξαρτάται η δική του ευτυχία»

Α. Αϊνστάιν

Θεωρώ τον εαυτό μου ένα κομμάτι ψωμί, που θα πρέπει να φαγωθεί μέχρι το τέλος της ζωής μου…αν δεν έχει μείνει τίποτα θα έχω πετύχει…

«All about Queer…»

Το θεωρώ επιεικώς ανόητο να ασχολείται κάποιος με τις ερωτικές μου προτιμήσεις… Δεν έθεσα ποτέ το ερώτημα στον εαυτό μου «γιατί…»…αντίθετα κάθε μέρα που ξυπνάω με θεωρώ τυχερό…Σε ότι αφορά το θέμα των δικαιωμάτων…και της αποδοχής…Η επανάσταση ξεκινάει εκ των έσω…

Thank God –λέμε τώρα- I’m Queer…

«Περί αγάπης…»

Αυτό που ακολουθεί μετά από τον έρωτα… Οι άγγελοι την ονομάζουν επουράνια χαρά, οι διάβολοι: μαρτύριο της κόλασης, οι άνθρωποι τη λένε αγάπη...

«Περί έρωτος…»

Ένα αόρατο άστρο ανάμεσά μας δημιουργεί την έλξη της σάρκας. Κι αυτή η έλξη τους ήρωες και τους αυτόχειρες, την τέχνη και το έγκλημα. Σαρώνοντας κάθε φραγμό, σαν την τέλεια επανάσταση.

Με θεωρώ ανάπηρο στον έρωτα αλλά πλέον δεν με τρομάζει, θα με τρόμαζε περισσότερο το γεγονός να μην το είχα αντιληφθεί…

Ίσως κάποια μέρα…κάποια στιγμή…

«Περί μοναξιάς…»

Κάθεται στον καναπέ, με κοιτάζει και μου χαμογελάει. Σηκώνεται να πιει ένα ποτήρι νερό, σηκώνομαι και εγώ, χασμουριέται, μου γκρινιάζει γιατί ξεχνάω συνεχώς το φως του μπάνιου ανοιχτό, τώρα και οι δύο αγκαλιά, μέχρι το ξημέρωμα......Ξυπνάω από τον λήθαργο στον οποίο είχα πέσει...Ο καναπές άδειος, εδώ δεν υπάρχουν χαμόγελα, η βρύση της κουζίνας κλειστή, το φως του μπάνιου σβηστό, μόνος μέχρι το ξημέρωμα...

Τα τέρατα και οι δαίμονες των ιστοριών μου ξυπνάνε και περνάνε στην πραγματικότητα, στην δική μου πραγματικότητα...μόνο που δεν μου κάνουν κακό, αλλά αντίθετα αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά τους...σαν να με καταλαβαίνουν...μήπως με καταλαβαίνουν;
Και το πρωί θα φτάσει και εγώ θα περιμένω πάλι το βράδυ για να με πάρουν αγκαλιά...

«Περί φιλίας…»

Ιερή αν είναι αληθινή…θάνατος αν δεν είναι…

The next best thing…

Οι αναμνήσεις μου, του παρελθόντος, αυτές που δημιουργώ, και αυτές που θα δημιουργήσω…

Υγ Καλεσμένη της επόμενης Παρασκευής η Φαβούλα μου!!!