ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ...

Βαλίτσα = τσεκ

Service αυτοκινήτου = τσεκ

Χρυσή Visa = τσεκ

Ιστορία της Παρασκευής = Τώρα

Σε μισή ώρα αναχωρώ για, σιγά μην σας πω … άλλωστε όλοι το ξέρετε ...

Επιστροφή από Τρίτη. Μέχρι τότε θα σας κρατήσει συντροφιά το πρώην είδωλο, και νυν κρατούμενος ο x-oyranoy, ο οποίος και θα εκτελεί χρέη οικοδεσπότη. Απολαύστε όσα λέει περί αγάπης και άλλων δαιμονίων.

Α, και μην μάθω ότι τον βοήθησε κανείς να αποδράσει, γιατί θα τιμωρηθεί με μεσαιωνικού τύπου βασανιστήρια, που κρύβω στα σκοτεινά μπουντρούμια του πύργου μου.

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

Υπήρξε μια εποχή σε αυτήν την Γη που επικρατούσε ειρήνη, η ζωή δεν περιοριζόταν στην επιφάνεια του πλανήτη. Τότε υπήρχαν πολλά και ξεχωριστά βασίλεια, το βασίλειο του ουρανού, του βυθού και της στεριάς. Η ιστορία μας ξεκινάει από ψηλά, στο βασίλειο του ουρανού, οι κάτοικοι του ουρανού έβλεπαν καθημερινά πως ζούσαν οι άνθρωποι της γης, οι άνθρωποι στην γη ήταν ευλογημένοι με το δώρο της αγάπης και της αναπαραγωγής. Η τοποθεσία του βασιλείου ήταν τέτοια που ήταν αδύνατον να μην γνωρίζουν και να μην παρακολουθούν οι κάτοικοι του ουρανού τι συμβαίνει καθημερινά στις ζωές των ανθρώπων, οι ίδιοι πάντα έβλεπαν και άκουγαν τις εκκλήσεις τους κάθε φορά που οι άνθρωποι γυρνούσαν τον κεφάλι και κοιτούσαν κατάματα τον ουρανό. Άκουγαν πάντα υπομονετικά τις προσευχές, τις ευχές και άλλοτε τις παράλογες απαιτήσεις αυτών των πλασμάτων που τα είχαν όλα στο χέρι τους αλλά δεν κουράστηκαν ποτέ για να μάθουν τον τρόπο.

Το Βασίλειο του ουρανού γνώριζε για την Γη, όπως επίσης και το βασίλειο του Βυθού, αλλά το ένα δεν γνώριζε την ύπαρξη του άλλου, οι άνθρωποι από την άλλη ήταν τόσο αλαζόνες που επέλεξαν να αγνοούν την ύπαρξη των άλλων 2 βασιλείων μέχρι που η συγκάλυψη της γνώσης έκρυψε τα γεγονότα από τις νέες γενιές με αποτέλεσμα να μείνουν τα άλλα 2 βασίλεια ως αστικοί μύθοι στις συνειδήσεις τους.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, οι άνθρωποι στην Γη αυξάνονταν, με την αύξηση αυτήν ήρθαν και οι πρώτες διαφωνίες, διαμάχες κάποιοι πόλεμοι και κάποιες μάχες σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Οι κάτοικοι του ουρανού που ήταν αέναοι τα έβλεπαν όλα αυτά αλλά πλέον προτιμούσαν να γυρίσουν την πλάτη, χιλιάδες εκκλήσεις για βοήθεια μαζεύονταν καθημερινά εν ονόματι της «αγάπης» αλλά ουδείς δεν βοήθησε ποτέ από το βασίλειο του ουρανού ως αντίποινα για την μεγάλη αδιαφορία που είχανε εισπράξει από τις προηγούμενες γενιές του πλανήτη.

Μόνο ένα ανήσυχο πνεύμα που κατοικούσε στο βασίλειο του ουρανού αποφάσισε να μην κάνει τα στραβά μάτια στις εκατομμύρια εκκλήσεις που γίνονταν εν ονόματι της «αγάπης». Ο ανώνυμος ήρωας μας ήταν ιδιαίτερα περίεργος γιατί από μικρός κοιτούσε πάντα στην Γη και έβλεπε πως ανάμεσα σε 2 ανθρώπους διαφέρουν οι συμπεριφορές και άλλες φόρες γίνονται θαύματα όπως αυτό της αναπαραγωγής, θαύματα τα οποία δεν τα κατανοούσαν στο βασίλειο καθώς οι ψυχές του ουρανού ήταν αιώνιες και άυλες... Έτσι λοιπόν αποφάσισε μια μέρα βροχερή να το σκάσει από το βασίλειο του ουρανού, έκρυψε καλά ένα μεγάλο σύννεφο και σμίλεψε καλά να πάρει ανθρωπινή μορφή, μασκαρεύτηκε πίσω από αυτό και περίμενε να βρέξει για να πέσει κάτω μαζί με την βροχή.

