21.3.08

ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ...

Την Παρασκευή αυτή, φιλοξενούμενος του ταπεινού αυτού blog ο γνωστός και μη εξαιρετέος blueprints, σε μία εξομολόγηση εκ βαθέων, που λέγανε εκείνα τα χρόνια τα παλιά τα ραδιοφωνικά. Απολαύστε τον ...

... ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΝΑΘΕΜΑ

Θέμα δεν έχει, ούτε κι ανάθεμα όμως. Απλές σκέψεις, ψιλοσκόρπιες, διάφανες, χωρίς τα μυστήρια του τίτλου αυτού του ιστολογίου. Μάλλον λίγο αυτοβιογραφικό θα μου βγει τελικά. Και χωρίς proofreading, μια κι έξω από τα blueprints στο τυπωθήτω… Κάπως έτσι έχει λοιπόν τούτη η ιστορία:


Μικρός δεν θυμάμαι να έχω παίξει και πολύ, ίσως έφταιγε ότι στην πιο καλή μου ηλικία για παιχνίδι (εκεί γύρω στα 4-5) ένα οικογενειακό δράμα με ανάγκασε να ωριμάσω απότομα. Όχι ότι δεν είχα και την πετριά. Κάποιο γονίδιο του παππού (μαζί και με κάμποσα βιβλία που έπιανα μετά βίας στα μικρά μου χέρια τότε) μου είχαν στρέψει κατ’ αλλού το ενδιαφέρον. Κυνηγητό, πετροπόλεμος (και κάθε άλλος πόλεμος), με άφηναν αδιάφορο. Ακόμη κι ο αθλητισμός που επιδόθηκα ήταν μάλλον από ματαιοδοξία ότι τα καταφέρνω καλά παρά η ακόρεστη επιθυμία να μοιάσω στα παιδιά της ηλικίας μου. Έτρεχα όμως πάντα γρήγορα, ίσως για να ξεφύγω από κάτι, τότε δεν το έβλεπα. Αλλά αναπολώντας τα χρόνια, μάλλον επεδίωκα να ξεπεράσω στα γρήγορα την παιδική μου ηλικία και να φτάσω το συντομότερο δυνατόν στην εφηβεία. Που ερχόμενη κι αυτή κράτησε για λίγο. Και εμφανισιακά και στις αντιδράσεις μου. Η λεγόμενη κόντρα ή χάσμα των γενεών γεφυρώθηκε τόσο σύντομα που ούτε που το θυμάμαι. Η ακμή της εφηβείας πέρασε και δεν ακούμπησε (όχι ότι δεν δούλευαν στο φουλ οι ορμόνες), η φωνή πολύ γρήγορα από το ενδιάμεσο στάδιο πέρασε στο αντρικό. Άρχισα να ξυρίζομαι κανονικά από τα 14. Στα 16 είχα πλέον ένα πλήρες μούσι, και το περίεργο ήταν ότι ποτέ δεν είχα λάβει μια επίπληξη από καθηγητή (το πώς πέρναγα το «δικό» μου τόσο φυσικά πάντα ήταν απορίας άξιον), κι ότι έμεινα μόνος από τα 18 μου ήταν το πλέον φυσικό επακόλουθο.

Η σχέση με γονείς ήταν πάντα «ελεγχόμενα» καλή, όχι πολλά ούτε και λίγα. Αγάπη στο φουλ, αποδείξεις λιγοστές (χάδια, τρυφερότητα, φιλιά κλπ δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου). Το ότι ακόμη και τώρα ξεχνώ βδομάδες ολόκληρες να πάρω ένα τηλέφωνο τους δικούς μου να δω τι κάνουν δεν είναι ακριβώς απόδειξη γαϊδουριάς, είναι γενικότερη στάση ζωής. Ευτυχώς που όσοι με ξέρουν δεν με παρεξηγούν. Φτάνοντας λοιπόν αισίως στα 43 τι αναπολώ και μου ξεφεύγει; Τι δεν έζησα όπως ήθελα να ζήσω; Σε μένα τουλάχιστον είναι φανερό, θα ήθελα να έχω λίγο περισσότερο ανεμελιά στη ζωή μου, λίγο περισσότερη παιδικότητα κι αθωότητα. Για αυτό κι όταν μπλεχτώ με μωρά ή παιδιά γίνομαι ένα. Ανακαλύπτω μαζί τους παιχνίδια που δεν έπαιξα, ζω πράγματα και καταστάσεις που θα ήθελα να μου είχαν συμβεί. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα γινόμουν καλός γονιός, σίγουρα όμως θα ξαναγινόμουν ευχαρίστως παιδί.

Υ.Γ1: Παρότι δεν μου πολυαρέσουν οι παραινέσεις: γονείς αφήστε τα παιδιά να μεγαλώνουν όταν πρέπει (τελικά όταν θέλουν)

Υ.Γ2: Αφιερωμένο στις βαφτιστήρες μου Μαρία και Δήμητρα, και τη γλυκιά μας JoJo που γίνεται (ή έγινε;) μητέρα


Την επόμενη Παρασκευή, καλεσμένη μας η αγαπημένη Fevis.
Η μουσική που ακούγεται είναι του Δ.Καμαρωτού, από την παράσταση Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΟΠΛΟΥ. Ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου.

