Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΟΠΛΟΥ

Επειδή τα καλά παιδιά πάνε παράδεισο και τα κακά παντού, και σαν κακό παιδί που είμαι αποφάσισα να ξαναπάω θέατρο. Είχα καλή παρέα, είχα καλή διάθεση, και το έργο το είχα ξαναδεί στην πρεμιέρα πριν 10 μέρες.
Τώρα θα μου πείτε, καλά πόσο βλαμμένος μπορεί να είσαι και να ξαναπηγαίνεις στο ίδιο θεατρικό? Μάλλον πολύ. Μπορεί να φταίει ο ωροσκόπος ή ο Ερμής στον Παρθένο. Τι να σας πω. Μάλλον χτυπημένος ζωδιακά, αλλά και από την μοίρα. Τέλος πάντων.
Είχα πάει λοιπόν στην πρεμιέρα στον ΗΧΟ ΤΟΥ ΟΠΛΟΥ, της Λούλας Αναγνωστάκη. Σαν πρώτη αίσθηση με άφησε με κάποια κενά, απορίες και σκηνοθετικές ακροβασίες, που δεν είναι και πολύ του γούστου μου. Επειδή όμως λατρεύω την Τάνια την Τσανακλίδου και αγαπάω και τον φίλο μου τον Μάνο τον Καρατζογιάννη (που όπως σας έχω πει, τον θεωρώ πολύ ταλαντούχο και ανερχόμενο) αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Θα μου πείτε τώρα, γιατί όχι και στην Ζωίτσα, ε, γούστα είναι αυτά βρε αδερφέ, μην το κάνουμε και θέμα.
Λοιπόν έχουμε και λέμε:
αυτό που είδα χθες το βράδυ ήταν μια άλλη, τελείως διαφορετική παράσταση. Μία γρήγορη δεμένη και χωρίς κενά παράσταση. Μια σκηνοθεσία, όχι πολύ διαφορετική από την πρεμιέρα, αλλά πιο ουσιαστική. Είχαν αφαιρεθεί κάποια σημεία που πλάτιαζαν το έργο, και είχε σαν αποτέλεσμα να σε κρατά καθηλωμένο στην καρέκλα. Όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Για ποιόν να πρωτομιλήσω. Για την Χρύσα την Σπηλιώτη, την Ηλέκτρα την Τσακαλία, Τον Τηλέμαχο Μούσα ή μήπως για τον Νικόλα τον Στραβοπόδη;
Μόνο ένα μεγάλο μπράβο έχω να πω για τα παιδιά.
Τώρα για τον φίλο μου τον Μάνο τι να πω. Θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο, όταν ο ηθοποιός είναι φίλος σου και ξέρεις τα χούγια του, τις αδυναμίες του, τον ξέρεις σαν άνθρωπο βρε αδερφέ και όχι σαν ρόλο, να καταφέρει να σε παρασύρει. Κι όμως ο Μάνος χθες το κατάφερε. Ξέχασα ότι τον ξέρω, ξέχασα ότι το προηγούμενο βράδυ ήμασταν παρέα. Μπροστά μου ορθωνόταν ο Μιχάλης, ο ρόλος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατάφερε και να με συγκινήσει και να με βουρκώσει σε κάποιες στιγμές. Αγόρι μου έτσι τον κρίνω εγώ τον ηθοποιό, να μπορεί να με ταξιδέψει και συ το έκανες.
Τι να πει κανείς και για την ερμηνεία της Τάνιας. Για τα τραγούδια που ερμήνευσε ή για τον ρόλο της. Αυτή η γυναίκα λοιπόν, έχει το χάρισμα είτε τραγουδάει είτε παίζει να σε κυλάει στα πατώματα. Χαρισματικό πλάσμα. Είχα να την δω στο σανίδι από τις αρχές της δεκαετίας του 80, που στο Green Park, είχε ανεβάσει την Εντίθ Πιάφ. Εκεί να δείτε ερμηνεία. Και άντε να σας πω κι ένα νέο. Η Τάνια το σκέφτεται να την ξανανεβάσει. Μακάρι να το κάνει.
Εξαιρετική η σκηνή που διαδραματίζεται ανάμεσα στην μάνα και τον γιο, την Τάνια και τον Μάνο. Δεν πιστεύω ότι υπήρχε άντρας μέσα στην παράσταση που δεν θυμήθηκε δική του στιγμή με την μητέρα του.
Βέβαια, εδώ βοηθά πολύ και το κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη, που αν μη τι άλλο όλοι ξέρουμε το πόσο δυνατή γραφή έχει και δεν χρειάζεται συστάσεις και δη από μένα.
Μια παράσταση που σας την συστήνω πλέον ανεπιφύλακτα.

Να πάτε, Να πάτε, Να πάτε, Να πάτε ...

υ.γ.1 Η επόμενη παράσταση που θα δω, και ελπίζω μέσα στην εβδομάδα είναι το 99% του Άρη Δαβαράκη. Οι λόγοι είναι τρεις : 1ον κείμενα και πρώτη απόπειρα του Άρη Δαδαράκη σε θεατρικό, 2ον παίζει ο φίλος μου ο Τάκης ο Μόσχος και 3ον ο αγαπημένος μου προβατούκος μου είπε τα καλύτερα.

υ.γ.2 Δευτέρα πάω Τάνια στο Μετρό, για μια εκδήλωση για την Κακοποιημένη γυναίκα

υ.γ.3 Στον ΗΧΟ ΤΟΥ ΟΠΛΟΥ, σίγουρα θα ξαναπάω και ευχαριστώ για την φωτογραφία από την παράσταση, που μου εμπιστευθήκατε.

update :

Και μια φωτό από χθες στο Μετρό, έτσι για να ζηλέψετε !!!