FUCK ... ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΛΑΘΟΣ ...

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70. Σκηνικό ένα σπίτι με 15 μέτρα τζαμαρίας πάνω στο Κιόσκι, στην Μυτιλήνη, 150 μέτρα από τις αποθήκες Στρατού, απέναντι από μια αλάνα τότε και την Λέσχη Στρατού.

Στην τζαμαρία καθισμένοι καμιά 20αριά πιτσιρικάδες από 9 έως 16 χρονών. Μέσα από την τζαμαρία εννιάχρονος dj παίζει μουσική. Flamenco κυρίως. Η παρέα όμως έξω θέλει ελληνικά. Τα flamenco τους πέφτουν βαριά. O dj στις προσταγές του κοινού του, ανατρέχει στην δισκοθήκη. Τραβάει έναν δίσκο, τον βάζει πάνω στο πικ απ, dual νομίζω, και δυναμώνει τα ηχεία.

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα, αρχίζει να τραγουδά ο Μπιθικώτσης. Ο πιτσιρικάς, σε δέκα λεπτά είχε κλείσει την μουσική, και βρίκσεται καθισμένος απέναντι από τον πατέρα του και κάποιον οικογενειακό φίλο και γείτονα. Ο φίλος ήταν Συνταγματάρχης, ο πατέρας κόκκινος έτοιμος να λιποθυμήσει και ο εννιάχρονος πιτσιρικάς έκπληκτος που τον μάλωναν. Οι φίλοι έξω από την τζαμαρία φώναζαν ότι ο μικρός ήταν αθώος. Άλλωστε σιγά μην μπορούσε να καταλάβει τι έλεγε το τραγούδι.

Ο πιτσιρικάς μεγάλωσε, πέρασε από διάφορα κόμματα, μικρά και μεγάλα ή αν προτιμάτε μεγάλα και αργότερα πιο μικρά. Τον δίσκο τον έχει ακόμα. Κατάφερε και τον κράτησε. Το πικ απ δεν υπάρχει πια. Ο δίσκος όμως παίζει πάλι, δυνατά, κάθε Κυριακάτικο απόγευμα, πριν την βόλτα στην πλατεία.

Ο εννιάχρονος είναι πλέον στα 48 του, ευτυχισμένος απ' ότι λένε, επιτυχημένος απ' ότι λένε, αγαπητός απ' ότι λένε. Βολεμένος για κάποιους, ανήσυχος για κάποιους άλλους. Συχνά φοβάται. Όχι την χρεωκοπία, αλλά την βία. Σε όλες τις μορφές της. Ακόμα και την λεκτική. Κατάλοιπα βλέπετε. Δύσκολα τα χρόνια τότε.

Μέσα του βράζει, θυμώνει, είναι έτοιμος να εκραγεί. Δεν μπορεί άλλο να τον κοροϊδεύουν έτσι κατάμουτρα. Δεν τον νοιάζει άν χάσει ότι με κόπο έχει αποκτήσει. Δεν τον φοβίζει το ψωμοτύρι στο τραπέζι ούτε το ότι μπορεί να μετακινείται πλέον με τις συγκοινωνίες και όχι από άποψη, αλλά επειδή δεν μπορεί να συντηρήσει το ακριβό του αυτοκίνητο.

Άλλωστε πριν κάποια χρόνια τα έχασε όλα και ξεκίνησε όχι από το μηδέν αλλά από το μείον. Όλα αυτά δεν του λένε τίποτα. Παιδιά δεν έχει για να νοιάζεται. Έχουν όμως οι φίλοι του. Έχει ακόμα η πλατεία μπροστά στο σπίτι του. Μπορεί να είναι παιδιά μεταναστών, να φωνάζουν σε άλλη γλώσσα, αλλά το γέλιο των παιδιών είναι το ίδιο σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Δεν έχει Πατρίδα, πάντα έλεγε όπου γης και Πατρίς. Έχει όμως μέσα του κάτι από τον Πλάτωνα. Τον διάβαζε μικρός όταν άκουγε τον Μπηθικώτση. Έχει μέσα του, κάπου εκεί βαθειά κρυμμένη, μια εικόνα, να παίζει τάβλι με τον Μάνο στο χωριό, δίπλα στην θάλασσα. Τον Κατράκη στον Χριστόφορο Κολόμβο του Καζαντζάκη. Την Μελίνα απέναντί του σαν Υπουργό Πολιτισμού και αυτός να μην μπορεί να πει λέξη, παρά μόνο να θέλει να σιγομουρμουρίσει το αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι. Έχει μέσα του το γαλάζιο του Αιγαίου στην Οία, το πορτοκαλί του ήλιου στον Μόλυβο, το μπλε του ουρανού και το άσπρο του Παρθενώνα. Έχει μέσα του κομματάκια που αν τα βάλεις μαζί θα κάνεις την Ελλάδα του. Την μάνα του.

Αυτή την μάνα που κάποιοι θέλουν να του την πουλήσουν στα παζάρια της Δύσης. Αυτοί που τα όνειρά τους έχουν αυτό το άρρωστο πράσινο χρώμα που έχει το δολάριο. Αυτό το πράσινο που είναι σαν να ξερνάς χολή. Αυτοί που δεν έχουν την μαγκιά να τον δουν στα μάτια. Να του πούνε γιατί;

Αυτός ο μεσήλικας πια, έψαξε βαθειά και ξέθαψε το εννιάχρονο αγόρι. Τώρα ξέρει τι θέλει να πει το τραγούδι. Τώρα ξέρει γιατί ενώνει την φωνή του μαζί με τον κόσμο. Ακόμα φοβάται την βία αλλά όχι τόσο πια όσο παλιά.  Το μόνο που εύχεται είναι να μην ξανακάνει πια τα ίδια λάθη. Να μην πιστέψει κανέναν τους και όταν φτάσει στην κάλπη να γράψει πάνω στο ψηφοδέλτιο που θα του δώσουν την λέξη "ΕΛΛΑΔΑ".

ΥΓ  Fuck ... Όχι!!! Πάλι λάθος ... Τίτλος