23 comments:

  1. Κρατάω μία φράση: δεν είμαι σίγουρος αν θα γινόμουν καλός γονιός. Έχω θέμα με την απουσία προβληματισμού στο θέμα αυτό. Ξέρεις πόσος κόσμος κάνει παιδιά, απλώς επειδή μπορεί; Με τις γνωστές τραγικές συνέπειες;...
    Όσο για την επιστροφή στην παιδική ηλικία, δεν είμαι στο κατάλληλο mood για να τη σχολιάσω..
    Καλημερούδια στο συγγραφέα και στον οικοδεσπότη!

    ReplyDelete
  2. Τελικά ο καθένας μας στέλνει ένα χαρακτηριστικό του κείμενο.
    Αντιπροσωπευτικός blueprints. Αν κάποιος διαβάσει παλιά του κείμενα, διαπιστώνει ότι είναι στο συνηθισμένο ύφος του...
    επί της ουσίας blueprints, η παιδική ηλικία που περιγράφεις, εξηγεί πάρα πολλά από τον χαρακτήρα σου. Τελικά έχουν σημασία τα παιδικά χρόνια. Άραγε πώς θα είναι αύριο τα σημερινά μικρά παιδιά, που μεγαλώνουν μπροστά σε μία τηλεόραση, με τους παππούδες-γιαγιάδες (στην καλύτερη), χωρίς να ξέρουν τί είναι παιχνίδι στην εξοχή, στη φύση?
    (άσχετο, μόλις εμπνεύστηκα κάτι...)
    Καλημέρα.

    ReplyDelete
  3. Αααα!!! Εννοείται ότι δέχομαι την πρόσκληση, και μάλιστα με χαρά... Πότε πρέπει να σου στείλω το κομμάτι (στο mail σου φαντάζομαι..)

    ReplyDelete
  4. @fevis μπορείς μέχρι την άλλη Τετάρτη στο mail μου. Ευχαριστώ Ευούλα!!!

    ReplyDelete
  5. Νομίζω οτι το κείμενο ταιριάζει πολύ με την σημερινή μέρα της άνοιξης. Είναι γλυκά μελαγχολικό...
    Οντως η ανεμελιά των παιδικών χρόνων δεν ξαναβρίσκεται. Κρατας την ανάμνηση, αν υπάρχει και τροφοδοτείς το παιδί που κρύβεις μέσα σου.
    Καλημέρα ;ο)

    ReplyDelete
  6. όμορφο κείμενο. δεν έχω πιάσει βέβαια ακριβώς το κόνσεπτ της κάθε βδομάδας, δηλαδή ποιος γράφει, αλλά τέλος πάντων. ψάρακας είμαι ακόμη, θα μάθω!

    ReplyDelete
  7. @tovene592 κάθε Παρασκευή, προσκαλώ τον καλεσμένο blogger της επόμενης εβδομάδας, ο οποίος μου στέλνει ένα κείμενό του στο mail μου.

    ReplyDelete
  8. άσχετο, γιατί έβγαλες το τραγούδι της τάνιας?
    ήθελα να το ακούσω άλλη μία φορά...

    ReplyDelete
  9. δεν ξέρω γιατί, αλλά και να μην ηξερα οτι ειναι του μπλου, θα το αναγνωριζα.
    Φιλι και στους δυο.

    ReplyDelete
  10. Είσαι άπαιχτος blue. Και σε χαίρομαι που δεν έχεις μεγαλώσει (ό,τι και να λες), παρόλο που θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι άλλο η παιδικότητα και άλλο η ανωριμότητα (ακούει κανείς ή τζάμπα κράζω?) χαχαχα. Εχουμε κανα νέο από Jojo? Με έχει φάει η περιέργεια

    ReplyDelete
  11. είναι γλυκό να μένουμε παιδιά, για την καλοπροαίρετη αφέλεια και τον αυθορμητισμό, καλή μέρα και στον οικοδεσπότη και τον φιλοξενούμενο και στους περαστικούς...

    ReplyDelete
  12. δενδρογαλή η φράση μου είναι θεωρητικού επιπέδου, ότι δεν πρόκειται να κάνω είναι δεδομένο (για αυτό διατηρεί και μια υποθετική επιφύλαξη), καλή σου μέρα

    jimmy είναι σίγουρο ότι κάθε ψυχανάλυση αρχίζει με την παιδική ηλικία και τα βιώματά της, όσο για τις μελλοντικές γενιές είδομεν... (και χαίρομαι που σου δίνω εμπνεύσεις)

    constademon καλή σου Άνοιξη

    tovene592 σ'ευχαριστώ, ο καθένας που προσκαλείται γράφει ότι του κατέβει, ελευθερία λόγου που λέμε; καλή σου μέρα

    celcius33 σ' ευχαριστώ :)

    φάβα μου, φιλί μεγάλο

    mad "παίζομαι" φίλε, αλλά είναι που δε με παίζουν τα άλλα παιδάκια... :)
    υ.γ.: κι εγώ την ίδια αγωνία έχω για τη φίλη μας

    basnia καλή σου ημέρα, όσο περισσότερο μπορούμε να μείνουμε παιδιά σε κάποια πράγματα

    ReplyDelete
  13. poly glyko k alithino the same time. eyge john mou

    ReplyDelete
  14. πολύ όμορφο κείμενο.
    αλλά μου φάνηκε λίγο.
    θα ήθελα να διαβάσω και τη συνέχεια!!
    απο τα 18 μέχρι τα 43..
    πραγματικά όμως πολύ καλό.
    πατάει τα σωστά "κουμπιά"..

