Αυτός, αυτός ο Σάκης

Μετά από πολύ καιρό. Βλέπετε άλλες οι βουλές οι δικές μου κι άλλες των αφεντικών (κι ο νοών νοείτω...)

Είμαι στου Ψυρρή. Η ώρα 3 το μεσημέρι. Χαζεύω μέχρι να περάσει η ώρα και να έλθει το R/V μου (ελληνιστί ραντεβού μου). Βλέπεις μεσίτης το επάγγελμα ή κατά το Ευρωπαϊκότερον: εκτιμητής / επενδυτικός σύμβουλος ακίνητης περιουσίας. Πίνω μια παγωμένη σοκολάτα και περιμένω.

Σάκηηηη
Σάκηηηηηη
Σάααακηηηηη
ακούγεται μια φωνή. Ώπα λέω, ο Ρουβάς, ευτυχώς είμαι ξυρισμένος (πράγμα σπάνιο για μένα).
Παρατάω την σοκολάτα, ξεχνάω και την τσίκνα από τις γύρω ψησταριές, παίρνω πόζα και περιμένω Sakis.
Ξαφνικά βλέπω αυτόν που φωνάζει: τα χείλη του ξεραμένα, η ηλικία του απροσδιόριστη. Η εξάρτησή του φανερή.
Στο ένα μέτρο μπροστά του ο Σάκης. Ίδιος με τον προηγούμενο. Θα μπορούσαν να είναι δίδυμοι και όμως διαφέρουν. Ο Σάκης δεν είναι εξαρτημένος. Είναι όμως αυτός που αγοράζει κοσμήματα από τη φωνή και τον σπρώχνει.
Μιλάνε σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, ούτε μου θυμίζει κάποια γνωστή. Το μόνο που ακούγεται στα ελληνικά είναι το "άντε γαμήσου".
Η δουλειά δεν γίνεται. Ο Σάκης απομακρύνεται και η φωνή φωνάζει εκλιπαρώντας ώσπου σβήνεται στο βάθος προς Ερμού.
Ξαναπιάνω την σοκολάτα μου, ξεχνώ τον Σάκη και προσγειώνομαι στην πραγματικότητα κοιτάζοντας ανέμελα το τεκνό που κάθεται δίπλα έτσι για να περάσει η ώρα.
Που ξέρεις, μπορεί να τον λένε κι αυτόν Σάκη...