ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ...

Την Παρασκευή αυτή, φιλοξενούμενος του ταπεινού αυτού blog ο γνωστός και μη εξαιρετέος blueprints, σε μία εξομολόγηση εκ βαθέων, που λέγανε εκείνα τα χρόνια τα παλιά τα ραδιοφωνικά. Απολαύστε τον ...

... ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΝΑΘΕΜΑ

Θέμα δεν έχει, ούτε κι ανάθεμα όμως. Απλές σκέψεις, ψιλοσκόρπιες, διάφανες, χωρίς τα μυστήρια του τίτλου αυτού του ιστολογίου. Μάλλον λίγο αυτοβιογραφικό θα μου βγει τελικά. Και χωρίς proofreading, μια κι έξω από τα blueprints στο τυπωθήτω… Κάπως έτσι έχει λοιπόν τούτη η ιστορία:

Μικρός δεν θυμάμαι να έχω παίξει και πολύ, ίσως έφταιγε ότι στην πιο καλή μου ηλικία για παιχνίδι (εκεί γύρω στα 4-5) ένα οικογενειακό δράμα με ανάγκασε να ωριμάσω απότομα. Όχι ότι δεν είχα και την πετριά. Κάποιο γονίδιο του παππού (μαζί και με κάμποσα βιβλία που έπιανα μετά βίας στα μικρά μου χέρια τότε) μου είχαν στρέψει κατ’ αλλού το ενδιαφέρον. Κυνηγητό, πετροπόλεμος (και κάθε άλλος πόλεμος), με άφηναν αδιάφορο. Ακόμη κι ο αθλητισμός που επιδόθηκα ήταν μάλλον από ματαιοδοξία ότι τα καταφέρνω καλά παρά η ακόρεστη επιθυμία να μοιάσω στα παιδιά της ηλικίας μου. Έτρεχα όμως πάντα γρήγορα, ίσως για να ξεφύγω από κάτι, τότε δεν το έβλεπα. Αλλά αναπολώντας τα χρόνια, μάλλον επεδίωκα να ξεπεράσω στα γρήγορα την παιδική μου ηλικία και να φτάσω το συντομότερο δυνατόν στην εφηβεία. Που ερχόμενη κι αυτή κράτησε για λίγο. Και εμφανισιακά και στις αντιδράσεις μου. Η λεγόμενη κόντρα ή χάσμα των γενεών γεφυρώθηκε τόσο σύντομα που ούτε που το θυμάμαι. Η ακμή της εφηβείας πέρασε και δεν ακούμπησε (όχι ότι δεν δούλευαν στο φουλ οι ορμόνες), η φωνή πολύ γρήγορα από το ενδιάμεσο στάδιο πέρασε στο αντρικό. Άρχισα να ξυρίζομαι κανονικά από τα 14. Στα 16 είχα πλέον ένα πλήρες μούσι, και το περίεργο ήταν ότι ποτέ δεν είχα λάβει μια επίπληξη από καθηγητή (το πώς πέρναγα το «δικό» μου τόσο φυσικά πάντα ήταν απορίας άξιον), κι ότι έμεινα μόνος από τα 18 μου ήταν το πλέον φυσικό επακόλουθο.

Η σχέση με γονείς ήταν πάντα «ελεγχόμενα» καλή, όχι πολλά ούτε και λίγα. Αγάπη στο φουλ, αποδείξεις λιγοστές (χάδια, τρυφερότητα, φιλιά κλπ δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου). Το ότι ακόμη και τώρα ξεχνώ βδομάδες ολόκληρες να πάρω ένα τηλέφωνο τους δικούς μου να δω τι κάνουν δεν είναι ακριβώς απόδειξη γαϊδουριάς, είναι γενικότερη στάση ζωής. Ευτυχώς που όσοι με ξέρουν δεν με παρεξηγούν. Φτάνοντας λοιπόν αισίως στα 43 τι αναπολώ και μου ξεφεύγει; Τι δεν έζησα όπως ήθελα να ζήσω; Σε μένα τουλάχιστον είναι φανερό, θα ήθελα να έχω λίγο περισσότερο ανεμελιά στη ζωή μου, λίγο περισσότερη παιδικότητα κι αθωότητα. Για αυτό κι όταν μπλεχτώ με μωρά ή παιδιά γίνομαι ένα. Ανακαλύπτω μαζί τους παιχνίδια που δεν έπαιξα, ζω πράγματα και καταστάσεις που θα ήθελα να μου είχαν συμβεί. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα γινόμουν καλός γονιός, σίγουρα όμως θα ξαναγινόμουν ευχαρίστως παιδί.

Υ.Γ1: Παρότι δεν μου πολυαρέσουν οι παραινέσεις: γονείς αφήστε τα παιδιά να μεγαλώνουν όταν πρέπει (τελικά όταν θέλουν)

Υ.Γ2: Αφιερωμένο στις βαφτιστήρες μου Μαρία και Δήμητρα, και τη γλυκιά μας JoJo που γίνεται (ή έγινε;) μητέρα

Την επόμενη Παρασκευή, καλεσμένη μας η αγαπημένη Fevis.
Η μουσική που ακούγεται είναι του Δ.Καμαρωτού, από την παράσταση Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΟΠΛΟΥ. Ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου.