6.6.11

FUCK ... ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΛΑΘΟΣ ...

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70. Σκηνικό ένα σπίτι με 15 μέτρα τζαμαρίας πάνω στο Κιόσκι, στην Μυτιλήνη, 150 μέτρα από τις αποθήκες Στρατού, απέναντι από μια αλάνα τότε και την Λέσχη Στρατού.

Στην τζαμαρία καθισμένοι καμιά 20αριά πιτσιρικάδες από 9 έως 16 χρονών. Μέσα από την τζαμαρία εννιάχρονος dj παίζει μουσική. Flamenco κυρίως. Η παρέα όμως έξω θέλει ελληνικά. Τα flamenco τους πέφτουν βαριά. O dj στις προσταγές του κοινού του, ανατρέχει στην δισκοθήκη. Τραβάει έναν δίσκο, τον βάζει πάνω στο πικ απ, dual νομίζω, και δυναμώνει τα ηχεία.

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα, αρχίζει να τραγουδά ο Μπιθικώτσης. Ο πιτσιρικάς, σε δέκα λεπτά είχε κλείσει την μουσική, και βρίκσεται καθισμένος απέναντι από τον πατέρα του και κάποιον οικογενειακό φίλο και γείτονα. Ο φίλος ήταν Συνταγματάρχης, ο πατέρας κόκκινος έτοιμος να λιποθυμήσει και ο εννιάχρονος πιτσιρικάς έκπληκτος που τον μάλωναν. Οι φίλοι έξω από την τζαμαρία φώναζαν ότι ο μικρός ήταν αθώος. Άλλωστε σιγά μην μπορούσε να καταλάβει τι έλεγε το τραγούδι.

Ο πιτσιρικάς μεγάλωσε, πέρασε από διάφορα κόμματα, μικρά και μεγάλα ή αν προτιμάτε μεγάλα και αργότερα πιο μικρά. Τον δίσκο τον έχει ακόμα. Κατάφερε και τον κράτησε. Το πικ απ δεν υπάρχει πια. Ο δίσκος όμως παίζει πάλι, δυνατά, κάθε Κυριακάτικο απόγευμα, πριν την βόλτα στην πλατεία.

Ο εννιάχρονος είναι πλέον στα 48 του, ευτυχισμένος απ' ότι λένε, επιτυχημένος απ' ότι λένε, αγαπητός απ' ότι λένε. Βολεμένος για κάποιους, ανήσυχος για κάποιους άλλους. Συχνά φοβάται. Όχι την χρεωκοπία, αλλά την βία. Σε όλες τις μορφές της. Ακόμα και την λεκτική. Κατάλοιπα βλέπετε. Δύσκολα τα χρόνια τότε.

Μέσα του βράζει, θυμώνει, είναι έτοιμος να εκραγεί. Δεν μπορεί άλλο να τον κοροϊδεύουν έτσι κατάμουτρα. Δεν τον νοιάζει άν χάσει ότι με κόπο έχει αποκτήσει. Δεν τον φοβίζει το ψωμοτύρι στο τραπέζι ούτε το ότι μπορεί να μετακινείται πλέον με τις συγκοινωνίες και όχι από άποψη, αλλά επειδή δεν μπορεί να συντηρήσει το ακριβό του αυτοκίνητο.

Άλλωστε πριν κάποια χρόνια τα έχασε όλα και ξεκίνησε όχι από το μηδέν αλλά από το μείον. Όλα αυτά δεν του λένε τίποτα. Παιδιά δεν έχει για να νοιάζεται. Έχουν όμως οι φίλοι του. Έχει ακόμα η πλατεία μπροστά στο σπίτι του. Μπορεί να είναι παιδιά μεταναστών, να φωνάζουν σε άλλη γλώσσα, αλλά το γέλιο των παιδιών είναι το ίδιο σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Δεν έχει Πατρίδα, πάντα έλεγε όπου γης και Πατρίς. Έχει όμως μέσα του κάτι από τον Πλάτωνα. Τον διάβαζε μικρός όταν άκουγε τον Μπηθικώτση. Έχει μέσα του, κάπου εκεί βαθειά κρυμμένη, μια εικόνα, να παίζει τάβλι με τον Μάνο στο χωριό, δίπλα στην θάλασσα. Τον Κατράκη στον Χριστόφορο Κολόμβο του Καζαντζάκη. Την Μελίνα απέναντί του σαν Υπουργό Πολιτισμού και αυτός να μην μπορεί να πει λέξη, παρά μόνο να θέλει να σιγομουρμουρίσει το αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι. Έχει μέσα του το γαλάζιο του Αιγαίου στην Οία, το πορτοκαλί του ήλιου στον Μόλυβο, το μπλε του ουρανού και το άσπρο του Παρθενώνα. Έχει μέσα του κομματάκια που αν τα βάλεις μαζί θα κάνεις την Ελλάδα του. Την μάνα του.

