ΤΟ ΦΙΛΙ...

Τους τελευταίους μήνες το metro έχει μπει για τα καλά στην ζωή μου. Τουλάχιστον δυό φορές την μέρα. Βλέπω, ακούω, ακουμπάω χιλιάδες βλέμματα και σώματα καθημερινά. Σκυθρωπά, χαρούμενα, ερωτευμένα, προβληματισμένα, πονεμένα, νυσταγμένα.

Τι ιστορίες να κρύβουν από πίσω; Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δει από την κλειδαρότρυπα, να αφουγκραστεί, να μάθει την ιστορία που κρύβουν από πίσω. Κάποιες φορές το καταφέρνω να πιάσω κουβέντα μαζί τους. Κάποιες άλλες, τις περισσότερες αφήνω την φαντασία μου ελεύθερη, να οργιάσει, να δώσει χρώμα και λόγο.

Στάση Χαλάνδρι. Αυτή γύρω στα 17, αυτός στα 22. Αυτή όμορφη δεν θα την έλεγες. Είχε όμως κάτι. Ίσως την αυθάδεια και την φρεσκάδα των 17 της χρόνων. Αυτός πάλι, να τον πιεις στο ποτήρι. Από αυτά τα πλάσματα, που πιπέρι στην γλώσσα μου, μέρες που είναι, θέλεις να τα βάλεις κάτω και να τα ξεκοκαλίσεις.

Ερωτευμένα, μέχρι εκεί που δεν πάει. Κάθονται διαγώνια απέναντί μου. Και αρχίζει το γλέντι. Αγκαλιές, φιλιά, περιπτύξεις. Τα παιδιά προσέφεραν απλόχερα τον έρωτά τους στο κοινό του metro. Αυτός αφοσιωμένος σε αυτή. Ψυχή και σώμα. Δοσμένος στους εναγκαλισμούς και στα φιλιά. Αυτή συμμετείχε, αλλά με μια μικρή διαφορά.

 Η νεαρά κόρη αντί να εστιάζει στον νεαρό την πόθο της και τον έρωτά της, είχε το βλέμμα στραμμένο στους γύρω, με προκλητικές ματιές, λάγνες και αυτάρεσκες. Κοίταζε λέγοντας από την μια, κοιτάτε τι έχω εγώ δικό μου, κατά δικό μου, αλλά και από την άλλη σαν άλλη μια Λολίτα των καιρών κοίταζε κατάματα τους άντρες προκαλώντας τους. Άντρες κατά προτίμηση πάνω από τα 40 τους χρόνια, προκαλώντας τους αισθήματα αμηχανίας με τις λάγνες ματιές της.

Που και που σταμάταγαν τις περιπτύξεις για να πούνε κάτι ή να δούνε το κινητό τους (αλήθεια πέστε μου, έχεις τον έρωτά σου απέναντι και κοιτάζεις το κινητό;) ή να φτιάξουν λίγο τα μπουφάν που χάσανε την φόρμα τους από τις αγκαλιές. Και πάλι φτου κι απ' την αρχή.

Έλα όμως που ο πιτσιρικάς, μπορεί να είχε πέσει με τα μούτρα στο βάζο με το μέλι, αλλά χαζό μάλλον δεν θα τον έλεγες, πιάνει το βλέμμα της μικρής. Αυτή προσπαθεί να το μπαλώσει κλείνοντας του το στόμα με ένα παθιασμένο φιλί, αλλά ο μικρός, που, Τούρκος. Έξαλλος, με το βλέμμα να γυαλίζει επικίνδυνα. Δεν μιλάει. Απομακρύνεται λίγο από κοντά της, την κοιτάει έντονα στα μάτια, της δίνει ένα χαστούκι και πριν προλάβει κάποιος ή και αυτή η ίδια να αντιδράσει, έχει κατέβει. Η νεαρά συνέχισε, αλλά με βλέμμα θολό, λίγο δακρυσμένο, λίγο θυμωμένο, λίγο αμήχανο.

Σε δυό στάσεις μετά κατέβηκα κι εγώ. Πίσω στην πραγματικότητα του δρόμου, στις μέρες αργίας που έρχονται, στον προγραμματισμό του χάρτη διασκέδασης.

υγ Και μην ξεχνιόμαστε Καλή Ανάσταση να έχουμε παίδες.