ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ...

Πάει, πέρασε κι αυτό. Πάσχα τέλος. Επόμενο καθισιό, χμμμ. Άστο καλύτερα πονάει. Από εχθές το σπίτι γέμισε πάλι κόσμο. Κατά το προσφιλές μας έθιμο, τέτοια εποχή, το έτερον ήμισυ την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για το χωριό, συνήθως παίρνει και το τέκνο μαζί και εγώ μένω πίσω να φυλάω τον πύργο! Όχι ότι με χαλάει ιδιαίτερα, αλλά να όταν θέλεις να δώσεις το φιλί της αγάπης, εεε, εκεί χωλαίνει λίγο το πράγμα.

Σε γενικές γραμμές, φέτος είχε Ρώσικη εκκλησία την Μ. Παρασκευή, με μια εξαιρετική χορωδία και ως συνήθως πολύ φαγητό. Αχ, πάρα πολύ φαγητό, σε σπίτια αγαπημένων φίλων, που ευτυχώς δεν με ξέχασαν και με γέμισαν με προσκλήσεις.

Από Κυριακή βράδυ, βέβαια η απόφαση ήταν σπίτι μέχρι την Τρίτη που επιστροφή και πάλι στην καθημερινότητα. Χωμένος σε ένα καναπέ, σαν μωρό στην κούνια του. Απόφαση που τηρήθηκε ούτε ως προς το σκέλος να μην πάω πουθενά, αλλά δεν τηρήθηκε ούτε και ως προς το σκέλος της ξεκούρασης. Είχα ξεχάσει βλέπετε τους Γιώργηδες, με πρώτον και καλύτερο τον πατέρα. Έτσι μια βόλτα στο χωριό έστω και για λίγες ώρες ήταν επιβεβλημένη.

Τελικά με αυτές τις αργίες, τι γίνεται ρε παιδιά. Θέλω τουλάχιστον άλλες δυο τρεις μέρες τουλάχιστον για ξεκούραση. Είναι και αυτός ο καιρός, που λες και το επίτηδες, να με σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στο κρεββάτι για χουχούλιασμα.

Που θα πάει μπόρα είναι θα περάσει κι αυτό. Τόσα και τόσα έχουν περάσει. Αυτό θα μείνει; Η διάθεση ασανσέρ, πότε πάνω, πότε κάτω χωρίς να υπάρχει κάποιος χριστιανός να πατήσει το stop. Πάνω ή κάτω, δεν με πειράζει. Stop θέλω να είναι. Να πέσω στο πάτωμα, να πάρω την εμβρυακή μου στάση και να κλείσω τα μάτια. Να κοιμηθώ στο πάτωμα, που λέει και η Τάνια (πάντα βουρκώνω με αυτό το τραγούδι) και όταν το λέει και ξαπλώνει και εκείνη στην σκηνή. Άντε δεν ....

Νομίζω ότι σιγά σιγά κλείνει ένας ακόμα κύκλος στην ζωή μου. Νομίζω ότι η μεγάλη πόλη έχει αρχίζει και με κουράζει. Θέλω ένα σπίτι στην θάλασσα, μακρυά από την φασαρία. Με ένα μποστάνι μικρό και μια βάρκα δεμένη. Θέλω να να ξαναβρώ τον Παύλο, τον κάπου χαμένο στις φιλοδοξίες, στην καθημερινότητα, στην τριβή.

Αν τον βρω, θα βρω και όλους τους άλλους ή όσους δεν ξαναβρώ ίσως δεν ήταν της μοίρας μας γραφτό. Θέλω μουσική, πολύ μουσική, καθόλου ειδήσεις, καθόλου φασαρία.

Ίσως γερνάω και δεν θέλω να το παραδεχτώ. Ίσως η "μοναξιά" των εορτών. Ίσως πάλι ο καιρός ή τα φεγγάρια. Είναι τίποτα ανάδρομο εκεί πάνω; Ας μου πει κανείς....