Αυτή την μάνα που κάποιοι θέλουν να του την πουλήσουν στα παζάρια της Δύσης. Αυτοί που τα όνειρά τους έχουν αυτό το άρρωστο πράσινο χρώμα που έχει το δολάριο. Αυτό το πράσινο που είναι σαν να ξερνάς χολή. Αυτοί που δεν έχουν την μαγκιά να τον δουν στα μάτια. Να του πούνε γιατί;

Αυτός ο μεσήλικας πια, έψαξε βαθειά και ξέθαψε το εννιάχρονο αγόρι. Τώρα ξέρει τι θέλει να πει το τραγούδι. Τώρα ξέρει γιατί ενώνει την φωνή του μαζί με τον κόσμο. Ακόμα φοβάται την βία αλλά όχι τόσο πια όσο παλιά.  Το μόνο που εύχεται είναι να μην ξανακάνει πια τα ίδια λάθη. Να μην πιστέψει κανέναν τους και όταν φτάσει στην κάλπη να γράψει πάνω στο ψηφοδέλτιο που θα του δώσουν την λέξη "ΕΛΛΑΔΑ".

ΥΓ  Fuck ... Όχι!!! Πάλι λάθος ... Τίτλος

16 comments:

  1. Και όμως η ελπίδα είναι κάτι τέτοια ξεσπάσματα σαν το δικό σου.
    Σε ευχαριστώ.

    ReplyDelete
  2. Δεν θα χρειαστεί να γίνουν εκλογές...Eπανάσταση πρέπει να γίνει! Τόσα ψέματα δεν αντέχονται...φτάνει πια!
    Φιλιά Παύλο.

    ReplyDelete
  3. καένα λάθος, τόσο σωστό, όταν από παιδί το ένστικτο σε οδηγεί δεν μπορεί παρά να ακολουθείς το δρόμο της ψυχής σου, βάλε το πικ απ να ξαναπαίξει και ψήφισε Ελλαδα

    ReplyDelete
  4. Μα πόσο συμφωνώ με τον Blueprints όμως!!! Άκου την ψυχή σου και προχώρα, αυτή δεν κάνει ποτέ λάθος.. Φιλιά πολλά!!

    ReplyDelete
  5. @ Roadartist Δεν θεωρώ ότι αξίζω ευχαριστιών ή επαίνων. Έγραψα απλά αυτά που νιώθω και είμαι χαρούμενος γιατί βλέπω ότι δεν είμαι μόνος.

    ReplyDelete
  6. @ {.πavλος.} Συμφωνώ ότι φτάνει πια. Όσο για την Επανάσταση μέσα είμαι!!!

    ReplyDelete
  7. @ blueprints Δεν έχεις παράπονο, μπορεί να μην το βάζω στο πικ απ, αλλά στον υπολογιστή με αυτό ξεκινάμε την μέρα!!!

    ReplyDelete
  8. @ Fevis Αααα!!! Σαν πολύ να συμφωνείτε τα δυό σας!!!!

    υγ σε έχω πεθυμήσει φιλενάδα, κανονίστε η βεράντα άνοιξε και σας περιμένει!

    ReplyDelete
  9. Παύλο μου, συμφωνώ στο αίσθημα. 'Ομως πως να ψηφίσει ο καθένας Ελλάδα όταν ο καθένας εννοεί κάτι άλλο; Και πως να φτιάξεις μια χώρα μόνο με όσα θέλει η ψυχή σου; Κι αν ο διπλανός επιθυμεί άλλα; Με το θυμικό μας παίζουμε όλες αυτές τις ημέρες, στο θυμικό βασίζονται οι διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα και - δυστυχώς - με το θυμικό μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια...

    ReplyDelete
  10. Σωστά τα λέει ο Παύλος - οι χούντες δεν αποχωρούν με εκλογές...
    Ξενούδης
    xenoudis.blogspot.com

    ReplyDelete
  11. Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο;

    ReplyDelete
  12. Ελλάδα ψηφίζουμε, δεν την αλλάξαμε, ούτε θα την αλλάξουμε, ελπιδοφόρα η διαδρομή μας..

    ReplyDelete
  13. Λάθη που επαναλαμβάνονται, παύουν να είναι λάθη.

    ReplyDelete
  14. Αν θυμόμασταν όλοι συχνότερα αυτό το παιδί που έχουμε μέσα μας, θα ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι.

    Τουλάχιστον όσο ακόμα μπορούμε να βάζουμε όποιο δίσκο θέλουμε και να τον ακούμε στο τέρμα!

    Την καλησπέρα μου.

    ReplyDelete
  15. Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα!! Να είσαι καλά και πάντα γερός!!!
    Καλά να περάσεις!!!

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?