Το ταξίδι ήταν περίεργο, ποτέ δεν είχε μπει μέσα στην βροχή, ήξερε πάντα πως να την αφήνει ελεύθερη ή να την προκαλεί σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του βασιλείου αλλά ποτέ δεν είχε βρεθεί ανάμεσα της, μέσα στο θολό από την βροχόπτωση τοπίο, είδε ένα φως, έναν Φάρο, ο ανώνυμος ήξερε πως στους φάρους δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει σε πλήθος έτσι λοιπόν προσγειώθηκε εκεί, στην μοναξιά του Φάρου.

Για τις επόμενες μέρες παρέμεινε εκεί να εξερευνήσει να γευτεί και να νιώσει την επιφάνεια της Γης, τον ενθουσίασαν τα πάντα σε αυτό τον τόπο, τα βότσαλα, η άμμος, οι μυρωδιές που κατέκλυζαν το ψεύτικο του σώμα, για τις επόμενες μέρες το βασίλειο του ουρανού ήταν ανάστατο και ο ουρανός συνεχώς συννεφιασμένος, τις μόνες ώρες που έφευγαν τα σύννεφα ήταν για να βγει το φεγγάρι που κάλυπτε το άρμα της φρουράς του βασιλείου που έψαχνε τον υπήκοο που είχε ξεμυτίσει για να πάει στην Γη. Για καλή του τύχη, ο φάρος που φώτιζε αγέρωχος κάθε νύχτα τύφλωνε την φρουρά και έτσι δεν τον είδαν για να τον συλλάβουν και να τον πάνε πίσω.

Ωστόσο ο φάρος φώτιζε παράλληλα το βασίλειο του Βυθού, το όποιο οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν πολύ συχνά χωρίς να λογαριάζουν τα πλάσματα της Θάλασσας, κυρίως επειδή αγνοούσαν την ύπαρξη τους. Έτσι όπως έπεφτε το φως του Φάρου τα βράδια πάνω στην θάλασσα και το κύμα δημιουργούσε διάφορες αντανακλάσεις ο ανώνυμος είχε μαγευτεί από τα πολλά χρώματα. Η θάλασσα από ψηλά φαινόταν σαν ένας τεράστιος καθρέφτης που τα βράδια μαύριζε, οι ιστορίες στο βασίλειο του ουρανού έλεγαν τα χειρότερα για το σκοτάδι και πως είναι ο χειρότερος εχθρός, το βασιλείου του ουρανού ήταν πάντα φωτεινό είτε από τον ήλιο είτε από τα αστέρια και το φεγγάρι. Ο ανώνυμος έβλεπε το φως που έπαιζε πάνω στην γαλήνια επιφάνεια της Θάλασσας και αποφάσισε να την πλησιάσει. Το νερό τους δεν το είχε γευτεί ποτέ, και πως θα μπορούσε άλλωστε, έσκυψε και ακούμπησε τα χείλια του, το νερό ήταν αλμυρό, και τα χείλια του ανώνυμου ήταν από γλυκό νερό του σύννεφου που αποτελούσε το κορμί φιλοξενίας... έτσι όταν έσκυψε μια ποσότητα ενώθηκε με το αλμυρό νερό και ταξιδέψε έως το βασίλειο του βυθού.

