Όλοι λένε σ' αγαπώ

Όταν σε ρωτάω: μ’ αγαπάς; είτε τσαχπίνικα, είτε με προσμονή, είτε σαν διαταγή, είναι γιατί κατά βάθος θέλω αυτή την επιβεβαίωση. Δεν οφείλεται αποκλειστικά σε δική μου ανασφάλεια, αλλά και στο ότι μ’ αρέσει ο τρόπος που το λες (όταν δηλαδή το αποφασίζεις): είτε μ’ ένα αργόσυρτο, βαριεστημένο μμμμμ – που δείχνει: δε μας παρατάς τώρα;, είτε με ένα βροντερό όχι – που σημαίνει ναι, αλλά κάνε μου τη χάρη που θέλεις κι επιβεβαίωση, είτε με το ναι – που όταν το λες μου κάνει τόσο εντύπωση που ξαναρωτώ για σίγουρα.

Έχω συνηθίσει να μου το λένε χωρίς δισταγμό κι αυτό το παιχνιδάκι που παίζω μαζί σου τελευταία – ξέρω ότι σε νευριάζει – είναι μεταξύ άλλων για να τεστάρω τα όριά σου. Ξέρω γίνομαι κωλόπαιδο μερικές φορές, όπως ξέρω κι ότι πολύ δύσκολα το έλεγες (τουλάχιστον μέχρι να με γνωρίσεις…), αλλά έτσι με έχουν σχεδιάσει (που θα έλεγε κι η Τζέσικα).

Ελπίζω να σε παιδεύω κατ’ αυτόν/...και άλλους τρόπους για χρόνια ακόμη – αν δεν έχεις αντίρρηση βέβαια. Χμμμ, μόλις μου ήρθε κι άλλη ιδέα για να σε ταλαιπωρώ, θα καταντήσω σαν τη χαζή διαφήμιση: σ’ ένα μήνα θα μ’ αγαπάς; σε δύο; κ.ο.κ.

Υ.Γ: Δεν το έγραψα εγώ, αλλά κάπως έτσι θα το έγραφα...