    σε αντίθεση με εσένα εγώ ακόμη δε μεγάλωσα, και δεν έχω ακόμη φουλ γένια και ποτέ δε θα έχω μάλλον..

    ReplyDelete
  15. Σε παραδεχομαι, Πως επεισες τον blueprints Να σου γραψει?
    Μηπως του κατσες?

    ReplyDelete
  16. Γειά σου Παύλο μου με τα ωραία σου. Τα παιδιά και η ιδιότητα του γονιού εχει γίνει περισσότερο περιπλοκη από ποτέ. Δεν εχει καμια σχέση με το παρελθόν κι όσο ο άνθρωπος θα φορτώνεται την πληροφορία, όσο θα διευρύνει τις γνώσεις του, τόσο πιο δύσκολο θα θεωρεί το έργο του γονιού. Αυτή ειναι η μονη αλήθεια, η οποία δεν ειναι πικρή, αλλα σίγουρα έχει άλλο ειδικό βάρος
    σε φιλω
    ριτς

    ReplyDelete
  17. Θυμάσαι το στιγμιότυπο από τη μουσική κωμωδία του Δαλιανίδη όπου Βουτσάς Καραγιάννη Προκοπίου Βογιατζής Λιάσκου τραγουδάνε "μένουμε πάντα παιδιά"; Εμένα μου το θύμισες. Πάντως το να παραμείνεις παιδί όσο τετριμμένο και γλυκανάλατο σαν ταινία του Δαλιανίδη κι αν ακούγεται δεν είναι πάντα το εύκολο και το συμφέρον. Κι όπως πολύ σοφά λέει ένας φίλος κολλητός από το δημοτικό "σου λένε όλοι ωρίμασε;" Απάντα τους "είναι πολύ νωρίς σα φρούτο ώριμο να πέσεις"

    ReplyDelete
  18. ναι, μπράβο κι εδώ. αλλά πιστεύω ότι πολλοί άθρωπες έχουν το ίδιο "ανάθεμα" με την παιδικότητα. ίσως είναι σύμπτωμα της εποχής μας, ίσως είναι και ότι απλά το διαπιστώνουμε περισσότερο επειδή έχουμε τις γνώσεις για να το κάνουμε. όπως και να έχει, ακόμα και λίγη λιγότερη παιδικότητα να έχουμε από όσο θα θέλαμε αυτό δεν μας κάνει λίγοτερο τυχερούς ή ικανούς.

    (τον τελευταίο καιρό blueprintsάκο γράφεις πολύ καλά, όσο παιρνά ο καιρός βελτιώνεσαι σημαντικά και σε θεματολογία - ή μάλλον μη θεματολογία - αλλά και σε ύφος! μπράβο).

    ReplyDelete
  19. α, μην το ξεχάσω. έχω ένα πολύ καλό όργανο να σου χαρίσω λίγη από την ανεμελιά που ζητάς. ρώτα την Sikia τον φίλο σου ΠΡΟΔΟΤΗ!

    ReplyDelete
  20. Παυλάκο μου συγγνώμη που ανέφερα το όνομα του τιποτένιας στο blogάκι σου μωρό μου. xxxxxx

    ReplyDelete
  21. big dj thanks bud, φιλιά

    phoinix το ενδιάμεσο έχει πολύ ζουμί και θα πάρει πολλά ποστ κι αναλύσεις για να βγει, επίσης τα γένια δεν κάνουν τον παππά... (αν παραμένεις παιδί ανεξάρτητα χαρακτηριστικών τότε αλλάζει)

    x-oyranoy όχι, κάτι καλύτερο ακόμα...

    ritsmas χαιρετώ

    Αντώνη το φοβήθηκα λίγο το μελό και γλυκανάλατο, από την άλλη δεν μπορώ να κρύψω ότι σε μικρές δόσεις μ'αρέσει κιόλας... καλησπέρες κι από δω

    if...ιγένεια :):):)

    π.α.υ.λ.ο you too

    provatako thanks αρχικά, λολ για συνέχεια, κι άντε από εδώ που θα μας κάνεις και κήρυγμα, κάτσε πρώτα να ακούσεις την κατάθεσή μου και μετά να με κατηγορήσεις για οτιδήποτε, ουδέποτε είπα ότι τάσσομαι υπέρ Σηκηάς...

    Παύλο σόρυ για την κατάχρηση του μπλογκ σου αλλά να, αισθάνομαι ότι πρέπει να απαντήσω (το έχω κι ως αρχή)

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?