Πολύτιμα Αντικείμενα...

Από μικρό παιδί χάζευα τις βιτρίνες στα σπίτια της Μυτιλήνης. Ξέρετε αυτά τα έπιπλα από μαόνι ή καρυδιά με τις κρυστάλλινες προθήκες και τα χιλιάδες μικροαντικείμενα μέσα. Πάντα τα ζήλευα, κυρίως τις πορσελάνινες τις μινιατούρες, για δαχτυλάκια τόσο δα μικρά, πιο μικρά κι από νεογέννητου παιδιού.

Μου αρέσει να μαζεύω πράγματα από ταξίδια, αναμνήσεις που κουβαλάνε μυρωδιές, χρώματα, ήχους. Μου αρέσει περισσότερο απ'όλα όμως, πράγματα που μου θυμίζουν ανθρώπους. Που μου τα έχουν δώσει από τα σπίτια τους μέσα.

Θυμάμαι μικρό παιδί χάζευα τον παππού μου να γυρνάει από τα χωράφια, να του ψήνει η γιαγιά τον καφέ στην χόβολη κι αυτός να κάθεται και να παίζει με το μπεγλέρι του. Τέσσερις χάντρες όλες κι όλες, από κίτρινο κεχριμπάρι. Χοντρές, δεμένες μεταξύ τους με μπορντό μεταξωτό νήμα. Είχε μια τελετουργία όλο αυτό, μια μαγεία που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε εξωπραγματική.

Εκεί πήρα την απόφαση, μικρό παιδί να κάνω και εγώ την δική μου συλλογή, να γεμίσω την δική μου βιτρίνα με χάντρες περασμένες μέσα σε νήματα. Χρώματα, ήχοι, μυρουδιές. Σε όποιο ταξίδι κι αν πήγαινα πάντα κουβάλαγα κι ένα κομπολόι. Δεν με ενδιέφερε να είναι αξίας. Πρώτα κοίταζα το χρώμα. Μετά το έπιανα στα χέρια. Έπαιζα τις χάντρες, άκουγα τον ήχο, το έκλεινα στην παλάμη μου, το πλησίαζα στην μύτη μου κι αν αυτό μου ψιθύριζε γλυκές μουσικές τότε το αγόραζα.

Φίλοι που το ξέρουν, πάντα μου φέρνουν κομπολόγια για δώρο. Κάποια πολύτιμα, κάποια φτηνά αλλά, τόσο αγαπημένα. Το καθένα ξεχωριστό. Βιτρίνα δεν απέκτησα ποτέ. Πήρα όμως ένα μεγάλο κεραμικό κουτί και τα έβαλα μέσα. Κάποια γλιστράνε έξω, κρέμονται, παίζουν με το φως και τον αέρα.

Λογοτεχνικό Σάββατο από τη φίλη Verónica Marsá

Πριν χρόνια μου έκαναν δώρο για τα γενέθλιά μου κάποιον Αύγουστο ένα κομπολόι από βασιλικό κεχριμπάρι της Βαλτικής. Είχε το πιο απίστευτο χρώμα που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Ανάλογα με το φως άλλαζε και το χρώμα του. Έλαμπε στο φως της μέρας και σκοτείνιαζε το βράδυ. Ήταν το καμάρι μου. Η αγάπη μου η μεγάλη. Το κρατούσα σφιχτά και το χάιδευα. Δεν το έδινα σε άνθρωπο να το πιάσει. Ήταν παλιό και εύθραυστο. Δεν ήθελα να μου σπάσουν κάποια χάντρα. Δεν ήθελα να μοιραστώ την ηδονή του να το κρατώ με κάποιον άλλο. Όλοι το ζήλευαν. Όλοι ήθελαν να το πιάσουν. Όλοι ήθελαν να το παίξουν ανάμεσα στα δάχτυλά τους. Το ήθελε κι ο Γιώργος.

Ο Γιώργος αγαπημένος φίλος, αδερφός θα έλεγα και κουμπάρος. Εκείνον τον Δεκαπενταύγουστο του βαφτίσαμε την κόρη. Το βράδυ βγήκαμε να γιορτάσουμε το Μαράκι μας. Την βαφτισιμιά μας, αλλά και τα γενέθλιά μου που ήταν την επομένη μέρα. Στο τραπέζι γέλιο, χαρά και το κομπολόι να παίζει ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Ο Γιώργος έψαχνε αφορμή να το πάρει να παίξει κι αυτός. Δεν του το έδινα, φοβόμουν ότι θα το σπάσει. Ότι θα μου το καταστρέψει. Τον πείραζα και του έλεγα ότι δεν είναι για τα δάχτυλα του αυτό το κομπολόι. Τον άφηνα μόνο να το πιάνει ενώ το κρατούσα εγώ. Ποτέ όμως να το παίξει μόνος του.

Σε δεκαπέντε μέρες, αρχές Σεπτέμβρη του 2003 ήταν κτύπησε τα χαράματα το τηλέφωνο. Μια φωνή γυναικεία, που έτρεμε μου ανακοίνωσε πως ο Γιώργος έφυγε. Δεν κατάλαβα από τον ύπνο, νόμισα ότι κάπου πήγε. Μέχρι να μου φωνάξουν ο Γιώργος πέθανε. Έφυγε, πως αλλιώς να στο πούμε.

Την επομένη έγινε η κηδεία. Ο Γιώργος, ο φίλος μου ανάμεσα στα λουλούδια στα 34 χρόνια του. Όχι δεν είναι αλήθεια. Ταινία γυρνάμε. Όνειρο βλέπω και θα ξυπνήσω. Ένα κακό όνειρο. Κάποιος μου κάνει κακόγουστη φάρσα. Κάποιος ζήλεψε τα γέλια μας και τις χαρές μας. Δεν μπορεί.

Το κομπολόι, το κομπολόι στα δάχτυλά μου και τα δάκρυα στα μάτια μου. Δώστε τελευταίο ασπασμό. Δεν μπορεί. Δεν πιστεύω ότι αυτό ήταν. Δεν μπορεί 34 χρονών να φεύγει έτσι. Και το κομπολόι εκεί, ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Το κομπολόι που δεν άφηνα να παίξει μην μου το σπάσει. Μην το χάσω. Κι έχασα τον Γιώργο. Δώστε τελευταίο ασπασμό. Πλησιάζω. Τον αγκαλιάζω, τον φιλάω, του εύχομαι να είναι καλοτάξιδος εκεί που πάει, του ανοίγω το χέρι, περνάω μέσα το κομπολόι να του κρατάει συντροφιά. Εγώ δεν το χρειάζομαι, δεν χρειάζομαι πολύτιμα αντικείμενα. Εγώ χρειάζομαι τους φίλους μου. Εγώ χρειάζομαι τους ανθρώπους.