Κι ύστερα ήρθε το μαύρο...

Τέλη του 1969, αρχές του 1970.

Στο σπίτι μπαίνει ένα μαύρο μεγάλο κουτί. Έχει γυαλί μπροστά. Ο πατέρας χαμογελά περήφανος. Είναι ο πρώτος που την παράγγειλε. Ο πρώτος που την πήρε στο νησί. Η πρώτη τηλεόραση της Μυτιλήνης μπήκε σπίτι μας. Η μάνα τον κοιτά περίεργα κι αρχίζει την μουρμούρα για πεταμένα λεφτά. Εγώ από την πάστα του μπαμπά και γκατζετάκιας από τα γεννοφάσκια μου περήφανος.

Πατάμε το κουμπί, και ω του θαύματος reclamar!!! Τούρκικα, από τότε. Το πρώτο πράγμα που είδαμε ήτανε τούρκικα προγράμματα. Τούρκικα κανάλια. Πολλά κανάλια για την εποχή.

Εκεί να δεις μουρμούρα και γκρίνια η μάνα, για πεταμένα λεφτά. Εκεί να δεις απογοήτευση εγώ. Ο πατέρας ατάραχος. Είχε τις πληροφορίες του. Σε λίγες μέρες θα βλέπαμε Ελληνικά κανάλια κι ήθελε να είναι έτοιμος. Κι ήταν αλήθεια.

Άγνωστος πόλεμος, Πανθέοι, Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, το θέατρο της Δευτέρας, οι εκπομπές του  Παπαστεφάνου, η eurovision, τι να πρωτοθυμηθώ. Ασπρόμαυρα κι όλη η γειτονιά στο σαλόνι μας. Μέχρι και μαξιλάρες στο πάτωμα για να χωρέσουμε όλοι.

Κι από την άλλη το ραδιόφωνο. Πετρίδης. Εκεί στημένοι κάθε μεσημέρι να ακούσουμε τα νέα τραγούδια. Να μάθουμε μουσική. Εκεί να δεις καυγάς με την καθηγήτρια αγγλικών για να μην μας κάνει μάθημα την ίδια ώρα που έχει εκπομπή ο Πετρίδης.

Ξέρετε το έχεις μεγαλώσει σ' ένα ακριτικό νησί, απέναντι από την Τουρκία δεν είναι ότι πιο εύκολο. Θυμάμαι τα μπλε τα χαρτόνια στα παράθυρα, την συσκότιση, την απαγόρευση κυκλοφορίας μετά την δύση του ήλιου. Θυμάμαι πως κολλάγαμε το αυτί μας στο ραδιόφωνο στην αρχή και αργότερα στην τηλεόραση για να μάθουμε.

Ποτέ δεν υπήρξε αδιαφανής η ενημέρωση των κρατικών μέσων. Ήταν όμως εκεί. Κι αν άκουγες πίσω από τις λέξεις καταλάβαινες πολλά. Ακόμα κι από τον τόνο φωνής των εκφωνητών.

Ναι πολλές φορές έχω νευριάσει με το ανταποδοτικό τέλος της ΕΡΤ. Ναι πολλές φορές έχω θυμώσει με τις ειδήσεις, με το πρόγραμμα, με, με, με, με... Ποτέ όμως δεν θεώρησα ότι φταίνε οι εργαζόμενοι. Άλλωστε κι εγώ εργαζόμενος μια ζωή, ξέρω από αφεντικά. Ποτέ δεν θεώρησα ότι πονάει δόντι, κόβω κεφάλι.

Χθες έβλεπα τις τελευταίες στιγμές της τηλεόρασης. Χθες είδα την δημοσιογραφία που θα ήθελα να έχει η τηλεόραση και όσα χρόνια την θυμάμαι δεν την είδα ποτέ. Χθες πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι ασπρόμαυρες εικόνες μιας άλλης εποχής. Δεν θα συσχετίσω την πύλη της Αγ. Παρασκευής με την πύλη του Πολυτεχνείου. 

Χθες συνειδητοποίησα ότι η δημοκρατία γίνεται με νομοθετικά διατάγματα. Βλέπετε λείπει ο Βασιλεύς των Ελλήνων. Έχει αντικατασταθεί από το ανδρείκελο που λέγεται πρόεδρος δημοκρατίας, αλλά και την κουστωδία των τριών ... Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. 

Χθες συνειδητοποίησα, ότι όσο δεν μιλάμε, όσο καθόμαστε μπροστά σε ένα υπολογιστή, μπροστά σε μια τηλεόραση, χωμένοι στην ασφάλεια του καναπέ η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Που είναι το 1,500,000 ανέργων? Γιατί δεν είναι στους δρόμους και στις πλατείες? Γιατί δεν είμαστε κι εμείς μαζί τους? Τι έχει φταίξει από την πρώτη μετάδοση της τηλεόρασης μέχρι χθες? Τόσο πολύ μας έχουν αλλοτριώσει? Τόσο πολύ με έχουν αλλοτριώσει?

Σε τηλεφώνημα με την μάνα χθες το βράδυ και συζητώντας τα περί της κατάστασης, εμφανώς συγκινημένη, της λέω γελώντας "μάνα ξαναζούμε την Χούντα" κι η απάντηση της μάνας "ναι, αλλά στην Χούντα είχαμε τηλεόραση"

υγ και για όσο παίζει ακόμα ... εδώ ΕΡΤ ...