Στο βασίλειο του βυθού υπήρχε μεγάλη αναστάτωση, ο χαμός των ψαριών και των άλλων πλασμάτων της Θάλασσας από τα χεριά των ανθρώπων είχε φοβίσει και αναστατώσει το βασίλειο. Η έκρυθμη κατάσταση που επικρατούσε είχε αναστατώσει τους υπηκόους οι οποίοι ετοιμάζονταν για πόλεμο αλλά μάταια, δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ούτε τα δολοφονικά δίχτυα ούτε τα πλοία. Ο γιος του βασιλιά δεν πίστευε στον πόλεμο είχε αποφασίσει να κάνει ένα ταξίδι στην επιφάνεια για να σβήσει τον Φάρο που ήταν σύμμαχος των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε με μοναδικό του οδηγό το φως του Φάρου, καθώς την μέρα πια ο ήλιος δεν φαίνονταν από τα σύννεφα που υπήρχαν συνεχώς στον ουρανό, στην πορεία που διέγραψε για να βγει στην στεριά συναντήθηκε με το γλυκό νερό που είχε τρέξει από τα χείλη του ανώνυμου και ξαφνιάστηκε. Ποτέ στην ζωή του δεν είχε γευτεί κάτι τόσο ωραίο... δεν είχε χρόνο όμως να το αναλογιστεί, το ταξίδι ήταν μεγάλο και το φως θα έσβηνε μόλις ξημέρωνε.

Ο ουρανός είχε διατάξει και πάλι τα σύννεφα να βρέξουν με το που ξημερώσει και σε κάθε σταγόνα τους να υπάρχει ένα μήνυμα για τον γυρισμό του ανώνυμου, μόλις έπιασε το ξημέρωμα βρήκε στεριά και ο γιος του βασιλιά, το γλυκό νερό της βροχής τον αιφνιδίασε κι έτσι πήρε ανθρώπινη μορφή για να μην γίνει αντιληπτός. Με μοναδικό του σημάδι τον Φάρο που φώτιζε όλο το βασίλειο του, έκανε να ζυγώσει προς το οίκημα εκεί. Ο ανώνυμος αγνάντευε ολημερίς την επιφάνεια της Θάλασσας, οι άνθρωποι την είχανε δαμάσει, κοίταζε τα τεράστια πλοία, τους ψαράδες που δεν κατανοούσε τι έκαναν αλλά έβλεπε την χαρά τους κάθε φορά που τραβούσαν γεμάτα δίχτυα, άκουγε τους ήχους που έβγαζε ο άνεμος κάθε φορά που συναντούσε τα πανιά τους. Τον είχε συνεπάρει ο άνεμος, ο άνεμος που ήταν φίλος με όλους, την βροχή, τα πανιά, τα λουλούδια, την άμμο, τις μυρωδιές, το νερό που το έκανε κύμα... όλοι πήγαιναν βόλτα μαζί του, όλοι αφήνονταν στο άγγιγμα και τα ταξίδια του, ακόμα και τα σύννεφα κάποιες φόρες, παραστρατούσαν από το βασίλειο του ουρανού και γυρνούσαν γύρω, γύρω σαν παιδάκια στο γαϊτανάκι, παίζοντας με τον άνεμο... και τώρα ήταν εκεί στο πρόσωπο του και τον χάιδευε.

Ξαφνικά από την άλλη άκρη της παραλίας ξεπρόβαλε ο γιος του βασιλιά, σάστισε που είδε κι άλλο ον στον Φάρο, έπρεπε να μη φανερωθεί σε κανέναν άνθρωπο, ήθελε να καταστρέψει το φως του Φάρου για να επιστρέψει στο βασίλειο νικητής.

Ξαφνικά ο ένας αντίκρισε τον άλλο, ονόματα δεν είχαν για να συστηθούν, οι ματιές τους όμως ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα, μπλε του ουρανού με μπλε της θάλασσας, 2 ζευγάρια μάτια που υπνωτίστηκε το ένα από το άλλο.

Ο ανώνυμος καθόταν στην παραλία, η παραλία ήταν γνώριμο μέρος για τον γιο του βασιλιά, ήταν άλλωστε τα σύνορα του βασιλείου τους, αυτά τα μάτια που ήταν σαν καθρέφτης τον εντυπωσίασαν, αυτό το χρώμα που ήταν μπλε δεν υπήρχε στο βασίλειο του Βυθού, πήγε και έκατσε δίπλα του. Τι θα μπορούσε να του πει άραγε? Ο άνεμος γινόταν όλο και πιο δυνατός, όλο και πιο κρύος, ξαφνικά δεν ήταν πια χάδι πάνω στις δανεικές τους σάρκες, για πρώτη φορά ρίγησαν, ανατρίχιασαν και κατευθύνθηκαν χωρίς λέξη και οι 2 στον φάρο από ένστικτο, από προστασία.

