Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΚΗ ...

Ξέρω, ξέρω
Σας έχω σπάσει τα νεύρα, αλλά δεν φταίω εγώ. Η δουλειά βλέπετε. Έτσι έκτακτα αυτή την εβδομάδα η ιστορία της Παρασκευής δημοσιεύεται σήμερα.
Ο λόγος απλός. Ανεβαίνω αύριο πουρνό, πουρνό στον βορρά. Αυτή την φορά μπορεί να προλάβω και να δω κάποιους χαζομπαμπάδες και χαζομαμάδες.
Υπόσχομαι από εβδομάδα που θα γυρίσω να είμαι ο παλιός καλός Παύλος. Έχω και μια έκπληξη που κάποιους θα τους χαροποιήσει ιδιαίτερα. Προς το παρόν ο καλεσμένος της άλλης Παρασκευής είναι η αγαπημένη So Far, που με δική της ευθύνη θα ανεβάσει μια συνέντευξη.
Αλλά ας απολαύσουμε την Φαβούλα μου, στην ιστορία του Λάκη!!!

Το αμύγδαλο που ήθελε να πεθάνει…

Ο Λάκης ζούσε σε ένα πλαστικό διάφανο κουτάκι AB, μαζί με πολλά άλλα αμύγδαλα. Όλα τους υποφέρανε από υπέρταση λόγω υψηλής συγκέντρωσης αλατιού στο αίμα τους. Είχαν υποστεί ψήσιμο και αλάτισμα για να είναι πιο γευστικά και να δένουν καλύτερα στο στόμα με το πικρό ουίσκι. Ο Λάκης ήταν πολύ ανυπόμονος, ήθελε οπωσδήποτε να βρεθεί σε ένα ωραίο Kosta Boda μπολ. Τα άλλα αμύγδαλα δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν.

- Ρε μαλάκα Λάκη πας καλά? Θα σε φάνε ρε, θα σε φάνε…

- Ε και? Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα μέρες σε πλαστικό κουτί.

Ονειρευόταν την στιγμή που δυο βελούδινα γυναικεία δάχτυλα θα τον διάλεγαν ανάμεσα σε τόσα άλλα αμύγδαλα και αμέσως μετά θα ξάπλωνε σε μια ζεστή, υγρή γλώσσα…

- Και δε μας λες ρε Λάκη, και αν είναι παππούς με μασέλα και ξερό στόμα, αυτός που θα σε διαλέξει?

- Οι γέροι έχουν υπέρταση, δεν μας τρώνε.

Ξαφνικά, εκεί που μαλώναν, ένιωσαν ένα γερό ταρακούνημα. Άρχισαν να ανακατεύονται μεταξύ τους, μερικά φιλήθηκαν κατά λάθος, ανταμώσανε κάτι παλιοί γνωστοί, ουρλιαχτά, κλάματα… Χαμός…

- Μας πήρανε ρε… Πάει, πάει, θα μας φάνε το βράδυ. Όχι ρε γαμότο έχει γιουροβίζιον απόψε…

Ο Λάκης ένιωσε την ψίχα του να χτυπάει δυνατά… Επιτέλους, δύο δάχτυλα με κόκκινα γυαλιστερά νύχια, μια ροζ απαλή γλώσσα… και το όνειρο του θα γίνει πραγματικότητα.

……………..

Το βράδυ ήταν εκεί. Σε ένα κρυστάλλινο μπολ, παρέα με λίγα ψωνισμένα κάσιους, μερικά κουλτουρέ φουντούκια και αρκετά πρόστυχα αράπικα φιστίκια. Κανείς δεν μίλαγε, είχαν χεστεί όλοι πάνω τους.

Ο Λάκης όμως τραγουδούσε φωναχτά…

- Θα ζήσω ελεύθερο καρπή, και όχι κορόιδο στο κουτί…

- Πάει, το χει χάσει ο μαλάκας … Από τότε που τον ψήσανε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, έγινε η ζημιά.(είπε ένα φιστίκι)

- Όχι αγαπητέ, κάνετε λάθος, από το παραπάνω αλάτισμα το έπαθε. Καταστράφηκαν μερικά αμυγδαλικά κύτταρα και η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη. (είπε ένα φουντούκι)

- Πολύ ασχολείστε χρυσά μου. Απλά ο Λάκης είναι ένας βλάξ και μισός. That’s all.

(είπε ένα κάσιους)

- Ρε δε πα να γαμηθείτε? (είπε ο Λάκης)

Εκείνη τη στιγμή, η Φάβα, η καλύτερη γκόμενα στο πάρτι, άπλωσε τα υπέροχα δάχτυλα της και έπιασε τον Λάκη… Κόντεψε να πεθάνει πριν την ώρα του από την κάβλα, αλλά περίμενε την στιγμή που θα τον βάλει στο στόμα της.

Και ενώ όλα τα άλλα ξηροκάρπια τον μούντζωναν, αυτός από στιγμή σε στιγμή θα απολάμβανε τον πιο γλυκό θάνατο… Όμως επειδή η Φάβα πεινούσε πολύ, τον κατάπιε αμάσητο και έτσι πνίγηκε. Κάποιος την χτύπησε στην πλάτη και ο Λάκης εκσφενδονίστηκε με δύναμη και έσκασε στο κήπο δίπλα σε μια λεμονιά. Μερικά χρόνια μετά ο Λάκης είχε γίνει μια υπέροχη αμυγδαλιά γεμάτη καρπούς…

Και έτσι έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα…

Ps. Αυτό το κείμενο το έγραψα ένα βράδυ που κόντεψα να πνιγώ με ένα αμύγδαλο…