Στον χαμό των υπηκόων τους τα 2 βασίλεια έκαναν εντονότερη την δυσχέρεια τους, η θάλασσα αγρίεψε και άρχισε να ξεχειλίζει, ο ουρανός βρόντηξε και άρχισε να αστράφτει. Μέσα στον Φάρο όμως νερό δεν μπορούσε να εισέρθει. Η ώρα κύλησε περίεργα, ηλεκτρισμένα, ο ανώνυμος σκέφτηκε ότι είναι η ώρα να λύσει τις απορίες του μη ξέροντας σε ποιον απευθύνεται άρχισε να ρωτά περί «αγάπης» ο λόγος... Τα βαθιά μπλε μάτια του γιου του βασιλιά γούρλωσαν...

–«Περί αγάπης ο λόγος?» επανέλαβε το ερώτημα και προσπάθησε να σκεφτεί. Η λέξη ήταν άγνωστη στο βασίλειο του Βυθού, ο γιος του βασιλιά όμως πάντα ήταν κι αυτός ανήσυχο πνεύμα, απάντησε στον ανώνυμο πως δεν γνωρίζει και πως αν θέλει να λάβει απάντηση θα πρέπει να καταλάβει πως οικονομεί τα πράγματα ο Θεός, κι εκεί ίσως βρει την απάντηση σε αυτόν που βασάνιζε τα γαλάζια του μάτια.

Εν τω μεταξύ το μένος για την αναζήτηση από τα βασίλεια αυξάνονταν και ο καιρός έγινε ανάστατος, το κρύο άρχισε να διαπερνά τις σάρκες των ηρώων τα 2 κορμιά ενωθήκαν κάτω από μια παλιά κουβέρτα, ο ανώνυμος θέλησε να ευχαριστήσει τον γιο του βασιλιά και του είπε για αντάλλαγμα για την απάντηση του πως θα του ‘ριχνε ονειρόσκονη να κτίσει πολιτείες ανάμεσα στις κουβέρτες, ο γιος του βασιλιά όμως δεν χρειάστηκε τον ύπνο ποτέ, δεν κοιμάται κανείς στο βασίλειο του Βυθού, ούτε στο βασίλειο του Ουρανού, απάντησε λοιπόν στον ανώνυμο πως τον ευχαριστεί αλλά δεν κοιμάται, για την χειρονομία και μόνο θα του ‘λεγε ένα παραμύθι, μόνο γι’ αυτόν, να το κρατήσει φυλακτό του, σαν θησαυρό του, παραμύθι αστρικό, παραμύθι θαλασσινό για βυθούς και ουρανούς... και ξεκίνησε την αφήγηση, όταν τέλειωσε το παραμύθι, τα γαλάζια μάτια ακόμη ‘ψαχναν το τέλος και άρχισαν να δακρύζουν, τότε ο γιος του βασιλιά ρώτησε τι συνέβη και ο ανώνυμος απάντησε ότι περιμένει κάποιον να του δώσει ένα κολλύριο για να παγώσει τα δάκρυα του και πως οι μοναδικοί του φίλοι πίσω στο σπίτι του είναι ένα όπλο και μια σφαίρα, ο γιος του βασιλιά δεν κατανόησε καμιά από τις λέξεις που είπε ο ανώνυμος αλλά έσκυψε να σκουπίσει το νερό που δεν είχε δει ξανά να βγαίνει από μάτια και το δοκίμασε, ήταν γλυκό, όπως εκείνο που πρωτογεύτηκε και έπεσε πάνω του ζήτησε να πιει να φύγει το γλυφό από το στόμα του και από την ψυχή του. Ο ανώνυμος τον άφησε να γίνει νερό, να δώσει κι αυτός πίσω κάτι, ίσως αυτό να είναι η «αγάπη» και λίγο πριν εξατμιστεί και γυρίσει πίσω στα σύννεφα ο ανώνυμος είπε στον γιο του βασιλιά ότι έλαβε απάντηση στο ερώτημα του αλλά τώρα που πρέπει να φύγει κατάλαβε ότι το παραμύθι έχει τελειώσει γιατί έχει χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του.

Θέλω να γυρίσω πίσω στην μήτρα...

Μαζί μας την επόμενη εβδομάδα η Δενδρογαλή!!! Και να δούμε πόσο ηρωίδα είναι ...

ΥΓ όποιος ξαναστείλει κείμενο χωρίς τόνο, φίδι κολοβό στον κόρφο του!!!

Και στα καλά παιδιά θα φέρω τρίγωνα από τον Περατινό…